Recenzja gry RimWorld – największa wada? Wciąga jak bagno!

Ludzie z krwi i kości

RimWorld to gra świetnie zazębiających się systemów. W parze z mechaniką zarządzania osadą idzie system potrzeb i osobowości jej mieszkańców. Zaraz po lądowaniu na planecie musimy zadbać przede wszystkim o to, by rozbitkowie mieli dach nad głową i zabezpieczone stałe źródło pożywienia. Wkrótce jednak wymagania przymusowych kolonistów zaczynają rosnąć i konieczne staje się zapewnienie im rozrywki oraz stopniowe podnoszenie komfortu życia. Każdy z nich ma zresztą nieco inne potrzeby i inaczej reaguje na różne sytuacje. Niektórzy załamują się z błahego powodu, inni zaś walczą o przetrwanie niczym komandosi SAS.

Najfajniejsze jest w tym wszystkim to, że elementy kompletnie nieistotne w innych grach tutaj nabierają kolosalnego znaczenia. Jeśli przykładowo nasza osada zostanie zaatakowana, a my skutecznie odeprzemy wroga, zabijając kilku napastników, to jak najszybciej powinniśmy pogrzebać ich ciała, które tak po prostu nie wyparują. Zwłoki pozostawione same sobie zaczną się rozkładać, a taki widok przed wejściem do budynku mieszkalnego szybko doprowadzi do depresji i załamania psychicznego mieszkańców.

Bohaterowie posiadają zresztą bardziej wyrafinowane poczucie estetyki, gdyż reagują nie tylko na gnijące ciała. Jakież było moje zdziwienie, gdy przy którymś z rzędu podejściu do gry okazało się, że osadnicy mają o wiele lepszy humor, kiedy ktoś stale dba o porządek i czystość w bazie. W takich drobiazgach tkwi siła tej gry.

Różne charaktery poszczególnych postaci wpływają też na ich wzajemne relacje. Romanse i antagonizmy są tu na porządku dziennym, dlatego warto ciągle obserwować, jak przedstawia się sytuacja towarzyska w grupie. Wszystko to dzieje się w sposób naturalny, a ze względu na fakt, że rozgrywka toczy się w skali mikro i nasza osada zwykle liczy zaledwie kilku mieszkańców, stale mamy wrażenie obserwowania przez szybę tętniącego życiem akwarium.

Siła wyższa... i bardziej złośliwa

Budowanie własnej kolonii wciąga jak bagno, a dzieje się tak z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że systemów, takich jak opisane wyżej, jest w grze o wiele więcej i wszystkie są odpowiednio rozbudowane. Przykładowo zdrowie każdej postaci nie jest tu jedynie sumą jej punktów HP, odpowiada za nie szereg różnych parametrów, a niektóre rany odniesione w walce mogę wymagać odpowiednich leków lub nawet zabiegów chirurgicznych. Do tego dochodzi cały system interakcji z otaczającym nas światem, tubylcami, osadami piratów czy zmieniającą się przyrodą.

Po drugie, wszystko to zostało sprawnie połączone przez sztuczną inteligencję, odgrywającą rolę narratora (jeszcze lepszym terminem byłby „reżyser”). Decyduje ona przede wszystkim o częstotliwości i charakterze zdarzeń losowych, przez co niejako snuje naszą opowieść. Jeżeli w pobliżu osady akurat uderzył piorun, co doprowadziło do pożaru, który spalił zapasy, to winić za to należy właśnie narratora.

Na samym początku mamy możliwość wyboru jednego z trzech modułów SI, który będzie pełnić tę funkcję w nowej grze. Phoebe zapewnia rozgrywkę bezstresową i nastawioną na swobodną rozbudowę. Cassandra oferuje bardziej standardowy model zabawy, w którym poziom trudności kolejnych wyzwań i zdarzeń losowych rośnie wraz z naszymi postępami. Wreszcie Randy stawia na całkowitą losowość i może nam równie dobrze dać spokój przez większość czasu, jak i zaserwować atak hordy zmutowanych pająków drugiego dnia po wylądowaniu na planecie.

Muszę przyznać, że system narratorów sprawdza się dość dobrze. W grach z różnymi wariantami SI faktycznie widoczna jest różnica, aczkolwiek nie jest ona rażąca. Najważniejsze okazuje się jednak to, że narratorzy faktycznie reagują na to, co dzieje się w naszej osadzie. Phoebe zwykle wspiera nas w trudnych sytuacjach, natomiast Cassandra ustawicznie hamuje zbyt szybki rozwój wioski, zsyłając na nią nieraz kuriozalne wręcz plagi.

Same zdarzenia losowe również są godne uwagi, gdyż dodają grze specyficznego klimatu. Podczas gdy przez większość rozgrywki staramy się przetrwać w dramatycznych warunkach, raz na jakiś czas dochodzi w naszej kolonii do zdarzeń rodem z najbardziej absurdalnych brytyjskich komedii. Musimy więc mierzyć się z oszalałymi królikami, które próbują nas zgładzić, czy plagą wściekłych bobrów pożerających każde drzewo na swojej drodze. Z jednej strony sytuacje takie potrafią ostatecznie dobić, ale z drugiej robią to w sposób godny Monty Pythona, przez co nieraz z uśmiechem wspominamy każdą porażkę.

Misja niemożliwa

Wybór narratora nie jest jednak jedyną decyzją mającą wpływ na to, jak skomplikowana będzie zabawa. Poziomów trudności jest tu kilka, co wraz z trzema dostępnymi narratorami pozwala dość dokładnie określić, jakiego rodzaju wyzwania oczekujemy od gry.

Warto się nad tym zastanowić, gdyż już rozgrywka przy standardowych ustawieniach, a więc z Cassandrą i na normalnym poziomie trudności, będzie dla nowicjusza nie lada sprawdzianem. Pamiejacie, że RimWorld jest produkcją sporo od nas wymagającą, co stanowi jej ogromną zaletę.

Z jednej strony rola narratorów w grze nadaje jej charakter typowy dla roguelike’ów. Z drugiej natomiast cały szereg rozbudowanych mechanik zmusza do ciągłej nauki kolejnych elementów tej produkcji. Początkowo jest to mieszanka, która bardzo szybko nas uśmierca. Z każdym kolejnym podejściem udaje się jednak przetrwać nieco dłużej i nieco więcej nauczyć. Gra daje niezwykle satysfakcjonujące poczucie ciągłego progresu – zawsze mamy tu ochotę wracać i próbować od nowa.

Autorzy postarali się przy tym odpowiednio zrównoważyć poziom komplikacji zabawy. Dzięki temu RimWorld posiada wiele pozytywnych cech swego słynnego protoplasty Dwarf Fortress, jednocześnie niwelując jego największą bolączkę – nazbyt wysoki próg wejścia.

Czas podziwiać krajobrazy

Skoro już jesteśmy przy porównaniach do Dwarf Fortress, należy wspomnieć o oprawie audiowizualnej, która w przypadku gry o krasnoludach była – delikatnie mówiąc – skromna. W przypadku RimWorld sytuacja jest zgoła odmienna.

Grafika co prawda nie powala na kolana efektami czy zastosowaną technologią, ale jest zwyczajnie ładna. Wizja przedstawionego świata okazuje się przede wszystkim spójna i schludna, a przy tym niepozbawiona drobnych efektów, takich jak np. cykl dobowy, które dodają jej specyficznego uroku. Takich graficznych drobiazgów jest zresztą więcej. Patrząc na pola uprawne, po samym wyglądzie roślin możemy stwierdzić, czy nadają się już do zbiorów. Uproszczony, wręcz symboliczny sposób przedstawiania postaci i zwierząt pozwolił na zastosowanie ciekawej animacji ruchu, w której sylwetki postaci niejako suną nad powierzchnią ziemi. Efekt ten potęguje wspomniane wcześniej wrażenie patrzenia na żywe akwarium.

Nieco gorzej jest z warstwą audio. Co prawda nie mogę się w żaden sposób przyczepić do jakości nagranych w grze dźwięków, ale już muzyka mogłaby być trochę bardziej urozmaicona. Motyw przewodni naprawdę wpada w ucho i nawet po wielu godzinach z grą słuchało się go przyjemnie. To jednak nie zmienia faktu, że poza nim nie ma tu zbyt wielu utworów muzycznych i przydałaby się jakaś odmiana.

Jest to jednak kwestia mało istotna i patrząc na całokształt tego, jak RimWorld wygląda i brzmi, mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że powinien to być wzór dla innych twórców niezależnych.

Drobne zgrzyty

Na koniec warto powiedzieć coś na temat wad gry. Będzie to wprawdzie trochę czepianie się na siłę, niemniej postanowiłem o tych kilku drobnych mankamentach wspomnieć. Przede wszystkim, choć sztuczna inteligencja została zrealizowana niemal wzorcowo, zdarzają się jej drobne wpadki. Dotyczy to zwłaszcza wybierania ścieżki przez nasze postacie, w sytuacjach gdy wydajemy im bezpośrednie rozkazy. Zdarza się wówczas, że chcąc dojść na przykład do surowców, znajdujących się po drugiej stronie mapy, nasi podopieczni wybierają najkrótszą możliwą drogę – a więc prosto przez legowisko potworów. Najczęściej kończy się to tragicznie nie tylko dla nich – czasem rozjuszone przez intruza bestie postanawiają wpaść do naszej osady na imprezę, której finałem jest wczytanie ostatniego zapisu.

Zapewne algorytm wybierania najkrótszej drogi działa w tym wypadku poprawnie, ale przecież gdy człowiek widzi, że najszybsza trasa prowadzi obok gniazda szerszeni, to zwykle decyduje się na inną. Takie sytuacje zdarzają się jednak rzadko i choć są frustrujące, nie psują ogólnego wrażenia z zabawy. Podobnie rzecz ma się z nieco ubogą warstwą muzyczną, o której wspomniałem wcześniej.

Te drobne rysy sprawiają, że RimWorld nie jest produkcją idealną, ale w dalszym ciągu stanowi dzieło wyjątkowe – takie, które zdarza się raz na kilka lat. Postępy produkcji debiutanckiego tytułu studia Ludeon śledziłem niemal od początku, regularnie do niego wracając. Za każdym razem spędzałem z grą mnóstwo czasu i ani przez chwilę się nie nudziłem. Głębia tworzących ją systemów zmuszała do ciągłej nauki, co jednak zawsze wynagradzały tony frajdy. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że największą wadą RimWorld jest to, iż wciąga bez reszty, pożerając długie godziny, w trakcie których karmi gracza solidną dawką dobrej zabawy.

Wszystko to w mojej ocenie stawia RimWorld w jednym rzędzie z takimi tytułami jak Darkest Dungeon czy FTL. Nie jest to jedynie kolejny klon Dwarf Fortress, ale realna i naprawdę mocna alternatywa dla tej legendarnej już produkcji.