3 Wiedźmin 3 najlepszy. Wspominamy premierę gry Wiedźmin 3

Wspomina Maciej Pietras – Animation Director w CD Projekt RED, Cinematic Artist gry Wiedźmin 3

Pamiętam, że jechałem tramwajem z Pragi na Mokotów i czytałem na telefonie pierwszą recenzję. To chyba był Eurogamer; recenzent w bardzo filozoficzny sposób pisał o tym, jak go Wiedźmin poruszył, jak wpłynął na medium, jak nasza gra stworzyła nowy rozdział jeśli chodzi o łączenie gier open worldowych z bardzo osobistym opowiadaniem historii. Byłem w szoku. Zamiast wysiąść tam, gdzie powinienem, to pojechałem na pętlę. Dopiero od tego momentu zaczęło do mnie dochodzić, co my zrobiliśmy, jaki nasza gra ma wpływ na ludzi.

Wspomina Hubert „hexx0” Śledziewski, współpracownik GRY-OnLine

Paradoksalnie mam wrażenie, jakby od premiery Wiedźmina 3 minęło nie 10, a z 15 lat. Chyba dlatego, że lwią część czasu z Dzikim Gonem spędziłem w pierwszych dwunastu miesiącach od jego debiutu, w sumie jakieś 400 godzin. Kwintesencją tej wspaniałej przygody było przełożenie dopieszczania i obrony magisterki na jesień – tak bardzo rozsmakowałem się wiosną w Krwi i winie. W kolejnych latach wracałem do trzeciego „Wieśka” kilkukrotnie, w sumie spędzając z nim blisko 700 godzin. Po co? Dlaczego? Cóż, z moją miłością do Wiedźmina 3 jest jak z gruszką. „Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki”. A choć zawsze dostrzegałem na jej skórce mało apetyczne plamki – rozwodniony wątek główny, kiepski system rozwoju postaci, tylko poprawną mechanikę walki, masę pobocznych fetch questów w drugim DLC – to zwykłem zamykać oczy i wcinać, aż mi się uszy trzęsły. Klimat bowiem oraz mnogość zapadających w pamięć historii – na czele z tą z Serc z kamienia – które oferuje trzeci Wiedźmin, są wyborne i nie pozwalają mi ocenić „podstawki” wraz z dodatkami inaczej niż na „dychę”.

Wspomina Dariusz „DM” Matusiak, współpracownik GRY-OnLine

Nie jestem wielkim fanem Wiedźmina, nigdy nie czytałem książek, film z Żebrowskim obejrzałem jednym okiem w TV, a dwie pierwsze części gry z różnych powodów mnie odrzucały. Premiera „trójki” zbiegła się u mnie z ulepszeniem komputera i za zakup karty GTX970 dostałem kod na Wiedźmina 3 - darowanej Płotce nie zagląda się w zęby, więc z ciekawości dałem marce jeszcze jedną szansę, by sprawdzić, o co tyle szumu w sieci. I mocno się wciągnąłem! Świat gry tym razem mnie urzekł - muzyka, lokacje, „słowiańskość”, bestiariusz - wszystko to prezentowało się zjawiskowo. Do tego dochodziły najlepsze questy, jakie można było zaliczyć: Krwawy Baron, Bożątko, wiedźmy z Krzywuchowych Moczarów. Przy takich arcydziełach, niestety, główny wątek fabularny tracił w moich oczach im dalej brnąłem w grę. Być może dlatego, że nie zakochałem się w wcześniej w książkach, los Ciri był mi od początku obojętny, nie był napisany na tyle przekonująco, by wciągnąć takiego żółtodzioba uniwersum jak ja. W dodatku cały czas nastawiałem się na epicką bitwę z Dzikim Gonem, a na koniec dostałem uganianie się za paroma „mini Sauronami” po zagajniku. Gorycz rozczarowania fabułą była ogromna, niemniej warto było dla wspomnianych wcześniej questów pobocznych. A potem przyszedł dodatek Serca z kamienia i ten już pozamiatał totalnie. Wiedźmina 3 zapamiętałem i cenię za klimat, za questy poboczne i dodatek - nie za fabułę.