Hellblade: Senua's Sacrifice

Gdy niezależne studio własnym sumptem zamierza przygotować złożoną grę, celując w segment rynku AAA, to wiedz, że coś się dzieje. Ninja Theory stawia odważny krok nie tylko na tym polu; Hellblade dojrzale dotyka tematu tabu, jakim są choroby psychiczne.

+++Podjęcie tematu zdrowia psychicznego +++Świetne zakończenie ++Wykorzystanie dźwięków, otoczenia i cienia do zasiania grozy ++Projekty poziomów. Zróżnicowane i pełne klimatu ++Senua, jej psychoza, reakcje i historia +Widowiskowość, groza i psycho-thriller +Głosy w głowie głównej bohaterki --Liniowa gra z nieciekawą eksploracją --Historia powtarza te same wątki, pierwsza część gry -Zbyt dużo „zagadek”, z perspektywą -Wmieszana mitologia nordycka -Poziom trudności, przeciwnicy są zbyt wytrzymali -Walki z bossami -System walki -Różnorodność wrogów -Psychoza mogłaby mieć ciekawsze mechaniki

Hellblade to bardzo dobra, ale krótka gra. Przejście gry zajęło mi chyba jakoś 4h, może nawet mniej i wielka szkoda bo z chęcią pozostałbym dłużej w tym świecie. Przede wszystkim główną rolę odgrywa fabuła, która jest napisana w bardzo dobry sposób, intryga wokół samej protagonistki, oraz jej rodziny fajnie się klaruje, a z kolejnymi etapami coraz bardziej narasta. Moim zdaniem niesamowitą robotę zrobiły głosy w głowie naszej bohaterki. Idealnie się komponowały z historią i dodawały niesamowitego klimatu. Jeżeli osoby chore na schizofrenię chociaż w 10% doświadczają takich rzeczy, jak te ukazane w grze to naprawdę współczuję.Grafika w grze jest przepiękna. Modele postaci są szczegółowe, tekstury otoczenia ostre, a oświetlenie zwłaszcza z ray tracingiem potrafi zaprzeć dech w piersi. Gameplay'owo gra wypada po prostu dobrze. W mojej ocenie prosty, acz bardzo widowiskowy i genialnie animowany system walki jest dobrym rozwiązaniem do tak krótkiej gry. Oprócz walki w grze przyjdzie nam rozwiązywać proste zagadki środowiskowe.Opowieści mitów podczas rozgrywki uznaje na duży plus. Co prawda dla mnie jako dużego fana mitologii nordyckiej nie trafiło się nic nowego, ot typowe main streamowe mity, o których najczęściej się słyszy to fajnie było je sobie odświeżyć.Zakończenie gry mocno otwarte, kończące aktualną historię, ale pozostawiając dużą furtkę dla nadchodzącej na dniach dwójki. Na minus na pewno mała różnorodność przeciwników i zbytnia hermetyczność świata, brak jakichkolwiek aktywności pobocznych, ale rozumiem z czego to wynika. Gierka ograna w dwa posiedzenia.

Odpadłem po 3 godzinach. Poczatek mnie zachwycił, mocno zaleciało god of warem. Ale jak zobaczyłem że ta gra polega - przynajmniej do tego momentu - głównie na rozwiązywaniu zagadek z puzzlami (bieganie po mapie, przechodzenie przez totemy żeby odblokować jakieś niewidoczne przejście i finalnie połăczenie puzzli w symbol) to po którymś razie powiedziałem dość. Raz czy dwa było spoko ale jak po raz czwarty czy piąty po przejściu do kolejnej lokacji gra mi każe robić to samo to nuży to niesamowicie, a jak coś jest w game passie to generalnie łatwiej jest tę gre olać.

Gra z mojej kupki wstydu. Po jej przejściu wiem już, że całkowicie niepotrzebnie. Rozumiem, że twórcy wzięli na swoje barki niesamowicie duży ciężar, chcąc jak najlepiej oddać stany psychotyczne czy schizofrenię - chwała im za to, bo to bardzo poważny i trudny temat. Nie potraktowali tego po macoszemu, konsultowali się z psychiatrami i osobami, które takich stanów doświadczyli. Bardzo ich za to szanuję. Niemnie... tutaj oceniam samą grę. Gdybym miał ocenić ich profesjonalizm czy potraktowanie sprawy z należytą powagę - bez wahania dałbym 10. Ale jeśli chodzi o samą grę i frajdę z jej przechodzenia - niestety już tak dobrze nie jest. W tej grze jest po prostu mało gry, a do tego jest męcząca przez swój psychodeliczny klimat. Dodajcie do tego brak możliwości przeklikiwania dialogów czy pomijania przydługich przerywników filmowych i robi się trochę nudno i irytująco. Tak jak pisałem na początku - bardzo szanuję twórców za ich podejście i starania. Jednak sama gra (mam na myśli rozgrywkę) wyszła im słabo. Zalety- Twórcy udźwignęli bardzo poważny temat chorób psychicznych- Efektowna walka (dynamiczne animacje)- Niezła grafika- Mroczny, niepokojący klimat - Modele przeciwników- Nie za długa i robiona jako typowa gra solo - to dziś rzadkość- Bardzo dobrze działa na Steam DeckWady- Mało gry w grze - taki trochę symulator chodzenia- Dużo dialogów i przerywników filmowych, których nie można przeklikać- Wolne bieganie- Mało wciągająca i angażująca rozgrywka - zawiewa nudą- Zdecydowanie nie dla każdegoNajwiększą bolączką GRY jest dość nieciekawa rozgrywka, która potrafi przynudzić. A jeśli gra jest nudna, to nie daje frajdy. A jak nie daje frajdy, to (przynajmniej dla mnie) nie może dostać dobrej oceny... Myślę, że dobrym podsumowaniem mojej opinii jest stwierdzenie, że Hellblade jest bardzo dobrą opowieścią, ale też dość słabą grę. Z bóle serca, ale jednak: 5,5/10.

Mam mieszane wrażenia. Sporo tu męczeństwa z przybliżeniami na twarz cierpiącej Senuy - w celu odwzierciedlenia psychozy i empatyzowania, ale czuć też eksploatację. Rozgrywka odgrywa tu rolę służebną wobec głównej tematyki. Ma unaoczniać chorobę protagonistki, okej - rozumiem, zasada przyjemności nie powinna być wymagana od wszystkich gier. Niemniej jednak walka jest na tyle marna, że twórcy katują nią nie tylko graczy, lecz także swą bohaterkę, która i tak ma dość nieszczęść na i w głowie.

Okropne przeżycie, jednocześnie wciągające jak bagno, tym samym ta gra to chyba moje największe zaskoczenie ostatnich kilku lat. Odważna kreacja głównej bohaterki i egzekucja pomysłów czy bardziej przyziemne ukazanie mitologi nordzyckiej jednoczesnie pozostawiając jej cały mistycyzm. Genialne walki z bossami wraz z płynnym modelem walki do tego trudna do zrozumienia fabułą która pozostawia sporo do własnej interpretacji.

Jedna z najwybitniejszych i najładniejszych gier, w jaką kiedykolwiek grałem. Świetna fabuła, ciężki, ponury klimat, cała historia oparta na mitach nordyckich, muzyka i owszem, sceny paranormalne i efekty dźwiękowe budzące krew w żyłach i gwarantujące gęsią skórkę. Te szepty, krzyki, to wszystko było świetnie wykonane. Co do walki - owszem - tego nie ma zbyt wiele, choć jest wykonany dobrze i według mnie nie nuży, ciekawe kombosy, w miarę dobre walki z bossami i w sumie to tyle. Gra dosyć krótka, jakbyś oglądał świetny film fabularny. Polecam gorąco, dla wytrzymałych psychicznie.

Wczoraj skończyłem. Gra jest bardzo nietypowa, ma to swoje wady i zalety:Plusy:- największy plus, upiorny klimat na który składa wygląd lokacji z tymi wszystkimi ciałami oraz udźwiękowienie, burze i szepty, warto grać w słuchawkach. Niby nic nie atakuje podczas eksploracji, a poczucie zaszczucia że się włos jeży- ciekawa fabuła, gra się nieźle rozkręca i ostatnie godziny już mocno chłonąłem ale zakończenie jakoś mnie nie zachwyciło- postać Senua'y, los tej cierpiącej dziewczyny sprawia że chciałoby się aby jej historia zakończyła się pozytywnie- grafika jest bardzo ładna ale z bardzo bliska tekstury otoczenia się rozmazują- prezentacja choroby psychicznej- dość proste ale fajne zagadki środowiskowe, runy mnie nie nudziły do końca gryMinusy:- walka nie jest wybitna choć przy natłoku wrogów potrafi zaoferować jakieś wyzwanie, szkoda że nie dostarczono czegoś bardziej slasherowegoW sumie jest to bardziej filmowe niż growe doświadczenie ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Przebija Hitchocka w swoim obrazowaniu psychozy. Namacalne, polifoniczne piekło. Bolesne, przytłaczające doświadczenie.

Grę ukończyłem w 7h, zbierając wszystkie kamienie mądrości.Właściwie, to nie wiem czy to jeszcze gra, czy już coś zdecydowanie ponad wszystko co znamy... to zdecydowanie prawdziwe doświadczenie.Graficznie gra prezentuje się świetnie (grałem bez ray-tracingu) i nie ma na co tutaj narzekać. Bardzo podobały mi się sporadyczne efekty które nakładały się na obraz z gry.Gra po prostu miażdży klimatem - tutaj nawet losowy, najmniejszy kamyk jest cholernie klimatyczny. Z ekranu na każdym kroku wylewa się klimat mitologii nordyckiej i celtyckiej - od historii z kamieni mądrości, przez ogólny projekt lokacji i ich szczegółów, po projekt przeciwników jakich spotkamy na swojej drodze. Przede wszystkim jednak, uderza tutaj klimat "psychologiczny" bezpośrednio związany z psychozą głównej bohaterki. Dzieje się to przez efekty zarówno wizualne jak i udźwiękowienie gry.No właśnie. Udźwiękowienie. Voice Acting to istne mistrzostwo świata - szczególnie w głosie Senu'i słychać autentyczność, a świetna mimika temu towarzysząca potęguje wrażenie. Na dodatek inne role głosowe są odegrane również na wysokim poziomie. Głosy które słyszymy przez całą grę są zrealizowane wyśmienicie - na słuchawkach efekt jest niesamowity i powoduje nie raz gęsią skórkę.Tutaj pasuje też coś powiedzieć o narracji gry - bo moim zdaniem jest to główny atut gry, spinający wszystkie inne elementy. Reżyseria przerywników filmowych i praca kamery to istne arcydzieło.Przez taki nacisk na narrację, spodziewałem się średniawej rozgrywki, ale byłem w błędzie. Walka w grze jest niesamowicie satysfakcjonująca i wciągająca. Animacje walki, uników, bloków i kontrataków wyglądają zjawiskowo. Gra stale wprowadza nowych przeciwników, a walki z bossami na długo pozostaną w pamięci. Jedyny element rozgrywki do którego muszę się przyczepić, to zagadki - nie są one złe, jest to nawet fajna zabawa perspektywą, ale przez cały czas trwania, gra nie oferuje w tym temacie nic nowego. Szkoda bo miało to ogromy potencjał do rozwoju.Gra nie jeden raz w ciekawy sposób "bawi" się konwencją - pojawia się coś, co z braku lepszego słowa mógłbym nazwać etapem skradankowym. Czasami pojawiają się emocjonujące etapy nastawione na bieg/ucieczkę. No po prostu dzieje się.A fabuła gry... to jest kolejny wybitny element gry. Historia przedstawiona w Hellblade jest na niesamowicie wysokim poziomie (co oczywiście potęgują inne elementy - głownie narracja). Zakończenie zaskakuje i zwala z nóg. Naprawdę jest to coś co trzeba poznać.Prawdę powiedziawszy mógłbym o tej grze pisać, pisać i dalej wychwalać poszczególne elementy, ale jestem pod takim wrażeniem, że dalej ciężko mi zebrać myśli.

Choć nie jest horrorem, Hellblade dostarcza momentów, które jeżą włos na karku. Chwile te trwają zdecydowanie dłużej niż kilka minut, przez co byłem potem zmęczony nieustannym napięciem. Byłem jednocześnie tak skupiony i wciągnięty w rozgrywkę i opowieść, że mogłem myśleć jasno. Dziwny stan, którego się boję i który uwielbiam. Kiedy już przypomniałem sobie o oddychaniu, doceniłem opowieść i sposób jej prowadzenia. Hellblade wymęczył mnie i nie było to dobre zmęczenie. Jednak nie byłem w stanie przestać. Twórcom należy się tylko jedno: brawa.

Gra o dziewczynie, chorej na umyśle dziewczynie która chce przywrócić życie swojego ukochanego, to cała fabuła. Gra ma bardzo ładne lokacje i udźwiekowienie. A walka z wrogami naprawde daje satysfakcje. Jest dużo fajnych wstawek filmowych pokazujących postep choroby psychicznej, ogólnie gra aktorska na bardzo wysokim poziomie. Zadania w grze to głownie szukanie symboli aby odblokować sobie przejście przez następne "wrota". Ogólnie gra ciekawa bez dziwnych mechanik w stylu korytarzowym bez otwartego świata. Warto zagrać aby poznać historie Senui i różne inne opowieści z okresu kiedy rzadzili bogowie. Pozdrawiam!

Być może grałem w inną produkcję niż cała reszta świata, bo "Hellblade: Senua's Sacrifice" ani trochę mnie nie zachwyciła. Owszem, doceniam wysiłki twórców w oddaniu objawów psychozy poprzez mechanizmy growe, ale nie wystarczają one w mojej opinii by podnieść mocno, jak uważam, przeciętną linię fabularną z męczącego mnie gatunku "mroczniej znaczy dojrzalej" na jakikolwiek piedestał. Co mi po po bardzo ładnym projekcie świata i przeciwników (desperacja walki), gdy osadzono je w nudnawej grze będącej przerostem formy nad treścią, i, jak ujął to niegdyś Edson, po prostu "grą o babie w łódce".

Nudna przygodówka z walkami które przypominają QTE. Spory zawód na początku wciągnął mnie klimat, ale gameplay leży. Bardzo ładna grafika, ciekawy pomysł.

Właśnie skończyłem w jakieś 8h na normalnej trudności walki z otrzymaniem wszystkich osiągnięć (znalazłem 44 runy i 7 twarzy matki, choć to drugie nie liczy się chyba do osiągnięć). Zginąłem raz i to nie w walce, a w etapie "pobagiennym", gdzie trzeba znaleźć 3 znaki uciekając przed ogniem. Sama walka i zagadki są całkiem przyjemne, ale całość jakoś dupy mi nie urwała. Wiem, że gra dostała jakieś nagrody, ale szczerze mówiąc mnie trochę wynudziła - przerywniki i to ciągłe ględzenie niekoniecznie budowało dla mnie klimat, a bardziej znużenie (głosy to i ja słyszę czasami ;)). Generalnie polecam, ale w przecenie, bo to jest gra na raz.

Hellblade: Senua’s Sacrifice jest jak koszmar, z którego ciężko się przebudzić. Nawet po ukończeniu gry potworne obrazy, wszechobecne głosy i straszliwe krzyki zostają na długo w głowie. Ninja Theory podjęło się ciężkiego tematu, ale zdołało go udźwignąć – ich przedstawienie psychozy do głębi wstrząsa i budzi autentyczny lęk. A przy tym opowiada wyjątkowo smutną historię, w której na główną bohaterkę czeka jedynie potworność za potwornością. Poruszające i przerażające dzieło sztuki w warstwie narracyjnej i audiowizualnej, które nieco traci na zbyt małej różnorodności przeciwników oraz zagadek.

Spróbowałem tej gry i nie jest ona w moim guście za dużo psychologi i ciągłych jakichś urojeń, szeptów o niczym, itp. Jest to typowo moje odczucie którego zwyczajnie nie akceptuję w grach, filmach itp. które skreśliło tą grę po około 1 - 1.5hSamo wykonanie świata jest przyzwoite, optymalizacja i dźwięk też są na +. Zagadkowość misji też dość pomysłowa i fajna, choć się nudzi po krótkiej chwili i czuje się rutynę że chwile temu robiłem to samo.

Chyba pierwsza gra, gdzie widzę potencjał w Unreal Engine 4. W końcu coś ślicznego. Piękne lokacje, sporo detali. Co do gry to genialna narracja oraz mimika twarzy. Niestety jak dla mnie wyszedł średni gameplay. Sporo zagadek tego samego typu, gdzie trzeba łazić w te i wewte po ciasnych, labiryntowych lokacjach. Walka ma potencjał, jednak przeszkadzała mi ilość ciosów, aby powalić jednego przeciwnika. Przez co potyczki są wolne i monotonne. Brakuje jej dynamiki, czy większej taktyki co do zabicia wroga (a tak zazwyczaj każdy przeciwnik ma jeden typ na wyeliminowanie go - przeważnie szybki i silny cios na przemian).+1 za VNV Nation "Illusion" na napisach końcowych. Jeden z moich ulubionych kawałków.

Fajne doświadczenie, ale gra taka sobie. Klimat i oprawa audio-wizualna na najwyższym poziomie. Problemem jest gameplay, a właściwie jego brak. Zagadki są wałkowane w kółko dokładnie tak samo, a walka jest prosta choć bardzo efektowna. Czas gry idealny ok 5-6h później bym chyba się znudził, a tak oceniam całe doświadczenie bardzo pozytywnie.

Nie podoba mi się ta gra. Pograłem dwie godziny i dałem sobie spokój. Nie lubię zagadek z serii "Co autor miał na myśli?". Owszem, motyw choroby psychicznej wyszedł bardzo dobrze. Grafika, dźwięk, klimat - wszystko to na plus.Ale monotonia rozgrywki i te dziwaczne zagadki do rozwiązania... Nie, nie i jeszcze raz nie. Wiem, za chwilę usłyszę, że jestem tępym dzieciakiem bez mózgu, który nie potrafi główkować, ok. Ale powiem tylko tyle, że do główkowania są książki, gdzie jest fabuła, bohaterowie, intrygi, itd. A tutaj: otwórz wrota, znajdź symbol, połącz symbol, wygraj z wrogiem. I tak w kółko.

Paradoksalnie najgorzej wypada według mnie walka. I szczerze mówiąc jak tylko widziałem, że znowu trzeba będzie z kimś walczyć to zbierało mi się na wymioty. Nie jestem fanem soulsów, ani tych nowych god of warów, a tutaj walka jest praktycznie tak samo nudna i powtarzalna. Jeszcze dochodzi ta idiotyczna praca kamery podczas starć... Cała reszta na plus. Może spodziewałem się trochę czegoś innego po fenomenalnym początku, ale i tak nie było źle. Bardzo ładna grafika, ciekawe zagadki (a właściwie szukanie tych znaków do otwarcia wrót), świetne audio, dialogi i monologi. Fajny klimacik całej gry i nie jest przesadnie długa.