Najciekawsze materiały do: Medal of Honor: Allied Assault

MOH:AA i Return to Castle Wolfenstein to fpsy mojego dzieciństwa a w zasadzie chyba życia bo jak narazie przez te wszystkie lata to nic w co grałem (a grałem w w b.dużo fpsów) im nie dorównało, no może z wyjątkiem FarCry 1.
Legendarne gry

Z ciekawości powróciłem do MOHAA, bo jest w Origin Access wraz z dodatkami i szczerze mówiąc się rozczarowałem. Swego czasu gra robiła wrażenie jednak mocno się zestarzała. O wiele lepiej grało mi się w Return to Castle Wolfenstein do którego też powróciłem kilka lat temu. Tutaj o mało co nie odpuściłem podczas misji eskortowej, kiedy idziemy przez miasto i musimy likwidować snajperów, użerać z beznadziejną AI kompanów (misje eskortowe to ZŁO) i wypatrywać przeciwników wśród rozmazanych tekstur, ukrytych za rozmazanymi bitmapami krzaków. Ogólnie grało mi się ok, nie było to nic specjalnego, po prostu przebijanie się przez przeciwników na chama, nawet w misjach niby skradankowych. Ciekaw jestem czy ktoś je ukończył skradając się skoro nie mamy możliwości ominięcia posterunku, bo mapy są wybitnie liniowe, a strażnik zauważa nas z kilkudziesięciu metrów, chociaż jest noc, a ja próbowałem się nieudolnie przemknąć. Przez większość czasu poruszamy się w pojedynkę, od czasu do czasu mając do pomocy kompanów. Pamiętam, że to CoD 2 pod tym względem zrobił na mnie największe wrażenie. Czuliśmy się jak jeden z wielu, a nie główny bohater od którego wszystko zależy. Przyznam, że ciekawie jest też pod względem gameplayowym. Jak już wspomniałem AI jest nierówna. Raz przeciwnik widzi nas z bardzo daleka, innym razem zastyga w bezruchu chociaż stoimy naprzeciwko niego w odległości 2 metrów. Właśnie najprościej zakłopotać AI przebijając się przez kolejne poziomy niczym Rambo. Fajnie, że jest możliwość szybkiego zapisu w dowolnym momencie, tego brakuje mi we współczesnych grach. Zmiana broni czy przeładowanie są strasznie wolne i nie raz, i nie dwa potrafią doprowadzić do palpitacji serca kiedy biegnie na nas pies albo stoimy obok przeciwnika, a postać sobie nieśpiesznie przeładowuje broń. Trzeba więc odrzucić przyzwyczajenia z dzisiejszych strzelanek i nie przeładowywać gdy stoimy odsłonięci. Leczymy się oczywiście za pomocą apteczek i jest ich zwykle wystarczająca liczba. Dzisiaj Allied Assault pamięta się głównie ze względu na Omaha Beach, dla mnie to jedna z najbardziej irytujących sekwencji, kiedy ginie się raz po raz, więc trzeba ją przejść metodą prób i błędów. Są też inne większe bądź mniejsze głupotki kiedy przeciwnik strzela do nas będąc odwrócony plecami, i to strzela celnie albo trzymający kaem chociaż stoi ze dwa metry od niego. Pewnie robiła wrażenie głównie ze względu na to, ze została niemal w całości skopiowana z "Szeregowca Rayana". Dzisiaj najlepszy z całej gry jest jej klimat, nieco charakterystyczny dla gier z początków XXI wieku. Atmosfera przypominała mi stare drugowojenne filmy z lat 60. czy 80. jak chociażby "Tylko dla orłów" czy "O jeden most za daleko", głównie dzięki muzyce.
Z pewnością Allied Assault klasykiem jest, w swoich czasach był grą przełomową, ale czy poleciłbym tę grę komuś kto nigdy w niego nie grał, a chciałby z pierwszym MOHem się zapoznać? Raczej nie, misje jakoś niezbyt zapadają w pamięć, momentami gra jest irytująca, ale jak wspomniałem klimacik ma pierwszorzędny. No, chyba, że kogoś to wszystko nie odstrasza i lubi starsze produkcje. Jestem zdania, że niejednokrotnie kilkunastoletnia albo i starsza gra jest w stanie dać więcej frajdy niż współczesne produkcje. Niemniej, dla mnie Return to Castle Wolfenstein, choć nieco starszy to nawet dzisiaj gra się w niego przyjemnie. Teraz czekają na mnie dodatki w które nie miałem okazji zagrać.

Dziś ukończyłem tą grę po raz trzeci, drugi raz na najwyższym poziomie trudności. W zasadzie grałem jednocześnie w pięć gier, cztery z nich ukończyłem w ciągu ostatnich kilku dni: Medal of Honor: AA, Call of Duty 1, The Mark, Call of Juarez. Teraz zagrywam się w Red Faction i pierwszego Mortyra. Mam takiego hopla, że muszę się rozliczyć z grami, tzn ukończyć gry w które kiedyś grałem:)
Medal przy Call of Duty wypada kiepsko, jeśli gra się w tym samym czasie oba tytuły. Ale mimo wszystko warto, bo to dobra gra na 4-5 wieczorów. Dodatki przedłużają nieznacznie wrażenia, są na wysokim poziomie. Jakbym miał oceniać, to Medalowi przyznam 7. Przed premierą CoD dałbym jej 9, ale CoD obnażył jej wszystkie braki (różnica zaledwie roku).
Polecam grę tym, którzy mają mało czasu, by na dłużej przysiąść i grają po kilkanaście/dziesiąt minut na dzień. Gra się lepiej przyjmuje wtedy niż kilkugodzinne granie.
Polecam zagrać na raz w Return to Castle Wolfenstein i Medala, fajnie się razem uzupełniają.

dla tych nie nie wiedzą jak uruchomić ściągacie opengl32 uruchamiacie gre potem alt+enter aby grac w oknie i hula tak samo z dodatkami

Właśnie skończyłem grę z obydwoma dodatkami. Wg mnie po latach gra nie tylko się broni, ale wychodzi zwycięsko z próby czasu. Nawet nie muszę dodawać punktów nostalgii. Jasne, są tu pewne archaiczne rozwiązania, ale to że są stare nie znaczy że są złe.
Jeśli przymkniemy oko na pewne nieścisłości, jak celne strzelanie w biegu czy dźwiganie całego arsenału ze sobą to gra odwdzięczy się naprawdę przyjemną rozgrywką, z tym że radzę grać na hardzie. Misje są ciekawe, miejscówki różnorodne, wrogowie nie respawnują się przesadnie licznie, jest duża broni i każda zachowuje się inaczej. Natomiast oprawa audio to ponadczasowe mistrzostwo. Muzyka jest genialna i to chyba ona powoduje że klimat utrzymuje się nawet po tylu latach.
Szkoda że nikt nie robi już gier w takim stylu. Nie rozumiem dlaczego dzisiaj twórcy odeszli od konwencji powolnych misji, niereżyserowanych potyczek i używania quicksave.

Klasyka.Jak na tamte czasy to był hit,warto zagrać.Lepsze od pierwszej częśći był Call of Duty również część pierwsza.

Przeszedłem wiele razy za dzieciaka, ale gra była strasznie nudna i monotonna. Praktycznie każdą misję przechodziło się samemu, co jest strasznie dziwne przy zabijaniu 1000 Niemców na misję. Ogólnie nie wiem dlaczego gra jest taka kultowa, pewnie przez to że kiedyś nie było tak dużo gier jak dzisiaj i trzeba było ogrywać kilka razy te same tytuły. Dostęp do gier był też mniejszy.
Pacific Assault dużo lepszy, ale miał dużo większe wymagania sprzętowe i w dodatku wyszły wtedy kultowe COD'y, które zmieniły rozgrywkę w interaktywny film.

Zalety:
– pasująca muzyka.
– niezły wybór broni.
– ściany niszczą się od ostrzału.
– reflektory na wieżach można niszczyć.
– niezła kampania i duża grywalność.

Wady:
– wyraźnie widoczny proces produkcji:
– Inteligencja jest głupia – mimo patrzenia w inną stronę, snajperzy od razu zauważają gracza, część żołnierzy nie wie co zrobić, gdy gracz podejdzie do nich w zasięg wręcz. W ostatnim etapie Norwegii Widziałem nawet modele szkopów zwrócone tyłem do gracza i strzelające prosto w niego.
– W pierwszej misji żołnierze giną zaprogramowani.
– W kilku miejscach przeciwnicy odradzają się bez końca.
– towarzysze nie potrafią kucać. Często wyrywają się do przodu lub nie chowają za przeszkodą.

– można w dowolnym momencie przeładować wszystkie broni, ale karabinu M1 już nie.
– nie można leczyć towarzyszy, ani wziąć broń wroga – szkopy używają Mausera, a gracz czeka wieki na przeładowanie Springfielda. Proces przeładowania można przerwać tylko w przypadku strzelby.
– śnieżne lokacje są nudne.

To co panowie ? Może by tak remake Medal of Honor ?

Marze o remasterze Medala na PC, ale nie tej czesci ale dwoch pierwszych odslon na playstation 1, ktore sa niewatpliwymi evergreenami.

Jak dla mnie jeden z lepszych shooterów o II w.ś. Największy plus to fakt, że nie ma tak rozwiązanej rozgryki jak w wielu dzisiejszych grach typu "biegnij tu, teraz biegnij tam, teraz wysadź to, uciekaj, ratuj, otwórz te drzwi itd." i to wszystko na czas. Mamy listę zadań i priorytetów w danej misji i je po prostu realizujemy, a w dzisiejszych czasach chyba gry robione są dla ludzi z nadpobudliwością.

Najlepsza gra drugiej takiej nie będzie