Syndrom jeszcze jednej planety. No Man’s Sky po 2 latach – czas wybaczyć?

• No Man’s Sky po 2 latach – recenzja aktualizacji NEXT
• Wychodząc z siebie
• Syndrom jeszcze jednej planety

Syndrom jeszcze jednej planety

Misje i skupienie się na pomnażaniu wirtualnego dobytku sprawiły, że na znaczeniu stracił nieco pierwotny główny aspekt No Man’s Sky – podróżowanie po galaktykach oraz odkrywanie nowych planet i zamieszkujących je niezwykłych gatunków roślin i zwierząt. Element ten oczywiście wciąż jest obecny – po prostu ostatecznie okazał się mniej interesujący od pozostałych aspektów zabawy i oddawanie się tej czynności względnie szybko zaczyna się nudzić.

Nie znaczy to jednak, że i tu nie nastąpiła poprawa. Liczne zmiany w algorytmach generujących wszechświat sprawiły, że teraz odwiedzane globy zazwyczaj nie są już wielką, smutną, skalistą pustynią – większość z nich cieszy oczy bujną roślinnością, lasami i różnorodnymi zamieszkującymi je gatunkami. Ta różnica jest naprawdę zauważalna – w premierowej wersji No Man’s Sky znalezienie planety posiadającej trawę zajęło mi przeszło dziesięć godzin, teraz jest ona codziennością.

Mocno urozmaicono także dostępność surowców w poszczególnych światach – wiele cennych pierwiastków zdobywamy tylko na ciałach niebieskich konkretnego typu, stąd uporczywe trzymanie się jednej czy dwóch wybranych miejscówek mija się z celem. Niektóre z planet oferują również unikatowe atrakcje, w rodzaju portali teleportujących czy ruin z ukrytymi technologiami, dodatkowo zachęcających do dokładnych wykopalisk archeologicznych.

Późny wczesny dostęp

Metamorfoza, jakiej poddano No Man’s Sky w kwestii zawartości, jest niesamowita i dziś gra wydaje się pod tym względem produktem o niebo lepszym od potworka, jaki zaserwowano nam dwa lata temu. Niestety, w kwestiach czysto technicznych jej rozwój jest już dużo mniej imponujący. Wprawdzie ekipie Seana Murraya udało się wyeliminować najbardziej krytyczne błędy i jej produkcja nie zwiesza już konsoli aż tak, że reagować przestaje nawet przycisk wyłączający maszynę. Nie znaczy to jednak, iż w trakcie zabawy nie towarzyszą nam mniej lub bardziej irytujące problemy.

Przykładowo podczas jednej z rutynowych wizyt na moim frachtowcu trafiłem na tajemnicze drzwi, których wcześniej tam nie było. Po drugiej stronie nie znalazłem, niestety, skarbów ani innego świata, tylko spadek w przestrzeń kosmiczną, który skończył się zgonem. Innym razem zabawa w terraforming okolic mojej bazy doprowadziła do tego, że obsługujące terminale postacie niezależne częściowo zapadły się w podłogę. A skoro o bazie mowa, to gra „zgubiła” gdzieś jeden z moich kontenerów z surowcami, a do tego nie pozwala mi go umieścić w świecie jeszcze raz, gdyż twierdzi, że on wciąż gdzieś tam jest. Dziwne rzeczy dzieją się również z dźwiękiem – bardzo często podczas przyspieszania statku kosmicznego odgłosy na kilka sekund zawieszają się, raniąc uszy mało przyjemną kakofonią pisków.

Do tego dochodzą błędy związane z renderowaniem grafiki, w rodzaju białego obramowania oddzielającego ląd od wody czy statków kosmicznych zatapiających się w otoczeniu przy lądowaniu. O dającym paskudne efekty niskim zasięgu rysowania już wspominałem – według listy zmian aktualizacja NEXT poprawiła ten element, ale w praktyce tego nie odczułem.

Grając w No Man’s Sky, trzeba pogodzić się z regularnymi problemami większego i mniejszego kalibru – opisane przeze mnie sytuacje to i tak drobiazgi w porównaniu z uszkodzonymi save’ami czy permanentnie znikającymi z dnia na dzień bazami i surowcami, o których donoszą gracze na forach. Skoro pod względem zawartości tytuł ten nie ma się wreszcie czego wstydzić, najwyższy czas, by Hello Games skupiło się porządnie na doszlifowaniu tego, co już do gry trafiło, gdyż pod względem technicznym mamy do czynienia z typowym poziomem symulatorów przetrwania z programów wczesnego dostępu.

Grzechy odkupione?

Sean Murray wielokrotnie twierdził, iż jego celem jest oddanie specyficznej atmosfery osamotnienia i wypuszczenie gry, która sprawi, że każdy poczuje się w niej jak postać wprost z okładki książki science fiction. O ile nie czułem się specjalnie samotny w trakcie zabawy, tak nie mogę odmówić tej pozycji unikatowego klimatu tworzonego przez specyficzny styl wizualny, ścieżkę dźwiękową i poczucie bezkresu wirtualnego świata. Pod tym względem No Man’s Sky to dzieło naprawdę niezwykłe i choćby ze względu na tę specyficzną atmosferę warto dać mu dziś szansę.

Zwłaszcza że pomimo wszechobecnych błędów w dzisiejsze No Man’s Sky gra się po prostu dobrze. Produkcja Seana Murraya niesamowicie rozwinęła skrzydła w ciągu tych dwóch lata i dziś oferuje tony zawartości, dzięki którym w największym proceduralnie generowanym świecie w historii gier komputerowych w końcu można zatracić się na dziesiątki godzin. Gdyby tytuł ten w chwili premiery wyglądał tak, jak prezentuje się dziś, to zamiast jednego z największych rozczarowań ostatnich lat mielibyśmy jeden z największych – a na pewno najbardziej oryginalnych – hitów obecnej generacji konsol. A jeśli jesteście miłośnikami cyferek to krótka informacja: dzisiaj oceniam No Man’s Sky na 8/10. To znaczna poprawa względem mojej recenzji przed dwóch lat.