The Thing

Istny koszmar. No! tu gracze pc mogą śmiało napisać że gra w wydaniu komputerowym to kompletnie inna para kaloszy, ukończyłem całe.. nie da się opisać tego jak źle jest skonstruowana ta gra. pierwszy raz w życiu widzę że przez 3 misje nie ma żadnej możliwości przerwać i zapisać. gra wyssała ze mnie wszelkie dobre samopoczucie. jest zła do kwadratu. może na pc jest lepiej ale wersja na xbox jak jakiś żart...
-można zapisywać tylko i wyłącznie w określonych miejscach a na starcie poziomu jest autozapis ale nie zapisuje gry tylko pozwala zrestartować misje..
-koszmarnie zbalansowany poziom trudności raz przeciwnicy to debile do kwadratu innym razem zabijają mnie za pierwszym razem nawet jak mam pełne zdrowie.
-pomocnicy którzy bardziej przeszkadzają niż pomagają.
-jest jeszcze całą tona innych bugów ale uwierzcie mi że te 3 w zupełności starczą by odprężenie się przed konsolą zamieniło w frustracje do kwadratu...

Jedyna kwestia która na pewno deję na plus to projekt poziomów ten jeden gościu co to zrobił powinien dostać podwyżkę i pracę w EA.. reszta ludzi nie dość że zaprojektowała szrota co chce się podpisać pod dobrą markę to jeszcze zrobili to w najgorszy najobrzydliwszy sposób... nie polecam tej gry nikomu może i ma wielki potencjał jak velvet assassin ale co z tego sporo wykonanie jest tragiczne... i nic nie gra w tej grze jak należy.

The Thing to bardzo klimatyczna gra survival horror z widokiem TPP wydana w 2002 roku. Resident Evil i Half Life dostały przyrodniego brata. Produkcja jest dość krótka, nie jest szczególnie skuteczna w wywoływaniu strachu i cierpi na chwiejny schemat sterowania, ale dzięki wysokim wartościom produkcyjnym i niezmiennie ciekawym scenom akcji wznosi się ponad te wady.
Fabuła. Rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończył się kultowy film "The Thing" 1982 Carpentera. Zostajemy wysłani, aby zbadać dwie stacje badawcze na Antarktydzie, które stworzyły scenerię wydarzeń w filmie. Można to ocenić jako samodzielny twór lub kontynuację. Wprowadza w ideę i nie trzeba widzieć filmu, by zrozumieć o co chodzi. Opowiadanie historii jest w porządku. Głównie za pomocą licznych przerywników filmowych na silniku gry.
Gameplay. The Thing to gra trzymająca w napięciu z wielu powodów. W grze wcielamy się w przywódcę ekipy ratunkowej próbującej ustalić co wydarzyło się na stacjach badawczych na Antarktydzie i staramy się powstrzymać zmiennokształtną obcą formę życia, która zniszczyła placówkę naukową. Znalezienie broni i utrzymanie się przy życiu to tylko połowa problemów. Po drodze spotykamy różnych ocalałych i innych badaczy z którymi musimy połączyć siły i zdobyć ich zaufanie. Możemy wręczać im broń i amunicję, leczyć ich i wydawać proste polecenia. Ponieważ sama choroba jest infekcją pasożytniczą nikt nie wie kto jest zakażony, a kto nie. Każdy członek drużyny ma miernik zaufania. Różne akcje takie jak leczenie ich, pomaganie w walce i dawanie im ekwipunku podnoszą ten poziom zaufania podczas gdy inne akcje go obniżają. Gdy już są zarażeni mogą atakować się nawzajem. Więc nie zawsze wiemy czy ci, którzy powinni nas wspierać w terenie są przyjaciółmi czy wrogami. Każda osoba ma również swój poziom strachu. W miarę jak wzrasta jego przerażenie staje się coraz bardziej niezrównoważona. Jeśli nic nie zostanie zrobione, aby złagodzić jego strach w końcu oszaleje i może całkowicie przestać reagować, popełnić samobójstwo, zmoczyć spodnie lub zacząć strzelać na oślep. Ten system strachu/zaufania/infekcji wydaje się świetnym sposobem na uchwycenie filmowej atmosfery nieustannej paranoi. Przebywanie w odizolowanym miejscu, gdzie temperatura sięga czterdziestu stopni poniżej zera oznacza, że nie można bezpiecznie pracować przez dłuższy czas na zewnątrz co zwiększa napięcie. Jednak przebywanie w środku niesie też ze sobą oczywiste niebezpieczeństwa więc gra trzyma nas w napięciu zmuszając do walki o przetrwanie w bardzo nieprzyjaznych warunkach. Interfejs celowania nie jest doskonały, ale w większości przypadków udaje mu się nie zakłócać balistycznej błogości. Miotacz ognia wymiata w tej grze. Automatyczne celowanie jest świetne i zawodzi tylko w rzadkich przypadkach. Sztuczna inteligencja jest świetna w walce i jest kilka dobrze zainscenizowanych bitew. Szczególnie intensywna jest ta, która rozgrywa się w małym budynku atakowanym ze wszystkich czterech stron przez fale stworów. Łamigłówki są dość intuicyjne. Gra ma niemal idealne połączenie fabuły i rozgrywki. Ciekawe rzeczy dzieją się bez zakłócania toczącej się akcji. Gra wykorzystuje nawet ograniczony system zapisu, który z kilkoma wyjątkami jest na tyle łagodny, że nie powoduje frustracji. Sceny walk są dość makabryczne, a gra zawiera wiele brutalnych i krwawych momentów, które nas nie zawodzą. Szkoda, że sama gra taka krótka na 7-8 godzin. Tyle mi zajęło przejście na najwyższym poziomie trudności, gdy powróciłem sobie do niej po ok 20 latach. Optymalnie najlepiej grać w mroźną zimową noc, gdy pada śnieg za oknem korzystając oczywiście ze słuchawek. Potęguje to doznania i jeszcze mocniej idzie wczuć się w lodowaty chłód i bezlitosną pogodę Antarktydy, paranoje i strach przed zainfekowaniem.
Grafika i udźwiękowienie. Prezentacja jest niemal bezbłędna. Oświetlenie, szczegółowe tekstury i nastrojowe efekty dźwiękowe otoczenia są na najwyższym poziomie jak na możliwości techniczne maszyn z 2002 roku. Projektantom udało się wycisnąć niesamowitą różnorodność z długiego spaceru po betonowym bunkrze i otaczającym go jałowym krajobrazie Antarktydy. Modele postaci są dobrze animowane.
Podumowanie. Klimat jest tu na najwyższym poziomie, a poczucie desperacji, które odczuwamy, gdy utkniemy na zewnątrz i jesteśmy bliscy poddania się żywiołom lub osaczeni przez stada wstrętnych stworzeń jest bardzo realne. Elementy oparte na drużynie i sposób w jaki utrzymujemy swoich ludzi przed utratą rozumu również zwiększają głębię rozgrywki. To bez wątpienia świetna gra wideo, ale ma swoje wady, a jedna z nich to zestawy do badania krwi, które nie zawsze działają jak należy. Możemy przetestować członka swojej grupy i może być czysty, ale minutę później zamieni się mimo, że zestaw wskazywał, że wszystko z nim w porządku. To bardziej klimatyczna gra akcji z dreszczykiem i makabrycznymi scenami w której można strzelać do potworów niż nastrojowy survival horror. Polecam tym, którzy cenią w grach klimat. Gra najlepiej wygląda po dograniu do wersji Pc Sui's wrapper, który dodaje wygładzanie krawędzi techniką MSAA oraz ulepsza filtrowanie tekstur. Dobrze prezentuje się też na emulatorze PS2 - PCSX. Gra, która jest najbardziej podobna do The Thing 2002 to prawdopodobnie Cold Fear 2005.
https://www.youtube.com/watch?v=3SH1d78oDXE&ab_channel=P.B.HorrorGaming

Może na steam kupię kiedyś gralem

Przy 2000 fps cewki piszczą

https://www.youtube.com/watch?v=SBCYGbPj-HM

The Thing - recenzje graczy