Pożyteczne piractwo, na które przymyka się oko. Jak wskrzesza się gry retro?

• Amerykańska Biblioteka Kongresu to biblioteka aleksandryjska gier komputerowych
• Pożyteczne piractwo, na które przymyka się oko
• Detektywi od tropienia starych gier
• Legalna sprzedaż = mozolna droga przez prawnicze niuanse
• Walka z taktowaniem procesora – kiedyś gry działały inaczej
• Retrogry znowu w pudełkach? To zależy tylko od nas!
• Nowe gry w big boxach – czy to ma sens?

Pożyteczne piractwo, na które przymyka się oko

Przeciętny gracz zainteresowany retrogamingiem może w ogóle nie dostrzegać problemu dostępności starych gier, bo przecież wystarczy wpisać odpowiednią frazę w Google’a, by po jednym kliku mieć możliwość albo ściągnięcia gry za darmo, albo nawet uruchomienia jej bezpośrednio w oknie przeglądarki. Różne strony sypiące hasłami „abandonware” czy „museum” mają w ofercie tysiące starych tytułów. Tyle że – jak by nie było – jest to szara strefa niedziałająca do końca legalnie. Marcin Paczyński mówi wprost:

Same strony zresztą nie ukrywają tego, że działają nie do końca legalnie. W FAQ można znaleźć informacje o tym, że pomimo oferowania gry za darmo nie wyklucza się faktu, iż w danym kraju ich ściąganie „może być niezgodne z prawem” i właściciele danej strony „nie biorą za to żadnej odpowiedzialności”. Mimo swojej sporej darmowej biblioteki zachęcają do kupowania starych gier tam, gdzie jest to możliwe – na Steamie, GOG-u, Amazonie, eBayu.

W internecie można znaleźć każdą starą grę za darmo, ale sam fakt istnienia takich stron nie oznacza, że działają one legalnie.

Powodów, dla których takie serwisy ciągle istnieją w sieci, jest kilka. Pierwszy i chyba najważniejszy to po prostu dobra wola i przymykanie oka, bo część devów bardzo pozytywnie podchodzi do takich projektów. Richard Garriott, słynny twórca serii Ultima, mówi, że jest to dobre „i dla graczy, i dla właścicieli praw autorskich. […] Lepiej, że gra jest dostępna w takiej formie, niż miałaby przepaść na zawsze”. Tim Schafer, autor m.in. Grim Fandango i Psychonauts, nie owija w bawełnę: „Czy to jest piractwo? No pewnie! Ale co z tego? Żadna z tych gier nie przynosi nam już realnego dochodu pozwalającego się utrzymywać […] kradnijcie sobie! Dzielcie się tą miłością do gier!”.

Legendarnym twórcom klasycznych gier na pewno łatwiej przyklaskiwać takiemu dostępowi, bo w wielu przypadkach sami nie mają już praw do produkcji, które kiedyś z pasją tworzyli. Te zostały w rękach wydawców, korporacji, często wielokrotnie zmieniając właścicieli. Dlaczego więc one nie walczą z udostępnianiem za darmo swoich tytułów? Prawdopodobnie dlatego, że i w ich przypadku również nie ma to żadnego istotnego wpływu na ich dochody. Wręcz odwrotnie – uruchomienie prawniczej machiny, by takie strony zdjąć, pochłonęłoby pewnie znacznie bardziej konkretne kwoty i wyrządziło szkody wizerunkowe, bez żadnego konkretnego zysku w zamian. Z dużych firm jedynie Nintendo walczy z emulatorami i rozpowszechnianiem swoich starych gier, ale to dlatego, że – jak już wspomniałem – ma je w swojej ofercie i opiera na nich jedną z funkcji swojego abonamentu.

Piracka kopia prosto od Atari!

Stosunek dużych wydawców i właścicieli marek do pirackich stron ze starymi grami dobrze oddaje niedawna sytuacja z premierą takiej klasyki jak Gunship 2000 z 1991 roku. Gra została wprowadzona ponownie do sprzedaży na Steamie oraz GOG-u, ale fani szybko odkryli, że kryje się za nią piracka kopia wprost ze strony Myabandonware.com! Rozpoznano ją po wersji nieuwzględniającej najnowszego patcha i z ówczesnym zamiennikiem DRM-u ograniczającym pełną funkcjonalność, nie wspominając o pozostałych na liście pilotów ksywkach jakichś randomowych ludzi – świeża instalka pokazywała tam devów z MicroProse.

Pracownik Atari ewidentnie poszedł na łatwiznę, a sklepy zaufały słynnej marce, nie sprawdzając dokładnie dostarczonego produktu. Na szczęście ta wpadka została szybko zauważona.