Tomb Raider: The Last Revelation

Dzięki Tomb Raider 4 nie można oprzeć się wrażeniu, że Core Design wyciągnęło pewne wnioski po krytyce trójki. Seria Tomb Raider wabiła graczy co roku w drugiej połowie lat 90' w każdy sezon świąteczny. W momencie premiery oryginalny Tomb Raider z 1996 roku został obwieszczony rewolucyjnym tytułem, ponieważ zawierał główną postać kobiecą, perspektywę trzeciej osoby, innowacyjną grafikę 3D i genialny projekt poziomów za który można było umrzeć. Oryginał zadziwił mnie też trzema sekwencjemi ruchów, które są od początku tej serii - zwrot w 180 stopni podczas skoku, skok na główkę i zanurzenie się w wodzie w kształcie łabędzia oraz eleganckie podciąganie się, gdy stajemy na rękach. Opanowanie tego było niezwykłe. W Tomb Raider II i III wprowadzono drobne ulepszenia grafiki i niewielkie zmiany w projekcie gry. Tworząc Tomb Raider IV twórcy chcieli powrócić do korzeni serii ze względu na krytykowane, nieco przekombinowane sekcje Londyn i Nevada z trójki oraz uczynić grę bardziej nowoczesną. Core Design zapowiedziało powrót do korzeni serii i słowa dotrzymało. Mamy głównie eksplorowanie grobowców. Gorzej jesli chodzi o nowoczesność. To już wszystko było i to trzy lata z rzędu. Do tego pojawiła się godna konkurencja TPP action adventure od LucasArts - Indiana Jones and Infernal Machine, która powstała na nowszym silniku i okazała się być jeszcze bardziej filmowa. Fabuła. Pod względem fabularnym czwórka jest najlepiej skonstruowaną częścią całej serii po Angel of Darkness. Gra zaczyna się dość nietypowo, bo prolog to retropsekcja i samouczek. Trening tym razem jest więc obowiązkowy, a nie jak wcześniej opcjonalnym poziomem przed właściwą rozgrywką jak w TR 1-3, gdyż poza przestawieniem kilku ruchów jest zawiązaniem właściwej akcji. W 1984 roku nastoletnia Lara Croft towarzyszy swemu mentorowi archeologowi Wernerowi von Croyowi w zdobyciu starożytnego sarkofagu Iris. Po odnalezieniu skarbu mężczyzna przypadkowo uruchamia machinę, która rujnuje świątynię. Nastoletnia Lara ucieka pozostawiając mentora uwięzionego w świątyni. 15 lat później Lara przybywa do Egiptu, gdzie przeszukuje grobowiec Seta w celu odnalezienia Amuletu Horusa. Nieumyślnie uwalnia egipskiego boga Seta i tak zaczyna się ta przedługa przygoda. Akcję przerywają częste renderowane przerywniki filmowe w których powraca dr Von Croy rzucający Larze wyzwanie na każdym kroku. Od początkowego grobowca Seta po finał w wielkiej piramidzie i świątyni Horusa wiele się dzieje. Uważajcie na skarabeusze :)Świat. Mamy pięć sekcji w Egipcie (Dolina królów, Karnak, Aleksandria, Kair, Giza), gdzie każda sekcja ma po 6-7 poziomów (poza Doliną królów) po których można swobodnie krążyć póki nie ukończymy danej sekcji. Poziomy różnią się wielkością od średniej wielkości do całkiem dużych. Bardziej płynna historia i spójna sceneria mają również pozytywny wpływ na projektowanie puzzli. Pełna eksplorcja świata i zbadanie każdej szczeliny oraz odnalezienie wszystkich sekretów gry sprawia, że czwórka staje się najdłuższą i najbardziej obszerną odsłoną. Świat gry jest duży, a gra jest wymagająca jak nigdy dotąd dzięki dodaniu nowych łamigłówek, a projekty poziomów są inspirujące. Niektóre lokacje sa bardzo mroczne. Pomaga to stworzyć wrażenie prawdziwego przebywania w grobowcach i katakumbach. To właśnie esencja pierwszych Tomb Raiderów, głęboka, klimatyczna i wciągająca. W tym sensie Last Revelation nie zmieniło się ani trochę. Zebranie wszystkich sekretów w czwórce jest jeszcze większym wyzwaniem niż w trójce :)Gameplay. Lara może zrobić mnóstwo nowych rzeczy, które wzbogacają rozgrywkę, a nowe łamigłówki wnoszą wiele do gry, ale nie ma w tym nic rewolucyjnego. To mniej więcej to samo co w poprzednikach z kilkoma nowymi zmianami na które warto zwrócić uwagę. Mamy nowe menu, które pozwala na łączenie przedmiotów. Gracz musi łączyć przedmioty, aby rozwiązać niektóre zagadki, a także może umieścić celownik laserowy na podczerwień na niektórych broniach takich jak kusza i rewolwer co umożliwia precyzyjne i dalekie celowanie, a dzięki temu Lara może celować w określone części ciała. Lornetka przydaje się również w dalszej części gry, aby dostrzec odległe wskazówki w zagadkach. Inne nowe mechanizmy zabawy obejmują możliwość huśtania się na linach i pnączach, poruszania się po zakrętach podczas zwisania z półki oraz możliwość wspinania się i czołgania do obszarów nad półkami, które w przeciwnym razie byłyby zbyt małe, aby po nich chodzić. Lara może wspinać się po znacznie większej liczbie powierzchni niż kiedykolwiek wcześniej takich jak pnącza czy ściany porośnięte trawą. Huśtanie się na linie to ciekawa nowość, ale synchronizacja skoków Lary z liny na linę jest prawdopodobnie najbardziej irytująca rzeczą w czwórce. Dodano też otwieranie drzwi i szafek co wiąże się z oglądaniem krótkiej animacji. Czwórka przoduje pod względem przemocy. Walczymy z kojotami, skorpionami, komandosami, mumiami, szkieletami, templariuszami itd. W grze można pojeździć dwoma pojazdami - dżipem oraz motorem. Gra nadal skupia się na przygodzie i eksploracji, ale Core Design przeniosło aspekt eksploracji na nowy poziom, bo postawili na bardziej nieliniowy sposób rozgrywki. Po raz pierwszy musimy cofać się do wczesniejszych poziomów, aby rozwiązać zagadki w stylu konkurencyjnych gier akcji TPP jak Soul Reaver i Shadow man z tego samego roku. Z jednej strony zawsze byłem troszkę sfrustrowany koniecznością cofania się do poprzednich poziomów w celu rozwiązywania zagadek w TR IV, ale z drugiej strony uwielbiałem odkrywać to ogromne środowisko 3D mając większe poczucie struktury narracyjnej. Chociaż uczucie odkrywania nowego i fascynującego świata bazującego na nieliniowości jest niezaprzeczalnie zabawne to cofanie się i krążenie po tych samych poziomach, by znaleźć rozwiązanie nie zawsze jest przyjemne co również wytykało część graczy przy okazji Shadow man i Soul Reaver. To może być odbierane za zaletę lub wadę. Czasem powiedzenia „Mniej znaczy więcej” i "Lepsze jest wrogiem dobrego" mają też wielką wartość. Grafika i udźwiękowienie. TR IV nie oferuje żadnych znaczących ulepszeń w stosunku do swoich poprzedników. Jest to niezaprzeczalnie najlepiej wyglądająca gra serii Tomb Raider z tych z lat 90', ale ulepszenia są niewielkie. Tła i modele (zwłaszcza Lary) są bardziej zaokrąglone i szczegółowe niż w poprzednich częściach. Twórcy świetnie też wykorzystali cienie i kolory. Jednakże TR IV wydany jesienią 1999 roku na zmodyfikowanym enginie pamiętającym jeszcze premierę jedynki wyglądał już podczas premiery na delikatnie przestarzały na tle konkurencji. Dźwięk i muzyka były mocną stroną pierwszych części Tomb Raider. Czwórka pod tym względem dorównuje swoim poprzednikom. Muzyki nie ma zbyt wiele, ale zawsze idealnie pasuje do sytuacji. Dźwięki otoczenia są dobrze wykonane i ponownie budują świetnie klimat.Podusmowanie. Chociaż niby wszystko ze sobą współgra i prezentuje się godnie, a także mamy obiecywany powrót do korzeni to nie wyzwalało emocji nawet w połowie tak intensywnych jak oryginał. Z drugiej strony nie sposób nie dostrzec wytłuszczonej atmosfery eksploracji nieznanego i tych wyraźnie zmniejszonych poziomów. Tomb Raider 1-3 charakteryzowały się ogromnymi poziomami i co raz wyższym poziomem trudności, który mogli docenić weterani serii, ale stawiały przy tym na konkret. Tomb Raider IV podnosi poziom trudności w nowy sposób mając podobny styl do Soul Reaver, aby zapewnić odrębny projekt poziomów. Właśnie z tego powodu, że w czwórce trzeba krążyć po kilku poziomach w danej sekcji i dużo się wracać po tych samych lokacjach nie miałem ochoty tej części przejść w całości więcej niż 3 razy, gdy pierwsze trzy części przeszedłem po 10 razy. I jest to też odsłona, gdzie nie miałem zwyczajnie siły pomagać innym osobom w jej ukończeniu, gdy gdzieś utknęli. Regrywalność jest moim zdaniem lepsza w pierwszych trzech częściach. Ewentualną wadą może być też to, że czwórka ma tylko jedną dużą krainę Egipt do eksplorowania więc nie podróżujemy po różnych krainach jak w częściach 1-3. Zarówno trójka i czwórka mają dla mnie pewne rysy, których nie mają jedynka i dwójka. Mimo wszystko czwórka to kawał świetnej gry i ostatni dla mnie genialny Tomb Raider pod względem projektu poziomów, klimatu, grywalności i wyzwania. Core Design przy TR 1-4 trzymał się kurczowo pewnej ustalonej formuły. Kiedy twoja ustalona formuła składa się z ogromnych, fascynujących poziomów wypełnionych sekretnymi tunelami, wyszukanymi łamigłówkami i ogromnymi wielowątkowymi zadaniami środowiskowymi co przekłada się na genialną grywalność jest to coś co stwierdzili, że powinni z dumą powtarzać. Gdy od tego odeszli i przekombinowali przy Angel of Darkness na nowym silniku polegli z kretesem i doprowadziło ich to do zguby, a Eidos brzydko ich potraktował mimo tego, że tak wiele im zawdzęczał wymieniając na Crystal Dynamics, którzy nie czują tak dobrze ducha tej serii. Poza Tomb Raider 1-4 mamy jeszcze w bardzo podobnym stylu inną rewelacyjną grę TPP Indiana Jones and the Infernal Machine 1999 od LucasArts, które zapewnia podobną frajdę i jest również dużym wyzwaniem. Tomb Raider IV miał zostać zremasterowanny przez grupkę fanów i dostać znacznie ulepszone tekstury podobnie jak pierwsze trzy części, ale niestety projekt został zawieszony kilka lat temu. Na domiar złego pierwsze trzy części dostaną niebawem oficjalne remastery, a czwórkę niestety pominęli.https://www.youtube.com/watch?v=cAifPGcvcp4&ab_channel=Games4k

Teraz po trzecim, może czwartym przejściu czwórki utwierdzam się w przekonaniu, że to zdecydowanie jedna z najlepszych części i obok trójki moja ulubiona. Egipt, grobowce... to środowisko, które Tomb Raiderowi jak najbardziej sprzyja. Klimat jest po prostu świetny. Raczej brak tu słabszych poziomów (choć był taki poziom w Kairze, który mnie nieźle wymęczył). Tym razem struktura poziomów jest nieco inna. Na jedną dużą lokację przypada tak jakby kilka leveli, pomiędzy którymi można płynnie przechodzić (można się też do nich cofać). Pomysł ten się sprawdził. Poziomy zostały zresztą fajnie i pomysłowo zaprojektowane.Gra jest również długa, chyba najdłuższa ze wszystkich klasycznych TR'ów. Tym razem pojawiło się znacznie więcej zagadek (zwykle prostych, ale mimo wszystko sprawiających sporą frajdę) w porównaniu do poprzedników.Są też spore zmiany w arsenale bo o ile nie pojawiło się zbyt dużo nowych broni, a niektóre usunięto, o tyle pojawiła się opcja wybierania różnych rodzajów amunicji do tej samej broni. Poza tym niektóre przedmioty można łączyć z innymi (na przykład do rewolwera możemy zamontować celownik laserowy), podobnie jest z artefaktami.Fabuła jest oczywiście prosta, ale i tak wciągająca. Sam motyw potężnych sił i walki dobra ze złem bardzo sprawnie poprowadzony. Cut scenki standardowo stoją na dobrym poziomie.Tak więc, TRIV to na pewno odsłona warta uwagi, trudno mi powiedzieć czy to najlepszy ze starych TR'ów, być może, dla mnie to podobny poziom do ukochanej trójeczki.

Nieco lepsza od poprzedniej części, ale to wciąż odcinanie kuponów od sukcesu pierwszej odsłony. Czuć zmęczenie materiału.