Tron i Tron: Dziedzictwo (Legacy). 10 filmów, które powinien obejrzeć każdy gracz
- 10 filmów, które powinien obejrzeć każdy gracz
- Terminator 2: Dzień Sądu (Judgment Day)
- Guns Akimbo
- Johnny Mnemonic
- Kosiarz umysłów (The Lawnmower Man)
- RoboCop
- Hardcore Henry
- Tron i Tron: Dziedzictwo (Legacy)
- Elle
- John Wick
Tron i Tron: Dziedzictwo (Legacy)
- Co to? Klasyka kina SF z przełomową animacją, niezwykłą wizją cyberprzestrzeni i charakterystyczną oprawą graficzną
- Dlaczego jest to film dla graczy? Reżysera bezpośrednio zainspirowały gry oraz rzeczywistość wirtualna, a głównym bohaterem jest twórca gier
- Rok produkcji: 1982, 2010
Produkcja filmu Tron ruszyła już w 1976 roku, kiedy Steven Lisberger zafascynował się jedną z pierwszych gier komputerowych, czyli Pongiem. Na początku reżyser starał się stworzyć animację, ale finalnie połączył ją z żywymi aktorami. Fuzja ta nawet po latach robi wrażenie. Film jest adaptacją powieści o tym samym tytule, autorstwa samego reżysera i Bonnie MacBird.
Głównym bohaterem jest Flynn, genialny programista i twórca gier komputerowych. Gdy jego praca zostaje przywłaszczona przez szefa, Flynn postanawia się włamać do komputera nieuczciwego pracodawcy. W ten sposób protagonista zostaje wciągnięty do wirtualnej rzeczywistości. By przeżyć i wydostać się do świata rzeczywistego, musi stoczyć walkę w grze komputerowej. Jako że ten cyberświat jest rządzony przez główny program, stara się zastąpić go własnym tworem, czyli tytułowym Tronem.
Warto zwrócić uwagę, że to najstarszy film na naszej liście! Sposób wykonania animacji oraz połączenia jej z żywymi aktorami był zupełnie nowatorskim pomysłem i prawdziwym kamieniem milowym w historii kina. Technika ta została wykorzystana na niespotykaną dotychczas skalę. Przy tym jest tak niesamowicie charakterystyczna, że wygląda atrakcyjnie nawet po trzydziestu ośmiu latach! Niemniej film kuleje pod względem fabularnym. Co ciekawe, podobnie jest z nagranym po niemal trzech dekadach sequelem Tron: Dziedzictwo, w którym poznajemy historię syna bohatera z pierwszej części. Klimat oraz wyjątkowy design świata i postaci ponownie zapierają dech. Sceny akcji są efektowne, muzyka tworzy niesamowity nastrój, ale historia znów niestety nie porywa.
Z pewnością realizacją ciekawszą – szczególnie dla młodszych widzów – jest film z 1982 roku. Dawne przedstawienia wirtualnej rzeczywistości są nadzwyczajnie intrygujące. Jeśli jednak specyficzne tempo starszych produkcji okazuje się zbyt męczące, jak najbardziej warto zapoznać się z sequelem. Tu i tam klimat jest niesamowity. To wyjątkowe uniwersum, które po prostu trzeba znać. Na jego podstawie stworzono kilkanaście gier, ale żadna z nich nie wyróżniała się w szczególny sposób.
By umożliwić aktorom i obsłudze lepsze wczucie się w klimat filmu, Lisberger sprowadził na plan kilka automatów arcade z różnymi grami. Te nietypowe metody inspiracji tak spodobały się ekipie, że ciągle grała, zamiast wywiązywać się ze swoich obowiązków. Najbardziej wsiąkł Jeff Bridges, czyli odtwórca głównej roli. Podobno reżyser miał spore trudności z odciągnięciem go od automatów. No cóż, w pełni poświęcił się pracy nad swoją rolą!