Najciekawsze materiały do: Bloodborne

Dzisiaj planuje zakup wersji GOTY o ile nie będzie w plusie bo mam takie przeczucia :)

Czy używał ktoś trybu Boost na PRO przy tej grze? Faktycznie framerate jest stabilniejsze? Szkoda, że nie pokusili się o patcha pod Pro..

Z serią Souls jest tak - że za pierwszym podejściem dowolny tytuł od From Software zdaje się być graczowi nieziemsko trudny. Ot, mają wysoki próg wejścia, niemniej trudno mi zgodzić się z tym - że są to bardzo trudne gry.

Przede wszystkim Bloodborne czy Dark Souls są grami uczciwymi w stosunku do gracza, poziom trudności nie jest sztucznie zwiększany za pomocą irytujących mechanik, a wszystko sprowadza się tylko do nauczenia się zasad rządzących się grą.
Finalnie czym dalej w las, tym gra staje się dla gracza łatwiejsza - nie dlatego, że rzeczywiście poziom trudności się obniża, a dlatego że wyrabiamy już sobie odpowiednie nawyki, zupełnie inne od tych do których przyzwyczaiły nas współczesne gry AAA.
Sam jestem graczem niedzielnym, w innych tytułach nie wychodzę poza poziom trudności normal, nie jem betonu na śniadanie, często mam problem z przejściem niektórych sekwencji w innych (łatwiejszych) grach, i wiecie co? Bloodborne wcale nie skopał mi dupska.

Nakłaniam do zagrania więc nie tylko tych, którzy szukają wyzwania, ale też cenią sobie świetną oprawę audiowizualną, i ciekawą, bardzo specyficzną narrację. Wystarczy tylko przeskoczyć ten próg wejścia ;)

Konkluzja jest taka, że jeśli gracz wykaże się na samym początku odpowiednim zaangażowaniem - dostanie fantastyczną grę, z fantastycznym lore i fabułą, a do tego szalenie satysfakcjonującą.

Zbyt mroczna i dziwaczna, aby ją strawić. Wszystko mnie odrzucało.

Przygodę z FromSoftware zacząłem od Bloodborne'a i... absolutnie nie żałuję. Na samym początku ginąłem praktycznie na każdym kroku, wkurzałem się strasznie na to jak skonstruowana jest ta gra, ale postanowiłem, że się nie poddam i niestrudzenie brnąłem dalej. I to była jedna z najlepszych decyzji w moim dorobku gracza. Kiedy nauczyłem się wszystkich mechanizmów i opanowałem walkę Toporem Tropiciela do perfekcji, gra zrobiła się mega przyjemna. Bestia Kleryka sprawiła mi masę problemów, ale im dalej, tym było znacznie lepiej. Każda śmierć powodowała, że się wkurzałem, ale bardziej na siebie i swoje błędy niż na grę i przy kolejnych podejściach do danych przeciwników byłem o wiele bardziej ostrożny. Każda śmierć mnie czegoś nauczyła i sprawiała, że wyciągałem odpowiednie wnioski. Zdecydowanie najwięcej problemów sprawił mi Ludwig, ale kiedy go pokonałem poczułem się wspaniale. Pokonanie każdego bossa sprawiało mi masę satysfakcji. Gra urzekła mnie swoim klimatem, niesamowicie wyrazistym i przyprawiającym o ciary(Yahar'gul pozdrawia, jeszcze nigdy nie chodziłem tak wystraszony w jakiejś grze)tym, że nie wszystko było podane na tacy, a także wyglądem świata. Mam wielką nadzieję na drugą część i jeżeli takowa powstanie, biorę z miejsca. Podsumowując, gra jest czystym złotem i jako osoba, która nie miała wcześniej do czynienia z tak dużym poziomem trudności mogę zaręczyć, że da się grać w nią z przyjemnością i nauczyć się jej mechanik. Trzeba tylko chcieć :)

Przepadła mi gdzieś wersja podstawowa i poluję teraz na GOTY z dodatkiem, ale stoi w sklepach cholernie drogo. Jakoś tak zatęskniłem za pięknym Yharnam i jego słonecznymi okolicami :3

Powiem wprost, bałem się Bloodborna. Obawiałem się poziomu trudności, niesamowicie gęstego klimatu. Mimo przejścia Dark Souls 3 wciąż nie mogłem się przekonać. W końcu to zrobiłem. Arcydzieło. Gameplay, tempo gry, niesamowite przywiązanie do detali, niesamowicie zaprojektowany świat z wieloma skrótami, przejściami, totalnie opcjonalnymi lokacjami. Design bossów i zwykłych przeciwników to jakaś chora jazda. Strona audio wgniata w fotel, muzyka przy walkach z bossami to coś niesamowitego. Prawdopodobnie nigdy nie byłem tak zaangażowany w grę. Non stop o niej myślałem, czy to o taktyce jaką mam zastosować na dopiero co napotkanego przeciwnika czy jak poradzić sobie z przejściem danego fragmentu lokacji. Moment gdy z Zakazanego Lasu znalazłem przejście do Kliniki Iosefki- bezscenny. Przez dobrą minutę gapiłem się uhahany przed monitorem. Każda lokacja, każdy boss, każdy przedmiot ma swoją historię. To jest coś co nie spotyka się często, z pozoru głupi śmieć może nam dać pewną poszlakę na temat tego co się dzieje w świecie gry.
Co do poziomu trudności. Moim zdaniem jest genialnie wyważony. Nie ginąłem pasjami na bossach, mają świetny move-set i nie sa jakimiś ścianami nie do przebicia. Dla mnie najtrudniejszym bossem są Cienie Yharnam. Twarde skurczybyki, z 7 razy do nich podchodziłem.
Ten kto w From wpadł na pomysł wywalenia tarczy, niektórych zbędnych statystyk oraz zmienjszenie ilości broni zasługuje na medal. Dzięki temu skupiamy się na przejmowaniu inicjatywy. Nie chowamy się za tarczą, tylko próbujemy dashować w stronę przeciwnika. Motyw z odzyskiwaniem fragmentów zdrowia po ataku wroga. Genialny. Jedyne co w grze mi nie do końca podpasowało to Lochy Kilicha. Ukończyłem tylko te z Kielicha Pthumeryjskiego i jakoś nie miałem chęci wrócić.
Mimo to Bloodborne to dla mnie 10/10. Absolutny majstersztyk.

U mnie również nastąpił tzw. "syndrom drugiego podejścia". Nie lubię trudnych gier i nie wiem, co mnie podkusiło, żeby kupić Bloodborne, ale po pierwszych dwóch godzinach rzuciłem go w kąt. Co chwilę ginę, cały poziom trzeba powtarzać, większość przeciwników wydaje się nie do pokonania, nawet nie ma jak wrzucić pauzy! Dałem sobie spokój. Ale, że w Święta nie było w co grać, to wrzuciłem Zakrwawionego na ruszt. Wcześniej przejrzałem trochę porad jak grać (dowiedziałem się m.in. o istnieniu kontry :D) i się do nich zastosowałem. I nagle gra mnie niesamowicie wciągnęła! I wcale nie jest tak trudna jak myślałem. W Uncharted na miażdżącym ginąłem o wiele częściej, niż tutaj. Już za pierwszym podejściem obszedłem cały początkowy etap bez zgonu. Dalej zdarzały się momenty przestoju, ale niezbyt długie. Oczywiście przy niektórych bossach trzeba było trochę pocierpieć, ale żaden nie wymagał ode mnie więcej, niż 10 prób (Ebrietas padła po trzech!).
Z fabuły niewiele zrozumiałem, bo skupiłem się na samej grze. Może przy drugim podejściu bardziej się w to wgryzę. Gra wnerwia jak żadna inna, ale coś w niej jest, że tak przyciąga. I nie przejmujcie się, jeśli za pierwszym razem was znokautuje.
No to teraz Dark/Demon's Souls!