Sherlock Holmes: The Devil's Daughter

Opowieść o tym, jak Sherlock Holmes i doktor Watson, pozostając w konflikcie dotyczącym domniemanej córki detektywa, dzielnie poczynają sobie na ulicach Londynu, sprawiedliwość poszkodowanym przynosząc i karę typom spod ciemnej gwiazdy wymierzając.

Londyńskie winiety przełomu XIX i XX wieku to najlepsze, co gra oferuje. Cała reszta to zbiór niedopasowanych i często frustrujących elementów. Melodramatyzuje.

Fajna, ale łatwa i nieco toporna przygodówka, w której jedyną prawdziwą zagwozdką jest wytypowanie winnego. Sprawy zostały ułożone tak, by nie było to oczywiste. W jednym przypadku zostałem nawet pozostawiony z wątpliwościami co do wskazanego sprawcy.

Moja ocena 7.0Jest lepiej, a nawet dobrze.Wątek główny bardziej osobisty. Co prawda mamy cztery sprawy ze sobą nie powiązane, ale w czasie ich trwania czasami Holmes zajmuje się intrygą powiązaną z córką która z kolei nie zdradzając wiele, ma finał w ostatniej piątej sprawie. Wszystko jest bardziej filmowe, a nie sztywne jak w „Zbrodni i karze”Bohaterowie wyglądają korzystniej, choć odnoszę wrażenie że zbyt metro seksualnie. Wyjątkiem jest postać Kate, której z kolej model jest strasznie sztuczny i wybija z imersji. Mechanika szafy i przebrań jest wykorzystywana znacznie częściej. Niemal w każdej sprawie więcej niż jeden raz wykorzystujemy ten fortel. Świat jest w pół otwarty. Można z Baker Street przejść spokojnie do Scontland Yard’u. Choć ulice mają bardziej układ prostego labiryntu, niż prawdziwego rozmieszczenia przecznic. Nie ma za bardzo co tam robić poza mini gierkami które występowały w wcześniejszym tytule. Główny powodem tego układu jest sporadycznie występujące poszukiwania konkretnego adresu i to jest spoko ( nie pamiętam już gier bez znacznika ). Konkretne miejsca mają sporo detali z tego okresu, lecz interaktywne są tylko dowody i ślady. Ostatni rozdział właśnie dzięki otoczeniu ma niezły klimat. Świątynia w drugim akcie z kolei jest najgorszym najnudniejszym i najbardziej irytującym poziomem. Podsumowując. Podoba mi się kierunek w który ta seria się zwróciła w tej części, przez co jestem zawiedzony zapowiedzianym prequelem w postaci Chapter One.

Gra mi się podobała i w ogóle, ale zdecydowanie wolę poprzednią część.Tam sprawy były bardziej rozbudowane i dawały szansę na myślenie, a tutaj tak naprawdę nie pomyliłam się ani razu.Wszystko dzieje się bardzo szybko i nie pozostawia czasu na jakiekolwiek zastanawianie się nad konkretnymi motywami danego przestępcy i wnikania w jego zachowanie. Większość dość krótkich spraw jakie mamy do rozwiązania posiadają jakiś element zręcznościowy co moim skromnym zdaniem w ogóle nie pasuje do tej gry. Etap w świątyni gdzie jest tego najwięcej doprowadził mnie do białej gorączki i niestety musiałam to pominąć. Wątek przewodni córki Sherlocka niby też jest całkiem niezły, ale czy tak naprawdę mamy na coś wpływ? Dziewczynka prosi ojca o lekcje na pianinie i można jej odmówić na trzy różne sposoby. Po co to?Byłam zdziwiona że gra tak szybko się skończyła i niestety gdyby spraw było więcej to ocena by też była wyższa. Dodam jeszcze że podczas egzorcyzmów nieźle się uśmiałam :D To wciąż dobra i solidna produkcja więc jeśli ktoś lubi przygodówki to serdecznie polecam.

+++ Bardzo dobre przedstawienie dedukcji i obserwacji ++ Wiarygodne postaci ++ Możliwość pominięcia niektórych wskazówek ++ Rozwiązanie spraw nie zawsze jest jasne, ale zawsze dobrze przemyślane + Kilka ciekawych zagadek + Przebieranie się + Możliwość popełnienia błędu podczas obserwacji + Odtwarzanie wydarzeń (sprawa z wypadkiem) - - Spadki płynności - - Niektóre sekwencje mechaniczne - Monotonność minigierek

Tyłka nie urywa, ale nie jest źle. Gra jest raczej spokojna, kameralna i klimatyczna. Można się przy niej odprężyć. Kilka mechanik jest świetnych, z innymi nieco gorzej.