Power. Recenzujemy filmy, których nie widzieliśmy

• Recenzujemy Tenet, Czarną Wdowę oraz inne filmy, których nie widzieliśmy
• Tenet
• Czarna Wdowa
• Pętla
• Power
• Nowi mutanci
• Wonder Woman 1984

Power

Opinie o Netfliksie są różne, ale na pewno trzeba mu przyznać jedno: nikt tak dobrze nie dotrzymuje terminów. Co prawda, nowe produkcje ogłaszane są zaledwie miesiąc przed premierą, a więc w momencie, w którym są praktycznie gotowe do wyświetlenia na naszych ekranach. Nie zmienia to faktu, że kiedy Netflix mówi „A”, to następne w kolei zawsze jest „B”. Ostatnio platforma zorganizowała ściśle określoną ofensywę rynkową, starając się zapełnić lukę po kinie superbohaterskim. W tych smutnych czasach bez Marvela i DC fajnie jest sobie czasem obejrzeć coś świeżego i niezobowiązującego o gościach z nadludzkimi zdolnościami. Najpierw więc było doskonale przyjęte The Old Guard z Charlize Theron, teraz w sukurs idzie mu Power.

Kiedy słyszymy o filmie superhero bez udziału znanego z popkultury herosa, to musi nas zaciekawić sam pomysł wyjściowy na fabułę. W tym przypadku Power spełnia swoje zadanie wręcz doskonale. Na ulicach Nowego Orleanu pojawia się tajemniczy narkotyk, który w losowy sposób wpływa na każdego potencjalnego konsumenta (ale najczęściej kończy się to zyskaniem jakiejś supermocy). Sytuacja w mieście wymyka się spod kontroli, a substancja szybko staje się czymś w rodzaju zakazanego owocu. Do potencjalnego źródła rozsiewu tabletek stara się dotrzeć dosyć osobliwa trójka bohaterów – glina, wojskowy i dilerka. Każdym z nich żądzą inne motywy, ale razem mogą zdziałać o wiele więcej niż osobno.

Relacje te zostają wygrane wręcz fantastycznie i wielka w tym zasługa dwóch utalentowanych aktorów z wielkim stażem w Hollywood. We wściekłego żołnierza wciela się wiecznie buntowniczy Jamie Foxx (którego znacie z tytułowej roli w Django Quentina Tarantino), a w roli policjanta zobaczymy sympatycznego Josepha Gordona-Levitta, który po kilku latach przerwy w końcu wraca do poważnego grania (nie licząc dziwnego epizodu w niemieckiej produkcji). Cała reszta obsady po prostu sobie jest i nie wychodzi poza pewne utarte schematy. I to raczej nie jej wina, bardziej obstawiałbym na brak pomysłów scenarzystów, jeżeli chodzi o rozwinięcie pozostałych charakterów. Szczerze mówiąc, nic w tym zaskakującego czy też godnego pogardy. To, niestety, standard w obecnych blockbusterach.

Na chwytliwym koncepcie i sprawnie rozpisanych relacjach wzbogaconych o wartościowe kreacje aktorskie można oprzeć cały film. Dlatego też Power ostatecznie broni się jako artystyczna całość, choć nie odkrywa Ameryki w kontekście narracyjnej oryginalności. Pomysł ma w tym przypadku prymat nad fabułą. A gdzieś między tymi dwoma elementami plasuje się akcja – wartka i przyjemna dla oka ze znakomitym wykorzystaniem slo-mo. Każdy spisywał ten środek stylistyczny na wymarcie, a tu się okazuje, że nie tylko Matrix potrafił bawić się tempem przeszywających ciała pocisków.