Baldur's Gate: Enhanced Edition

Starusieńkie Baldur's Gate przeszło solidny lifting - na rynek trafiła Enhanced Edition. To jak, wędrowcze, zatrzymasz się, gdy cię prosi starzec?

Baldur's Gate: Enhanced EditionTeraz mogę się przyznać bez wstydu do jednego. Nigdy w życiu nie skończyłem pierwszego Baldur's Gate. Tak jakoś wyszło. W czasie gdy miał premierę grałem w inne rzeczy, strategie i FPSy głównie a z erpegów chociażby Might and Magic VII, który bardziej mnie interesował. Potem pojawił się Baldur's Gate II i to tą część skończyłem kilka razy. Kiedy w kilka lat po „jedynce” w końcu ją odpaliłem, uśpił mnie. I tak było z dwa albo i trzy razy. Ale powiedziałem sobie że w końcu go skończę. Na GOGu pojawił się, fakt, że dosyć dawno temu, w ulepszonej wersji, zwanej Enhanced Edition. No i skończyłem. I bawiłem się......Całkiem dobrze.Widać jednak po tym tytule że ma 25 lat. Widać też to, że Bioware się na nim uczył robić erpegi i że jest to erpeg lat 90-tych. Nie ma tu znaczników, wskaźników, prowadzenia za rączkę. Mapę trzeba odkrywać samodzielnie, powoli i zaglądać w każdy róg. Równocześnie masa lokacji jest zwyczajnie pustych i polega na łażeniu z okazjonalnym ubijaniem koboldów, gibberlingów czy innych goblinów. Świat nie jest tak ciekawy i rozległy jak w drugiej części, Wrota Baldura zaś nijak się mają do Athkatli z Shadows of Amn. Niektóre lokacje, jak kanały pod miastem, są frustrująco nużące podczas ich zwiedzania. Oczywiście, moje narzekanie nie zmienia tego, że jednak sporo odwiedzanych miejsc ma swój uroczy klimat klasycznego fantasy Forgotten Realms, jeśli wiecie co mam na myśli. Muszę jednak pisać o mankamentach. Zagryzam zęby pisząc o systemie AD&D bo ten w porównaniu z tym co później oferował system D&D 3.0 (a potem 3,5) w drugim Icewind Dale czy Świątyni Pierwotnego Zła, jest po prostu prymitywny i irytujący. Druid nie może strzelać z łuku. Dlaczego? Bo tak jest napisane w podręczniku do AD&D :p Złodziej nie założy kolczugi. Dlaczego? Patrz wyżej :) To są głupoty, ale irytujące. Towarzysze...To też śliski temat. EE dodaje trzech nowych towarzyszy względem wersji pudełkowej, choć ja podróżowałem tylko z czarodziejką Neerą. I w sumie tylko ona czasem się do mnie odezwała podczas całej podróży i nawet z nią romansowałem! Reszta? Milczący przez całą grę. Myślałem że ja coś miałem wyłączone w opcjach, no ale nie. Jak się to ma do wiecznie gadających kompanów w Baldur's Gate II ? No właśnie...To co mi się jednak spodobało: od początku gry można stworzyć całą drużynę i decydować w trakcie czy chcemy mieć towarzyszy fabularnych czy własne postacie. Trochę może zabija to motyw Wybrańca (choć w serii BG ciężko mówić o jednym Wybrańcu), ale nie szkodzi. To urozmaica rozgrywkę. No i walka! Niby jest to ten znany z systemu Infinity nie do końca taktyczny system real time + pauza, ale uświadomiłem sobie że jest on dosyć...wygodny. Bardziej niż to co wiele lat później dostaliśmy w chaotycznych pod tym względem Pillars of Eternity czy Tyranny.Muzycznie to jak zawsze: najwyższa klasa. Graficznie, cóż, gra ma swoje lata. Wersja EE nie różni się dla mnie niczym od zwykłej (tu jednak może zawodzić mnie pamięć), poza możliwością przybliżania i oddalania kamery jakichś różnic nie widzę.Pytanie: czy grać, jeśli nigdy nie grałeś? Grać. Baldur's Gate pełnymi garściami czerpał z godnym poprzedników jak Ultima, Betrayal at Krondor czy Dark Sun, a z drugiej strony narzucił niejako ton całemu gatunkowi, jak on dziś wygląda, ożywił go. Pierwszy Baldur jawi się dziś trochę jak wstęp/preludium/prolog do arcydzieła jakim jest Baldur's Gate II, ale to wciąż DOBRY, warty zagrania tytuł o wartości historycznej.

56h na poziomie Podstawowe Zasady + wszystkie zdania poboczne Archaiczna i toporna gra wymagająca nadużywania idiotycznego cheesowania Wątek główny nawet ciekawy, ale biedny z małą zawartością samej fabuły Rozgrywka IMO nie daje rady. Nadużywanie quck save i q.load przy każdej smierci towarzysza, bo RNG nie dopisze Dobre misje poboczne, prawie każda ma jakąś mniejszą historię i ciekawy wątek Masa debilizmów min. misje czasowe towarzyszy które też można "oszukać" Mało wyczuwalny rozwój postaci oprócz magów oraz samego HP Liczyłem na coś lepszego, ale wciąż jakoś wciągnęło na te 56 godzin.

Zgadzam się z @Toril. Jeżeli ktoś zagrywał się w Baldura przed 20 laty to EE będzie miłym powrotem, natomiast jeśli komuś wtedy BG do gustu nie przypadł to i EE nie zmieni jego nastawienia. Jak dla mnie jedynym minusem jest faktycznie brak polskiego dubbingu.

Sporo czasu minęło od mojej ostatniej rozgrywki w systemie D&D, ale pomimo upływu tysięcy godzin, ciągle nienawidzę go tak samo jak przy pierwszym spotkaniu. Zupełnie niesatysfakcjonujący rozwój postaci. Grałem łucznikiem i przez całą grę zdobywanie poziomów polegało jedynie na naciśnięciu przycisku "nowy poziom". Bo ta klasa została zupełnie pozbawiona jakiejkolwiek interakcji. Nie jestem fanem systemów klasowych i w swoich przygodach zawsze dbam o to by nie było blokad wynikających z systemu. A ta gra ma ich tak wiele, że można zapłakać. Ten nie może korzystać ze zbroi cięższej niż skórzana, ta ze spiczastych przedmiotów, ta chodzi tylko w szatach itd. itd. Blokady irytują zwłaszcza w połączeniu z mocnym podziałem. Bo i po co tworzyć osobną kategorię na katany, bronie jednoręczne, bronie dwuręczne, wekiery, kije i wiele innych? Pozwala to na powergaming, ale przy pierwszym podejściu sprawia tylko, że zupełnie brakuje możliwości stworzenia ciekawej, ale nietypowej postaci, bo musimy wybrać rozwiązanie, które nie okaże się zupełnie nietrafione. Ja na przykład przez całą grę chodziłem z łukiem kompozytowym zakupionym w pierwszej minucie gry, bo w sumie nie było lepszego długiego łuku. Od tej strony gra wypada żałośnie. Nie żeby inne klasy były dużo ciekawsze w rozwoju. Jednak czarodzieje, kapłani, czy łotrzycy mogą sobie chociaż coś od czasu do czasu "przeklikać". Zbieranie ekwipunku bywa jednak satysfakcjonujące.Eksploracja wypada dobrze. Co prawda, lokalizacje są generalnie dość pustawe i składają się głównie ze zbiorowisk potworów, ale przez długi czas nie przeszkadza w rozgrywce, bo i walka jest w miarę przyjemna oraz czasami wymaga skorzystania z przedmiotów zdobytych w podróży, nietypowych zaklęć lub zmiany podejścia, by lepiej skontrować przeciwnika. Główne miasto zrobiło na mnie wrażenie. Podział na 9 oddzielnych dzielnic sprawia, że spoglądamy na Wrota Baldura z szacunkiem. Ten podpunkt jest ważny, bo do dziś gry fantasy mają problem z przedstawieniem metropolii z prawdziwego zdarzenia.Dobrym pomysłem było pozwolenie na zebranie towarzyszy w podróży i dobraniu sobie interesującego nas grona. Niestety towarzysze są pozbawieni charakteru lub tak przejaskrawieni, że nie istnieje coś takiego jak "interesujące nas grono". Na pomoc przyszła tu Edycja Rozszerzona, która dodała Neerę. Jedyną ciekawą postać w grze. Moment rozpoczęcia jej zadania pobocznego był też, moim zdaniem, najciekawszym fragmentem gry, gdzie całkowicie zaangażowałem się w historię i z chęcią podróżowałem po mapie. A że jej wątek wymagał odpowiednio dużo czasu, to też zyskały na tym zadania, które znalazły się pomiędzy poszczególnymi zadaniami Neery. Fabuła początkowo zapowiada się ciekawie. Prowadzimy śledztwo, które powoli pozwala nam odkrywać prawdę na temat konfliktu, żelaza, spisków oraz nas samych. Niestety im głębiej w tę historię się zagłębiamy tym bardziej widać, że jest to najbardziej podstawowy schemat. Tak bardzo, że ja bym się wstydził coś takiego prezentować na sesji RPGowej, a co dopiero w profesjonalnie stworzonej grze. Wątki poboczne też rzadko bywają ciekawe, bo w zdecydowanej większości polegają jedynie na porozmawianiu z jedną postacią, udaniu się we wskazane miejsce i powrocie. Bez możliwości rozwiązania zadania w inny sposób, bez opcji wykorzystujących nasze statystyki, bez jakiegokolwiek wyboru. Baldur's Gate nie dostarcza nawet iluzorycznej możliwości na odgrywanie swojej postaci. To dość smutne zważając na to, że przenosili wiele zbędnych mechanik z papierowej wersji D&D, a zapomnieli o najważniejszej z nich wszystkich. W grze natrafiłem na kilka pomniejszych błędów, które nie psuły w żaden sposób rozgrywki oraz jeden poważny, który mógłby spowodować utratę wielu godzin zapisu, gdyby nie możliwość skorzystania z konsoli, by przywołać zaginioną postać (skrypty Scara źle zadziałały).Pomimo wszystkich wymienionych tu wad, to gra się jednak w miarę przyjemnie. Głównie ze względu na dobrze wyważoną długość poszczególnych lokalizacji, różnorodność przeciwników i ich zdolności oraz walkę.Zupełnie poza grą samą w sobie pozostawiam też opisy broni, które są tak błędne, że ja - pasjonat uzbrojenia z okresu - cierpiałem. Kilka błędów zapamiętałem. Chociaż minął z miesiąc czasu od ich wyłapania:Katana - broń jednoręczna - W rzeczywistości mimo, że to krótka broń (60 - 90cm ostrze) to jest dwuręcznaPuklerz jako tarcza dla łucznika - puklerz to tarcza, którą się trzyma w ręce (center grip), a nie mocuje na pasach. A i z mocowaną byłoby ciężko. Chociaż jest to możliwe. Metalowe tarcze (średnie chyba) - w większości były drewnianeZbroja ćwiekowana - ech... to jest raczej wymysł gier. W rzeczywistości te nity raczej służyły do mocowania metalowych płyt pod spodem. Jak w brygantynie. Ale wtedy to już jest metalowy pancerz.Miecz półtoraręczny trzymany w jednej ręce - To jest aż śmieszne. Bo to jest miecz długi. I trzyma się go w dwóch rękach. Takie bronie rozpowszechniły się po pojawieniu się niezwykle skutecznej pełnej płyty, która zapewniała taką ochronę, że tarcza przestała być potrzebna. W opisie jest nawet napisane, że może mieć 145cm (!) długości. Jak tym walczyć w jednej ręce? Nawet rapiery nie osiągały takiej długości, a są to bronie wyważone zdecydowanie bliżej rękojeści (przez ciężką gardę) oraz służące głównie do pchnięć.Strzała - do 100cm - tutaj jestem w stanie ich częściowo rozgrzeszyć. Bo większe rasy z dłuższymi ramionami potrzebowałyby dłuższych strzał.Miecz dwuręczny - przecinał jeźdźców w pół - Tutaj padłem. W świecie fantasy może tak. Więc się raczej nie czepiam. Lekka strzała - "jak nazwa wskazuje służą do strzelania na daleki dystans" - fizyka. Lekka strzała poleci bliżej. Więc nie tylko historię mi tu maltretują. Za spowolnienie strzały odpowiadają głównie: przekrój poprzeczny, kształt (opływowość), masa (ale w drugą stronę niż myślą) oraz gęstość ośrodka. Co ciekawe, strzała wytraca niewiele pędu podczas lotu. 20 - 30% na dystansie 250m. Ale lekka strzała wytraciłaby więcej :)Zamek, który występuje na początek gry w Candlekeep ma kolejne piętra z kamienia. Opierają się one na stropie i nie mają odpowiedniego wsparcia wewnątrz zamku. To drobnostka, ale często w grach występuje ten błąd.Natomiast jest coś co mnie bawi. Jedną rzecz przedstawili dobrze. Akurat tę, którą wszyscy przedstawiają źle. Pancerz skórzany. Napisali, że są utwardzane fragmenty skóry, które bardziej przypominają pełną płytę niż ubrania. Gdzie w większości przypadków ukazane jest to jako gruba koszulka.

Muszę napisać że oczekiwałem lepszej historii w tej grze. Miałem nadzieje na wielką przygode tak jakbym czytał dobrą książke fantasy a okazało się że wątek fabularny jest po prostu cienki i w dodatku krótki. Na początku odkryłem sobie całą mape wykonując liczne zadania poboczne zostawiając główny wątek na deser. Kiedy w końcu zacząłem przechodzić fabułe to po prostu ukończyłem grę w mgnieniu oka aż byłem zdziwiony że to już koniec. (Taka historyjka dłuższa troche od tych z gum z Kaczora Donalda). No trudno ja gralem dla histori nie dla walk które nawet mi się podobały, inaczej odpaliłbym Diablo. Za to grafika, muzyka i dubbing (Pan Fraczewski wymiata swoim głosem!) stoja jak na gre przygodowa na najwyższym poziomie, wlasnie tego oczekiwałem. Scenerie są bardzo ładne a muzyka wpada w ucho. Podchodziłem do gry 3 razy i udało się ukończyć dlatego na pewno zagram też w drugą część lub też w IceWind Dale bo to chyba podobne ale w kolejce czekają też pillarsy. Baldur ma też bardzo mało rodzai przeciwników i przedmiotów. Zwykle to różnica sprowadza się np do dodania +1 lub +2 do danej broni. Ogólnie jestem zadowolony ale historia mogłaby być dłuższa, dostałem to na co oczekiwałem. Polecam i pozdrawiam!