Expeditions: Viking

Ja tam się zakochałem. I dobra historia i fajna mechanika.

Jako wielki fan historii i kultury wczesnośredniowiecznej Skandynawii (a przy okazji rekonstruktor ;) ) szczerze polecam tą grę. Kampania osadzona w realiach historycznych wciąga. Nie ma tutaj elementów czysto fantastycznych, a to co jest jest odpowiednio uargumentowane (wiara w zabobony podczas przechodzenia przez ciemny tunel, koszmarny sen, czy też halucynacje). System walki też jest bardzo dobry, mamy dostęp do wielu rodzajów broni jakie ówcześnie wykorzystywano, szczególnie fajna jest walka włócznią czy toporem duńskim który pozwala sięgać dalej od zwykłej broni oraz atakować zza pleców naszych towarzyszy (a to o dziwo rzadkość w grach). Bugów w swojej rozgrywce nie uświadczyłem, choć fakt mogła by ona być lepiej zoptymalizowana. Jak za tą cenę, jak najbardziej warto... Kusi mnie żeby jeszcze raz rozegrać kampanię z drużyną złożoną z moich kolegów z grupy rekonstrukcyjnej :) szkoda tylko że mimo pojawienia się jakiś narzędzi moderskich oraz wsparcia dla workshopa, scena moderska się nie rozwinęła i jest zdominowana przez nowe portrety dla postaci :/. Ode mnie gra zasłużyła na ocenę 9/10 bawiłem się lepiej niż w takim pillars of eternity, patfinderze czy dragon ageu ;)

Jakiś ptaszek zaćwierkał że twórcy pracują nad trzecią grą z cyklu Expedition ale słuch po nich zaginął jak pojawiła się pandemia i rząd duński wydał rozporządzenie o pozostaniu w domach...

https://youtu.be/CJy3HB_Pozk

Mam mieszane uczucia co do tej gry. Z jednej strony od samego początku gra wciąga, fabułą, klimatem i rozgrywką. Jak tylko rozpocząłem rozgrywkę w pierwszej scenie poczułem się jak w starym dobrym RPG o rzucie izometrycznym. Z drugiej walki, ich niedomaganie, debilizm naszych wojowników i nadmierna siła wroga powodują, że cała istota gry, czyli walki taktyczne, po prostu w…ją i tyle.
Generalnie gra się całkiem dobrze. Większość elementów w świecie gry jest dobrze wyjaśniona pod postacią okienek, które wyskakują, kiedy coś nowego się pojawia. Jeden mankament to fakt, że niestety nigdzie w opcji drużyny nie widzę ilości punktów rozwoju do rozdysponowania, więc nie za bardzo da się zaplanować rozwój poszczególnych członków drużyny za jednym rozdaniem. A to wielka szkoda, bo umiejętności aktywnych i pasywnych jest naprawdę bardzo dużo, a że członków w drużynie mamy kilku, przydałoby się móc zaplanować rozdysponowanie posiadanych punktów.
Wg mnie świetnie oddany jest klimat tamtych czasów, elementy kultury i folkloru, nie tylko Skandynawskich. Dialogi są dobrze poprowadzone, nie ma dłużyzn, wszystko jest "powiedziane" krótko i na temat.
Interfejs jest prosty i przejrzysty.
Grafika jest dość toporna, ale przyzwoita, w sumie nie o nią chodzi w grach tego typu. Oka jakoś szczególnie nie cieszy, ale też nie jest odpychająca.
Na mapach taktycznych przydałoby się opcja większego oddalenia kamery, bo pomimo, że mapy nie są ogromne, to jej usytuowanie utrudnia zorientowanie się w położeniu drużyny na mapie w momentach, kiedy musimy dany sektor dokładnie eksplorować.
Jakoś po etapie w Jutlandii czułem niedosyt, bo w sumie na cały ten półwysep poza naszą osadą było tylko jedno miasto Ribe i rejon z tym starym grobowcem.
Walka jest dość prosta, z wykorzystaniem osłon, oskrzydlania i umiejętności specjalnych. Początek tutaj nie rozpieszcza, bo w sumie od razu trafiamy na kilka grup przeciwników, dość solidnych, jedna po drugiej i, zważywszy, że dopiero się uczymy mechaniki, trochę trzeba się namęczyć, żeby wyjść zwycięsko z potyczek. Skalowania przeciwników nie uświadczyłem, co trochę jest niezrozumiałe w sytuacji kiedy nie możemy sobie wybrać, jak w innych RPG, czy i kiedy robić dane zadanie, a po prostu na zasadzie fabuły lub losowej nasze żółtodzioby napotykają silnych przeciwników. Na szczęście jeśli wykorzystujemy osłony, oskrzydlamy wrogów i nie działamy na hurra, z czasem potyczki stają się przyjemnością.
No i właśnie walka to wg mnie najsłąbszy element gry. Brak jest możliwości wytyczenia ścieżki postaci ponad jedną turę – widzimy, że kolejne kroki (zabarwione na czerwono) postać może wykonać dopiero w następnej turze, ale nie możemy wybrać tego miejsca, co niestety wymusza na nas przeklikiwanie trasy postaci co tura. Nasi towarzysze z pikami nie raz potrafią dźgnąć nas, kiedy dokonują ataków na wroga zza naszych pleców. Wytyczanie ścieżek to masakra – nasi towarzysze biegną prosto przez ognisko, żeby się w nim oparzyć i stracić punkty życia za darmo.
Za to wróg, zwłaszcza przy starciach z bossami, moce ma niemal nadludzkie. Zawsze trafiają z większego dystansu niż my, lepiej i bardziej niż my, no i oczywiście mają po jednym dodatkowym ruchu.
Jak dla mnie gra słabo zbalansowana, przez co odechciewa się w nią grać

Expeditions: Viking - recenzje graczy