Najdłuższa Podróż

Jak już odgrzebałeś taki stary "temat", to muszę podzielić się jednym modem. Ogrywam sobie obecnie kolejny raz TLJ właśnie z nim i jestem zachwycony. Cała gra została upscalowana przez algorytmy ML i wygląda świetnie, bardzo polecam - https://tljhd.github.io/

EDIT: Nie zauważyłem, że wcześniej już wrzucony :)

The Longest Journey jest znakomitą grą przygodową point & click z oprawą graficzną godną przełomu wieków oraz nowoczesnym interfejsem. Jest to gra zrobiona ze sprawdzonymi regułami sztuki. Każdy element od ikon i systemu inventory, aż po opcje odtwarzania obejrzanych przerywników animowanych został przemyślany.

Fabuła. Ta jest zarówno fascynująca i starannie przemyślana. Jesteśmy zaskakiwani na każdym roku od początku do końca gry. Gra pod względem klimatu i fabuły jest połączeniem gry fantasy i SF. Akcja dzieje się na dwóch płaszczyznach równocześnie, a właściwie równolegle. Arkadia to klasyczne uniwersum fantasy w którym spotykamy smoki, duchy, zaklęcia i inne atrybuty fantastyki. Stark to świat science-fiction. Coś w przybliżeniu ziemia za ok 200-300 lat. Wszystko podobnie jak u nas poza nowinkami technicznymi i koloniami na najbliżych planetach układu słonecznego. Mocną stroną gry jest też nieliniowość scenariusza i to wzorcowa. Są sytuacje, gdzie nasz wybór definiuje jak rozegra się dany segment gry. Wszystkie postacie w grze żyją swoim własnym życiem, a nasze decyzje mają realny wpływ na przebieg wydarzeń. Fakty, które wydarzyły się wcześniej znajdują potwierdzenie w dialogach i zachowaniu innych postaci. Niewiele jest do dziś przygodówek w których tak zręcznie rozwiązano tą kwestię. Nagrodą za niekonwencjonalne rozwiązania niektórych problemów są dodatkowe sekwencje filmowe. Gra wiele ukrywa smaczków. Warto robić często zapisy, by zadziałać w inny sposób i zobaczyć co stanie się, jeśli wybierzemy alternatywne rozwiązanie. Wszystkie najważniejsze dialogi zapisywne są w dzienniku April dzięki czemu nie ma sytuacji, że ktoś zapomni lub nie wie co dalej zrobić. Tu przypomina Gabriel Knight. Znakomitym pomysłem jest też mozliwość ponownego odtworzenia sekwencji FMV, które są niezwykle ładnie wykonane.

Nasza postać. Główną bohaterką gry jest April Ryan, osiemnastoletnia studentka mieszkająca w Wenecji i dorabiająca w barze jako kelnerka. Uczy się w prywatnej szkole malarstwa i rzeźby. Ma nadzieję zostać malarką. Od jakiegoś czasu jest ona prześladowana przez przedziwne koszmary senne. Śnią się jej niesamowite stworzenia, dziewicza przyroda, inny świat. Najgorsze jest to, że jej senne doświadczenia wydają się być niebezpiecznie realne. April zaczyna się obawiać o swe zdrowie psychiczne. Nie jest pewna czy jej sny są rzeczywiście tylko snami. Dzieje się to do czasu, gdy innym mieszkańcom również przydarzają się dziwne historie i to w dodatku na jawie. Staje się jasne, że coś złego zaczyna dziać się w świecie Arkadii. April dysponuje unikalną mocą przenoszenia się między światami. Czyni to z niej jedną z pierwszych osób, które orientują się, że zaczyna dziać się coś złego. Jest również jedyną osobą, która może przeciwstawić się chaosowi. April jest wygadana, bystra, a czasami złośliwa. Jej model postaci jest świetnie animowany i robi wrażenie jak chodzi i zachowuje się. Obydwa światy Arkadia i Stark ze sobą powiązane i na wskutek zaburzenia równowagi czasoprzestrzeni zaczynają się przenikać. April uczy się skakać między światami. To co z początku jest niekontrolowanymi snami-wizjami stanie się umiejetnością nad którą panuje. Okazuje się, że jest jedyną osobą, która może uratować obydwa światy przed zagładą. W Stark toczy się zażarta walka między dobrem, a złem czyli między matką naturą, a chaosem. Jeżeli chaos zwycięży cały Stark pogrąży się w ciemności, a razem z nim zginie Arcadia. Połączenie nowoczesnego sarkazmu April z realiami fantastycznego świata Stark daje zabawne efekty. Jej komentarze i reakcje często są zaskakujące, a humorystyczne akcenty urozmaicają zabawę. Gra ma w sobie coś co nadaje grom niepowtarzalny klimat.

Grafika. Oprawa wizualna na 1999 rok jest rewelacyjna. Wszystkie tła są ręcznie rysowane i prezentują się do dziś znakomicie. Zwłaszcza kolorowa i różnorodna Arkadia zachwyca przepieknymi panoramami. Modele postaci są całkowicie trójwymiarowe mimo, że tła wykonano jako bitmapy. Postacie są dobrze wykonane, a ich animacje to prawdziwy majstersztyk na tle wcześniejszych point & click. Sposób w jaki siada April na kanapie budzi podziw. Postacie chodząc wykonują naturalne ruchy, a rozmawiając gestykulują. Polecam grać z nieoficjalnym patchem, bo gra wtedy obsługuje rozdzielczość nowoczesnych monitorów i dodany jest antyaliasing więc nie ma pikselozy.

Klimat. Jednym z najważniejszych atutów The Longest Journey jest klimat. Od samego początku mamy do czynienia z dziwną tajemnicą do rozwikłania. W miarę rozwoju akcji sytuacja staje się co raz bardziej niepokojaca, ale zarazem fascynująca. Tak właśnie powinna być zbudowana fabuła dobrej przygodówki. Wciągająca od pierwszych scen. Jest to znakomita gra dla entuzjastów przygodówek zapewniająca wspaniałą przygodę w klasycznym stylu.

The Longest Journey to jedna z najlepszych przygodówek w historii obok Monkey Island 1-3, Indiana Jones & Fate of Atlantis, Day of Tentacle, Myst 1-4, King's Quest 2 i 6, Gabriel Knight 1-3, Under a Killing Moon, I Have No Mouth And I Must Scream, Discworld 1-3, The Pandora Directive, Broken Sword 1-2, Neverhood, Blade Runner, Sanitarium, Jack Orlando, Grim Fandango, Syberia 1-2, Black Mirror, Machinarium, Gray Matter, Heavy Rain, TWD S1, Life is Strange itd.

Mówią, że klasyk. Myślę, że będę wspominał lepiej od "Syberii", w którą miałem okazję grać niedawno, mimo iż gra mi się niekiedy... dłużyła. Chyba po prostu nie jestem największym fanem przygodówek na świecie. Ale z racji tego, że grałem w nie za dzieciaka, to czuję do nich spory sentyment.

Trzeba przyznać, że fabularnie gra jest epicka. Historia wciąga, budują ją kolejne i kolejne tajemnice. Możliwość penetracji zarówno futurystycznego świata nauki Stark jak i świata magii, Arkadii jest strzałem w dziesiątkę. Zakończenie było nawet w stanie mnie nieźle zaskoczyć. Moim zdaniem tej epickości samej historii nie zawsze dorównywał rozmach zagadek. Czasem bywały zbyt proste, czasem zaś nieco absurdalne, trochę na siłę. Jednak żeby być sprawiedliwym, niektóre z nich rozwiązywało się bardzo przyjemnie i nie brakowało im kreatywności. Poza tym, w przeciwieństwie do "Syberii", w tym tytule raczej nie miałem takich sytuacji, że nie potrafiłem rozwiązać zagadki czy popchnąć gry do przodu tylko dlatego, że przegapiłem jakiś słabo widoczny obiekt na ekranie, w który powinienem kliknąć.

Na plus prosty interfejs - wszystko jest czytelne: sterowanie ekwipunkiem jest wygodne, a dziennik prowadzony przez bohaterkę ułatwia przypomnienie sobie historii czy kolejnych kroków, jakie powinniśmy podjąć. Na uwagę zasługuje też przyjemny polski voice acting.

Poczucie humoru nie do końca mi leżało, choć gra ma pod tym kątem swoje momenty. Czasem ten humor był czerstwy, ale wiadomo, kwestia gustu. Miałem też wrażenie, że końcowe rozdziały gry miały w sobie za mało samej gry, a za dużo dialogów niezależnych od decyzji gracza.

Koniec końców, rozumiem zachwyty nad grą, ale z drugiej strony rozumiem, że niektórzy tego tytułu po prostu nie kupią. Ja ogrywałem "The Longest Journey" przez długi czas, bo starałem się przejść tę grę bez żadnych podpowiedzi czy solucji. Bywały momenty, w których za cholerę nie mogłem posunąć się do przodu. Ale gdy już się udawało, gra się odpłacała i wciągała na nowo.

8/10.

Dopiero po 25 latach zrozumiałem dlaczego sąsiadka już nie chciała bym załatwiał jej dziecku gier. Po tym jak zakupiła nowy PC dla swojej ośmiolatki poleciłem THe Longest Journey bo gra miała bardzo dobre recenzje i wyglądała jak gra dala dzieci.
Teraz przeszedłem i o dziwo w grze jest mowa o pornolach, lezbijkach, wiagrze itp. W dodatku teksty w stylu "ty suko" czy tym podobne nie są wyjątkiem.
- totalny rozkrok pomiędzy dziecinną fabuła i dialogami, a przeklinaniem i 18+
- dialogi w 90% były nagrywane na kiblu podczas zatwardzenia. Gordon przebił nawet polonizację Rosjan ze stadionu 10-lecia.
- fabuła taka sobie. Dialogi to w większości bezsensowne pitololo w spowolnionym tempie. (parę razy usnąłem)
- April robi takie długie przerwy między zdaniami przy opisie przedmiotu, że klikamy by zobaczyć coś nowego i bezpowrotnie ucinany jest tekst, który chce dopowiedzieć. Nie wiem co za nietryb wymyślił taką mechanikę.
-zagadki są mało wyważone. Większość banalna. Niektóre kompletnie nieintuicyjne lub niezrozumiałe. (3 razy musiałem zaglądnąć do solucji)
- grafika 3D zestarzała się bardzo. Lepiej się dziś ogląda pixele w grach Sierra.
- brakuje mi jakiś fajnych komentarzy gdy robimy coś źle.
- wybory dialogów nie mają w ogóle wpływu na fabułę. Na końcu gry wybrałem opcję by poddać się Gordonowi i niby jest animacja jak oddaje mu kamienie. I wiecie co ? W następnej lokacji gra to ignoruje i Gordon znowu prosi o te same kamienie.

Wielu ludzi uznaję tą grę jako najlepszą przygodówkę. Ja bym jej do tego grona nie zaliczył.

Najdłuższa Podróż - recenzje graczy