Shadow Tactics: Blades of the Shogun

Osiemnaście lat – tyle minęło od premiery pierwszej części serii Commandos. Dziś, dzięki Shadow Tactics, jej duch powraca, a wraz z nim dawna magia taktycznych skradanek oglądanych z lotu ptaka – tytułów trudnych, nieco topornych, ale jakże grywalnych.

Moda na taktyczne strategie zdaje się wracać i to jest fantastyczna wiadomość. Jeszcze lepszą jest fakt, że pierwsza od wielu lat gra z tego gatunku okazała się bardzo, bardzo dobra. Gameplayowo do niedoścignionego Commandosa 2 odrobinę zabrakło, jednak jest kilka rzeczy, które Ostrza Szoguna robią lepiej. W ostatecznym rozrachunku, trochę za sprawą tęsknoty za gatunkiem, w który zagrywałem się za małolata, ale przede wszystkim ze względu na jakość, wkręciłem się w Shadow Tactics bardziej niż w jakąkolwiek grę od dawna i spędziłem z nią fantastyczny czas.Minusy:- W Commandos 2 fajne było to, że każdy żołnierz miał swoje unikatowe umiejętności, jednak podstawowe funkcje były wspólne. W ST: BotS umiejętności bohaterów są sztywno do nich przypisane i tak np. tylko Mugen może wabić przeciwników butelką Sake, co jest bezsensu, bo co niby stoi na przeszkodzie, żeby którekolwiek z pozostałych rzuciło butelką?- Brak edytowalnego i wymienialnego ekwipunku. Podobnie jak powyżej, szkoda, że nawet nie mogąc użyć pewnych przedmiotów bohaterowie nie potrafią podnosić ich i przekazywać między sobą.- Kiepsko zbalansowane postaci - najbardziej śmiercionośnym bohaterem jest dziecko. Serio! W misjach z Yuki dziewczynka z pomocą swojej pułapki i fletu odwala 3/4 roboty. Jednosobowe, nieletnie ludobójstwo.- Kilka drobnostek, typu niemożliwość wiązania ogłuszonych, brak możliwosci działania wewnątrz budynków czy dziwnie rozwiązana możliwość likwidowania wrogich samurajów.- Przynajmniej w jednym fragmencie jednej misji istnieje z góry narzucony schemat działania.Plusy:- Jednak w większości misji możliwości jest naprawdę wiele i zarówno całą grę, jak i poszczególne zadania z osobna można z przyjemnością powtarzać próbując innych dróg.- Fabuła. Może nie jest bardzo porywająca i zaskakująca, ale w przeciwieństwie do np. Commandosów (gdzie misje w większości nie były ze sobą związane fabularnie) istnieje i świetnie spaja całość. I mimo, że plot twist jest przewidywalny jak cholera, to jednak historia angażuje.- Postaci. Mimo drobnych bolączek gameplayowych bardzo dobrze wypada fakt, że postaci mają swoje charaktery, historie i dają poczucie obcowania z ludźmi, nie zaś bezmyślnymi maszynkami do mordowania kolejnych przeciwników. - Pięknie zaprojektowane, często wertykalne poziomy.- Przyjemna, komiksowa oprawa, która nie zestarzeje się bardzo długo.- Japoński dubbing wypada rewelacyjnie.

W to po prostu trzeba zagrać! W detalach kryje się wielkość. To co pierwsze wywarło na mnie wrażenie to bardzo dobrze rozplanowane kierowanie bohaterem i obracanie mapy (a więc detale) - mechaniki są bardzo przejrzyste. Wszystkie postaci są przydatne i zróżnicowane. Sama rozgrywka jest czymś więcej niż oczekiwałem. Japoński klimat i lokalizacje tylko potęgują efekt. Chowanie się w zaroślach, zsynchronizowane ataki, przebrania, rozpraszanie uwagi przeciwników - mamy wszystkie potrzebne narzędzia potrzebne do wykonania serii misji. Cieszy też to, że te mapy są bardzo zróżnicowane. Nie tylko pod względem rozgrywki, ale też artystycznym. Takie urozmaicenie, mimo że z pozoru o małym znaczeniu w grze, która rozgrywką stoi, nie pozwala się znużyć.Warto się odnieść do innych gier z gatunku. W mojej opinii największą przewagą nad resztą jest właśnie ta różnorodność map (Robin Hood robił to źle, a Commandos dość dobrze). Dodanie wątku fabularnego i charakteru postaciom też się przydało i pozwala wczuć się i danym bohaterem grać odrobinę inaczej niż robiłoby się to bez poznania jego zdania. Poziom trudności jest dobrze zrównoważony. Z każdą misją, sukcesywnie, rośnie i pozwala cieszyć się grą przez całą jej długość. Jest trudna, ale na pewno nie tak jak Commandos BtCoD. Gra w wielu momentach zachęca wręcz do pozostawienia przy życiu wrogów, ale podejście "mordercze" nie jest w żaden sposób karcone.Twórcy zdecydowali się na implementację osiągnięć dla każdej z misji. Oprócz tych czasowych wszystkie wydają się być w moim zasięgu (sam w to nie wierzę).Oczywiście gra nie jest pozbawiona wad. Zdecydowanie największą są horrendalnie wręcz długie ekrany ładowania na początku każdej misji. Drugą w kolejności są długie ekrany wczytywania. To chyba świadczy o jakości gry. Z tych mniej irytujących należy dodać to, że bohaterowie nie mają skryptu do szukania drogi przez drzwi, drabiny oraz ich wariacje. Tryb cienia nie przewiduje dwóch akcji dla jednej postaci i... to by było na tyle. W każdym razie polecam. Na koniecShadow >= C:BtCoD > C2 > C:BEL > Desperados > RH (w drugiego Desperadosa nie grałem)

Daję 9/10. Głównie za to że chciałbym żeby gra była dłuższa. I moze dlatego że trochę mi nie pasuje charakter Yuki-wolałbym troche starszą złodziejkę zamiast dzieciaka (którego swoją drogą nasi ninja bardzo szybko deprawują XD i przerabiają na skuteczną morderczynię). No i trochę za niektóre umowne uproszczenia (np. krzaki trawiace zwłoki XD).Moja opinia- świetna gra, bardzo podoba mi sie klimat Japonii okresu szogunatu i prowadzenia ekipy 'ninja' przez misje zaprojektowane w taki sposób, że pierwszą reakcją często jest "Jak niby mam to zrobić ???" - a potem sie okazuje że jednak można, a jeszcze później- że nie tylko można, ale w dodatku można na co najmniej kilka sposobów i to w czasie ponizej limitu 'speedruna' albo nie zabijając nikogo. Misje są zaprojektowane rewelacyjnie (z dodatkowymi smaczkami-jak zobaczyłem speedruna ostatniej misji w którym Aiko powoduje śmierć 'głównego złola' od strzału jego własnego żołnierza to mało z krzesła nie spadłem ze śmiechu). Szkoda ze drugiej części nie ma i raczej nie będzie :( Zapewne gra wymaga za dużo myślenia i cierpliwości żeby zrobić komercyjny sukces.