Gameplay – trudno powiedzieć, w co gra się lepiej. Elden Ring vs God of War Ragnarok - wybieramy GOTY

• Elden Ring vs God of War Ragnarok - wybieramy grę roku!
• Gameplay – trudno powiedzieć, w co gra się lepiej
• Otwartość Elden Ringa imponuje bardziej niż półotwartość God of War
• Twór niedogotowany technologicznie kontra audiowizualne arcydzieło
• Elden Ring stawia na wizję, God of War: Ragnarok idzie w jakość

Gameplay – trudno powiedzieć, w co gra się lepiej

Soulsy to pozycje zabójczo grywalne nie tylko ze względu na swój wyśrubowany poziom trudności. Tytuły z tej serii oferują przede wszystkim responsywny, charakterystyczny, opracowany zresztą przez FromSoftware, a zarazem ustanawiający cały subgatunek, system walki. Określany przede wszystkim przez odpowiedni timing ruchów – poprzez wykonywanie ataków, przewrotów bądź parowań – daje poczucie niesamowitej satysfakcji, kiedy tylko opanuje się go do perfekcji albo wręcz przeciwnie – w pokraczny, acz skuteczny sposób pokona upierdliwego bossa. Elden Ring korzysta więc ze sprawdzonego przepisu na sukces, przy okazji ulepszając i tak już doskonałą formułę.

Mnogość i elastyczność klas (od powolnych rycerzy dzierżących dwumetrowe, dwuręczne maczugi po latających w skórzanych płaszczach i trzymających się na dystans magów), całe multum rodzajów broni o zgoła odmiennych parametrach czy przypisanych specjalnych zdolnościach, „umiejki” usprawniające mobilność postaci czy też pełna dowolność, jeśli chodzi o rozwój jej atrybutów – Elden Ring właśnie tu najmocniej pokazuje swoją „erpegowość”. Każdy gra, jak lubi, i nigdy nie jest zmuszany do obrania konkretnego stylu, pełna wygoda w obliczu sporego wyzwania działa na duży plus.

Trudno powiedzieć, by Ragnarok swoim systemem walki wyraźnie odstawał. Ba, należę do osób dostrzegającego w nowej formule God of Warów sporo inspiracji soulslike’owymi systemami i nie chodzi mi jedynie o zaskakująco trudne starcia z bossami, ale i cały feeling tych potyczek. Kratos co prawda ogranicza się do korzystania ze ściśle określonego arsenału, zaczynając swoją ragnarokową tułaczkę zarówno z Lewiatanem, jak i Ostrzami Chaosu. Początkowo więc uczymy się prostych kombosów i łączenia ze sobą obydwu narzędzi zniszczenia, ale potem, wraz z rozwojem licznych, choć klarownych drzewek umiejętności, a także zyskiwaniem nowego opancerzenia oraz aktywnych skilli, wachlarz zagrań z naszej strony rośnie niebotycznie i wcale niełatwo się w tym chaosie połapać. Mnogość możliwych taktyk, szczególnie w endgamie, podobnie zresztą jak i w Elden Ringu, zapewnia sporo swobody.

Nie samymi bitkami jednak owe gry stoją, choć to głównie na walce się opierają. Gdy w dziele FromSoftware lwią część czasu zajmuje przemierzanie rozległych pobojowisk (w końcu ze skokiem i w końcu w otwartym świecie, a do tego na grzbiecie konia), tak nowy „Bóg wojny” lubi zająć uwagę gracza zagadkami, i to niejednokrotnie niebanalnymi. Często w związku z nimi należy użyć w nieco bardziej niekonwencjonalny sposób oręża. Lewiatan okazuje się po raz kolejny narzędziem wielofunkcyjnym czy też brakującym kołem zębatym wielu mechanizmów rozsianych po wysepkach i miastach. I w Elden Ringu znalazło się trochę miejsca dla łamigłówek, szczególnie w dungeonach, w związku z czym raz na jakiś czas należy przełożyć wihajster tu i tam, choć nie ma tego zbyt wiele. W przypadku owej gry liczy się raczej odkrywanie (ale o tym za chwilę).

Odnoszę więc wrażenie, że obiektywizm nie pomoże w rozstrzygnięciu, który typ rozgrywki jest lepszy czy bardziej dopracowany – w tym przypadku mowa o systemach gameplayowych na tyle bogatych, że trudno nie docenić obu. Nie lubię remisów, ale spokojnie – mecz jeszcze się nie zakończył.