Strzela się źle, ale pamiętasz go do dziś. Fenomen BioShocka na chłodno

Fundamentalną siłą serii BioShock która przyniosła jej status legendy, jest świat gry. Nietypowe miasto – brama do utopii, która okazała się swoim własnym grobem. Niezależnie od tego, czy zanurzamy się w mrocznych, podwodnych korytarzach Rapture, czy wznosimy ku podniebnej metropolii Kolumbia, twórcy od samego początku z niesamowitą precyzją budują atmosferę tego miejsca. Miejsca, będącego nie tylko tłem wydarzeń, lecz także pełnoprawnym bohaterem, którego historia i upadek stanowią oś całej narracji.

Jednakże gdy mija pierwszy zachwyt artystyczną wizją i do głosu dochodzą mechaniki gry, w całej serii pojawia się ten sam charakterystyczny dysonans, zwłaszcza kiedy wracamy do tych gier lata po premierze. Walka, czy to z szarżującymi splicerami, czy z opancerzonymi przeciwnikami na szynach transportowych Kolumbii, często jest funkcjonalna, ale nie porywająca. Interakcja z przeciwnikami bywa ociężała, a systemy poboczne, takie jak hakowanie czy szukanie ulepszeń, potrafią wytrącić z immersji, zamiast ją pogłębiać. Właśnie to zderzenie owej niesamowitej atmosfery z gameplayem, który wydaje się jedynie narzędziem do rozwoju fabuły, okazuje się ostatecznym doświadczeniem wyniesionym z trylogii BioShock.

Trudno nie zachwycać się światem BioShocka.BioShock Infinite, 2013

Ten konflikt prowadzi do kluczowej tezy tego tekstu – fundamentalną zasadą projektową BioShocka było podporządkowanie mechanik rozgrywki nadrzędnej roli świata i narracji. To podejście, choć pozwoliło stworzyć niezapomniane historie, zostało bezlitośnie zweryfikowane przez próbę czasu. Celem tej analizy jest prześledzenie, jak ewoluowały systemy walki i interakcji ze światem w kolejnych grach z serii i dlaczego tak wizjonerskie dla branży uniwersa oparto na mechanikach, które dziś wydają się zaskakująco proste. Zbyt proste.

Strzelanie, w którym brakuje ciężaru

Podstawowym problemem, który zauważa gracz już w pierwszych minutach konfrontacji w Rapture, jest całkowity brak fizyczności i odczuwalnego impetu w modelu strzelania. Broń wydaje się pozbawiona ciężaru, a pociski opuszczają lufę bez odczuwalnego odrzutu. Trafienia we wrogów kwitowane są minimalnym feedbackiem wizualnym i dźwiękowym, przez co nieprzyjaciele często sprawiają wrażenie gąbczastych worków treningowych przyjmujących obrażenia aż do momentu, w którym po prostu się przewracają.

Paradoksalnie, najwięcej satysfakcji sprawia uderzenie kluczem francuskim – jego tępy, metaliczny dźwięk i natychmiastowa reakcja przeciwnika dają poczucie siły, której brakuje większości broni palnej. Można argumentować, że to celowy zabieg projektowy mający podkreślić, iż bohater jest zwykłym człowiekiem, a nie maszyną do zabijania, co potęguje atmosferę zagrożenia. Mimo to z dzisiejszej perspektywy ten model walki okazuje się po prostu męczący i nie angażuje na poziomie czysto mechanicznym.