Nowi mutanci. Recenzujemy filmy, których nie widzieliśmy

• Recenzujemy Tenet, Czarną Wdowę oraz inne filmy, których nie widzieliśmy
• Tenet
• Czarna Wdowa
• Pętla
• Power
• Nowi mutanci
• Wonder Woman 1984

Nowi mutanci

Nowi mutanci to jakiś odosobniony przypadek, kompletny paradoks. W 2015 roku twórcy ogłosili zakończenie prac nad scenariuszem, aby potem regularnie opóźniać premierę filmu. Po drodze pojawiło się milion różnych zwiastunów, ale żaden z nich i tak nie powiedział nam nic szczególnego o dziele. Co więcej, materiały promocyjne pozostawiły widzów w rozkroku, raz obiecując horror, a raz zwykłą teen dramę. W rzeczywistości jest tak pomiędzy. Gdy nadeszła pandemia, a wraz z nią masa przełożonych produkcji, to Nowi mutanci nie musieli szukać usprawiedliwienia. Kolejne przesunięcie byłoby uzasadnione. Tymczasem twórcy twardo stoją przy dacie 28 sierpnia. Czyli co, to jednak nie Tenet uratuje kina?

Uważałbym z taką hipotezą, bowiem The New Mutants popełnia wiele grzechów przeszłości. Film oficjalnie nie przynależy ani do MCU, ani do byłego uniwersum Foxa z X-Menami – i nic w tym złego. Najgorsze jest to, że trochę zapomina o ich istnieniu, przez co znowuż musimy słychać tym samych formułek i śledzić te same fabularne schematy. Istnieje jednak pewna zasadnicza różnica, którą można uznać za spory plus. Ratowanie świata schodzi na dalszy plan, a najważniejsze stają się walki wewnętrzne głównych bohaterów. Znajdują się oni na terenie zamkniętego ośrodka (nie ma co sobie mydlić oczu – więzienia) i muszą uporać się ze swoimi największym koszmarami i słabościami. Motyw dosyć świeży pomimo wpisanego w konwencję banału.

Co do samych herosów, to trudno do nich żywić jednoznacznie pozytywne odczucia. Są to w końcu nastolatkowie, a więc przeżywają typowe dla swojego wieku problemy, uwzględniające niestabilność emocjonalną i zapędy buntownicze. Kolorytu dodaje natomiast fakt, że niedojrzałe problemy znajdują ujście w nadludzkich zdolnościach. Mamy tu przecież Cannonballa – gościa, który potrafi w dowolnej chwili stać się ogniem, Wolsfbane, czyli mutanta-wilkołaka, a także Magik, biegającą z czymś na wzór miecza świetlnego. Nie da się ukryć, że wszystkie powyższe cechy kryją w sobie pewną dozę wybuchowości i nieprzewidywalności – twórcy doskonale zdają sobie z tego sprawę i w mądry sposób wykorzystują każdą z tych wyboistych osobowości.

Warto jednak głośno powiedzieć, że Nowi mutanci radzą sobie szczególnie w momentach, które stawiają na spektakularną akcję i budowanie klimatu izolacji, niepewności. Reszta elementów została źle wyważona, łącznie z sekwencjami rodem z kina grozy oraz tymi nieszczęsnymi epizodami, przypominającymi seriale dla nastolatków. Zabrakło tu subtelności przy budowaniu relacji i uwydatnianiu „siły przyjaźni”. Winić za to należy reżysera Josha Boone’a, którego kojarzyć możecie z dosyć taniego dramatu opartego na szantażu emocjonalnym – Gwiazd naszych wina. Co prawda The New Mutants radzą sobie o wiele lepiej od wspomnianego tworu, ale tylko dlatego, że nie dało się ich gatunkowo zaszufladkować.