StarCraft

StarCraft - recenzje graczy

Dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedmioma morzami i w ogóle w innym wymiarze istniała zaczarowana kraina. Kraina ta była polem dla epickich bitew między przymierzem ludzi, a hordą orków… a nie, czekajcie, to nie ta bajka!

Nasza baśń rozgrywa się w innym uniwersum. I tak jakby bardziej gdzieś w kosmosie. I mało w niej elementów baśniowych, choć jest równie krwiście, epicko i różnorodnie rasowo, co w tej drugiej opowieści.

StarCraft, bo o tej grze mowa, to młodszy brat WarCraft’a. Podobieństw jest tu wiele, nie tylko z nazwy. W końcu ich ojcem jest to samo studio – Blizzard Entertainment. I chociaż oba te tytuły to strategie czasu rzeczywistego, to jednak charakterkiem sporo się różnią. Podczas, gdy WarCraft jest bardziej baśniowy i utrzymany klimatach fantasy (nawet grafika jest bardziej taka jakby, kreskówkowa?), StarCraft skierował swe kroki w stronę mrocznego sci-fi.

W grze mamy do dyspozycji 3 rozbudowane kampanie dla jednego gracza (każda inną rasą) oraz oczywiście tryb multiplayer. Rozgrywki wieloosobowe co prawda niespecjalnie mnie interesują, ale grze należy się szacunek, bo nawet po tylu latach od jej narodzin (ponad ćwierć wieku!), multiplayer cieszy się nadal sporą popularnością.

Graficznie, nawet jak na dzisiejsze standardy, produkcja zestarzała się nie najgorzej. Choć obiekty i postaci są dwuwymiarowe, wyglądają całkiem dobrze. Za co należy pochwalić program, to na pewno muzyka, która wpada w ucho i uprzyjemnia bardziej statyczną część gry taką jak zbieranie minerałów, produkcja jednostek i stawianie budynków. Oczywiście najlepiej uzupełniała się z tą bardziej dynamiczną częścią, czyli w walce. Szkoda tylko, że muzyka nie jest interaktywna – spokojne kawałki mogłyby przygrywać przy rozbudowie, a dynamiczne podczas walki.

Sterowanie w grze jest standardowe i niczym nie różni się od większości RTS-ów. Lewym przyciskiem myszy zaznaczamy jednostki, prawym wydajemy rozkazy. Oczywiście mamy również do dyspozycji skróty klawiszowe.

Fabuła gry bardzo powoli się rozkręca i na początku nie bardzo wiadomo o co chodzi w scenariuszu – po prostu wykonujemy kolejne misje mniej, lub bardziej ze sobą powiązane.

To co mogę uznać za największy problem tej produkcji to nierówny poziom trudności. Bywało, że niektóre misje przechodziłem w dość krótkim czasie i bez większych strat własnych, by za chwilę męczyć się nawet kilka godzin, by i tak zrestartować misję, bo przeciwnik tak zaciekle się bronił, że z łatwością uszczuplał moje siły. Oczywiście razem z siłami własnymi kończyły mi się surowce. I oczywiście problem zmniejszających się zapasów surowców jakoś niespecjalnie dotyczył mojego przeciwnika.

Gra ma jeszcze jeden mankament. Sztuczna inteligencja potrafi zawieźć. Może inaczej. SI nie różni się zbytnio od innych gier RTS z tego okresu czasu i nie wpływa znacząco na rozgrywkę. To nie jest coś co drażni podczas gry w taki sposób, że można dostać szewskiej pasji, bardziej wywołuje uśmiech politowania. Przykład? Grając w gry strategiczne przywiązuję znaczną uwagę do planowania rozbudowy bazy. Nie lubię jak budynki porozrzucane są na mapie gdzie popadnie. I zawsze staram się stawiać budowle w sposób uporządkowany. Niestety bywało tak, że mój budowniczy kończył stawiać budynek i stawał w miejscu, gdzie zablokowany innymi budynkami, rzeźbą terenu lub po prostu przez drzewo nie mógł się już wydostać. Innym przykładem jest różnica prędkości poruszania się wybranych jednostek. Wiadomo, że taki ścigacz, będzie poruszał się szybciej od piechocińca (tu akurat omawiam przypadek Terran). I w porządku. Ale jeśli różne jednostki poruszają się grupą, to powinny dostosować swoje tempo do najwolniejszej jednostki. A tak? Szybsze jednostki odrywają się od pododdziału i gdy reszta drużyny dochodzi do wskazanego punktu ataku, okazuje się, że po ścigaczach nie ma już co zbierać. Na szczęście nie jest to znacząca wada produktu – po prostu, trzeba mieć to na uwadze i lepiej planować rajdy czy rozbudowę bazy.

Podsumowując, StarCraft to solidny, a na pewno legendarny RTS. Zestarzał się bardzo dobrze, ma fajny klimat i jest świetnie udźwiękowiony. Graficznie nadal wygląda dobrze, choć pewnie ludzie zwracający uwagę tylko na graficzne aspekty gier nie zwrócą na niego uwagi. Największą bolączką gry jest nierówny poziom trudności. Dla miłośników RTS-ów będzie pozycją obowiązkową. Inni gracze (o ile nie są przeciwnikami strategii) powinni się z nią również zaznajomić, bo gra jest naprawdę dobrą produkcją.

PLUSY:
+ Dobrze się zestarzała.
+ Muzyka.
+ Legendarny RTS.

MINUSY:
- Strona wizualna może odrzucić niektórych graczy.
- Nierówny poziom trudności.

Wczoraj odpaliłem z ciekawości wersję na Nintendo 64 i zarwałem nockę. To tylko świadczy jak świetna jest to gra, że nawet w takiej formie wciąga.

Tak tsk

Cudo, nie grałem kampanii tylko te gry dowolne czy jakoś tak i mega mi się podobało. Pamiętam, że za małolata nie wiedziałem jak w zergach się zwiększa pojemność wojska haha. Niestety miałem podejście do grania online, ale za słaby byłem ;p