Najciekawsze materiały do: Lords of the Fallen (2014)

Po 21 godzinach spędzonych nad tą produkcją (W chwili pisania recki) myślę, że można zamieścić dość dobrą recenzję.
Przechodząc do rzeczy, moje odczucia są bardzo dobre, mimo że Dark Soulsy sobie darowałem prawie na starcie tej grze dałem szanse... i bawiłem się doskonale. Walka, wybór taktyki i dość spory (choć mniejszy niż w Soulsach) poziom trudności mimo początkowego odrzucenia, sprawdziły się znakomicie i dały mi sporo satysfakcji. Od strony wizualnej gra wygląda naprawdę bardzo dobrze po tych kilku latach i można podziwiać ładne widoki czy szczegółowych bossów i przeciwników. Od sprawy optymalizacyjnej, gra nie sprawiała problemów ze spadkami klatek czy błędami w ładowaniu tekstur, natomiast od strony technicznej tu grze się oberwie. Walka z Bestią nie mi jednemu przyprawiła wnerwienia, gra ma zdolność do crashowania podczas tej walki, co jest niedopuszczalne, bo zmienienie na własną rękę ustawień niedostępnych z poziomu gry, tylko plików dopiero naprawia problem z crashami, co dość wyraźnie psuje wrażenia z gry.
W krótkim streszczeniu:
PLUSY:
- ładna wizualnie
- ciekawy wygląd przeciwników i bossów
- ciekawie zaprojektowany świat
- satysfakcjonująca walka
- Wysoki, ale nie wygórowany poziom trudności
- Spora ilość taktyk i możliwych buildów naszego bohatera
- bardzo dobre udźwiękowienie
- dość ciekawa fabuła...

MINUSY:
- Z słabą warstwą voice actingu
- Lekkie glithcze, głównie zapadające się ciała przeciwników nie przeszkadzające w grze, ale warte odnotowania jako -
- Walka z Bestią

Ogółem grę oceniam bardzo dobrze i ode mnie gra otrzymuje mocne 8+/10. Mogłoby być więcej, ale voice acting czasami psuje wrażenie świata.

Gra dla cierpliwych i wymagających, raczej też dla doświadczonych. Ja gram dla rozrywki i relaksu - ta gra zdecydowanie tego nie oferuje. Poziom frustracji 15/10. Przeszedłem ok. 80% i na tym prawdopodobnie zakończę. Poziom trudności na początku faktycznie może zniechęcić, ale jak się już ogarnie co i jak i rozbuduje trochę postać, robi się całkiem znośnie. Ale po jakimś czasie znowu dostajemy tym, jak obuchem. A po każdej śmierci cofamy się do punktu zapisu, tracimy doświadczenie, a wrogowie się odradzają. Odradzają się także, jeśli pomylimy drzwi i zmienimy lokację - jedna chwila i wszystko trzeba tłuc od początku.
Nie są to spokojne wieczory.

Jedyne plusy tej gry to grafika (choć same lokacje są monotonne) i momentami niezła muzyka.
Jest to pierwsza gra, w której zginąłem przez bugi. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. W żadnej grze. A tutaj zginąłem dwukrotnie w ciągu ok. godziny. I to nie że postać mi się zablokowała na przeciwniku, za późno zareagowała czy coś z tych rzeczy. Nie. Zginąłem, bo biegnąc przez dwa różne pomosty natrafiłem na dziury-błędy w teksturach, w które nie miałem prawa wpaść, a jednak wpadłem. I zginąłem. A że nie zapisywałem (bo zapisów można dokonać tylko w konkretnych miejscach), to dwukrotnie straciłem po ponad 20,000 tysięcy PD i wbrew woli oraz zamiast pchać fabułę do przodu, po kilkadziesiąt minut musiałem zachrzaniać po te chędożone PD, bo oczywiście ktoś mądry inaczej wpadł na pomysł, że w grze z tak frustrującym poziomem trudności "logiczne i fajnie będzie, jeśli ginąc, straci się całe PD (które z czasem będzie maleć, jeśli się go nie odzyska), a w miejscach już oczyszczonych z przeciwników, przeciwnicy będą się odradzać"...

Chciałem dać tej grze szansę. I dałem. Trzecią. I rzuciłem ją w cholerę. Po raz trzeci. Czwartej szansy temu badziewiu nie dam.

Będąc mniej więcej w połowie gry dałem ocenę 8, bo choć gra bardzo mi się podobała to nie chciałem zapeszać i się rozczarować, ale po ukończeniu daje spokojnie 9/10 bo gra jest świetna. Na temat tej gry napisano strasznie dużo farmazonów, zwłaszcza o problemach technicznych których ja nie uświadczyłem, mimo że mam średni sprzęt i dlatego też na średnich ustawieniach grałem, bo nie chciałem go przeciążać, co najwyraźniej się sprawdziło.

Zapewne gra była zabugowana w dniu premiery, ale teraz już nie jest, tą "straszną" bestię rozniosłem w pył załączając szał bojowy i kręcąc młynki wielkim toporem, i żadne "glicze" mnie nie zatrzymały. To generalnie najlepsza taktyka dla "Tanków", bo jak się pakuje w siłę to gra jest trudna tylko na początku, a później to się spokojnie śmiga i skacze w ciężkich pancerzach i z ciężką bronią. Taki ciężkozbrojny wojownik jest w ogóle najlepszy dla tych co nie lubią się "zmęczyć klikaniem", bo magowie i łotrzycy choć fajni, to bardziej się nadają dla graczy lubiących typową zręcznościówkę, a grając tankiem to jest tego dużo mniej bo się po prostu idzie do przodu, i od czasu do czasu robi zasłonę lub unik.

Fabuła gry jest mocno uproszczona, ale jak się nie oczekuje zbyt wiele i ma świadomość że to rpg akcji a nie żaden super erpeg w starym stylu, to wtedy nawet taka uproszczona fabuła potrafi miło zaskoczyć. Jak na realia dark fantasy jest ona spójna i logiczna, choć powierzchownym graczom może wydać się głupia, ale to pozory bo znajdowanie i kompletowanie notatek wypełnia różne luki. Jest też kilka zakończeń, bo można stanąć po stronie boga lub buntowników, albo pośrodku.

To co czyni tą grę małym arcydziełkiem, to klimat i mnogość efektownych broni i pancerzy, połączone z fajnym i wymagającym systemem walki. Pod tym względem gra wymiata, takie prawdziwe rpg akcji. Po pokonaniu każdego bossa otwiera się portal wyzwań z przeciwnikami i nagrodami do zdobycia, jak się wszędzie włazi to nie dość że ma się dużo mieczy i toporów dla siebie, to jeszcze się widzi ile jest fajnych broni dla innych klas postaci, tak że ma się ochotę zagrać inaczej pakując w pozostałe atrybuty. Świat gry jest mały ale otwarty i pełen ukrytych skarbów, oraz niebezpieczeństw...

Dodatek do gry "prastary labirynt" też jest bardzo dobry, ale tylko dla tych co grają pierwszy raz i mają go od razu w pakiecie, bo wtedy jest on dodatkowym wzbogaceniem i tak bogatej zawartości. W przypadku późniejszego zakupu po ukończeniu gry, to prawie na pewno wyda się zbyt krótki w stosunku do całości, dlatego polecał bym kupić od razu wydanie "game of the year edition" w jakiejś promocji za 15-20 złotych. Znajdowane w labiryncie skarby są kiepskie tylko pozornie, bo średni pancerz ma największą ochronę przed żywiołami ze wszystkich, i choćby okazyjne go stosowanie może bardzo ułatwić walkę z magami, za to ten ciężki ma największe "opanowanie", co sprawia że nawet silni wrogowie nie są w stanie przerwać naszej sekwencji ataków.

Jeszcze co do polecania, to nie jestem pewien czy polecać tą grę fanom Dark Souls, tak raczej pół na pół ;) Za to na pewno można polecić ją fanom Gothica, bo zauważyłem że tym prawie zawsze się podoba jeśli już w nią zagrają ;) Polecił bym też ludziom lubiącym Divinity the Dragon Knight Saga, bo i poziom trudności jest taki sam jak w tych grach. Jeśli się należy do którejś z tych dwóch grup, to na pewno warto olać liczne farmazony na temat tej gierki i ją kupić w promocji.

Gra już na samym początku sprawia wrażenie taniej i prostej produkcji no i niestety pozostaje taka do samego końca.
Jest to typowy średniak, w który gra się całkiem przyjemnie, ale jak już chcieli tworzyć coś podobnego do Soulsów to mogli się w to bardziej zaangażować.
System walki jest bardzo przystępny tylko panuje tutaj straszna niesprawiedliwość, bo kiedy ja blokuje cios to koniec końców brakuje mi staminy na dalszy blok, a mój przeciwnik okładany dobre 5 minut ma totalnie wywalone, bo jakiś geniusz zaprojektował wrogów z nieskończonym paskiem wytrzymałości. Dodatkowo im więcej gracz ma poziomów i jak rośnie w siłę wrogowie przestają sprawiać jakiekolwiek wyzwanie. Grałam łotrzykiem i w pewnym momencie nawet już nie opłaca się robić uników, bo całe combo wpakowane w moba bardzo szybko pozbawia go życia i satysfakcja ze zwycięstwa gdzieś przepada. Bossowie są unikatowi i fajnie wyglądają, ale posiadają niesamowicie ubogi wachlarz zachowań że aż człowiek ziewa podczas epickiego starcia. Zazwyczaj są to 3 ciosy, jakiś atak obszarowy i szarża. Nie wiem czy to ja jako weteranka soulsów przeszłam wszystko z palcem w nosie czy wszystko jest po prostu zbyt łatwe? Najbardziej boli mnie to że nie da się już grać kiedy pokonamy ostatniego bossa. Gra jest ewidentnie zaprojektowana w stylu FromSoft gdzie mamy skróty, chceckpointy, "dusze", questy poboczne i odradzanie wrogów więc dlaczego do jasnej ciasnej nie dali opcji grania po ukończeniu fabuły? Żeby zagrać w DLC nagle dowiaduję się że po pokonaniu jakiegoś bossa trzeba pogadać z kowalem od run i on przenosi bohatera do nowej lokacji, tylko najgorsze w tym wszystkim jest to, że nigdzie nie ma o tym informacji, a jak zajdziesz w fabule za daleko to nie da się już aktywować tej linii dialogowej więc zaczynaj grę od nowa! Runy wymienia się raz na ruski rok więc skąd mam wiedzieć że ten npc przenosi do dodatku?! Gra wyrwana na przecenie steam i niby bawiłam się całkiem nieźle, ale 15 godzin i napisy końcowe to zdecydowanie za wcześnie. Gra posiada dwie(xD) lokacje po których kręcimy się w kółko, bo nikt nie wpadł na pomysł szybkiej podróży, przed obawą że ludzie by kończyli po 5 godzinach, a tak męcz się bieganiem w kółko i biciem tych samych wrogów. Można zagrać jak się komuś nudzi, ale koło soulsów to nigdy nie stało.

Nie mogę zedytować komentarza, mogę za to dodać nowy.
Po przejściu prawie całego GOW 4 na poziomie Give me god of war (prawie, bo poległem na wyzwaniach) siadłem do tej gry ponownie i stwierdzam, że LOTF nie jest jednak aż tak trudny, jak początkowo uważałem. Oczywiście nie grałem nigdy w żadną grę z serii "Soulsborne" i nie zamierzam :D
Teraz zdecydowanie bardziej doceniam mechanikę walki, prosty i zrozumiały rozwój postaci, ogólny klimat, sekrety i świetne lokacje. Dla mnie gra wciąż jest jednak dość wymagająca - weterani soulsów pewnie mają inne zdanie i nie ma się czemu dziwić.

Dobra gra. Nie tak hardcorowa jak Soulsy ale i nie tak arcadowa jak Wiesiek. Coś pośrodku. Na plus też wielkość gry bo ostatnimi czasy producenci idę w megalomanię tworząc produkcje chyba dla bezrobotnych którzy całe życie siedzą dupą przed telewizorem :) Optymalizacja niestety słaba bo po 6 latach od premiery powinno to działać bez kaszlu non stop w 60 klatkach a nie jakieś skoki uzależnione od lokacji.

Wpadła mi w ręce znów wersja na PS4 za grosze dosłownie, no i dałem grze kolejną szansę. Wcześniej raczej bawiłem się średnio, ale teraz, bez porównywania co chwilę z soulsami, nawet się w to wkręciłem i jest spoko - do czasu. Walka z tym czarnym dziadem na cmentarzu. Gdy w powietrzu zaczynają latać zaklęcia, gra tak gubi klatki, że nie ma mowy by grać komfortowo. Szkoda, bo zacząłem wręcz doceniać tą produkcję. Najlepsze, że kiedyś w tym momencie nie miałem tego problemu.

Gra od której się odbiłem. Technicznie jest ok. Fabuła - jest, ale nie trzyma przy monitorze. Muzyka - OK. Wizualnie - może być. System walki i przeciwnicy - odpadłem w drodze do 5 bossa. Nie mój klimat, więc nie oceniam. Może kiedyś do niej wrócę.

Gra jest dużo lepsza niż głosi obiegowa opinia (głównie wydawana przez ortodoksyjnych fanów DS), jednak nie jest tak jakościowa jak pierwowzór w postaci gier From Software.
A nie musiało by tak być. Pewne jej aspekty i rozwiązania można nawet bardzo polubić niż w Soulsach. Jest przy tym nieco przystępniejsza i łatwiejsza. Jednak poza samą kwestią jakości, jeszcze są zgrzyty w postaci sporej liczby rozwiązań wzbudzających negatywne emocje. Przykładem tego jest fakt, że tylko w jednym miejscu (jak dobrze pamiętam) dało się zarządzać ulepszaniem ekwipunku. Aby zmodyfikować sprzęt do wygrania przedostanie walki musiałbym przedrzeć się przez dłuuugie i niebezpieczne katakumby a następnie wrócić... i to był moment kiedy odechciało mi się grać...

Pierwszy AAA soulslike, lepiej City Interactive (Ci sami od Rajdów na Berlin, Terrorist Takedown, Mortyrów) wyprzedzili w ogóle określenie sooulslike. Demon Souls, pierwsze Dark Souls, drugie Soulsy i kolejnym tytułem z tego podgatunku jest właśnie Lords of the Fallen, zmontowane przez CI Games, to jest tak dla mnie dziwny koncept, że to chuj XD. No ale do rzeczy, mam podejrzenia, że LotF jest jednym z podstawowych elementów składowych, wpływających na etymologię określenia „soulslike”, jako pierwsza, i w sumie średnio udana, kopia mechanik From Software, to też powoduje, że z pewnym szacunkiem podchodzę do samej gry... ALE. I tutaj się zaczynają schody, bo z Lords of the Fallen jest bardzo coś nie tak, i to jest takie coś, co trudno określić, więc od podstaw. Historia to przypowieść o zachowywaniu balansu dobra i zła w człowieku albo nie zgodzenie się z tą tezą, chociaż mam tutaj flashback z Gothica 3, gdzie niby jest wybór ale cała gra kieruje nas w konkretne miejsce i konkretną drogę. Twierdzę zresztą, że sam fakt, że najwięcej achievmentów ludzie mają za zakończenie z „zachowaniem balansu” coś mówi. Opowieść ma jakieś odnogi z bohaterami pobocznymi i wydarzeniami pobocznymi- wszystkie nudne i basic jak skurwysyn. Yetka chce sztylet, bo jej ktoś ukradł, nie wiadomo do końca gry kto i po co jej to ukradł, a nawet lepiej nie wiadomo po co jej sam sztylet, bo jak się jej go nie da, to w połowie gry mówi, że już nie chce. Tak wygląda każdy inny quest poboczny, są generyczne niebywale, a nagrody z nich w 99% przypadków nie mają żadnego przełożenia na rzeczywistość i są bezużyteczne. Harkyn, czyli bohater główny całego tego pierdolnika to jest jedna z najbardziej pozbawionych charyzmy i ikry postaci z jakimi miałem styczność w grach. Jest sporo gier z wypranymi z epy bohaterami głównymi (Baldury, Dragon Age, Mass Effect, a nawet o zgrozo Gothici) ale wtedy poboczne postacie dowożą cech charakteru i opowieści światopoglądowej, a tutaj jako, że postacie drugo i trzecioplanowe są żenująco złe i na dodatek sam Harkyn jest miernym pierdołą to wypada to strasznie źle. Świat przedstawiony za to jest nie koniecznie zły, a bardziej... generyczny? To jest taki podstawowy problem gry- o jej każdym elemencie można powiedzieć, że jest generyczny. W całości zawarte są ze dwie czy trzy cechy/mechaniki, które są trochę inne niż Dark Souls albo generalnie w dark fantasy rpgach i żeby nie być gołosłownym to mechanika związana z mnożnikiem expa w ramach nie wydawania go na nic- to jest niezły pomysł naprawdę dobry, tak samo mieszane klasy postaci zmieniające swoje statystyki zależnie od ekwipunku i magii, wyjebanie pierścieni ofiary w zamian za zużywalny item, który przenosi do Ciebie stracony exp i jeszcze pewnie co mniejszego by się znalazło. Cała reszta natomiast to jest mediana dark fantasy i rpgów akcji, każda zbroja, zachowanie, postać, potwór, pomieszczenie, moc, a nawet movement set broni, wszystko to jest dokładnie takie jakie masz w głowie myśląc o nijakim dark fantasy. Na dodatek większość rzeczy jest dokładnie taka jak w Dark Souls, co powoduje taki efekt, że w sumie po co grać w to jak można w Soulsy, które są lepsze. Przy okazji ta gra się wydaje tak ociężała, że wszystko porusza się jak czołgi i zero w tym gracji, a efekt jest podbijany przez wiecznie ruszającą się kamere. Biegasz- ekran drga, robisz ataki- ekran rusza się, skoczysz- kamera się majta, dostaniesz plombe w pysk- ekran wariuje i tak z każdą praktycznie rzeczą. DLC z labiryntem jest niezłe całkiem chociaż na początku się wkurwiałem na nie ale potem przekonany byłem i to jest też dosyć unikatowa rzecz nawet w stosunku do Dark Souls. Koniec końców to zła gra nie jest ale nie jest też dobra- jest średnia. Jest średnia we wszystkim co istnieje i zasiadanie do niej ma tyle sensu na ile chce się bawić rzeczami średnimi.