18. Pillars of Eternity. Top 100 RPG – Wiedźmin w górę!

• Ranking 100 najlepszych gier RPG wszech czasów – edycja 2016
• 100. Chrono Cross
• 90. Dragon Age: Inkwizycja
• 80. Stonekeep
• 70. Dark Souls III (nowość na liście)
• 60. Child of Light
• 50. Divine Divinity
• 40. Undertale
• 30. Mass Effect
• 20. The Elder Scrolls III: Morrowind
• 18. Pillars of Eternity
• 16. Dragon Age: Początek
• 14. Wiedźmin
• 12. Chrono Trigger
• 10. Mass Effect 2
• 8. Star Wars: Knights of the Old Republic
• 6. Planescape: Torment
• 4. The Elder Scrolls V: Skyrim
• 3. Gothic
• 2. Baldur’s Gate II: Cienie Amn
• 1. Wiedźmin 3: Dziki Gon

18. Pillars of Eternity

Pomimo początkowych zachwytów nad renesansem klasycznych RPG Pillars of Eternity nie odcisnęło trwałego śladu w sercach graczy i już pod koniec 2015 roku – tj. w ankiecie z naszego poprzedniego notowania – cieszyło się niewielką popularnością. Skutkiem tego zjazd o dwie lokaty. A przecież kilka miesięcy wcześniej, w momencie premiery, niemal ze łzami w oczach witaliśmy powrót klasycznego rzutu izometrycznego, pięknych, ręcznie rysowanych teł, mechaniki opartej na rzutach kością i oldskulowej atmosfery w realiach fantasy. Zresztą nie tylko tego, bo Obsidian Entertainment nie ograniczyło się do skopiowania wszystkiego, za co pokochaliśmy takie gry jak Baldur’s Gate.

Przenosząc klasyczne elementy w drugą dekadę XXI wieku, studio Feargusa Urquharta nie bało się też wykazać ambicją i zrealizować własnych pomysłów. Dotyczy to przede wszystkim warstwy fabularnej. Pillars of Eternity może zostać postawione nawet obok Planescape: Torment ze swoją inteligentną, niestroniącą od metafizycznych pytań opowieścią oraz światem opartym na niezwykle ciekawej koncepcji „cyrkulacji” dusz i reinkarnacji. Świetną ideą są też sekwencje quasi-paragrafowe. Krótko mówiąc, Obsidian nie tylko doprowadził do odrodzenia klasycznych „rolplejów”, ale wręcz ustanowił kamień milowy na drodze ich rozwoju.

17. Vampire The Masquerade: Bloodlines

Słabe notowania w ankiecie odbiły się również – już po raz kolejny, i to jeszcze bardziej dotkliwie niż poprzednio – na pozycji ostatniej jak dotąd dobrej gry RPG o wampirach, czyli właśnie Vampire The Masquerade: Bloodlines. Czyżby tak wielu naszych czytelników miało pecha zapamiętać owo dzieło studia Troika Games z powodu niedoróbek technicznych, którymi było ono wręcz przepełnione (wliczając w to błędy uniemożliwiające ukończenie zabawy)? Szkoda, bo praktycznie cała reszta elementów Wampira to cud i miód.

Zachwycać można się nadal przede wszystkim klimatem – gęstą i mroczną atmosferą nocnego Los Angeles, w którym równie często jak złaknionym krwi łowcą jesteśmy ofiarą istot silniejszych od siebie. Pochwalić trzeba też nieliniowość fabuły i rozgrywki oraz udane przeszczepienie mechaniki papierowego oryginału na kod binarny – mimo przyjęcia konwencji pierwszoosobowej gry z silnym pierwiastkiem akcji. Nawet jeśli Paradox Interactive nie zrobi niczego „pożytecznego” z przejętymi jakiś czas temu prawami do Wampira: Maskarady, istnieje spora szansa, że godnym następcą (duchowym) Bloodlines okaże się zapowiedziany na przyszły rok Vampyr studia Dontnod. Oby!