Przestań się zapierać i naucz się w końcu grać w FPS-y na padzie. 5 prostych porad, jak przygotować się na PS5 i XSX

• 5 prostych porad, jak przygotować się na PS5 i XSX
• Przeszłość uczy – lepiej poczekać
• Nadrób zaległości w grach, które dostaną sequele
• Kup większy telewizor, bo fonty będą jeszcze mniejsze
• Przestań się zapierać i naucz się w końcu grać w FPS-y na padzie

Przestań się zapierać i naucz się w końcu grać w FPS-y na padzie

Twierdzenie, że „na konsolach nie da się grać w FPS-y”, miało jeszcze jakąś tam rację bytu na początku ery PS2 i pierwszego Xboksa, choć Black oraz Halo już wtedy pokazywały, że takowe przekonanie nie do końca pokrywa się z rzeczywistością. W siódmej generacji, w czasach rozkwitu wspomnianej serii Halo i konkurencyjnego Killzone’a 2, świadczyło już raczej o ignorancji. Dziś, gdy praktycznie każdy liczący się FPS poza Half-Life’em powstaje w pierwszej kolejności z myślą o konsolach i to na nich święci największe tryumfy, jest zwyczajną bzdurą.

Mniej więcej w momencie debiutu pierwszego Halo stało się jasne, że granie w FPS-y na padach jest jak najbardziej możliwe.

Jak na uważających się zazwyczaj za bardziej uzdolnionych, lepiej przyswajających nowe umiejętności i obdarzonych doskonalszymi zdolnościami adaptacyjnymi od ogółu społeczeństwa starsi gracze wykazują zaskakujący lęk przed nauką nowych rzeczy. Na przykład przestawienia się z grania w strzelanki za pomocą klawiatury i myszki na pad. Ba, samo zrozumienie, że tak się da grać, często zdaje się przekraczać ich zdolności poznawcze, mimo że dwa kolejne pokolenia wychowały się już w ten sposób i często nawet nie myślą o graniu za pomocą sprzętu biurowego w jakiekolwiek tytuły.

Znamienne, że jeden z najlepszych FPS-ów 2009 roku nigdy nie trafił na pecety.

Warto się więc w końcu pogodzić z tym, że granie za pomocą pada jest nie tylko możliwe, ale nawet sprawia przyjemność. Wystarczy się jedynie przełamać i poświęcić tych kilka godzin na przyzwyczajenie się. Pewnie, będzie to mniej precyzyjne od używania myszy – ale twórcy biorą na to poprawkę i odpowiednio balansują rozgrywkę. W efekcie zabawa wciąż jest taka sama – a to o zabawę przecież przede wszystkim w tym chodzi, a nie o wytrenowanie się na superprecyzyjną maszynę do zaklikiwania wrogów na śmierć. I zabawy tej będzie zdecydowanie więcej, gdy nie ograniczymy się do tylko jednej platformy sprzętowej, którą autorzy gier na dodatek traktują po macoszemu – nie mówiąc już o tym, że przestaniemy robić za stare marudy niepotrafiące nauczyć się jednej nowej sztuczki.