Bajki dla potłuczonych. Czego CDPR może nauczyć się od Rockstara

• Cyberpunk 2077 odzyska tron od RDR 2? Czego CDPR może nauczyć się od Rockstara
• Większe wrogiem dużego
• Mechanikę daj mi, luby, jeśli nie chcesz mojej nudy
• Więcej RPG w RPG
• Bajki dla potłuczonych

Bajki dla potłuczonych

No i dotarliśmy do finału. W moim odczuciu studio CD Projekt RED tyle jest w stanie przejąć od Rockstar Games, zanim będzie musiało zacząć wypruwać sobie żyły, żeby dotrzymać kroku goliatowi… A gdyby – przyjmijmy na chwilę taki bajkowy scenariusz – miało dość ludzi, pieniędzy oraz czasu i było w stanie kontynuować ten wyścig? Co jeszcze musiałoby zrobić, aby móc z całym przekonaniem, bez fałszu w głosie powiedzieć, że Cyberpunk 2077 jest „nie mniej dopracowanym projektem niż RDR2”?

Na początek – animacje. Tak, tak, wszyscy powtarzamy jak mantrę, że grafika to nie wszystko, że liczy się fabuła/rozgrywka/klimat/cokolwiek innego – ilu graczy, tyle różnych wersji – ale prawda jest taka, że siła uderzenia Red Dead Redemption 2 wynika w dużej mierze właśnie z tego, jak ta gra wygląda. A dokładniej – jak wszystko się w niej rusza. Zauważyliście choć raz, żeby rozmawiające postacie, np. przechodnie w Saint Denis, stały obok siebie jak kukły, kłapiąc tylko jadaczkami – tak jak przyzwyczaili nas do tego NPC w grach RPG? Ja spostrzegłem coś takiego chyba tylko w jednej jedynej sytuacji: podczas wychylania kolejek whisky w saloonie.

Co tu dużo mówić – Rockstar włożył tytaniczny wysiłek w sesje motion capture, angażując setki aktorów, by odegrali przekonująco tysiące scenek z życia mieszkańców XIX-wiecznej Ameryki. Dość powiedzieć, że Roger Clark, znakomity odtwórca roli Arthura Morgana, spędził na planie „filmowym” bite pięć lat. Oczywiście Cyberpunk 2077 jako gra z widokiem wyłącznie FPP dostaje fory (chociaż właściwie dlaczego nie miałaby dorzucić opcjonalnego TPP, skoro już „Redów” byłoby na to stać?), ale i tak dorównanie RDR2 na polu animacji to nie lada wyzwanie.

Druga sprawa – linie dialogowe. Red Dead Redemption 2 ma ich pół miliona, to jest co najmniej kilka razy więcej niż Wiedźmin 3 (trudno o dokładny rachunek, bo CD Projekt RED nie pochwalił się oficjalnymi, ostatecznymi danymi). W grze Rockstara nie tylko dużo się gada podczas misji fabularnych – wszelkie postacie chętnie otwierają usta przy każdej nadarzającej się okazji, i to po coś więcej, niż żeby chrząknąć albo beknąć. Wystarczy wspomnieć ten system komunikacji, w którym główny bohater może zamienić parę zdań dosłownie z każdym spośród setek (tysięcy?) NPC zamieszkujących świat gry. A już w ogóle nieprawdopodobną rzeczą jest, że wśród tych pięciuset tysięcy linii prawie nie sposób znaleźć takie, które byłyby wyraźnie nieciekawe i odstawały jakością od reszty.

Znowu – w konwencji cyberpunkowej jazdy bez trzymanki nie jest wskazane, by bohaterowie gadali, gadali, gadali i gadali. Na RDR-owym Dzikim Zachodzie spokojne przejażdżki w siodle przynajmniej urozmaica podziwianie pięknych krajobrazów – w pełnym smrodu i brudu Night City raczej nie będzie o tym mowy. Ale szanujące się RPG powinno mieć mocno rozgałęzione dialogi, w których na każde rozwidlenie przypadają więcej niż dwie kwestie do wyboru, i to bardziej od siebie oddalone niż „Tak” i „Tak, ka twoja mać!”. Poza tym na gamescomowej demonstracji rozgrywki z Cyberpunka 2077 nie widać nawet tej wiedźmińskiej opcji wysłuchiwania odpowiedzi na niewypowiedziane pozdrowienia (w tych realiach raczej podjudzenia). Innymi słowy – mieszkańcy miasta wydają się zupełnie nieinteraktywni. Ale może to tylko wina wczesnego (wciąż) etapu produkcji?

No i ostatni główny czynnik, tyleż ogólny, co charakterystyczny – przywiązanie do detali i wszechstronne dopieszczenie gry. Tak, Rockstar nie uniknął bugów, ale nie o nie tu chodzi. Ubrania i twarze utytłane błotem, krwią czy sadzą, ogień pochłaniający chętniej suchą trawę niż mokrą, kałuże pojawiające się i znikające zależnie od pogody, zwierzęta i ludzie konający w przejmującej agonii, konsekwentne (nieprzerwane) połączenie słupami telegraficznymi wszystkich osiedli na mapie czy wreszcie słynne już końskie jądra zmieniające rozmiar pod wpływem temperatury – można by tak wymieniać jeszcze przez parę stron. Po gameplayu widać, że twórcom Cyberpunka przywiązanie do detali też nie jest obce – otoczenie całkiem ładnie rozpada się podczas strzelanin, a ulice Night City przyjemnie tętnią wielokolorowym życiem – ale bez odpowiedniego budżetu nie ma mowy o zbliżeniu się do poziomu Red Dead Redemption 2.

Dobra, bądźmy znowu poważni przez tych parę ostatnich zdań. Cyberpunk 2077 nie będzie mieć pół miliona linii dialogowych, a żaden aktor występujący w grze raczej nie spędzi pięciu lat na sesjach motion capture. Owszem, CD Projekt RED ma jakąś tam szansę powtórzyć komercyjny sukces Rockstara – 19 milionów kopii sprzedanych w pierwszym kwartale to karkołomna prognoza, ale nie całkiem pozbawiona kontaktu z rzeczywistością (aczkolwiek mocno powątpiewam, by tenże kwartał przypadł na końcówkę 2019 roku – prędzej 2020).

Jednak jedyną szansą na to, by pochwalić się projektem „dopracowanym” w równym stopniu co Red Dead Redemption 2, jest zredukowanie skali. Gdyby „Redzi” wrócili do rozmiarów, nie przymierzając, takiego Wiedźmina 2, uwierzyłbym, że faktycznie są w stanie wyczarować animacje, szczegóły i wielorakie mechaniki rozgrywki na poziomie RDR2. Ale kto raz zasmakował sławy wielkiego twórcy sandboksów, przecież uznałby taki krok za cofnięcie się w rozwoju, prawda? Nie pozostaje nam więc nic innego jak trzymać kciuki za to, by CD Projekt RED mimo wszystko nie przestało słuchać głosu rozsądku – i nie wykopało sobie grobu tym „wyścigiem zbrojeń” z Rockstarem…