Rok 2015 – wpadka goni wpadkę, aż tu nagle Bloodborne. To był bombowy kwartał – najlepszy od lat

• Bombowy kwartał – czy to był najlepszy początek roku w historii gier?
• Rok 2016 – czas Oculus Rifta, Ubisoftu, indyków i reedycji
• Rok 2015 – wpadka goni wpadkę, aż tu nagle Bloodborne
• Rok 2014 – wielkie dodatki i małe początki ósmej generacji
• Rok 2010 – najlepszy pierwszy kwartał ostatnich 10 lat?

Rok 2015 – wpadka goni wpadkę, aż tu nagle Bloodborne

Dumacie, co się wydarzyło w 2015 roku? Jak to co, wyszło nowe Assassin’s Creed! Choć tej akurat odsłony – Rogue – chyba mogłoby równie dobrze wcale nie być.

Początek 2015 roku to okres, który paru gigantów elektronicznej rozrywki nie wspomina zbyt miło. Ot, taki choćby Ubisoft. Najpierw oberwało mu się za żerowanie na nostalgii pod postacią Heroes of Might & Magic III: HD Edition, a potem został zbyty wzruszeniem ramion, gdy po kilkumiesięcznym poślizgu wypuścił pecetową wersję Assassin’s Creed: Rogue, równie niepotrzebną jak jej konsolowy pierwowzór (mimo że nawet grywalną). Trochę zainteresowania Francuzi wzbudzili, gdy wydali małe Grow Home, udowadniając – nie po raz pierwszy – że jak chcą, to potrafią zdobyć się na kreatywność i artystyczne zacięcie, jakiego nie powstydziłaby się scena indie.

Electronic Arts też zaliczyło wtopę, wykonując skok na kasę (w przenośni i dosłownie) z Battlefieldem Hardline. 2K Games już zacierało rączki, ciesząc się z milionów egzemplarzy Evolve schodzących z półek tuż po premierze, aż tu nagle gracze zaczęli tłumnie odpływać z serwerów, nieskorzy do przedłużania zabawy za horrendalne kwoty, jakich zażądano za dodatkową zawartość. Również Sony mogło się spocić, gdy cudnie wyglądające The Order: 1886 ostatecznie nie zdołało ukryć swoich wad pod płaszczykiem grafiki i spotkało się z chłodnym przyjęciem zarówno krytyków, jak i graczy.

Dying Light też nie było największą z premier tego okresu – ale warto przypominać o tej grze, żeby po latach nie mówiono, że w 2015 roku Polacy nie wypuścili nic ciekawego poza Wiedźminem 3. ;-)

Może te wpadki tłumaczą fenomen polskiego Dying Light? Wcale nie idealna (ale też wcale nie słaba) gra akcji z zombiakami autorstwa Techlandu wzbudziła wielkie zainteresowanie – zwłaszcza na Zachodzie – które utrzymuje się w zasadzie po dziś dzień. Co oczywiście raduje nasze patriotyczne serca. Poza tym na początek 2015 roku przypada debiut pierwszego odcinka Life Is Strange – wielkie wydarzenie... z którego zdaliśmy sobie sprawę de facto dopiero jesienią, kiedy wyszedł ostatni epizod tej przygodówki i objawił w pełnej krasie, jak wspaniałą alternatywą dla dzieł Telltale Games uraczyło nas niepozorne studio Dontnod.

Zresztą rozczarowania dotyczą w zasadzie tylko entuzjastów gier akcji AAA. Tacy na przykład miłośnicy strategii nie mieli na co narzekać – no, nie licząc nieporozumienia w postaci wspomnianego HoMM III: HD Edition. Najpierw nisza RTS-ów została zasilona porządnym Grey Goo, a potem SEGA dostarczyła solidne Total War: Attila, które może nie dorównało najlepszym Total Warom, ale też nie było tak naprawdę zupełnie nową, główną odsłoną serii. Choć oba te tytuły mają w gruncie rzeczy niewielkie znaczenie, gdy zestawić je z Cities: Skylines – objawieniem dla budowniczych wirtualnych miast, które definitywnie zatarło złe wrażenie po ostatnim SimCity... i chyba zadało śmiertelny cios kultowej serii „Elektroników”.

Tak, tu wreszcie mamy niewątpliwie największą premierę początku 2015 roku – choć Pillars of Eternity już prawie deptało Bloodborne’owi po piętach.

A wracając do nieszczęsnych miłośników gier akcji – odmiana złego losu nastąpiła dopiero z przylotem jaskółek, czyli pod koniec marca. Wtedy to wyszedł Bloodborne. From Software udowodniło, że nawet w porządnie już wyeksploatowanej formule serii Souls jest jeszcze miejsce na powiew świeżości i westchnienie zachwytu podobne do tego, które towarzyszyło nam przy pierwszych grach reprezentujących tę markę. No i u schyłku marca na dobre dokonał się renesans klasycznych, izometrycznych gier RPG, przypieczętowany przez niesłychanie udane Pillars of Eternity.

Słowem, w pierwszym kwartale 2015 roku też nie zabrakło głośnych i udanych premier, choć generalnie – nie licząc paru wyjątków – było to w zasadzie długie pasmo nieszczęść ewentualnie długie pasmo pomijalnych debiutów. Z drugiej strony – od żadnego z udanych dzieł z początku 2016 roku nie bił taki blask chwały jak od Bloodborne’a czy Pillars of Eternity. Ale i tak daleko im do nowej Zeldy.