The Sims

The Sims to rewolucyjna produkcja, która przedstawia sielskie wirtualne życie. I taką też oferuje rozgrywkę. Plusy... Klimat jest nie do opisania. Grając w dzieło studia Maxis zupełnie traci się poczucie czasu. Pierwsza część bogatej już serii zapewniała mi najprzyjemniejsze uczucie na świecie - uczucie beztroski. Coś pięknego! Koncepcja Willa Wrighta okazuje się niesamowicie grywalna. Można bawić się praktycznie bez końca. I do tego się to nie nudzi. Gra wywołuje same pozytywne emocje. W dodatku mam do niej ogromny sentyment. The Sims, gdy za dzieciaka nie miałem jeszcze dostępu do wersji polskiej, cenię również za to, iż w niezwykle skuteczny sposób uczyło mnie przydatnych angielskich słówek. A zafascynowany dzieciak uczy się szybko. Tytuł budzi także nasze pokłady kreatywności. Wszelkie wykonywanie czynności w grze jest intuicyjne. Odpowiada za to bardzo wygodny i przejrzysty panel sterowania. Może dziś wydawać się to śmieszne, ale te niespełna piętnaście lat temu gra naprawdę imponowała rozmachem i możliwościami. Do dyspozycji mamy przygotowane wcześniej rodziny oraz ładne projekty domów. Możemy też sami wybudować naszą chałupkę i stworzyć gromadkę simów. Samo konstruowanie i dekorowanie mieszkania to nie lada frajda. Wachlarz przedmiotów i mebli, choć skromny, prezentuje się świetnie. Zatem pytanie: co jest najlepszego w pierwszej odsłonie The Sims? Życie, po prostu życie. Przemawiają za tym przeróżne interesujące ścieżki kariery zawodowej, ciągłe rozwijanie umiejętności naszych podopiecznych, utrzymywanie dobrych relacji z sąsiadami, zarabianie pieniędzy na lepszy sprzęt, losowe zdarzenia jak pożar czy włamanie oraz inne ciekawe sposoby bazujące na mechanice gry. Dodam, że gestykulacja i swoiste zachowania simów są komiczne. Zabawnie wypada też ich przedziwny język. Dźwięki w grze są znakomicie dobrane, tworząc bardzo charakterystyczne tło. Soundtrack zaś pozostaje jednym z moich ulubionych. Cała muzyka wprawia w nastrój rozluźnienia, wręcz zapomnienia. Taki swoisty chillout. Szczególnie ubóstwiam te przepiękne melancholijne melodie na fortepian skomponowane przez Jerry'ego Martina. Wypada jeszcze wspomnieć o grafice. Oprawa jest realistyczna, a tekstury jak nigdzie oddają fakturę przedmiotów. Nietypowo zrealizowano też wszelkie efekty graficzne. Minusy... W podstawowej wersji na całą okolicę przeznaczono tylko dziesięć działek. Pamiętam jak nie raz trzeba było wyburzyć jakiś dom, by na jego miejscu postawić sobie nowy. Smucił trochę brak możliwości odwiedzania sąsiadów. Gdzieniegdzie napotkać można drobne błędy i zacięcia ludzików. No i te nieścisłości oraz takie „nieżyciowe” sytuacje. Patrząc przez pryzmat czasu, pierwsza odsłona The Sims może wydawać się już nic nie warta, bardzo ograniczona, wręcz upośledzona i bez większych perspektyw. Racja, każda następna część to ładniej, więcej, lepiej. Tylko czemu nudzą mi się po paru dniach, podczas gdy w oryginał mogę grać tygodniami? To jest właśnie klimat i grywalność! Moja ocena – 9.5/10

Dla mnie gra jest nudna jak flaki z olejem, ale coś musi w niej być skoro zyskała taką popularność. Niemniej żeby robić z niej arcydzieło gier komputerowych to też chyba przesada.