Super edgy superbohaterowie. Filmowe motywy, które dziś by nie przeszły
N. S.
- 7 filmowych motywów, które dziś by nie przeszły (i dobrze)
- Przerysowane postaci LBGT+
- Wyśmiewanie ludzi otyłych
- Stereotypy rasowe, czyli po prostu rasizm
- Nerd ciapa, nieudacznik i żałosne dziwadło
- Niezniszczalny zabijaka, ale z zasadami
- Super edgy superbohaterowie
Super edgy superbohaterowie
Przykładowe filmy z tym motywem: Blade (1998), Daredevil (2003), Man of Steel (2013), Batman vs. Superman (2016)
Końcówka lat 90. i wczesne lata XXI w. falą wprowadziły do kin rozmaite postaci znane z popularnych komiksów. Ponieważ realizacji było sporo, zaczęto nieco eksperymentować z ich wizerunkiem. Dotychczas superbohaterowie przedstawiani byli głównie jako kryształowi obrońcy moralności, którzy wykorzystują swoje moce do ratowania niewinnych ludzi przed arcyzłymi antagonistami, pragnącymi zniszczyć lub zdobyć cały świat. Taki wizerunek kojarzy się głównie z młodszymi odbiorcami, a kino od zawsze chciało trafiać do mas.
W późniejszych wydaniach komiksów herosi zaczęli mieć jednak jakieś głębsze cechy charakteru, a nawet przywary. Nie zawsze postępowali słusznie, gnębiły ich własne rozterki i demony, a nawet byli już po prostu zmęczeni czy zawiedzeni swoją rolą. Takie bardziej ludzkie spojrzenie na superbohaterów inspirowało reżyserów. Jednym się udało, innym – trochę mniej.
W wielu przypadkach postaci z komiksów z cukierkowych obrońców moralności stały się tak edgy i angsty, że momentami można już było tylko przewrócić oczami. Christopher Nolan dobrze poradził sobie z tym motywem, kreując świetną, bardziej poważną i mroczną odsłonę Batmana. Nie każdy reżyser podołał jednak temu zadaniu. Rzewne, do bólu patetyczne dialogi i przemowy, mina tak zacięta, jak gdyby bohater zmagał się z poważnymi problemami gastrycznymi, mrok w najtandetniejszym wydaniu wlewany na plan wiadrami…
Do tego nie można oczywiście zapomnieć o obowiązkowej scenie w strugach deszczu, numetalowym podkładzie muzycznym, dramatycznych pozach na szczytach dachów w nocy itp. Nawet dla ówczesnych emo tego wszystkiego było już aż nadto. Niestety, przejście ze skrajności w skrajność pogorszyło pozycję filmów superbohaterskich w kinie i zraziło do nich wielu widzów.
Współcześnie twórcy filmowi starają się znaleźć równowagę pomiędzy wyjątkowością portretowanych bohaterów komiksowych, a ich bardziej ludzkim obliczem. Nawet jeśli przechylają się w jedną lub drugą stronę, potrafią przecież z powodzeniem stworzyć obraz, który nie będzie przesadzony czy wręcz żałosny. Dobrym przykładem udanej realizacji w bardziej realistycznym, mrocznym stylu, jest Joker z 2019 roku w reżyserii Todda Phillipsa.
O AUTORCE
Kino stale ewoluuje, dostosowując się do zmieniającego się społeczeństwa. Zdarza się, że stare filmy męczą młodych widzów wolnym tempem, natomiast seniorzy często gubią się w rozbudowanych uniwersach, przeładowanych zwrotami akcji. Sami także dojrzewamy jako odbiorcy. Często łapię się na tym, że oglądając po latach ulubiony film z dzieciństwa zachodzę w głowę, co mogło mi się tam aż tak podobać albo wręcz zwijam się z zażenowania. Niemniej, kilkanaście lat temu nie mogłam oderwać od niego wzroku. Na przestrzeni wielu dekad kino zbudowało sobie silną pozycję i ma ogromny wpływ na popkulturę, a także społeczeństwo. Filmowe gwiazdy oraz postaci inspirują odbiorców na najróżniejsze sposoby. Kreowanie ich wiąże się więc z ogromną odpowiedzialnością. Współcześni twórcy coraz bardziej zdają sobie z tego sprawę. Świadomie nie sięgają już po przestarzałe, oklepane czy szkodliwe motywy. Jak najbardziej popieram te zmiany, bo dzięki nim kino może być jeszcze pełniej wartościową sztuką, a także przyjemną rozrywką – dla wszystkich widzów!
