BioShock Infinite

Po Rapture przyszła kolej na Columbię. Długo oczekiwany BioShock Infinite jest jedną z najlepszych gier w historii elektronicznej rozrywki, poruszającą przy tym poważne problemy religijno-społeczne.

Jak to z BioShockami bywa, pod względem audiowizualnym ta gra jest przepiękna, ilość szczegółów i nawiązań bywa przytłaczająca, wręcz momentami można odnieść wrażenie że na ekranie dzieje się zbyt dużo w jednym momencie.Jeśli chodzi o rozgrywkę to niestety nie jest zbyt kolorowo. Strzelanie w tej grze zwyczajnie stało się dla mnie przykrym obowiązkiem, nie wywołującym żadnych odczuć masakrowaniem kolejnych fal wrogów, do tego fatalny system ulepszania broni(wybór na co wydać zgromadzone pieniądze między kiepskim a gorszym ulepszeniem) i vigory których w zasadzie przez większość gry mogłoby nie być, podczas gdy jeden z nich jest zbyt przegięty.Natomiast Elizabeth i jej relacja z Bookerem to zdecydowanie mocny punkt tej gry i za każdym razem wyczekiwałem interakcji między nimi, a i fabularnie gra mimo momentami zagmatwanej retoryki trzymała w napięciu do samego końca

Trochę się zawiodłem, bo słyszałem, że przekozacka gra, no a tutaj taki średniaczek mocny bo mocny, ale bez rewelacji w żadnym względnie. Na pewno odbiór mi psuły kwestie techniczne, bo niezależnie co i jak dałem w ustawieniach, to tekstury często szły się chędożyć, lub migały, przed moim oczami zmieniając się w nieskończoność z potato mode do ultra. Mógłby ktoś to ogarnąć, zwłaszcza że remastery Bioshocka chodzą bez zarzutu, no i to unreal jest, czyli bardzo zacny silnik. Gameplayowo jest przyzwoicie, ale twórcy sami sobie skaszanili to. Mocy jest za dużo w sumie, a i tak nie robią wielkiej różnicy. Te granaty są tak słabe, że po połowie gry płakałem, gdy je rzucałem, a były ulepszone. Ale najgorsze, że twórcy nie chcieli, by gracz się dobrze bawił i dali to ograniczenie, że można 2 spluwy jednocześnie mieć. Tragedia. Przez to cały czas się trzeba pilnować, czy ma się broń i w ogóle niektórych giwer w ogóle się nie testuje, bo nie ma sensu. Ja rozumiem, że niektóre strzelanki stawiają na realizm i przez to nie można masy spluw mieć przy sobie, ale tutaj? Po co taki "realizm" zastosowano? No i na końcowych levelach przeciwnicy to są gąbki na pociski, aż smutno to wygląda jak pruje się z nich z wybuchającej kartaczownicy i 10 strzałów na nich trzeba, bo nic im to nie robi. Też za małe magazynki dali, nawet po ulepszeniu jedno starcie i od nowa trzeba chodzić i szukać i zbierać amunicję, zamiast podziwiać levele. Dobra, to teraz czas na diss na fabułę. Alan Wake to przy tym liniowa i prosta historia. Pewnie to też znak czasów i zmęczenie Marvelem, ale multiversum to naprawdę kiepskie uzasadnienie dla tego wszystkiego, tak powoduje, że człowiekowi wszystko jedno, bo skoro wszystko się wydarzy, no to po co się starać, skoro i tak gdzie indziej się to wydarzy. No i nie po to się gracz męczy godzinami by być jednym z miliona, nieistotnym pyłkiem. Jeszcze jak w finale z odbytu duchy wyciągnięto, no to już zaczęło się robić kieprawo. Chociaż przynajmniej na końcu nawet ładnie zawiązują początek i koniec, historia została nakreślona, choć mówię, użyto do tego dość wygodnych narzędzi, a i fakt, że to miasto w chmurach jest tak służy tylko sobie samemu, ma jedynie ubarwić całość, a nijak się to do niczego ma. Wszystko tu jest ogólnie bardzo rzetelne i solidnie zrobione, trochę przekombinowano i dużo udziwnień wstawiono dla samego udziwniania. Warto sprawdzić, jak komuś chodzi bez bugów. I tylko moje pytanie, jakim cudem złe zakończenie mi wyszło, jak nawet nigdzie nie mogę go na youtubie znaleźć???

hmmmm.+ końcówka mocno pokręcona i dająca do myślenia- strzela się i walczy o wiele gorzej niż we wcześniejszych wersjach. Pakowałem wszystko w mane i używałem głównie czaru na opętanie wroga. To wystarczyło by pokonać wszystkich przy pomocy innych.- ulepszeń i broni jest dużo ale i tak nie widze sensu grania czymś innym niż akurat mamy pod ręką.-gra jest mało wymagająca-walka jest mało satysfakcjonująca-walka na wstegach jakoś mnie nie urzekła.

Niesamowita gra. Sama estetyka Columbii, sceneria, oświetlenie wypada genialnie. Fabuła o wiele bardziej złożona niż poprzednie 2 części, żeby ją w pełni zrozumieć trzeba przesłuchać wszystkie nagrania w grze jak i dodatkach. A druga część dodatku Burial at Sea to prawdziwe mistrzostwo, zarówno fabularnie jak i gameplayowo. Nie dość że w dodatkach wraca się do Rapture to jeszcze idealnie łączą one wszystkie części w jedno i zamykają wszystkie wątki. Poza tym ten zmieniony sposób gameplayu z dodatków - bardzo mała ilość amunicji i pieniędzy, elementy skradankowe - podobał mi się dużo bardziej niż ciągła rozwałka z podstawki.Mam nadzieję, że Bioshock 4 jeśli kiedyś się pojawi da radę dorównać tej trylogii.

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 31:14Miałem dobre przeczucia do tego FPS’a i się nie pomyliłem.Ładna grafika – piękne miasto z pejzażami jak i za dnia tak i w nocy. Nieco podkoloryzowane, ale na pewno jest to lepsze niż te zamknięte klaustrofobiczne puszki z dwóch poprzednich części. Sporym przełomem jest także to że tak do połowy gry występują etapy gdzie zwiedzamy Kolumbie bez ciągłej wymiany ognia. Spotykamy mieszkańców obserwując ich codzienne rutyn jaki i obchodzenie świąt. Nie da się zaprzeczyć że głównym atutem Infinite jest postać Elizabeth. Świetny model, głos, animacja . Wraz z Booker’em tworzą zgraną narracje. A właśnie w końcu nie mamy niemowy tylko mężczyznę z charakterem po przejściach który ma swoje przemyślenia, obawy i osobiste demony. Fabularnie powiedzieć że jest ciekawa to jakby nic nie powiedzieć. Do połowy mamy niewinną opowieść o próbie „ratowania” dziewczyny przez typa z pod ciemnej gwiazdy. Jednak później zaczyna dziać się magia aż do finału którego szczegóły trzeba sobie poukładać. Co do rozgrywki:Możemy posiadać tylko dwa rodzaje broni co wymusza na nas ciągłą zmianę pukawek i dostosowywanie strategii. Z wigorami także tak jest ale je akurat można przełączać w locie w podręcznym menu.Zubożenie względem poprzednich części jest brak statystyk oraz brak biblioteki przeciwników i miejsc. Mimo że korzystanie z szyn jest satysfakcjonujące i efektywne bardzo łamie prawa fizyki. Booker potrafi skoczyć do szyn nawet jeśli są 5 m ponad nim, a i gdy z nich zeskakujemy nie ma ograniczeń - 10/15 m nic nam nie grozi. Gdy jednak skaczemy z daszku który ma wysokość 3 / 4 metry, nasze zdrowie już to odczuwa. Nieotwarte wyrwy przeszkadzają wizualne trochę w wymianie ognia Gra jest naprawdę dobra i dałbym pół oczka więcej jakby samo strzelanie było bardziej satysfakcjonujące.

+++Historia wykorzystująca teorię wielu światów w unikatowy sposób +++Niezwykle dobrze wykonana towarzyszka +++Kwantowe rodzeństwo ++Projekt miasta i przeciwników, widoki ++Duża różnorodność broni i magii ++Analiza problemów społecznych związanych z autorytetem, niewolą, uprzedzeniami ++Ciekawe, dynamiczne walki i zróżnicowane bronie ++Klimatyczna muzyka ++Styl artystyczny +Fabuła --Za dużo nagranych materiałów --Różnorodność wrogów -Rozwój zdolności -Eksploracja nie jest zbytnio ciekawa -Możliwość trzymania jedynie dwóch broni -Drobne błędy -Dużo walk na arenach -Miejscami przynudza

Dosc ciekawa gra z przyjemna grafiką i muzyką.Fabuła jest mocno skomplikowana i zakręcona i ciezko sie w tym wszystkim połapac.Klimat kolorowego,latajacego miasta w chmurach za bardzo mi nie podszedł,zdecydowanie lepiej było pod tym względem w podwodnych brudnych Bioshockach.Bronie i umiejetnosci całkiem ciekawe,walka rowniez dosc przyjemna przy tym czesto dosc wymagajaca.W grze wystepuje sporo backtrackingu.Ogółem jest dobrze ale poprzednie czesci serii były dla mnie ciekawsze i miały zdecydowanie lepszy mroczniejszy klimat.

Nie jestem fanem nastawionych na fabułe fpsów bo ciężko mi sie jest sie wczuć w gre nie widząc swojej twarzy (jak Metro czy Dishonored) ale tutaj o dziwo nie przeszkadzało mi to, może dlatego że główny bohater nie jest niemową (metro - brr) tylko odzywa sie i to często. Lokacje w tej grze to istna miazga, zaglądanie w każdy kąt sprawia wielką przyjemność, muzyka która zazwyczaj jest wariacją jakiejś muzyki klasycznej (np Lacrimosa Mozarta) robią klimat. Długość gry jest idealna.co do samej walki jest tak sobie, nic odkrywczego, poziom trudności na tym wyższym szczególnie na koniec jest bardzo ciężko, ogólnie bez grania na 100% i zbierania wszystkiego co sie da by ulepszyć wigory/broń nie widze tego żeby gre przejść na najwyższym poziomie. Byłoby za ciężko moim zdaniem, aczkolwiek grałem na padzie od xboxa a na nim zawsze sie strzela ciężej w FPS.Grafika jest subiektywnie fajna, podobała mi sie, pasowała do tej specyficznej historii, jedynym zarzutem byłoby to że twarze NPC dosłownie wyglądają tak samo. Szczególnie kobiece. Każda ma taką samą twarz. Nawet kilka modeli nie chciało im sie zrobić. Aczkolwiek nasza "partnerka" Elizabeth z kolei wygląda fajnie, też podobało mi sie że uczestniczyła w naszej grze dając amunicje/kase/apteczki gdy tego potrzebowaliśmy, komentowała wydarzenia co jakiś czas i nie poruszała sie bez sensu tylko np oglądała różne rzeczy, siadała na ławce gdy była ku temu okazja czy opierała sie o ściane. Bardzo naturalnie to wyglądało.Fabuła na początku wydaje sie prosta, potem zaczyna sie wić, pod koniec już zaczyna głowa boleć a na koniec masz "O" na ustach. Samo zakończenie nie jest nam wyłożone do końca na tacy i musiałem sobie explaina na youtubie włączyć. Grałem w pełną wersje angielską (jest polska? ) co nie pomagało bo dużo szybkiego mówienia w trakcie wędrówki, przepowiednie, chrześcijańskie słownictwo, czasami ciężko było wszystko w pełni zrozumieć. A pełne szybkie zrozumienie przy tak dawanej historii jest kluczowe. No ale od mniej więcej 3-4 godziny do końca ta mnie trzymała w napięciu więc jest dobrze.Zaraz zabieram sie za Burial at sea ;)podstawka dostaje ode mnie 8.5. Aczkolwiek czuje że zasługuje gra nawet na więcej. Po prostu to nie jest mój wymarzony gatunek gry więc nie bawiłem sie na tyle żeby dawać coś z przedziału 9-10

Wczoraj ukończyłem Bioshock infinite i do tej pory nie wiem co sądzić, zakończenie wbiło mnie w fotel jednocześnie pozostawiając z masą pytań. Od razu po obejrzeniu ostatniej scenki, zacząłem czytać różne analizy i wyjaśnienia, aby na spokojnie wszystko sobie przyswoić. Niemniej jednak jestem już w stanie o grze wypowiedzieć się w miarę na trzeźwo. Na wstępie chcę napisać że informacji o fabule będzie naprawdę mało, gdyż ujawnienie czegoś więcej ponad pierwsze 30 minut gry to ogromny spoiler (przynajmniej moim zdaniem). Bioshock infinite przenosi nas do fikcyjnego miasta Columbia unoszącego się w chmurach. Wcielamy się w Bookera Dewitta, mężczyznę wysłanego do owego miasta aby odnalazł pewną dziewczynę. Jego misja jednak nie jest bezinteresowna. Jego podróż po kobietę ma na celu spłacenie jego długów jakie narobił sobie w życiu. Pierwszym cudownym elementem jest design lokacji, są one bowiem piękne, wyjątkowe i niesamowicie zróżnicowane, paleta barw używanych do ukazania nam miasta, zmienia się na przestrzeni całej gry. Częstym zarzutem jeżeli chodzi o lokacje w bioshocku są różne kompromisy takie jak: sztuczne animacje twarzy ludzi (poza animacją towarzyszki głównego bohatera, ona została zrobiona fenomenalnie), niezbyt wysoka rozdzielczość obiektów szczegółowych itd. Trzeba pamiętać że gra miała premierę w 2013 roku i aby uzyskać tak cudowny efekt graficzny, logicznym było założyć że kompromisy będą potrzebne. Muzyka, jak w każdym bioshocku jest absolutnie cudowna. Na końcu chciałbym skupić się na "mięsie" gry. W założeniach, gameplay nie różni się zbytnio od tego co widzieliśmy w poprzednich dwóch częściach, nadal dostajemy mały arsenał broni i wigory, czyli odpowiedni plazmidów znanych z miasta Rapture. Do systemu walki wprowadzono kilka pomniejszych zmian, takie jak linki po których możemy jeździć, haki których możemy się łapać, czy finishery wykonywane z broni do walki wręcz. Z systemem walki wiąże się największa wada gry w moim odczuciu, mianowicie ilość przeciwników z jaką przyjdzie nam się zmierzyć jest ogromna, co chwile wyskakują na nas jacyś żołnierze, których musimy zabić aby popchać fabułe dalej, nie muszę chyba mówić że większość tych walk wygląda tak samo. Pod koniec gry grałem wyłącznie dla fabuły, ponieważ gameplay niesamowicie mnie zmęczył. Ale uwierzcie, warto przemęczyć końcówkę gry, gdzie twórców poniosło już do końca i mamy do czynienia praktycznie z trybem hordy. Lokacje nadal są w większości liniowe, poza kilkoma pokojami na lokacje do których możemy opcjonalnie wejść, podczas eksploracji będziemy znajdywać dzienniki pozostawione przez ludzi, a ich odsłuchanie pomoże nam uzupełnić kilka luk fabularnych. Dodam tylko że podczas odsłuchiwania nagrania, nie pojawiają się napisy tłumaczące to co słyszymy, musimy wejść do menu w którym mamy zapisane wszystkie nagrania, tam znajdziemy ich pisemną przetłumaczoną formę. Podsumowując, Bioshock infinite to kapitalna historia, z jednym z najmocniejszych endingów w historii gier, wobec tego, naprawdę warto ograć pomimo dosyć nudnego gameplay-u. Na szczęście, przynajmniej mi gameplay zaczął się nudzić pod koniec fabuły, ale przede mną jeszcze dlc do przejścia.

Super gra, w mojej ocenie dużo lepsza od dwóch poprzednich. Rewelacyjna wciągająca fabuła, bardzo ciekawie i wiarygodnie zaprojektowany świat, interesujące i dobrze zagrane postacie. Nie podobała mi się za to rozgrywka, strzelanie dość nudne, na ciągłe używanie mocy brakuje soli, a walka wręcz niestety zepsuta (w porównaniu z poprzednimi częściami) przez kamerę która jest w ciągłym ruchu podczas zadawania ciosów co w połączeniu z mocami (błyskawice, ogień) sprawia, że nie wiadomo co się dzieje podczas walki wręcz, ja sobie po prostu ją odpuściłem bo bolała mnie głowa. Projekt poziomów i NPC bardzo fajny, ale graficznie szału nie ma - np. nasz bohater ma tylko dłonie, nie rzuca cienia. Irytuje tez brak opcji "ciągle biegnij". Tak czy inaczej zdecydowanie polecam.

BioShock Infinite jest niesamowitą grą, a zasługa w tym warstwy fabularnej. Opowieści o takiej głębi i zawiłości nie widuje się co dzień w strzelance. Również Columbia wgniata w fotel swoim projektem – jakże odmiennym od Rapture, a jednocześnie jakże podobnym (przy czym o tyle lepszym, że w podniebnym mieście toczy się jakieś życie). Wprawdzie mógłbym ponarzekać na liniowość fabuły, drobne zgrzyty w systemie walki (asysta celowania na PC?!) czy niezbyt żywe postacie tła, ale wystarczy, bym wspomniał zakończenie historii o Bookerze i Elizabeth, a momentalnie zapominam o wadach. Wielka gra!

Świetna fabuła, trzymająca poziom akcja, tylko te zakończenie takie trochę nijakie. Godny następca poprzednich części.

Wszyscy grę chwalą, dają wysokie noty, a potem czytam po gramach, gry-onlinach i innych cdactionach, jaka to słaba gra była, jak to się w niej strzelało źle i funu z gry nie było. To skąd te wysokie oceny przepraszam bardzo?Gra bardzo dobra, strzela się fajnie, efektownie i kolorowo. Do tego dobra historyjka z mindfuckiem.

Najlepsza gra mojego życia. Fabuła godna Oscara a grafika ładniejsza niż rzeczywistość.

Czytalem tutaj ze niektorzy narzekaja troche na mechanike gry, ze przeciwnicy to banda klonow lecaca na glownego bohatera dajaca sie zabic. I moze maja i racje, ale Bioshock to nie gra w ktorej najwazniejsze jest to jak strzelamy, tutaj pierwsze skrzypce gra fabula. Dla mnie gra jest swietna, do konca gry nie wiedzialemo co tak naprawde chodzi. Dla mnie w grach liczy sie fabula i swiat, a te elementy w Bioshocku sa swietnie ; D

Zupełnie nie rozumiem z czego wynika tak wysoka ocena. Wiele osób tutaj dobrze przedstawiło plusy i minusy tej gry więc nie będę się powtarzał. Jak dla mnie gra jest jednym wielkim stymulantem, non stop jesteśmy bombardowani i przytłaczani zbyt dużą ilością bodźców w postaci krzyków, muzyki, rażących w oczy kolorów, narmiaru detali otaczającego świata itp. Fabuła żadna, właściwie gra jest tak skonstruowana że idziemy do przodu i ktoś coś w tle krzyczy i to ma jakąś treść ukazywać. Jak dla mnie potencjał zmarnowany, nie ma klimatu, wszystko jest w jakimś takim pędzie, nie chciało mi się nawet zatrzymywać na dłużej w żadnej lokacji.

Gra mi się przyjemnie, ale nic ponadto (zwłaszcza że Bioshock I odrzucił mnie w połowie zwykłą nudą). Bardzo ładna gra i kreacja świata, ale czy naprawdę taki hit? Mi się właśnie kojarzy z typową, dobrą rzemieślniczą robotą, która potrafi przyciągnąć ale nie zachwycić - przykładem może być, przynajmniej dla mnie, gra sprzed paru lat, Prey. Ładna, grało mi się fajnie, skończyłem, usunąłem, zapomniałem. Tu pewnie będzie podobnie, zobaczymy. Niemniej jednak moim zdaniem warto chociaż zobaczyć i poczuć ten klimat. Nie będę nikogo zniechęcał, od tego ta grupka pajaców na górze, która traci całą niedzielę by przekonać innych że mają rację :D