Najciekawsze materiały do: Bloodborne

Przygodę z FromSoftware zacząłem od Bloodborne'a i... absolutnie nie żałuję. Na samym początku ginąłem praktycznie na każdym kroku, wkurzałem się strasznie na to jak skonstruowana jest ta gra, ale postanowiłem, że się nie poddam i niestrudzenie brnąłem dalej. I to była jedna z najlepszych decyzji w moim dorobku gracza. Kiedy nauczyłem się wszystkich mechanizmów i opanowałem walkę Toporem Tropiciela do perfekcji, gra zrobiła się mega przyjemna. Bestia Kleryka sprawiła mi masę problemów, ale im dalej, tym było znacznie lepiej. Każda śmierć powodowała, że się wkurzałem, ale bardziej na siebie i swoje błędy niż na grę i przy kolejnych podejściach do danych przeciwników byłem o wiele bardziej ostrożny. Każda śmierć mnie czegoś nauczyła i sprawiała, że wyciągałem odpowiednie wnioski. Zdecydowanie najwięcej problemów sprawił mi Ludwig, ale kiedy go pokonałem poczułem się wspaniale. Pokonanie każdego bossa sprawiało mi masę satysfakcji. Gra urzekła mnie swoim klimatem, niesamowicie wyrazistym i przyprawiającym o ciary(Yahar'gul pozdrawia, jeszcze nigdy nie chodziłem tak wystraszony w jakiejś grze)tym, że nie wszystko było podane na tacy, a także wyglądem świata. Mam wielką nadzieję na drugą część i jeżeli takowa powstanie, biorę z miejsca. Podsumowując, gra jest czystym złotem i jako osoba, która nie miała wcześniej do czynienia z tak dużym poziomem trudności mogę zaręczyć, że da się grać w nią z przyjemnością i nauczyć się jej mechanik. Trzeba tylko chcieć :)

Przepadła mi gdzieś wersja podstawowa i poluję teraz na GOTY z dodatkiem, ale stoi w sklepach cholernie drogo. Jakoś tak zatęskniłem za pięknym Yharnam i jego słonecznymi okolicami :3

Powiem wprost, bałem się Bloodborna. Obawiałem się poziomu trudności, niesamowicie gęstego klimatu. Mimo przejścia Dark Souls 3 wciąż nie mogłem się przekonać. W końcu to zrobiłem. Arcydzieło. Gameplay, tempo gry, niesamowite przywiązanie do detali, niesamowicie zaprojektowany świat z wieloma skrótami, przejściami, totalnie opcjonalnymi lokacjami. Design bossów i zwykłych przeciwników to jakaś chora jazda. Strona audio wgniata w fotel, muzyka przy walkach z bossami to coś niesamowitego. Prawdopodobnie nigdy nie byłem tak zaangażowany w grę. Non stop o niej myślałem, czy to o taktyce jaką mam zastosować na dopiero co napotkanego przeciwnika czy jak poradzić sobie z przejściem danego fragmentu lokacji. Moment gdy z Zakazanego Lasu znalazłem przejście do Kliniki Iosefki- bezscenny. Przez dobrą minutę gapiłem się uhahany przed monitorem. Każda lokacja, każdy boss, każdy przedmiot ma swoją historię. To jest coś co nie spotyka się często, z pozoru głupi śmieć może nam dać pewną poszlakę na temat tego co się dzieje w świecie gry.
Co do poziomu trudności. Moim zdaniem jest genialnie wyważony. Nie ginąłem pasjami na bossach, mają świetny move-set i nie sa jakimiś ścianami nie do przebicia. Dla mnie najtrudniejszym bossem są Cienie Yharnam. Twarde skurczybyki, z 7 razy do nich podchodziłem.
Ten kto w From wpadł na pomysł wywalenia tarczy, niektórych zbędnych statystyk oraz zmienjszenie ilości broni zasługuje na medal. Dzięki temu skupiamy się na przejmowaniu inicjatywy. Nie chowamy się za tarczą, tylko próbujemy dashować w stronę przeciwnika. Motyw z odzyskiwaniem fragmentów zdrowia po ataku wroga. Genialny. Jedyne co w grze mi nie do końca podpasowało to Lochy Kilicha. Ukończyłem tylko te z Kielicha Pthumeryjskiego i jakoś nie miałem chęci wrócić.
Mimo to Bloodborne to dla mnie 10/10. Absolutny majstersztyk.

U mnie również nastąpił tzw. "syndrom drugiego podejścia". Nie lubię trudnych gier i nie wiem, co mnie podkusiło, żeby kupić Bloodborne, ale po pierwszych dwóch godzinach rzuciłem go w kąt. Co chwilę ginę, cały poziom trzeba powtarzać, większość przeciwników wydaje się nie do pokonania, nawet nie ma jak wrzucić pauzy! Dałem sobie spokój. Ale, że w Święta nie było w co grać, to wrzuciłem Zakrwawionego na ruszt. Wcześniej przejrzałem trochę porad jak grać (dowiedziałem się m.in. o istnieniu kontry :D) i się do nich zastosowałem. I nagle gra mnie niesamowicie wciągnęła! I wcale nie jest tak trudna jak myślałem. W Uncharted na miażdżącym ginąłem o wiele częściej, niż tutaj. Już za pierwszym podejściem obszedłem cały początkowy etap bez zgonu. Dalej zdarzały się momenty przestoju, ale niezbyt długie. Oczywiście przy niektórych bossach trzeba było trochę pocierpieć, ale żaden nie wymagał ode mnie więcej, niż 10 prób (Ebrietas padła po trzech!).
Z fabuły niewiele zrozumiałem, bo skupiłem się na samej grze. Może przy drugim podejściu bardziej się w to wgryzę. Gra wnerwia jak żadna inna, ale coś w niej jest, że tak przyciąga. I nie przejmujcie się, jeśli za pierwszym razem was znokautuje.
No to teraz Dark/Demon's Souls!

Dla niektórych najlepszy exclusive na PS4. Dla mnie najgorszy, w jaki do tej pory grałem oraz zdecydowanie największe growe rozczarowanie w życiu.
Grając cały czas miałem wrażenie, że gram w tytuł indie i to jeszcze sprzed dekady. Mechanika okropnie drewniana, brak fabuły, jakichkolwiek urozmaiceń, liniowe mapy. Jedyne co ta gra oferuje to bezsensowne tłuczenie potworków. Co z tego, że jest jakieś wyzwanie jeśli nie ma żadnej przyjemności z walki i pokonywania pokracznych bosów, a do tego na każdym kroku wieje nudą. Prawdziwym wyzwaniem jest zmusić się do tej gry żeby ją przejść.
Kompletnie nie to, czego oczekuję od gier. Zamiast relaksować, ma się ochotę rzucić padem o ścianę i połamać płytę. Ode mnie 4/10 i to mocno naciągane. Nauczka dla mnie żeby nie sugerować się wysoką oceną na GOL-u tylko obejrzeć gameplay przed zakupem :)