Scorn

4,5h na ukończenie FENOMENALNY klimat z NIESAMOWITĄ stylistyką Naprawdę każdy najmniejszy element tej gry wygląda wybitnie, jakby tysiące artystów je szlifowało Wszelkie lokacje, przedmioty czy bronie mają spójny, niesamowity styl Gra jest niepokojąca, miejscami przerażająca i mroczna. Wszystko wygląda jakby żyło. Ciężko tutaj się tym wszystkim nie zachwycać Muzyka podobno jakaś jest chociaż nie pamiętam ani kawałeczka Fabuły tutaj nie ma praktycznie w żadnej formie Rozgrywka początkowo nudna, później pojawia się za dużo wrogów i samego strzelania jest za dużo. Ni to FPS ni symulator chodzenia

Jak na grę, która była tyle lat w produkcji, stan techniczny pozostawia wiele do życzenia. Po 1 po wczytaniu gry dźwięk gra na maksa jak szalony. Trzeba wcisnąć esc i wrócić do gry, wówczas jest cichutko. Po 2 po każdym restarcie gry trzeba ustawiać jasność i czułość myszy od nowa.Gameplay jest bardzo monotonny i nużący. Chodzimy po identycznie wyglądających korytarzach bez celu innego niż przedostać się dalej. Taka amnesia w wersji light. Na początku jest ciekawie i eksploracyjnie, ale potem szlag nas trafia jak przez 30 minut biegamy po plątaninie korytarzy albo giniemy w topornych scenach walki. Broń przypomina raczej pojedynki na rewolwery z czasów piratów niż cokolwiek przydatnego. Biegamy więc po korytarzach strzelając do potworów i próbując odgadnąć odpowiednia kolejność użycia wielkich maszyn. A to wszystko przerywane upierdliwymi zagadkami logicznymi typu obracanie pierścieni i przesuwanie klocków. Taki trochę doom tzn. od jednej dużej areny do drugiej, przy czym tutaj "arena" to labirynt korytarzy z którego próbujemy wyjść przez godzinę, a potem trafiamy do kolejnego.Problem z zagadkami i maszynami jest taki, że bohater nijak nie komentuje tego co dzieje się na ekranie. Nie powie wam więc „spróbuję innego” kiedy rozbite jajko spada a wy szukacie jak głupi po wszystkich piętrach gdzie się rozbiło. Nie mówi co robi dana maszyna i że użycie niewłaściwej zabije istotę zamiast ją uwolnić. Nie mówi, że nie macie wszystkich elementów klucza, przez co maszyna nie uruchamia się do końca. Nie mówi, że już użyłeś maszyny i nie ma sensu używać jej drugi raz – pomimo tego, że gra na to pozwala. Krótko mówiąc, wszystko tutaj jest anty-intuicyjne. Do tego trzeba mieć sokoli wzrok bo czasem maszyna czy platforma są słabo widoczne gdy nie wiemy czego konkretnie szukamy.Im dalej w las tym obszerniejsze i dłuższe lokacje. Nie ma nagrody – jest nią tylko dalsza męka. Finałem tego jest zakończenie gry, które jest jednym wielkim rozczarowaniem i nadal nie wiemy nic.Graficznie jest ok, ale bez szału, za to optymalizacja jest niezła. 1070 wyciąga 120fps w 1080p.Gra ma niezły potencjał, klimatyczne trochę alien, niektóre widoki są super. Niestety toporność i powtarzalność szybko nudzą. Szlag mnie trafił gdy raz po śmierci zamiast kontynuuj wcisnąłem wczytaj grę i wczytało mi początek aktu który był godzinę temu. Byłem wtedy o krok od ragequita i nigdy nie wrócenia do gry.

Scorn należy do typu gier za którymi ja szczególnie nie przepadam. Symulatory chodzenia w których nie ma żadnej fabuły czy narracji. Lądujemy w jakimś dziwnym miejscu, nie wiemy kim jesteśmy ani gdzie się znajdujemy, nie wiadomo co my tam robimy, co jest naszym celem i ogólnie o co chodzi. Masz tam graczu pochodź sobie, poklikaj na wszystko aż się wyklika a potem się zastanawiaj co mieliśmy na myśli. Gra nie mówi nam nic, nie mówi nam nawet jak mamy w nią grać. Dopiero gdzieś na pół godziny przed końcem gry dowiedziałem się, że w grze można się leczyć. Cały akt 4 i większość 5 leciałem na jednym punkcie zdrowia i wszystko mnie zabijało jednym hitem. Po drodze znajdowałem jakieś stacje, przy których nakłuwaliśmy to nasze "serduszko" ale co to robiło to skąd ja miałem to wiedzieć?Walka dosyć prosta i na szczęście w sporej mierze można było jej unikać. To spory plus ale w mojej ocenie tego typu gry zawsze stają się gorsze gdy tylko pojawia się element walki czy unikania przeciwników. Bardzo lubię klimatyczne eksplorowanie ale walka przeważnie sprawia, że ten cały klimat, napięcie czy immersja po prostu znikają a gra przemienia się w zwykłą strzelanką. Tutaj jeszcze nie było z tym aż tak źle jak w kilku innych grach. Na spory plus muszę na pewno zaliczyć klimat i projekt poziomów. To klimatyczne eksplorowanie o którym wspomniałem wcześniej wypada tutaj naprawdę bardzo dobrze. Każdy akt ma w zasadzie coś ciekawego do zaoferowania. Zagadki są z reguły proste (ale niezłe) a jak czytałem jakieś komentarze, ze ludzie odpadali na zagadce w pierwszym akcie to trochę smutno i przykro się robiło. Lokacje niby iż teoretycznie zamknięte i liniowe oferują pewną dozę swobody, która czasami prowadzi do uczucia zagubienia. Wizualnie także poziomy prezentują się bardzo dobrze. Gra ogólnie wygląda całkiem nieźle ale także bardzo dobrze działa. Wymagania sprzętowe to jedno wielkie kłamstwo, gdyż na sprzęcie z minimalnych gra działa na maks detalach.Ogólnie to gra całkiem mi się podobała, mimo iż ewidentnie nie byłem jej docelowym odbiorcą. Horror z tego żaden ale trochę naprawdę klimatycznego spacerowanka plus naprawdę dobry desgin lokacji sprawiał że bawiłem się naprawdę nieźle. Na pewno bawiłem się trochę lepiej niż np. w Layers of Fear.

Giger z maszyny (i mięsa). Czołobitnie oddana stylistyka, animacje drobiazgowo prezentują oddanie Artyście. Wszystko to jednak forma, a brak substancji. Okropna walka.

Spodziewałem się symulatora chodzenia z okazjonalnym strzelaniem a tu wyszedł survival horror z elementem symulatora chodzenia. Fakt pierwsze dwa akty to de facto symulator chodzenia który nadrabia dużą ilością zagadek. Natomiast pozostałe trzy akty to survival horror pełną gębą. Spotkałem się z opinią że w grze trzeba liczyć każdy nabój bo ciągle brakuje, no nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Amunicji zawsze starczy a jak już naprawdę braknie to mamy tłuczek który zawsze się sam ładuję. Powiem szczerze mam niedosyt i chciałbym więcej. Klimat jest niesamowity. Grę przeszedłem w 6 godzin i mam ochotę zagrać drugi raz. Liczę że kiedyś pojawi się edycja pudełkowa np: w Limited run to na 100% się skuszę. Polecam zagrać i dać szanse, wiem że pierwsze dwa akty mogą znudzić ale do takich gier trzeba chyba dojrzeć. To jest gra którą za 5, 10 a może 15 lat będziemy wspominać dobrze a noty na GOLU dobiją 8.0 a nie jak obecnie 6.0. Odnoście interpretacji SCORN to pozostawię fajny link: https://www.dexerto.com/gaming/scorn-ending-explained-what-is-scorn-about-1960355/Przez zobaczeniem zakończenia moja interpretacja wyglądała inaczej obecnie skłaniam się ku temu co przeczytałem w linku powyżej.

Widzę, że duże rozczarowanie i zawód wielu graczy. W sumie to chyba wina niektórych materiałów promocyjnych i przedpremierowych, które pojawiały się na przestrzeni ostatnich lat. Na ich podstawie sam spodziewałem się czegoś innego - pierwszoosobowej gry akcji z okazjonalnymi łamigłówkami a dostałem w sumie pierwszoosobową grę przygodową w klimatach horroru z okazjonalną akcją w postaci strzelania. Ale w sumie nie zawiodłem się. Tego typu produkcje ogrywam od wielu lat, więc Scorn okazał się po prostu kolejną z nich.Nie jest to symulator chodzenia jak co niektórzy piszą. Jak ktoś chce zobaczyć czym jest walking sim to niech odpali Dear Esther, The Old City: Leviathan, czy Caligo. Mamy tutaj w głównej mierze do czynienia z eksploracyjną przygodówką, w której pośród wielu korytarzy odnajdujemy pomieszczenia, w których należy coś zrobić, aby otworzyć drzwi do kolejnej lokacji. Od czasu do czasu dostajemy łatwą zagadkę (bo w Scorn są po prostu banalne), a pod koniec trochę postrzelamy do jakichś ogaropodobnych istot oraz chyba bossa. Poza tym czasami unikamy pomniejszych stworków, od których najlepiej się oddalić i ich przeczekać. Nic więcej. Korytarze są czasami rozległe, przez co faktycznie trochę chodzimy, ale każdy do czegoś nas doprowadzi. Ja nie miałem problemu by się w ich odnaleźć i spokojnie odnajdywałem drogę i wiedziałem gdzie iść, bo gra to zwyczajnie nam subtelnie pokazuje a czasami wystarczy tylko się rozejrzeć. Problemem bardziej jest to, że mechanizmy, przy których możemy coś pomajstrować zlewają się korytarzowym tłem, przez co łatwo coś pominąć (szczególnie na początku). Sam w ten sposób przeoczyłem jedną giwerę, przez co później z bossem musiałem walczyć pierwszą, standardową wysuwaną "pukawką", co wydłużyło trochę potyczkę.Fabularnie dostajemy wiele materiału do interpretacji. Kim jesteśmy, gdzie jesteśmy, jaki jest nasz cel - te pytania nasuwały się przez większość rozgrywki i zakończenie coś tam nam sugeruje, ale pewnie ilu graczy, tyle pojawi się interpretacji historii. Oczywiście poza skojarzeniami z uniwersum Obcego, Scorn przypominał mi miejscami Amnesię Rebirth. Tam też przewijał się motyw bólu i odrodzenia.Największym plusem jest oprawa wizualna. Styl artystyczny ewidentnie wzorowany na dziełach przede wszystkim Beksińskiego i Gigera jest rewelacyjny, cieszy oko i robi większość roboty. Miejscami klimat jest ciężki, stęchły, wręcz można poczuć smród wylewający się z tych korytarzy.Od czasu do czasu usłyszymy dark ambient, ale jest go jednak za mało. Przydałoby się więcej podkreślającej klimat muzyki.Technicznie śmiga bez zarzutu. Nie natrafiłem na jakikolwiek błąd. Automatyczne zapisy nie są znowu tak rzadko rozstawione. W sumie można się domyślić w jakim miejscu zapisze nam progres. Gdy te 2 razy zginąłem nie musiałem wiele nadrabiać. Do minuty na dojście do miejsca gdzie zginąłem. Po wyjściu do menu i po ponownym uruchomieniu gry zaczynamy w tym samym miejscu.Ogólnie dostałem coś innego niż się spodziewałem, ale mimo wszystko gra mi się spodobała i na pewno zostanie w głowie na dłużej.

Świetny klimat oraz genialny projekt lokacji. Początkowo odrzuca nielogicznością, z czasem niesamowicie wciąga. Całość na około 7h.