Spec Ops: The Line

Gra Spec Ops: The Line zapowiadano jako przełom w gatunku strzelanin, ale po raz kolejny słowa twórców rozminęły się z rzeczywistością. Jak bardzo? Tego dowiecie się z recenzji.

Na początku muszę wspomnieć, że nieco rozumiem, czemu gra została na premierę pociśnięta, bo gameplay ma wiele problemów. Bieganie jest dziwne, a jeszcze jak jeden guzik odpowiada za bieganie i przyklejanie się do ściań, no to często to dziwnie wychodzi, że bokiem się do czegoś przyklejamy, gdy chcemy biec i ogólnie ten system osłon czasem dziwnie działa, że się nie przyczepimy lub nie możemy przeskoczyć czegoś. Również trochę takiego zwykłego ludzkiego skoku brakuje, a większość leveli jest bardzo liniowa, choć pionowa struktura poziomów często robi fajne wrażenie. Też doskwiera nieco małe zróżnicowanie poziomów.Dalej już samo dobro jest w grze. Bo i feeling broni stoi jak najbardziej na poziomie, są różnice w karabinach i strzelbach, jest odrzut, przeciwnicy dobrze reagują na postrzelenie. Strzela się naprawdę fajnie i tak naprawdę nie brakuje za bardzo amunicji, można śmiało strzelać, bo sporo poustawianych jest skrzynek z nabojami. Choć zabrakło takiego levelu, gdzie można się porozkoszować zabijaniem, też myślę, by to ciekawie w końcowym rozrachunku wypadło, a tak jednak nie jesteśmy niezniszczalnym komandosem, tylko dość łatwo giniemy i trzeba się pilnować. Fabularnie jest to naprawdę bardzo dobrze pomyślane. Propsy, że praktycznie całą grę ciśniemy z dwoma pomagierami, znacznie wzmaga to dramatyzm, choć szkoda, że sceny śmierci Adamsa nie pokazano. Czasem jest to może nieco pospieszone, a niektóre reakcje nieco od czapy się wydają wstawione, ale jakoś to na pewno wpisuje się w ogólny klimat napięcia wojennego oraz ogólnie panującego obłędu. Do tego świetnie wyreżyserowano cutscenki i cała narracja jest bardzo filmowa. Jak ktoś wyżej zauważył, trochę podobieństwo do Afterfalla tu widać, choć dramatycznie jest o wiele ciężej. Szkoda też, że więcej tych agentów CIA nie było, szczególnie Goulda, który mógł spróbować przeważyć szalę na lepszą stronę. No i w ciekawy sposób podejmujemy decyzje, nawet jak ich nie ma wiele, no to naturalnie przychodzi moment na reakcję i trzeba go dobrze wyczuć. "Spec Ops: The Line" to na pewno unikalne doświadczenie. Nieidealne na żadnej płaszczyźnie, ale bardzo dobrze pomyślane. Nawet dzisiaj warto tytuł sprawdzić. Muzyka jest super, do Coppoli jak i amerykańskich filmów wojennych nawiązuje ładnie.

Niestety średniak i to również pod względem fabuły. Właściwie to od początku motywy głównego bohatera były nieuzasadnione. Cały czas podejmował głupie decyzje po czym odwracał kota ogonem by podjąć następną głupią decyzję i tak w kółko. To było strasznie nieprzyjemne, główny bohater zaczął być według mnie irytujący. Przed totalną katastrofą tej gry uratowała ją ciekawa lokalizacja, dość poważna tematyka i niektóre mocne sceny. To Trochę za mało.

Spec Ops: The Line to bezpardonowa strzelanka, która nie boi się pokazać drugiego dna wojny. Plusy... Bardzo ładna, specyficzna szata graficzna z niespotykanym oświetleniem i efektami, gwarantująca zapierające dech w piersi widoki. Scenografia i architektura Dubaju wprost zachwyca. Brutalny, pełen brudu i chaosu teatr wojny tworzy zaś niepowtarzalny klimat. Tutaj nie mogę nie wspomnieć o fenomenalnych cut-scenach na silniku gry. Wrażenia z rozgrywki dodatkowo potęgują zapadające w pamięć sceny, bowiem oprócz wartkiej akcji, prawdziwe emocje wzbudza scenariusz i związane z nim niełatwe decyzje. Uznanie budzi psychodeliczna fabuła, bogata w moralne dylematy i posiadająca cztery zakończenia. Z poważną historią odpowiednio kontrastuje lekki i przyjemny gameplay. Niezwykle wdzięczny system wymiany ognia sprawia, że czuć ten zajebisty feeling strzelanin. Wiernie odwzorowane współczesne uzbrojenie cieszy nie tylko wizualnym wykonaniem, ale również użytkowaniem. Miłym dodatkiem jest opcjonalny gadżet i tryb ognia broni. Podobają mi się konkretne, twarde i wulgarne dialogi. W pewnym momencie zachodzi ciekawa przemiana naszego protagonisty - jest zdesperowany, wyjątkowo brutalny i klnie jak szewc. Wiarygodni bohaterowie ze swoimi problemami nie są tylko tłem, lecz odgrywają kluczową rolę w opowieści. Niemniej ciekawi okazują się przeciwnicy, których a propos napędza sprawna sztuczna inteligencja. Dosyć urozmaicona rozgrywka oferuje więc zarówno dynamiczne starcia, jak i momenty refleksji. Jeśli chodzi o animacje, to w ruchu gra prezentuje się super. Szczególne wrażenie robią widowiskowe egzekucje w zwarciu. Fizyka zniszczeń na wysokim poziomie. Interfejs prosty, nieprzekombinowany. Przestrzenny dźwięk, wiarygodne odgłosy pola walki i towarzyszące im okrzyki oraz indywidualny soundtrack tworzą wspólnie świetną warstwę audio. Minusy... Sterowanie sprawia niestety duże problemy. Zwłaszcza, że system osłon nie zawsze współpracuje. Wydawanie rozkazów zbyt ubogie i działa tak sobie. Czasami brakuje trochę wolności, a to przez ograniczony teren. Okazjonalnie zdarzają się małe bugi. No i sama gra krótka. Słowem: warto! Moja ocena – 8.0/10

Z całą uprzejmością jak najbardziej tytuł warty ogrania. Fabuła dość ciekawa, byłem tak wciągnięty że nawet nie zauważyłem większości 'decyzji' mających wpływ na przebieg i finał wydarzeń. Ogólnie Dubaj graficznie wyglądał bardzo ładnie, momentami aż zatrzymywałem się na dłuższą chwilę by móc podziwiać widoki. Denerwujące było AI kompanów i przeciwników, czasem zbyt dużo niepotrzebnego strzelania, nie wiem czy twórcy próbowali wydłużyć rozgrywkę o kilka minut czy po prostu chcieli dobić graczy. Momentami sterowanie pokazywało swoje uroki, typu przeskok przez osłonę, czy samo chowanie się za nią. Duży plus za wszystkie momenty w których można było NAPRAWDĘ poczuć klimat i skutki trwającej tam wojny. Na pewno jeśli chodzi o broń to był tam strasznie biedny arsenał. Co tu więcej powiedzieć.. były mniej ważne błędy i poślizgi gry, ale ogółem warto zagrać.

Spec Ops the Line : 9/10Czas ukończenia: 7hPlatforma: Xbox Series XLubię wracać do starszych gier, a x360 to kopalnia zapomnianych już hitów. Fabuła w tej grze jest świetna i potrafi nieźle zaskoczyć a także ukazać zło wojny. Model strzelania jest przyjemny a model destrukcji pewnych elementów otoczenia... dziś już niestety niespotykany.Szkoda, że dziś gry już nie podejmują tematu wpływu wojny na psychikę człowieka. Szczerze polecam!Ps. Nie mogłem robić screenshotów w grze.

Jądro ciemności w sercu Dubaju. Shooter, w którym brzydziłem się strzelaniem. Winna nie uboga mechanika, a dołująca fabuła.

+ mnostwo frajdy z strzelaniagrafikawidoki(kocham post apo)-czasami zbyt latwo zginacproblemy z oslonami, przeskakiwaniem przeszkod, (jak jestes przyklejony do oslony i ktos rzuci granat to ciezko sie odkleic i uciec na czas)taka jak dla mnie krzyzowka gears of war + binary domain w dubajskich post apokaliptycznych klimatach

Wojna zawsze jest taka sama. Wubychy, świszczące kule, zniszczenie, setki ofiar, bohaterzy i mordercy, słuszne oraz złe decyzje. Właśnie to stawia przed nami Spec Ops The Line. Fabuła na początku trochę nie jasna ale mniej więcej w połowie gry zacząłem rozumieć co się dzieje. Stawia kilka trudnych wyborów, zmusza do refleksji. Gameplay jest lekki i przyjemny. Po pracy idealnie odstresowuje. Strzelanie bardzo przyjemne a każda broń daje niezłą frajdę. Poziom trudności momentami wyśrubowany przez dużą ilość wrogów oraz małą ilość amunicji. Klimat wzmacnia świetnie dobrany soundtrack. Bez tej muzyki gra straciłaby połowe swojej mocy. Grafika na dobrym poziomie, a widoki zniszczonego Dubaju potrafią zachwycić. Można się przyczepić że gra jest dość krótka i starczy na max 6 godz ale intensywna akcja połączona z ładnymi widokami i genialnym soundtrackiem w pełni to wynagradza. Dla mnie gra godna polecenia. 8.5

Moja ocena 6.5Nie da się zaprzeczyć że gra ma parę ciężkich scen, niejednoznacznych wyborów moralnych i naprawdę mocne zakończenie, ale rozgrywka jest przeciętna i już po paru godzinach zaczyna się robić monotonna. Zasypany Dubaj jest dość oryginalną miejscówką, ale areny miedzy którymi się przemieszamy są monotonne. Akurat mnie podobała się muzyka wrzucana w odpowiednich miejscówkach napędzająca adrenalinę. Fakt że możemy mieć przy sobie tylko dwie bronie sprawia że cały czas musimy troszkę zmieniać strategie walki. Momotami jest efektywnie, ale są to raczej sztuczki które już na średnio ogarniętego gracza nie działają.Moim zdaniem jedną z większych bolączek tej gry jest mrowie przeciwników z którymi staczamy bój i wysyłamy do piachu. Strasznie to zaburza klimat i niszczy wiarygodność świataNajbliżej tej grze do polskiego Afterfall’a choć obie są dobre na jeden raz do zakończenia które rozwala czaszkę.PS Kooperacja jest martwa, a multi strasznie toporny i nudny. Nie byłem wstanie grać w niego dłużej niż przez godzinkę.

Spodziewałam się zwykłej i nudnej strzelanki, a tu proszę. Bardzo dobry tytuł z ciekawym plot twistem.Dość często doskwierał mi brak amunicji, co strasznie irytowało, ale sama gra jest bardzo przyjemna i myślę, że warto dać szansę pomimo iż nie jest to najnowsza produkcja, co niestety widać.

Z jednej strony - standardowa oskryptowana wojenna strzelanina z chowaniem się za osłonami, z drugiej - dojrzała, niezwykła i poruszająca opowieść o horrorze wojny. Warto zagrać.