MadtPL

Pod kilkoma względami lepsza od części pierwszej - m.in. bardziej rozbudowany parkour. Jednak w tamtej grze historia była ciekawsza i dłuższa, atmosfera beznadziei bardziej dawała się we znaki, choć to tutaj mamy w pełni postapokaliptyczny świat. Mam wrażenie również, że mechanika walki i ekwipunku to krok w złą stronę.

Zaczyna się słabo i sprawia wrażenie gry z kosza z marketu, ale z czasem jest coraz lepiej, a ostatnia misja wgniata w fotem swoim klimatem i epickością. W końcu udało się jakoś uchwycić tę mroczna przyszłość, którą znamy z urywków pierwszych filmów. Fani powinni zagrać, reszta może sobie odpuścić.

Można powiedzieć, że zapracowali sobie na sukces..ję AI.

Pozwoliłem sobie na szybką przeróbkę.

Wreszcie!

Chcąc odświeżyć sobie te gry po raz n-ty staram się, by doświadczenie było trochę inne, więc od początku gram z tym sterowaniem i gra mi się przyjemnie, ale faktycznie z tą kamerą są problemy. Czasami trzeba się trochę pomęczyć, żeby ją ustawić w ciasnych pomieszczeniach. Trudno będzie to naprawić przez budowę leveli.

Jedna z najbardziej immersyjnych gier, w które grałem. Żal mi było kończyć rozgrywkę, więc czasami odpalałem grę nawet po zrobieniu wszystkiego, by połazić po krawędziach map z nadzieją znalezienia czegoś jeszcze. Z niecierpliwością czekam na kolejną część. To jeden z niewielu tytułów, którym dałem 10/10.

Pod względem jakości nie jest to kolejne Life is Strange. To taki małomiasteczkowy kryminał, który leci na schematach, ale za to ma ciekawego głównego bohatera. Może gdyby gra nie kończyła się tak szybko - np. miała bardziej rozwinięte lub dodatkowe wątki - to byłaby znacznie lepsza. O gameplay'u raczej nie ma co pisać. Miał służyć fabule i to właśnie robi, choć był tutaj potencjał na coś naprawdę dobrego.

Wersja na GOGu jest przestarzała i autorzy moda jej nie polecają.

Warhammer 40k: Rogue Trader to na steamie jedna z najbardziej oczekiwanych gier. Szkoda, że tutaj wspomniana jedynie na liście na ostatniej stronie.

Gra jest znana od dawna. Studio znalazło wydawcę po prostu.

Ciekawa gra detektywistyczna, w której co jakiś czas odwiedzamy... umysły podejrzanych i to jakie podejmiemy w nich decyzje ma wpływ na rozgałęzianie się historii. Po doprowadzeniu jednej ścieżki do końca, cofamy się i próbujemy innych wyborów do czasu poznania prawdziwego finału. Brzmi powtarzalnie, ale dzięki plot twistom i nowym wątkom całość mocno wciąga. Do tego ma mieszankę powagi i humoru w stylu anime. Nie obraziłbym się, gdyby powstała adaptacja.

Wreszcie! U mnie od razu ląduje na pierwszym miejscu najbardziej oczekiwanych gier. Twórcy nieraz wspominali o możliwej kontynuacji, ale po tak długim czasie myślałem, że jednak nic z tego nie będzie.

Krótkie doświadczenie growe, które przede wszystkim opiera się na psychodelicznej atmosferze. Historia przedstawiona jest celowo w niejasny i poszatkowany sposób, żeby gracze sami mogli sobie ułożyć w głowie o co właściwie chodziło, a że jest jej tutaj niewiele, to każda teoria może być prawdziwa. Moim zdaniem fabuły powinno być tutaj trochę więcej, zwłaszcza że rozgrywka nie zachwyca i pełna jest wydłużonych na siłę momentów.

Grałem w wiele gier 6/10 i sam je tak oceniłem. Zazwyczaj są to gry, które część rzeczy robią dobrze, a część nie. Nigdy nie żałowałem zagrania w taką grę i dla mnie ta ocena nie skreśla tytułu.

Świetnie zaprojektowane lokacje i wrażenie przytłoczenia ich ogromem - oczywiście jedynie wizualnym, bo gra nie ma otwartej struktury. Historia jest nawet ciekawa, choć trochę przewidywalna. Na minus bardzo powolne poruszanie się, nawet jak na walking sim oraz niezbyt przyjemne dla ucha dodawanie polskich słów do zdań wypowiadanych po angielsku - na szczęście stosunkowo rzadko.

Fabuła poza ekranami wczytywania nie istnieje, ale gra ma świetny baśniowy klimat. Gameplay mógłby mocniej opierać się na łączeniu umiejętności bohaterów, w każdym razie w trybie solo, gdzie większość gry przechodziłem złodziejką. Może w kooperacji działa to lepiej, przede wszystkim kiedy gra się rycerzem, który nastawiony jest na walkę.

Świetne uchwycenie klimatu filmów oraz wciągająca rozgrywka, w której odblokowywanie kolejnych ulepszeń naprawdę bawi. A jest tu co ulepszać - nie tylko umiejętności bohatera i części samochodu, ale też twierdze sojuszników. Jedyne co trochę zgrzyta to liczba powtarzalnych aktywności w otwartym świecie. Mam tu na myśli obozy ze złomem do zebrania, których oczyszczanie w pewnym momencie traci sens, bo mamy go aż nadto. Szkoda, że główna fabuła praktycznie nie istnieje poza początkiem i końcem, w których ma swoje mocne momenty.

Udana przygodówka na dwa wieczory, która nie jest jakoś specjalnie trudna, ale nie jest też samograjem jak symulatory chodzenia. Świetny klimat (taki lżejszy Lovecraft) doprawiony przyzwoitą oprawą audiowizualną, z bardzo dobrym voice actingiem. Fabuła ma swoje momenty, z których wyróżnia się wzruszające zakończenie.

Będzie więcej takich newsów po to by udobruchać fanów Tolkiena, choć wydaje mi się to niemożliwe w obecnej wersji Pierścieni Władzy. Jedyne co by pomogło temu serialowi to... jego kasacja i zaczęcie produkcji od nowa z szacunkiem do dzieł wielkiego pisarza, który właściwie stworzył gatunek fantasy.

Myślę, że Dying Light może być najlepszą grą z zombiakami, ale nie grałem we wszystkie, więc zaryzykuję jedynie stwierdzeniem, że jest w czołówce. Techland wziął swoje poprzednie dzieło, czyli Dead Island i wniósł je na kolejny poziom. Pewne elementy rozgrywki są tutaj bardzo podobne, ale gra ma własną tożsamość i własny klimat. Mimo, że preferuję kontrastowe połączenie rajskich tropików z krwiożerczymi nieumarłymi to bez cienia wątpliwości pod względem gameplay''u to Dying Light jest o wiele lepszy i po prostu bardziej "miodny". Tę grę powinien znać każdy szanujący się gracz. Polecam!

Przyjemnie spędzone kilka godzin i na szczęście tylko kilka godzin, bo na dłuższą metę powtarzalność stałaby się monotonna. Odblokowałem kilka z aż 25 możliwych zakończeń, w tym najlepsze, czyli te prawdziwe, po którym są napisy końcowe. Dalej już nie chciało mi się kombinować możliwych wyborów fabularnych, ale może jeszcze do gry wrócę. Szkoda, że kolejne przejścia nie są bardziej urozmaicone.

To mogła być wspaniała piracka gra RPG, co widać przede wszystkim w starannie przygotowanych lokacjach, które niestety są dość puste. Zła optymalizacja i wszechobecne niedopracowanie nie przeszkodziły mi w cieszeniu się świetnym klimatem oraz całkiem niezłą fabułą. Pewne elementy rozgrywki też są tutaj solidne, zwłaszcza te związane ze statkiem i bitwami morskimi. Jeśli ktoś jest odporny na bugi i przebrnie przez nie najlepszy początek to moim zdaniem czeka go sporo dobrej zabawy. Ode mnie słaba siódemka - bawiłem się lepiej niż przy poprzednim erpegu studia (Two Worlds 2).

Fajny dodatek, który jest pod każdym względem lepszy od podstawki, przede wszystkim w projekcie lokacji i questów. Jedynie końcówka jest trochę zbyt rozwleczona i średnio udana - sprawia wrażenie zrobionej tylko po to, by rozgrywka była o kilka godzin dłuższa. Szkoda, że po nim zaczął się rozpad Reality Pump, bo Two Words 3 mogłoby być naprawdę świetne.

Nieco lepsza od pierwszej części, ale sporo rzeczy pozostało na podobnym przeciętnym poziomie. Fabuła jest mało wciągająca i momentami zbyt dziwaczna przez swoją niezbyt śmieszną niepoważność. Ogólnie ciężko tę grę nazwać nawet w połowie erpegiem, bliżej jej do gatunku hack''n''slash. Ma wiele niepotrzebnych mechanik, których prawie w ogóle się nie używa (np. pułapki, czy skradnie się), bo rozgrywka skupiona jest na walce z zastępami wrogów.

Raczej kiepski spin-off z pokręconą i momentami psychodeliczną fabułą, która jako jedyna trzyma przy ekranie, bo rozgrywka jest tutaj niedopracowana i źle zaprojektowana. Jak nie ma się do dyspozycji innej gry z zombiakami, a jest się ich fanem, to dobre i to, ale tylko wtedy.

Gra tak mocno inspirowana pierwszymi Residentami, że jako gra FPP przypomina je bardziej niż najnowsze odsłony tej serii. Jest to tytuł mocno budżetowy z trochę zbyt pogmatwaną fabułą, na której niekorzyść wpływają nie najlepiej odegrane postaci. Jeśli chodzi o część gameplay''ową to mamy niezłe nie za łatwe, ani nie za trudne zagadki, sporo sekretów (w tym niezłe easter eggi), ograniczony ekwipunek plus skrzynkę na przechowywanie przedmiotów - w skrócie jest tak jak we wspomnianym Resident Evil. Walka z przeciwnikami pozostawia trochę do życzenia, ale jak na grę indie jest ok.

Mocno niedorobiona technicznie, ale klimat wciąż jest prześwietny, choć zabrakło trochę horroru, bo akcji jest aż nadto. Ale błędy, błędy, błędy - jest ich tutaj naprawdę dużo i zdarzają się w kluczowych momentach. Do tego to zakończenie... Dopiero Zew Prypeci dopracował w pełni formułę serii.

Dla tych co maja zamiar zagrać - może warto sprawdzić mod Sky Reclaimation Project, który jest nieoficjalnym patchem. Ja sam dowiedziałem się o nim za późno, a wymaga rozpoczęcia nowej rozgrywki.

I to jest plan. A nie 10 asasynów...

W tej odsłonie Risena pewne rzeczy zostały zrobione lepiej niż w poprzedniej, zaś inne gorzej. Zacznę od plusów.
Świat gry to połączenie klimatów pierwszej oraz drugiej części i zdecydowanie pod względem jakości jest to poziom bliższy temu z "jedynki". Choć są fragmenty map, które pozostawiają trochę do życzenia, to całość jest naprawdę dobrze skonstruowana i atrakcyjna wizualnie. Cieszy fakt, że niemal od początku możemy zwiedzać świat tak jak nam się podoba, gdyż twórcy postawili na otwartość i swobodę eksploracji. Na korzyść można też zaliczyć istnienie trzech frakcji, do których można się przyłączyć, jak i powrót bardziej klasycznej magii, obok znanego z drugiej odsłony voodoo. Usprawniono także system rozwoju postaci i wprowadzono ulepszenia do rozgrywki, ale... no właśnie, tutaj zaczynają się poważne minusy.
Pierwszym z nich jest zepsuty system walki przez naprawdę przesadzoną broń palną. Wydaje mi się, że już po drugiej części były sygnały, że za bardzo ułatwia ona rozgrywkę, a tutaj jest jeszcze gorzej. Na poziomie trudności ultra gra nie sprawiła mi żadnych problemów, bo strzelby oraz muszkiety i ich sposób działania sprawiają, że niemal żaden przeciwnik nie był w stanie mi zaszkodzić. Dla przykładu - golema, teoretycznie bardzo trudnego zwykłego przeciwnika w grze (bo dostaje się za niego sporo punktów doświadczenia), można z łatwością pokonać za pomocą pistoletu - jest to przeciwnik powolny, a każde trafienie przerywa jego atak, przez co nie jest on w stanie zrobić nam krzywdy. Broń palna jest tak "op", że miałem wrażenie grania w strzelankę TPP (i to lekko mówiąc nie najlepszą, bo to jednak wciąż RPG, a nie TPS). Można oczywiście skupić się na walce wręcz, ale to bezsensowne utrudnianie sobie rozgrywki na siłę, zwłaszcza że nie ma poczucia nagradzania, ani satysfakcji z takiego stylu walki. Obok tego nieprzemyślanego, jakby nie patrzeć, rdzenia rozgrywki również zadania poboczne rozczarowują. Niestety, większość została zrobiona w imię zasady "ilość, a nie jakość". I tak, w większości gier questy polegają na znalezieniu czegoś lub zabiciu przeciwników, ale zazwyczaj jest to tak obudowane fabularnie i tak stworzone, że obecne jest poczucie wyjątkowości misji, a tutaj tego poczucia nie ma.
Te dwie poważne wady sprawiają, że Risen 3, który miał zadatki na najlepszą część serii i ogólnie rewelacyjną grę, jest tytułem tylko dobrym. Dobrym, bo jednak magia Piranii wciąż jest tutaj obecna i w grę chce się grać, pomimo jej mankamentów. Wydaje mi się, że studio znowu chciało trafić w gusta jak największej liczby graczy i ponownie popełniło tutaj pewne błędy z przeszłości, takie jak przy trzeciej odsłonie Gothica.

Risen 2 to nietypowy sequel. Gdyby zmienić imiona postaci to można by pomyśleć, że nie jest to gra związana z pierwszą częścią. Atmosfera opowieści oraz świat mocno różnią się od tego znanego z jedynki - mamy szereg wysp do zwiedzania oraz klimaty pirackie. Skala oczywiście jest większa, ale miejscówki nie są już tak pieczołowicie przygotowane jak wcześniej. Mam wrażenie też, że wiele technicznych elementów to krok wstecz, gra często wygląda gorzej od poprzedniczki. Na szczęście gameplay, jak zawsze u Piranii, daje radę, choć uważam, że system walki w pierwowzorze był lepszy. Zwłaszcza nowość w postaci broni palnej za bardzo ułatwia rozgrywkę - z dobrym muszkietem żaden przeciwnik nam niestraszny.

Risen to moim skromnym zdaniem najlepsza po Gothicu 2 gra Piranii. Po niezbyt udanej i zbyt dużej, jak na tamte czasy i możliwości studia, trzeciej odsłonie swojej pierwszej serii twórcy zmniejszyli skalę świata, co pozwoliło im na lepsze dopracowanie pozostałych elementów rozgrywki. Nie oznacza to jednak, że mapa w grze jest mała - jest wystarczająco duża, by jej dogłębna eksploracja na długo zajęła gracza i tym samym wystarczyła na zadowalający dla otwartego świata czas rozgrywki.

Sami psują branżę, a teraz żal mają...

Naprawdę dobre początki studia Arkane. Podziemny świat Arx jest mocno klimatyczny, dobrze skonstruowany i pełen tajemnic. Gra posiada ciekawy system magii oraz wiele elementów typowych dla immersive simów tamtego okresu. Szkoda, że pod względem technicznym trochę zawodzi. Następnym razem muszę koniecznie sprawdzić sprawdzić ze wspomnianym modem Arx Libertatis. Za pierwszym razem lubię mieć do czynienia z oryginalnym dziełem twórców i potwierdzam, że wciąż da się je przejść od początku do końca w miarę bezproblemowo (wersja GOG).

Wykreowany świat i postaci są na naprawdę wysokim poziomie, ale sama rozgrywka nie wciąga zbyt mocno i jest rozwodniona przez nieciekawe fetch questy. Grze przydałby się dubbing, choćby częściowy. Jeśli autor poprawi te mankamenty w drugiej odsłonie to będę pierwszy w kolejce do ogrania.

Trochę dziwne pytanie, bo "oficjalnie" można powiedzieć również o każdym sequelu, który wyszedł na zlecenie posiadacza marki, nawet najgłupszym/najgorszym. Po pojawieniu się DB Super ciężko uznać GT za kanon, kiedy akcja tego pierwszego dzieje się bliżej zakończenia "zetki". Pojawiają się wtedy pytania o to, gdzie w GT są postaci, moce itd. z Super. No i w DBS Akira Toriyama ma większy wkład.

EA chciała zniszczyć SMS już kilka lat temu, kiedy w ostatniej chwili anulowała Shift 3. Szef studia powiedział kilka brzydkich słów o "Elektronikach" i powiedział, że już nigdy nie będzie z nimi pracował. Po przejęciu przez nich Codemasters odszedł ze zespołu, dotrzymując słowa.

Bardzo dobry souls-like, a może bardziej "souls-unlike"? Tytuł mocno różni się od gier From Software i czasami wydaje mi się, że to główny powód negatywnych recenzji graczy... Często mam wrażenie, że fani soulsów chcą grać cały czas w tę samą grę. Jako gracz, który ukończył wszystkie soulsy uważam, że The Surge zasługuje na pochwały. Spodobała mi się sprytna budowa lokacji z wieloma skrótami do jedynego punktu respawnu na każdej, a także zdobywanie i ulepszanie ekwipunku oraz rozwój bohatera. Po prostu świetnie bawiłem się do samego końca i żal było mi kończyć rozgrywkę. Na koniec muszę również dodać, że otoczka fabularna i klimat to gratka dla fanów sci-fi.

Spodobał mi się ten souls-like, który wprowadza kilka własnych rzeczy w rozgrywce, choć odczucia z walki wydają się podobne. Oczywiście nie jest to poziom DS, gra jest trochę niedopracowana i ma widoczny mniejszy budżet, jest też łatwiejsza - przy odpowiednim buildzie bardzo często udaje się nawet nie dopuścić do ciosów wroga. Za to trzech najważniejszych bossów potrafi sprawić trudność, ale przy odpowiednim ekwipunku zadają znacznie mniejsze obrażenia. Gra posiada kilka zakończeń oraz fajnie rozwiązany tryb nowej gry plus. Z pewnością powrócę do Hellpoint za jakiś czas, zwłaszcza że niedawno wyszło duże DLC. Ponadto zablokowałem sobie prawdziwe zakończenie przez omyłkowe zaatakowanie jednego NPC, uważajcie z tym. ;)

Hack'n'slash wyróżniający się odmienną od standardów gatunku walką, w którym z czasem poznajemy kolejne ciosy, każdy pod innym przyciskiem i z możliwością wyprowadzenia serii ataków. Sprawia to, że do sterowania trzeba się przyzwyczaić, zwłaszcza na klawiaturze i myszce (możliwe, że gra sprawdza się lepiej na padzie). Zwłaszcza, że jest to gra dość trudna, głównie wtedy, gdy przychodzi nam mierzyć się z przeciwnikami atakującymi seriami, co powoduje, że w przeciwieństwie do innych tego typu gier unikamy starć z kilkoma przeciwnikami naraz. System awansu opiera się na udoskonalaniu walki określonym orężem po prostu posługując się nim oraz zaznaczaniu przed wejściem na kolejny poziom atrybutu, którą chcemy ulepszyć. Jeśli chodzi o magię to może ona służyć zarówno jako wsparcie dla wojownika, ale także jako główny sposób na zadawanie obrażeń. Podczas rozgrywki znajdujemy i łączymy w kombinacje runy, by poznać coraz silniejsze zaklęcia.

Co do otoczki fabularnej to mamy tutaj świat fantasy, który jest pomieszaniem z poplątaniem - mamy np. chińskie motywy obok typowego standardu, czy pojedyncze postaci wyciągnięte jakby z innej bajki, ale jest w tym pewien urok. Historia prezentuje się nawet ciekawie, choć nie wyróżnia się oryginalnością, a do tego zawodzi zakończeniem. Za to postaci, w tym będący antybohaterem protagonista, mają charakter i są dobrze odegrane.

Revenant jest grą z pewnością wciągającą, a do tego niedługą (ok. 15 godz. rozrywki), więc bawi od początku aż do końca. Niestety jest to też gra mająca problemy techniczne, zdarzyło mi się kilka bugów i kompletnych zwieszek, a także trafiłem na nieduży fragment rozgrywki, który musiałem powtarzać (podpowiem krótko - otwieranie bram w odpowiedniej kolejności), dlatego warto często zapisywać grę na szybkim zapisie, który cały czas zapisuje stan na osobnych slotach.

PS. Domyślnie gra działa w trybie software, czyli w tym gorszym, a zmiana tego w opcjach gry powoduje jej złe działanie. Radzę zajrzeć na forum GOG i poszukać postu z paczką "all-in-one", która znacząco poprawia komfort grania. Sam odkryłem go dopiero pod koniec rozgrywki i żałuję, że wcześniej nie sprawdziłem forum, kiedy szukałem innych sposobów (które nie zadziałały).

Fajny hack and slash Diablo-podobny, ale w pełnym 3D, co jednak sprawia, że sterowanie potrafi być dość nieprecyzyjne (podobny problem miał późniejszy Dungeon Siege). Kilka postaci do wyboru i możliwość utworzenia dwuosobowej drużyny. Każda kilkunastogodzinna rozgrywka może się trochę różnić z uwagi na zmieniające się główne misje (każda w trzech wariantach) oraz losowo generowane podziemia. Po ukończeniu można kontynuować grę na wyższym stopniu trudności, tylko w ten sposób wbijemy maksymalny poziom bohatera(ów). Całość na tyle mi się spodobała, że pewnie jeszcze nie raz do niej wrócę.

Pierwsze rozszerzenie podobało mi się bardziej, miało ciekawszą i znaczącą dla świata fabułę. W tym, podobnie jak w Origins, zwiedzamy fantastyczne (choć nie do końca) krainy, ale tym razem nie łączą się one tak mocno z rzeczywistymi lokacjami, co sprawia, że całość wydaje się zbyt mocno oderwana od podstawki. Ponadto krainy te, oprócz tej z drugiego rozdziału, mają zbyt wertykalną strukturę, która sprawia, że ich eksploracja jest dość nieprzyjemna. Nie podoba mi się także to w jakim kierunku idzie kreacja cywilizacji Isu, która staje się tandetnym połączeniem sci-fi z fantasy.

Świetna i nawet chwytająca za serce historia, ale przy tym niemal brak nowości w rozgrywce oraz słabe zadania poboczne, w których większość zaczyna się od przeczytania notatki.

Twórcy jeszcze bardziej przesadzili z liczbą aktywności "kopiuj-wklej". Tym razem nawet nie zabierałem się za większość z nich skupiając się głównie na zadaniach głównego wątku i tych pobocznych, które prezentują wyższy poziom niż te z Origins. Na minus nowy system najemników, wcześniej każdy był bardziej wyjątkowy, przez co walki z nimi były emocjonujące. Podobnie ma się sprawa z areną. Ogólnie, tak samo jak w Origins jest to tytuł na przemian nużący (przez powtarzalność) i zachwycający (kiedy podziwiamy świat ze szczytów gór).

Godne zamknięcie trylogii, ale w moim odczuciu poprzednie części były jednak lepsze - przy pierwowzorze bawiłem się najlepiej. Ponownie, jak w Arkham City, nie chciało mi się ogarniać wszystkich znajdźko-zagadek Ridlera, których jest zdecydowanie za dużo, co sprawiło też, że nie mogłem obejrzeć całego zakończenia... Cóż, wybrałem youtube. Część innych powtarzalnych aktywności również nie zachwyca. Za to główne misje oraz fabuła są rewelacyjne i to dla nich najbardziej chce się grać.

Krótka surrealistyczna przygodówka w perspektywie pierwszej osoby z łatwymi łamigłówkami i elementami zręcznościowymi. Miałem trochę skojarzeń z NaissanceE, Kairo, czy Fibrillation. Miło spędzone kilka godzin.

Wciągająca przygodówka z niezłą, choć trochę absurdalną fabułą, kilkoma nielogicznościami i naiwnymi zwrotami akcji. Gameplay dość płynny, ale pełny zbierania przedmiotów i łączenia ich przed użyciem, często nie wiedząc nawet po co. Oprawa audiowizualna jest niezła, ale głos głównej bohaterki w angielskiej wersji irytuje od początku do końca.

Szkoda, że w parze z wciągającą i potrafiącą trzymać w napięciu fabułą nie idzie ciekawy gameplay. Mało kombinowania i zagadek oraz przemierzanie wciąż tych samych lokacji. Niezbyt udana polska wersja językowa, w której część aktorów niezbyt umiejętnie oddała emocje towarzyszące postaciom. Tytuł ten może się spodobać fanom point and clicków nastawionych przede wszystkim na opowieść, reszta raczej nie będzie zachwycona.

Lubię tę serię, głównie ze względu na humor i postaci, ale nigdy nie potrafiła mnie jakoś mocno zachwycić. Nie inaczej jest tym razem. Niemniej jednak, bawiłem się dobrze i uważam, że jest to tytuł obowiązkowy do zagrania dla fanów cyklu i miłośników przygodówek. Powrót do stylu z pierwszych dwóch części, z podrasowaną i ładniejszą grafiką, z pewnością się udał.

Jest gorzej niż wcześniej, ale klimat serii został na szczęście zachowany, chociaż humor w niektórych momentach poszedł w złym kierunku. Do tego należy dodać kilka poważnych nielogiczności w fabule oraz ponownie żonglowanie przedmiotami w nadziei na znalezienie tego, którego trzeba użyć, zwłaszcza że większość niepotrzebnie jest trzymana w ekwipunku aż do końca rozgrywki. Ogólny odbiór gry przez fanów specjalnie mnie nie dziwi, ale kompletnym crapem to ona na pewno nie jest.

Mocno filmowa produkcja i całkiem niezły horror, którego gameplay polega na wyborach i wielu quick time eventach. Na pierwszym miejscu jest tutaj mocno zależna od gracza fabuła z dobrze napisanymi oraz odegranymi postaciami. Decyzje i to, czy uda się wstukać na czas odpowiednie klawisze bardzo wiele zmienia, a że gra cały czas zapisuje postęp na jednym zapisie to niemożliwe jest wczytanie poprzedniego stanu rozgrywki. Dopiero po ukończeniu całości możemy powrócić do wybranego rozdziału i skorygować błędy, ale jest to mocno ograniczone - im bliżej początku tym więcej powtarzania. Gra zmusza nas do kończeni jej jak najwięcej razy i do tego nie pozwala pomijać obejrzanych cutscenek, czy wysłuchanych dialogów. Regrywalność to dobra rzecz, ale tutaj nie do końca dobrze ją rozwiązano. Na minus należy również dodać niewygodne poruszanie postaciami na PC.

Sci-fi pełen obaw dotyczących technologicznego rozwoju ludzkości i możliwości utracenia kontroli nad nim, zwłaszcza nad SI. Temat znany, za to ciekawie ujęty i pełen treści. Wcielamy się w naukowca, który trudzi się również pracą detektywistyczną. Za pomocą swojego wynalazku do eksploracji wspomnień wspomaganego przez sztuczną inteligencję próbuje rozwikłać zagadkę śmierci wysoko postawionej osoby ze znanej korporacji. Jest to główny punkt rozgrywki, który imponuje realizacją. Do tego mamy tutaj ciekawą fabułę z wyborami, które wpływają na jej zakończenie.

Bardzo przyjemny i wciągający drużynowy dungeon crawler, w którym nie brakuje walk, ale także dobrze skonstruowanych zagadek logicznych. Z czasem te pierwsze w większości przestają być wyzwaniem, ale system potyczek został stworzony tak, by zbytnio to nie przeszkadzało, bo żonglowanie umiejętnościami postaci i ich miejscami na siatce samo w sobie czasami jest łamigłówką. Co do oprawy audiowizualnej to jest lepiej niż dobrze, zwłaszcza dzięki wspaniałej szkockiej muzyce wokalnej, choć grafika, mimo niedostatków, również ma swój urok.

Czas na wady, a tych jest kilka, przede wszystkim dotyczących opowieści. Nie jest ona jakoś mocno wciągająca, a niezbyt charyzmatyczne postaci napotkane w czasie przygody nie pozostają w pamięci. Irytują trochę marne łupy poukrywane w sekretnych miejscach i mało modeli broni oraz pancerzy. Z pewnym typem broni wiążą się fajne zagadki, ale szkoda że jest to oręż raczej średni i dość szybko staje się bezużyteczny, więc jego zdobywanie przestaje bawić. Dość znaczącą techniczną wadą, jeśli chodzi o bitwy, są zdarzające się w ich trakcie zwieszki, kiedy gra "myśli" i nie nadąża za wykonywanymi akcjami.

Jako całość Bard's Tale IV to kawał solidnej przygody, która wciąga na kilkadziesiąt godzin. Mój czas rozgrywki wyniósł ponad 70 godzin i było to pełne ukończenie tytułu (choć być może coś pominąłem). A kiedy nadszedł finał zostało we mnie jeszcze trochę ochoty na więcej.

Greedfall miał swoje wady typowe dla gier studia Spiders, ale klimat i stworzony świat wiele wynagradzały, więc miło wspominam czas spędzony z tym tytułem i cieszy mnie ta wiadomość.

Jak EA na tym ucierpi to gracze na tym zyskają.

Udana przygoda w świecie The Dark Eye z całkiem ciekawą fabułą i w ładnej oprawie, zwłaszcza jeśli chodzi o grafikę teł. Zgrzytają jednak trochę animacje postaci oraz rozmycie grafik, kiedy widok na nie jest przybliżony (np. twarze). Do tego niektóre nagrane kwestie mówione nie są najlepiej odegrane, a te bohatera zdarzają się do siebie nie pasować. Czasami gameplay traci płynność, gdy za bardzo nie wiadomo jaka jest droga do osiągnięcia założonych celów.

Całkiem wciągająca turowa gra strategiczna z elementami RPG, której gameplay przypomina trochę walki z sesji D&D, ale ma częstsze rzucanie kością przez losowe zdarzenia. Początkowo rozgrywka nie zachwyca, ale z czasem, mimo powtarzalności, chce się grać coraz bardziej. Powtarzalność ta przejawia się w postaci przygotowanych w jedynie dwóch typach środowisk lokacji składających się z ułożonych losowo kafelków. Do tego większość misji ma podobne cele, zwłaszcza te poboczne. Szybkie przejście gry zajmuje kilka godzin, jeśli jednak dodać do tego questy poboczne i powtarzanie misji na wyższych poziomach trudności, czas ten wydłuży się. W grze występuje fabuła, ale pełni rolę raczej marginalną.

Przyjemne połączenie planszówki i gry paragrafowej. Rozgałęziająca się mapa i sporo mających własne cele postaci do wyboru, za czym idzie duża regrywalność. Jedna rozgrywka trwa od dwóch do czterech godzin - każda kolejna krócej, bo wiemy coraz więcej i lepiej ogarniamy walki. Po utracie trzech szans wskrzeszenia musimy zaczynać od nowa, a zdarzają się sytuacje kiedy giniemy niespodziewanie - taki urok paragrafówki, ale trzeba mieć pecha, by w czasie jednej gry przytrafiło się to trzy razy.

Dobry taktyczny RPG i to od studia znanego wcześniej z point and clicków, w tym dwóch również umiejscowionych w świecie The Dark Eye. Rozrywka nastawiona głównie na starcia i rozwój postaci, ale oferuje tez całkiem dobrą fabułę. DLC Untold Legends zawodzi - zawiera jedynie kilka króciutkich misji pobocznych, więc spokojnie można je pominąć.

Myślę, że wielu graczy, w tym ja, chce najpierw poznać poprzednie części zanim sięgnie po Infinite.

Oryginalna pod względem stworzonego, przypominającego renesansowe Włochy (jak wspomniał mój poprzednik, podzielam to zdanie), uniwersum gra przygodowa z widokiem izometrycznym. Przyjemna walka w czasie rzeczywistym z możliwością pauzowania oraz prosty rozwój postaci oparty wyłącznie na umiejętnościach przydatnych w czasie potyczek. Liniowa, ale wciągająca fabuła, na którą nie mamy żadnego wpływu. Ciężko więc nazwać ten tytuł erpegiem, choć fani klasyków tego gatunku mogą się przy nim dobrze bawić.

Wyjątkowa przygoda, inna niż wszystkie i niezwykle immersyjna. Opowiada ciekawą, choć trochę sztampową historię osadzoną w pieczołowicie przygotowanych średniowiecznych Czechach. To tytuł niemal dosłownie przenoszący do innego świata, w którym chce się spędzić każdą kolejną godzinę, nawet po finale głównego wątku. Do tego wiele odważnych mechanik odzwyczajających od mainstreamu i niemały poziom trudności. Triumf twórców na przekór trendom. Z niecierpliwością czekam na kolejną część.

Studio Spiders wciąż nie może się pozbyć wad typowych dla ich produkcji. Przede wszystkim chodzi tutaj o mnóstwo backtrackingu w bardziej otwartych, ale wciąż składających się ze ścieżek lokacji. I to właśnie to łażenie, często przerywane walką z respawnującymi się przeciwnikami, zajmuje większość czasu rozgrywki. W jednej misji niemal dwa razy pod rząd musimy po kolei odwiedzić te same miejsca...

Z drugiej strony mamy niesamowity klimat i wspaniale wykreowany świat, również pod względem audiowizualnym (muzyka!) - jest to poziom nawet wyższy od tego, do którego przyzwyczaili nas twórcy. Fantasy wzorowane na czasach kolonizacji Ameryki wypadło świetnie i chciałoby się, żeby inni twórcy również byli bardziej skorzy do eksperymentowania. Należy dodać, że nie tylko klimatem ten świat stoi. Otoczka fabularna również jest ciekawa - główny wątek śledzimy z zainteresowaniem, a zadania poboczne, mimo powtarzalnych aktywności, oferują ciekawe wątki, które mocno wpływają na całą historię. Wybory w grze mają bardzo duże znaczenie, a rola dyplomaty, w którego się wcielamy jest bardzo ważna, by uzyskać najlepsze zakończenie. Nawet relacje z kompanami są istotne.

Warto wspomnieć o innych zaletach tytułu, a mianowicie o przyjemnej walce i rozwoju postaci nie pozwalającym na stworzenie bohatera-specjalisty od wszystkiego. Punkty wydajemy tutaj z rozwagą, choć po czasie mamy możliwość kilkukrotnego ich zresetowania i ponownego przydzielenia.

Podsumowując, GreedFall to tytuł, który powiela pewne wady poprzednich dzieł studia Spiders, ale również jeszcze lepiej realizuje ich plusy.

Piranha Bytes dostarcza kolejną, siódmą już odsłonę serii Gothic, tym razem przenosząc nas daleko w postapokaliptyczną przyszłość... Ok, żarty na bok. Elex rozpoczyna następną (prawdopodobnie) trylogię autorstwa uwielbianego w naszym kraju studia i powiem szczerze, że przy grze bawiłem się na tyle świetnie, że udało mi się ją wymaksować nawet nie sięgając po poradnik (pozostały jednak kolejne przejścia innymi frakcjami). Eksploracja tego pokręconego świata tak bardzo mnie wciągnęła, że aż żal było kończyć rozgrywkę.

Nowościami w stosunku do poprzednich dokonań Piranii są m.in. bronie palne w postaci karabinów, wyrzutni rakiet, czy strzelb, ale strzelanie z nich jest takie sobie i w późniejszym etapie gry trochę za bardzo ułatwia rozgrywkę. Dodano również plecak odrzutowy, który jednak brzmi lepiej niż faktycznie działa, bo jego rola ogranicza się głównie do potężnych ciosów z powietrza przy pomocy broni białej (broń dystansowa nie sprawdza się), bezpiecznego lądowania po skoku z wysokości i dostawania się na niezbyt odległe wzniesienia czy wyższe budynki. Kolejnym ważnym elementem tytułu są towarzysze, którzy na wysokim poziomie trudności są mocno przydatni, przede wszystkim przy starciach z wieloma przeciwnikami, ale także na początku rozgrywki, gdy dosłownie wszystko co się porusza może nas zabić (zero zaskoczenia), biorąc pod uwagę zdecydowanie zbyt szybkie ciosy niektórych napotkanych wrogów.

Elex stawia większy nacisk na wybory fabularne, które mocno łączą się z oziębłością, czyli cechą, która określa emocjonalność bohatera. Cecha ta ma główny wpływ na to, które z trzech zakończeń głównej historii zobaczymy na końcu. Ogólnie jeśli chodzi o fabułę to jest niezła, ale Piranie wciąż mają problemy z wskoczeniem na wyższy poziom pod tym względem. Zbyt duże różnice między częścią frakcji wypadają dziwnie, zwłaszcza gdy odwiedzimy ich siedziby główne. Zamysł był dobry, ale moim zdaniem Berserkerzy odrzucający >wszelką< technologię, nawet najmniej zaawansowaną nie najlepiej działają na wiarygodność świata. Może gdyby byli bardziej pokojowym (i inaczej nazwanym ;)), nieuczestniczącym w bitwach o panowanie nad światem, ugrupowaniem to byłoby lepiej. Ponadto część dialogów jest wymuszona i niepotrzebna albo źle napisana, a znajdowanych notatek za bardzo nie chce się czytać. Brakuje zapadających w pamięć postaci i emocji związanych z poznawaniem historii. Warto przy okazji wspomnieć o polskiej wersji gry, która niestety nie jest zbyt dobra i ma sporo błędów. Aktorzy często brzmią sztucznie i czasami nie wiedzą co właściwie odgrywają.

Elex jest grą skierowaną przede wszystkim dla fanów studia, choć wydaje mi się, że dla nowych graczy nadaje się nieco bardziej niż poprzednie gry Piranha Bytes. Mój licznik wskazuje ponad sto godzin rozgrywki, a z chęcią zagrałbym nawet dłużej, ale wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Polecam. (8/10)

Dodatek lepszy, a także dłuższy od pierwszego i powracający do lżejszych klimatów. Tym razem robimy sobie przerwę od bycia kapitanem statku i stajemy się inspektorem prowadzącym śledztwo w sprawie morderstwa w nowej dość rozległej lokacji obejmującej ważne placówki jednej z korporacji, a także luksusowy hotel. Do tego dostajemy fajny gadżet, który wyświetla poszlaki, za którymi powinniśmy się udać (coś jak wyostrzony zmysł z Wiedźmina 3). Jak przystało na ciekawą intrygę kryminalną, dochodzi do nieoczekiwanych zwrotów akcji, choć uważna eksploracja pozwala nam być mniej zaskoczonym kiedy następują kolejne wydarzenia. To dobry ruch ze strony twórców, którzy ponownie stawiają na otwartość i znaczące wybory fabularne.

PS. Autorzy nie wykorzystali szansy dodania nowego ciekawego towarzysza do naszej załogi, zwłaszcza że dostęp do DLC dostajemy stosunkowo szybko w trakcie przechodzenia podstawki. Szkoda, może w drugiej części? ;)

Dobry dodatek z dużo mroczniejszą i poważniejszą historią, choć charakterystycznego humoru oczywiście nie brakuje. Ciekawy klimat, spotykane postaci oraz ogólna atmosfera, trochę w stylu noir. Wybory fabularne ponownie mają znaczenie, choć jedno z zakończeń (te najlepsze) wydaje się nieco wymuszone, może zabrakło czasu by je dopracować. Dzięki temu, że skala jest mniejsza całość jest bardziej intensywna, a nowe lokacje zostały ciekawiej zaprojektowane - wrażenie robi już tajemnicza opustoszała posiadłość, którą odwiedzamy jako pierwszą.

Bethesda po wydaniu New Vegas, czyli najlepszego z nowych Falloutów, nie kontynuowała współpracy z Obsidianem, więc studio to samo wzięło się za projekt w podobnym stylu i gdyby miało budżet hitów pierwszej z wymienionych firm to być może mielibyśmy do czynienia z rewelacyjnym tytułem. Niestety bez gotowych narzędzi i z mniejszym kosztem produkcji grze tej brakuje trochę nawet do Fallouta 4. Na szczęście warstwa RPG-owa oraz fabularna stoją tutaj na dobrym poziomie - główny wątek jest jednak trochę zbyt krótki i ma szybkie niesatysfakcjonujące zakończenie, ale za to nasze wybory mają w nim duże znaczenie. Co do eksploracji, to zwiedzanie odległych planet jest w miarę ciekawe, choć same miejscówki pozostawiają nieco do życzenia. Wszystko okraszone jest świetnym humorem i klimatem układu planetarnego opanowanego przez wielkie korporacje (w krzywym zwierciadle, choć nie do końca ;)). Możemy poczuć się jak kosmiczny najemnik, spełnić rolę kapitana statku i przywódcy ciekawej zgrai postaci - coś w stylu kultowego serialu Firefly.

W ogóle się nie nadaje do tej roli. Zbyt napakowany i obawiam się, że raczej zagrałby jak w typowym filmie akcji z jego udziałem. Do tego nie wiem, czy byłby w stanie umiejętnie naśladować brytyjski akcent, wątpię.

Wolę, żeby kontynuacja nie wyszła, jeśli miałaby być kolejną typową "ubi-grą".

Życzę im nie zerwania umowy, co w przypadku CI Games zdarzyło się kilkukrotnie przy LotF2.

Na rynku jest miejsce na horror każdego typu. Ja od czasu do czasu lubię tego rodzaju grę odpalić, a akurat Blooperzy są tutaj w czołówce, jeśli chodzi o poziom wykonania.

To było niemal dwa lata temu, a on wciąż mu wypomina.

Pamiętam jak w okolicach premiery grałem w demko u kumpla, cięło strasznie i długo się ładowało, ale i tak była radość z grania. Dopiero kilka lat później ograłem pełną wersję i moim zdaniem jest ona jedną z gier wszechczasów. Dwójka już nie była w stanie zrobić takiego wrażenia, bo różni się zasadniczo niewiele, głównie dzięki lepszej grafice. Co do ostatniej części to długo zbieram się, by ją sprawdzić, bo z zapowiedzi wydawało mi się, że twórcy niepotrzebnie zmienili klimat. Jednak po zagraniu oceniam ją jako udaną kontynuację, a i nie zabrakło tam retrospekcji z mroczniejszym klimatem wcześniejszych odsłon. Podziwiam Sama Lake'a, że po tylu latach wciąż chętnie pozuje z "Maksowym" grymasem, a ten filmik jest po prostu czymś niesamowitym dla wszystkich fanów.

Nie brzmi to tak źle, dopóki wciąż będzie Asasynem. Jednak nie wróżę Infinity wieloletniego (jak np. w MMO, czy grach online ogólnie) wsparcia, bo formuła w końcu się wyczerpie i trzeba będzie ją zmienić. No chyba, że ogarną to jakoś w tej produkcji... ale graczy zawsze bardziej będzie ekscytować odrębna nowość, z wieloma ulepszeniami, zmianami i jakąś next-genowością. Nawet jeśli uda się to zrobić w Infinity, to przeczuwam, że raczej nie wywoła takiego szału jak osobna gra.

Gorąco polecam moda, mi przejście w niema 100% (oprócz kilku achivementów zbierackich) zajeło ok. 130 godzin. Tak wielka to gra, określenie mod to za mało na ten projekt. Polecam również Nehrim, robi mniejsze wrażenie, bo oparty jest na wiekowym już Oblivionie, ale i tutaj świetnie się bawiłem (mimo wyłącznie niemieckiego dubbingu i dość częstych awarii) - przez ponad 90 godzin.

Dzięki modom gry żyją dłużej i nawet po latach się sprzedają. Wystarczy spojrzeć na Skyrima. Czy oni tego nie widzą? No chyba, że naprawdę chcą wydać te swoje "remastery" i byłby one, jak to czasami bywa, gorsze od zmodowanych oryginalnych wersji.

Niech Ubi się opamięta i stawia na jakość, a nie ilość/wielkość.

Neill Blomkamp miał pomysł na wznowienie serii z udziałem Ripley, ale niestety został odsunięty od uniwersum. Szkoda, bo to dobry twórca kina sci-fi z własnym stylem. Poza tym, moim zdaniem najbliżej poziomu pierwszych dwóch odsłon serii nie był żaden późniejszy film, a gra - Obcy: Izolacj, polecam niezdecydowanym.

Widzę, że każdy w tym Hollywoodzie chce być ofiarą i na coś narzekać, ale to już przesada...

Po ograniu zarówno Nehrima, jak i Enderala z niecierpliwością czekam na ich kolejny projekt. BTW te mody są jak osobne gry, więc moim zdaniem zasługują na miejsce w bazie danych GOL.