Silent Hill 2 (2001)

Silent Hill 2 to trójwymiarowa gra akcji/TPP zrealizowana w konwencji horroru (przeznaczona tylko dla dorosłych osób). Pierwotnie Silent Hill zadebiutowała na konsoli Sony Playstation i wzbudziła tak duże zainteresowanie graczy...

Fabuła drugiego Silenta jest jak powolne zdejmowanie bandażu z niezabliźnionej rany. Nie dość, że jest to trudne, to masz przeczucie, że na końcu tego pożałujesz. W SH2 cały czas towarzyszyło mi uczucie, że przed akcją gry stało się coś strasznego i jednocześnie chciałem to odkryć... a potem przykryć grubą warstwą ziemi. Szkoda, że nie każdy element gry zestarzał się z klasą tak, jak historia. Nie zmienia to faktu, że o ile pierwsza część cyklu jest obecnie raczej grą-ciekawostką, tak z Silent Hillem 2 warto się zapoznać nawet dzisiaj.

Twin Peaks but only Killer Bob vibes.

Wiele zostało o SH2 powiedziane, a przez swoją niejednoznaczność i niedopowiedzenia dyskusja o tej grze wciąż ma rację bytu. Gra o przytłaczającym poczuciu winy, szukaniu usprawiedliwienia/wybaczenia swoich czynów, bezradności i cieniach jakie przeszłość rzuca na psychikę człowieka, sposób w jaki miasteczko działa na przebywające w nim osoby przypomina mi odrobinę motyw z planetą Solaris Stanisława Lema, a przez soundtrack (Theme of Laura) można zbierać szczękę z podłogi, jedna z najlepszych rzeczy jakie dane mi było usłyszeć w grach. W moim odczuciu to bardziej thriller niż horror, chociażby mniej tu grozy niż w jedynce, sam James z którego perspektywy obserwujemy wydarzenia jest dość nijakim, tajemniczym gościem (lecz jak się później okazuje miało to swój cel), za to sposób w jaki przedstawieni są przeciwnicy jest świetny - starczy powiedzieć, że żaden z karykaturalnych potworów jakich gracz napotyka nie jest przypadkowy. Masa zasobów porozrzucanych po ulicach Silent Hill zachęca do eksploracji... no i właśnie, wspominając o tym można od razu zahaczyć o wady, bo fakt że amunicji i przedmiotów leczniczych leżących na chodnikach jest jak lodu to jeden z dwóch minusów jakie byłbym w stanie wyróżnić. Drugi okazuje się być mocno powiązany z pierwszym, mianowicie chodzi o walkę która jest tak samo prostolinijna jak w SH1, a w połączeniu ze wspomnianą ogólnodostępnością robi się za łatwo(przynajmniej na normalu), wszak niemal od połowy gry może dojść do sytuacji w której Jamesowi z nogawek będą wysypywać się pudełka z amunicją i napoje lecznicze. Nie jest to Resident Evil w którym nie dość, że z zasobami bywają problemy, to jeszcze ma się ograniczone miejsce w ekwipunku. W ogólnym rozrachunku nie ma to jednak tak dużego znaczenia, bo Silent Hill 2 mimo podobieństw błyszczy w zupełnie innych rejonach w których próżno było szukać konkurencji, potrafiąc przy tym trzymać w niepokojącym napięciu i będąc swego czasu prawdziwą perłą pokazującą zupełnie świeże podejście do survival horrorów.

Genialny survival horror i jedna z najlepszych gier, w jakie dotychczas grałem. Może zacznę od wad ponieważ jest ich tak mało: długość gry (jest zdecydowanie za krótka) i dokuczająca szczególnie podczas walk automatyczna zmiana kamery i dosyć kłopotliwe sterowanie. To by było na tyle z minusów. Wielką zaletą jest niesamowity, niepowtarzalny, mroczny, iście horrorowy, niekiedy wręcz hipnotyzujący klimat gry. Podobnie jak uwielbiam azjatycką szkołę straszenie w filmach, podobnie sprawdza się to i w grach, czego Silent Hill 2 jest idealnym przykładem. Świetnie prezentują się mroczne lokacje, jak choćby okryte mgłą tytułowe miasteczko, szpital czy więzienie. Są niezwykle obskurne i genialnie wpisują się w kryteria horroru. Następnie mamy również świetnie stworzone potwory, choć moim skromnym zdaniem mogły być one bardziej zróżnicowane. Jednak nagłe ich pojawienie się naprawdę może czasem przerazić. Niesamowity efekt daje również muzyka Akiry Yamaoki, prawdopodobnie najlepsza jakiej póki co mogłem w grach komputerowych doświadczyć. Dlatego też polecam przesłuchanie samego soundtracku do tej gry i poznać się na geniuszu tego kompozytora. Muzyka oddaje tutaj wszelkie emocje i wspaniale identyfikuje się z tym co dzieje się na ekranie. Nie wspomniałem także o fabule, a przecież ona jest jedną z największych zalet gry. Niezwykle wciągająca historia ze świetnym zakończeniem. Podobać się mogą także dobrze zrealizowane cut-scenki. To wszystko sprawia, że gra mimo 11 lat od premiery wciąż świetnie sprawdza się jako "straszak", ale przede wszystkim to niesamowita historia, którą trzeba przeżyć.

Mniej mroczna od części pierwszej. Brakowało mi tutaj tego ciężkiego klimatu oryginału. Za to fabuła świetna.

Kiedyś grałam w trójkę bez znajomości poprzednich części i jakoś mnie naszło na starsze gry więc wybrałam SH2 i...OMG.Boska gra to za mało żeby ją opisać. Świetna fabuła, świetny ciężki klimat,muzyka,postacie. Wszystko w tej produkcji jest 10/10. Nie rozumiem czepiania się sterowania na PC. Ja ogarnęłam to dosłownie w minutę :PKurde kiedyś to było nad czym myśleć i kombinować co z czym się je żeby popchnąć fabułę do przodu, dzisiaj tylko strzałka tu, strzałka tam.

Nigdy się tak nie bałem i nigdy się tak nie będę bał, jak podczas gry w SH2. Kropka.