Burnout Paradise: The Ultimate Box

Rok trzeba było czekać na Burnout Paradise w wersji dla komputerów osobistych, a osiem lat na jakąkolwiek pecetową odsłonę serii Burnout. Cierpliwość graczy została jednak wynagrodzona i to jakże hojnie.

16-10-23.Bardzo fajne wyścigi samo jeżdżenie po mieście jest przyjemne a do tego większość wyścigów związana jest z rozwalaniem przeciwników ( nawet w trakcie wyścigu) co skutkuje bardzo przyjemną animacją kraksy. Nawigacja po mieście nie jest zbyt przyjemna często można się zgubić szczególnie na rozwidleniach w trakcie wyścigu co powoduje, że przez jeden skręt nadrabiasz mnóstwo drogi. Szybka jazda sprawia że czasem ciężko rozpoznać trasę i można nieźle przy zdzwonić a to już wykurza. Gra jest ładna i ma świetny soundtrack. Dźwięki kraks też są świetne. Polecam.

Burnout 3 Takedown zachwycił mnie bardziej niż każda inna samochodówka, niestety kolejne części z serii nie przypadły mi do gustu. Na szczęście Burnout Paradise wraca na właściwe tory.Zalety:+ model zniszczeń (bardzo dopracowana fizyka i zniszczenia samochodów. Na zbliżeniach w zwolnionym tempie widać realistycznie zgniatające się karoserie)+ warsztaty, stacje paliw (podczas wyścigów możemy korzystać ze stacji paliw błyskawicznie uzupełniających boosta, warsztatów naprawiających samochód itp.)+ liczba samochodów (sporo samochodów będących klonami oryginalnych marek)+ otwarty świat (od początku dostępne miasto, po którym możemy swobodnie się przemieszczać. Dostępny region to zarówno tereny pozamiejskie jak i zurbanizowane centrum. Wzgórza oraz tereny przybrzeżne również są w grze)+ brak barier (podczas wyścigów, trasa nie jest z góry założona, wszystkie drogi otwarte i nie ma barier na skrzyżowaniach. Nie ma strzałek, ani nawigacji, a sugerowana trasa wskazywana jest za pomocą migających kierunkowskazów)+ zmienna pora dnia (wraz z upływem czasu, zmienia się pora dnia znacznie dodając imersji rozgrywce)Wady:- brak nawigacji i szybkiej podróży (brak szybkiej podróży zachęca nas do zwiedzania miasta, natomiast szkoda, że nie można zaznaczyć na mapie markera i otrzymać jakąś pomoc w nawigacji)- muzyka (utwory są fajne i oprawa dźwiękowa mogłaby zostać potraktowana jako zaleta. Niestety jest to ta sama ścieżka dźwiękowa co w Burnout Dominator, jedynie wzbogacona dodatkowymi utworami)- brak restartu (po przegranym wyścigu nie mamy możliwości natychmiastowego powtórzenia wyścigu. Trzeba wrócić się na miejsce startu i rozpocząć od nowa. Opcja restartu przysługuje nam jedynie w trakcie trwania wyścigu. Po zakończonym, jest już po wszystkim)- prezentacja nowych aut (gdy odblokujemy nową furę i pojedziemy na junkyard, musimy patrzeć na prezentowany nam przez 15 sekund spadający wrak, którego nie możemy przewinąć. 15 sekund to nie dużo, ale jak odblokujemy 10 lub 20 fur, a na złomowisku zjawimy się tylko raz, to przyjdzie nam wpatrywać się w spadające wraki przez 5 minut)- monotonia (eventy do wyboru to m.in. stunt, wyścig, road rage, pościg i jazda na czas. Po godzinie, dwóch gra zaczyna się nudzić, bo widzieliśmy już praktycznie wszystkie rodzaje zawodów i wszystkie regiony miasta. Jedynie klasy samochodów się zmieniają)Podsumowując, Burnout Paradise jest nieco lepszy niż Dominator i Revenge, aczkolwiek nie stanowi najlepszej części serii.

Take me down to the Paradise City, where the grass is green and the girls are pretty! Po długim i niezwykle owocnym kontakcie z dziełem wielbionego przez wielu studia Criterion aż chce się, w myśl piosenki Guns N’ Roses, wykrzyczeć: „Tak, weź mnie! I rób to częściej!”

Pecetowego Burnouta Paradise dorwałem na Steamie w promocji za 3 Euro. Jeżeli miałbym być szczery to cieszę się, że zapłaciłem za niego tylko tyle.