Life is Strange: Before the Storm

Life Is Strange: Before the Storm jest jak środkowe odcinki dobrego serialu – ogląda się je przyjemnie, ale w gruncie rzeczy jest to tylko zapychacz między znacznie ciekawszym początkiem i finałem opowieści.

Moja ocena 8.0W Life i Strange grałem dokładnie 8 lat temu i w komentarzu pod nim napisałem że postacie zapadają w pamięć. Nie pamiętam już nikogo prócz głównych bohaterek ( i może Kate i Nathan ).I w sumie to na plus bo podchodziłem do tego na świeżo i nie oceniałem pośrednich postaci od razu. Pamiętam za to że postać Chloe osobiście strasznie mnie irytowała. Teraz jednak z czystym sumienie identyfikuje się bardziej z buntowniczką niż z Max. Może zmiana perspektywy, może zmiana wrażliwości. Nostalgia dawnych czasów - pokoju Chloe, szkoła, krótka sesja planszowej gry RPG, dziennik Price i oczywiście soundtrack. Jeden epizod to jeden dzień. Czas posuwamy fabułą, ale dzięki przychodzącym SMS’om wiemy jaką mamy godzinę.Może to kryzys wieku średniego, ale strasznie potrzebowałem takich poruszenia i takiego powrotu do nostalgicznego wieku młodzieżowego. Opcjonalnym powodem jest pół roku nie grania w grę która miała szerzej zakreśloną fabułę. Z minusów fakt iż podczas kontroli nad bohaterką tak naprawdę liżemy ściany w poszukiwaniu interakcji bądź komentarza. Nie ma już niewidzialnych ścian, lecz jak próbujemy pójść gdzie nie możemy Chloe zatrzymuje się i wkłada nudny komentarz. Ocena oczywiście nie wynika z złożoności rozgrywki lecz z fabuły i olbrzymiej dawki emocji. Gamaplay jest bezstresowy ale wydarzenia „na który mamy wpływ” naprawdę dają rade.Przypuszczałem iż bonusowy epizod będzie nudny i się nie pomyliłem. Lecz zakończenie daje „ostro po mordzie” Paradoksalnie całkiem na odwrót ja trzy epizody z Amber. Tu droga była świetna, a zakończenie słabe. I właśnie za ten finał pół oczka w dół. Dla mnie bardzo dobra produkcja. Zdaje sobie sprawę że głownie gra na emocjach, lecz robi to świetnie. Miałem w planach zakończyć Life is Strange na drugiej części. Teraz wiem że w swoim czasie ogram wszystkie gry z tej serii.

Po przejściu jedynki i zabraniu się za tą część miałem olbrzymi apetyt na kolejną piękną historię. No i się nie zawiodłem, ale opowieść nie była niczym odkrywczym i być może czymś za krótkim, bo moim zdaniem 3 epizody to było za mało czasu by w pełni wgryźć się w klimat. Ogólnie rzecz biorąc produkcja jest znakomitym uzupełnieniem jedynki i pozwala lepiej zrozumieć pewne wątki, ale fabuła nie ma tego ,,czegoś". Polecam każdemu kto grał w pierwsze Life is Strange.

Cały czas świetny klimat, soundtrack, voice acting na poziomie pierwowzoru, Jednak zdecydowanie mniej zaskakująca mniej ciekawa i słabszą intrygą.

+++ Świetnie wykorzystuje emocje do zaakcentowania kluczowych motywów fabularnych +++ Bardzo ciekawe i rozbudowane postaci główne i ich relacja ++ Wzrusza ++ Motywy szukania tożsamości oraz znaczenia prawdy + Przedstawienie teatralne + Główny wątek fabularny prowadzony wzorowym tempem + Dobrze oddany buntowniczy charakter + Swoboda kreacji Chloe, dużo wyborów w dialogach + Dialogi z postaciami pobocznymi + Wiarygodny rozwój postaci - - Bardzo brzydka - - Mało interaktywnych elementów i zagadek - - Mały wpływ na fabułę - Brak możliwości przewijania dialogów - Postaci poboczne - jednowymiarowe

Mi szczerze mówiąc wbrew opinii wiekszości troche bardziej siadło BTS od pierwszej części. Może to przez to że te zmienianie czasu o ile było fajne jako tako to idąc w dalszą rozgrywkę troche nie mogłem sie wczuć w podejmowane decyzje skoro mogłem je cofnąć zaraz bez żadnych konsekwencji. Dlatego na koniec wybrałem te teoretycznie gorsze zakończenie bo przynajmniej to co robiłem przez ostatnie 15h miało jakiś znaczenie.Co do BtS dużo bardziej podobał mi sie duet Chloe - Rachel niż Max - Chloe, jakoś bardziej do siebie pasowali. Może przez to że jedna była samotnicą a druga "gwiazdą"? Takie przeciwieństwa jednak lepiej sie ogląda niż duet dwóch dziewczyn mających swój świat i odcinających sie od reszty. Ale przyznam też że Rachel polubiłem przez pryzmat tego że wiedziałem co sie z nią potem stanie i w każdej scenie z nią miałem to z tyłu głowy przez co współczułem jej co już sprawiało że z automatu miała u mnie foryFabuła powolna, taka zwyczajna, obyczajowa, w sumie myślałem że to jakoś bardziej rozciągnięte będzie w czasie a nie pierwsze 3 dni znajomości. że będzie 1 dzień znajomości a potem przejdziemy do czasów chwile przed zniknięciem. Ogólnie nie nudziłem się z wyjątkiem pierwszej cześci 2 epizodu gdzie sie chodziło i zbierało śmieci po złomowisku (tam to kilka razy gre wyłączałem nim to przeszedłem z irytacji). Ale ogólnie chyba wole w tego typu grach nie wchodzić w fantastyke (te zmiany czasu itp)

Według mnie słabsza niż poprzednia część. Bardzo wolna rozgrywka i słaby motion capture.

Skończyłem. Kupiłem wersję pudełkową tej gry, więc oprócz całego sezonu Before the Storm, mam też epizod bonusowy - "Farewell". Zupełnie nie rozumiem tych, którzy twierdzą, że ten prequel jest bez sensu. Uważam wprost przeciwnie, gra pomaga zrozumieć pewne elementy z jedynki, które nie były do końca zrozumiałe lub które np. ja zrozumiałem źle. Ot, choćby zachowanie i charakter niektórych bohaterów. Weźmy Nathana Prescotta. W pierwowzorze jest on chamski, arogancki, władczy, nieliczący się z nikim i niczym; w BtS to wystraszony, niepewny siebie chłopak, nie potrafiący udźwignąć wielu rzeczy. Wizerunek dyrektora Blackwell Academy jest, jeśli nie wprost negatywny, to co najmniej wątpliwy. Również Davida, partnera matki Chloe, poznajemy od innej strony.Gra jest znacznie mniej dynamiczna od pierwszej odsłony, ale wynika to z fabuły. Fabuła nastawiona jest bardziej na sprawy obyczajowe, zdecydowanie bardziej spokojna, stonowana, co wcale nie znaczy, że nic się nie dzieje. Historia opowiada o przyjaźni Chloe z Rachel. Poznajemy Rachel, jej rodzinę, a także pewien sekret z przeszłości, na którym mocno skupia się fabuła. Bardzo bliska przyjaźń obu dziewcząt jest świetnym przykładem powiedzenia, że przeciwieństwa się przyciągają. Chloe i Rachel to zderzenie dwóch, całkowicie innych światów: ta pierwsza to buntowniczka, niepokorny duch; druga - spokojna, dobrze ucząca się, z bogatego domu.Co do Chloe jeszcze, gra bardzo mocno akcentuje jej tęsknotę za ojcem. Przez całą fabułę przewijają się jej wspomnienia i sny, w których rozmawia ona z nim. Tęskni też za Max, wszak akcja BtS rozgrywa się trzy lata przed wydarzeniami z pierwowzoru. Krótko plusy i minusy:PLUSY:- Fabuła. To, co napisałem wyżej.- Klimat. Gra ponownie oferuje niesamowity klimat młodzieżowy, który bardzo mnie przyciągnął.- Muzyka. Tu trzeba powiedzieć dwie rzeczy. Jak wspomniałem na początku, mam wydanie pudełkowe, które oprócz artbooka i płyty z grą, zawiera też soundtrack na CD. O ile muza w grze jest naprawdę dobra, o tyle na płycie ze ścieżką dźwiękową są utwory głównie średnie, choć parę perełek też jest.- Voice acting. Podobnie jak w pierwszej części, dubbing w BtS bardzo mi się podobał.- Grafika. W zasadzie taka sama jak w pierwowzorze. Grałem na takich samych ustawieniach, co w pierwszej odsłonie i szczerze mówiąc żadnej różnicy nie widziałem. Nie jest to grafika najwyższych lotów, ale cieszy oko.- Optymalizacja. Jest super pod tym względem. Miałem w zasadzie cały czas stałe 60fps. Były małe spadki klatek, ale chwilowe i niewielkie. Dodatkowo, wszystkie ustawienia miałem wysokie, choć według specyfikacji podanej na pudełku mój komputer nie spełnia wszystkich wymagań minimalnych (odnośnie karty graficznej. Mam 6 letni PC).MINUSY:- Długość. Gra jest jak dla mnie za krótka. Grę otrzymałem wczoraj, a dziś już była skończona. Licznik steam pokazuje 10h. W tym czasie ukończyłem całą fabułę i zdobyłem 91% osiągnięć steam. Dla porównania, poprzedniczka zajęła mi 15h.- Osiągnięcia steam zdobywa się na tej samej zasadzie, co w poprzedniczce, z tą różnicą, że tam były zdjęcia, a tu jest graffiti. Więcej o tym aspekcie napisałem w recenzji pierwszej części.- Bardzo słaby lip sync, a w zasadzie jego brak.- Motion capture też nie zachwyca.Co do wyborów i decyzji, nie jest to jeszcze to, czego bym oczekiwał po tym aspekcie, ale zdają się mieć znacznie większe znaczenie tutaj, niż w pierwszym "Life is Strange". Nie traktuję tego zatem ani jako plus, ani minus. Podobnie jak w przypadku pierwszej części, BtS ma dwa zakończenia i to, które obejrzymy zależy od wyboru, jakiego dokonamy w ostatnim epizodzie.Deck Nine dali radę. Stworzyli prequel także na wysokim poziomie. Nie zgadzam się, że był on niepotrzebny. Tym, którzy jeszcze nie grali w żadną część, polecam najpierw zagrać w Before the Storm, a dopiero później w LiS z Max i Chloe. Będziecie mieli w ten sposób szersze spojrzenie na pewne sprawy. Wiem, że DONTNOD już pracuje nad kolejną częścią i liczę na to, że nie będziemy musieli długo czekać. Prawdę powiedziawszy, mam bardzo cichą nadzieję, że zapowiedzi dwójki doczekamy się jeszcze w tym roku (E3 lub Gamescom). "Vampyr" będzie mieć premierę przed E3, zatem jeśli DONTNOD jeszcze coś dłubie przy tym tytule, to z pewnością są to już ostatnie szlify. Bardzo, ale to bardzo chętnie położę łapki na dwójeczce. Już mi brakuje tego uniwersum :)

Świetna scena pod koniec ep. 2 to za mało, by uzasadnić powstanie tego prequela - intryga w Before the Storm jest słaba, voice acting (poza głównymi bohaterkami) dość marny, a wydarzenia chwilami przybierają tak absurdalny obrót, że moje zawieszenie niewiary szlag trafiał. Szkoda.

Ten prequel to zdecydowanie telltale. Nie umywa się do podstawowej gry. Tam dialogi i wybory miały znaczenie, tutaj - zero.