Te perełki warto znać. Kiedy piksele straszą bardziej niż grafika AAA. Top RPG Makerowych horrorów
Te perełki warto znać
Nowe horrory w RPG Makerze wciąż powstają, a te starsze i bardziej znane doczekały się nawet remasterów – co prawda płatnych, ale oferujących odświeżoną grafikę oraz nowości w mechanice i zagadkach. Nie należy jednak zapominać o swoich korzeniach, dlatego poniżej zostawiam krótką listę wartych sprawdzenia projektów. Wiele z nich do tej pory obejrzycie jako serie „Let’s Play” u wymienionych we wstępie youtuberów bądź ogracie za darmo w starszych wersjach.
Ib (2012, kouri)
Ib jest pierwszym tytułem z tego gatunku, który mogłam ograć. Tytułowa bohaterka to 9-letnia dziewczynka odwiedzająca z rodzicami wystawę w galerii sztuki. Pozornie niewinna wycieczka kończy się (a może zaczyna?) w surrealistycznym wymiarze, gdzie wszystkie eksponaty ożyły – i bynajmniej nie mają dobrych zamiarów.
W przeciwieństwie do innych horrorów, Ib nie jest jedynym człowiekiem w tym dziwnym świecie – w wędrówce towarzyszą nam Garry i Mary, których także uwięziono w koszmarnym muzeum. Gra ma aż sześć zakończeń zależnych od naszych relacji z towarzyszami oraz wyborów. Dodatkowo każda postać posiada pasek życia w postaci namalowanej róży.
Mad Father (2011, Sen)
Fabuła Mad Father zabiera nas do posiadłości w północnych Niemczech, zamieszkiwanej przez Ayę oraz jej lubującego się w nauce ojca. Dziewczynka nie jest świadoma prawdziwej natury jego eksperymentów aż do pierwszej rocznicy śmierci swojej matki, kiedy to wizytę składają żądne zemsty ofiary szalonego doktorka. Zadaniem gracza jest przeprowadzić Ayę przez dom i odkryć rodzinną tajemnicę.
Mad Father to gwoli ścisłości jedna z mroczniejszych polecanych tu gier i szybko przekonamy się, że w rodzinie Drevis każdy ma coś za uszami. Dużo tu przede wszystkich elementów akcji – chociażby za sprawą wspomnianej wcześniej piły czy sekwencji QTE podczas ucieczek. Finałową powtarzałam chyba z dwadzieścia razy, ale dla zakończenia przygody było warto!
Warto wspomnieć, że Sen jest także autorem innego popularnego dla RPG Makerowców horroru, Misao, który utrzymano w szkolnej stylistyce zbliżonej do Corpse Party.
The Crooked Man (2012, Uri)
The Crooked Man jest pierwszą z czterech gier przynależących do antologii The Strange Man, w której głównym bohaterem jest mężczyzna imieniem David. Protagonista przeprowadza się po serii życiowych porażek do nowej kawalerki, która szybko okazuje się być nawiedzona. By rozwiązać zagadkę, David musi przemierzyć szereg lokacji powiązanych z poprzednim lokatorem.
The Crooked Man tworzy pozorne poczucie bezpieczeństwa – wbrew temu, co sugeruje opis fabuły, nawiedzone mieszkanie jest prawdopodobnie jedynym azylem w całej grze. Prawdziwe zagrożenie ze strony „krzywego faceta” czai się właśnie w innych fabularnych lokacjach, do których zaglądamy w poszukiwaniu odpowiedzi.
Sama główna fabuła potrafi zresztą wzruszyć, kiedy już odsuniemy na bok strach i uciekanie przed antagonistą. Warto także zainteresować się innymi dziełami Uri – programistka z każdym kolejnym dziełem podnosi poprzeczkę. Najnowsze produkcje mają nawet dubbing, a pozostałe części The Strange Man zahaczają o inne gatunki.
Yume Nikki (2004, Kikiyama)
Spośród wszystkich wymienionych tutaj gier Yume Nikki z pewnością zasłużyło na nagrodę za najbardziej surrealistyczny tytuł. Cała akcja toczy się w snach głównej bohaterki, Mitsuki, która podróżuje między poszczególnymi krainami za pomocą specjalnych drzwi. Naszym zadaniem jest zebrać wszystkie 24 efekty (tj. specjalne senne moce), by otrzymać zakończenie.
Yume Nikki jest produkcją abstrakcyjną, do której potrzeba odpowiedniego podejścia – nikt nas tu za przysłowiową rączkę nie poprowadzi, dlatego grę można spokojnie potraktować jako wyzwanie dla miłośników zagadek i kombinowania. Wspomniane wcześniej efekty pomagają oczywiście w eksploracji, dlatego im więcej ich zdobędziemy, tym łatwiej będzie.
A fabuła? Cóż, wszystko pozostaje tutaj w sferze domysłów i fanowskich teorii, których nie brakuje. Dlaczego Mitsuki nie chce (albo nie może) opuścić mieszkania? Na czym dokładnie polegają sny? Na to musimy odpowiedzieć sobie sami.
The Witch’s House (2012)
The Witch’s House to w moim odczuciu majstersztyk, który łączy ze sobą wszystkie najlepsze elementy horrorów z RPG Makera. Gra zaczyna się dosyć standardowo: sterujemy dziewczyną imieniem Viola, która zgubiła się w lesie. Jedyna droga prowadzi do tytułowego domu wiedźmy – ciągle zmieniającego układ pomieszczeń tak, by jak najbardziej utrudnić nam wędrówkę.
W tym zestawieniu opowieść Violi budzi największe dotąd wrażenie samotności i izolacji od świata – naszym jedynym towarzyszem jest czarny kot (służący nota bene za punkt zapisu gry)… nie licząc zamieszkujących dom złośliwych duchów. I wiedźmy. I wielkiego pająka, który może nas zjeść. A to tylko zalążek czających się w korytarzach niezpieczeństw.
Innymi słowy, The Witch’s House nie szczędzi graczowi napięcia, dlatego zastanówcie się dwa (lub trzy) razy nim uznacie którekolwiek pomieszczenie za bezpieczne. Całości dopełnia fabuła skryta między kartami znalezionych w domu ksiąg i notatek.
Pocket Mirror (2016, Astral Shift)
Ostatnią grą z mojego polecenia jest Pocket Mirror, w którym śledzimy losy bezimiennej bohaterki pozbawionej wspomnień. Wspólnie z nią przemierzamy krainę rodem z fantastycznych baśni, szukając odpowiedzi na dręczące nas pytania, których przybywa z każdą kolejną lokacją. Pocket Mirror to jednocześnie najmłodsza wymieniona tu produkcja, mogąca poszczycić się nieskazitelną oprawą graficzną, a nawet przerywnikami filmowymi.
Jako niezależne studio, Astral Shift stworzyło także Little Goody Two Shoes: prequel do Pocket Mirror, który możemy ograć także na konsolach PlayStation 5, Nintendo Switch oraz Xbox Series/S. W tym przypadku zabawa dopiero przede mną – i myślę, że tak spędzę swoje Halloween!
