Najgorsze gry i rozczarowania 2017 roku – nie graj tego jeszcze raz, Sam

Spis treści

• Najgorsze gry i rozczarowania 2017 roku – nie graj tego jeszcze raz, Sam
• Rozczarowania – czyli mogło być lepiej
• Steam nadal w „wielkiej” formie
• The Guild 3 – zdecydowanie zbyt wczesny dostęp
• Inner Chains – koszmar rodem z Polski
• Hello Neighbor – jak Kargul z Pawlakiem
• Troll & I – jak dać się strollować za 150 złotych
• Life of Black Tiger – podróż do czasów drugiego PlayStation
• Nagroda specjalna: Star Wars: Battlefront II

Inner Chains – koszmar rodem z Polski

W 2017 roku zabrakło spektakularnych hitów rodem z Polski, ale to nie znaczy, że rodzimi deweloperzy nie mieli okazji, by zostać zauważeni przez światowe media. Takie Inner Chains na przykład może i nie zarobiło fortuny, ale za to spotkało się z zainteresowaniem każdego zagranicznego dziennikarza, piszącego o najgorzej ocenianych tytułach ostatnich dwunastu miesięcy. Życzyliśmy warszawskiemu studiu Telepath’s Tree naprawdę jak najlepiej w związku z jego debiutem, który przecież zapowiadał się interesująco: mieliśmy dostać ponury, ale intrygujący świat, krótką, lecz satysfakcjonującą historię oraz sporo dającego frajdy strzelania. Finalny efekt okazał się jednak wyjątkowo mierny.

Atmosfera grozy pryska, gdy uświadamiasz sobie, jak minimalna jest różnica pomiędzy ilorazem inteligencji a rozmiarem buta przeciwników.

Inner Chains zostało wydane przez firmę IMGN.PRO z Bielska-Białej, która w 2017 roku mogła się „poszczycić” jeszcze jedną równie katastrofalną premierą. Mowa o Husku, horrorze autorstwa UndeadScout, który w zamierzeniu miał być hołdem dla klasyki gatunku. Zamiast tego otrzymaliśmy produkcję, która straszyła głównie tragicznym wykonaniem, nieintuicyjnym sterowaniem, natłokiem błędów i przede wszystkim skrajną odtwórczością. Gra zebrała minimalnie lepsze oceny od Inner Chains... ale to akurat kiepskie pocieszenie.

Za skalę tego rozczarowania z pewnością odpowiada w dużej mierze fakt, że Inner Chains w momencie premiery bynajmniej nie sprawiało wrażenia gry ukończonej. To tytuł, który nieustannie potyka się o własne niedociągnięcia. Nawet całkiem ładna, stworzona przy użyciu silnika Unreal Engine 4 oprawa wizualna traci sporo na jakości właśnie przez to, że co chwilę trafiają się tu przenikające się tekstury czy doczytujące elementy otoczenia. To jednak nie jedyne bolączki: niektóre błędy potrafią uniemożliwić dalszą rozgrywkę lub skasować zapisane stany gry. Do tego dochodzi sztuczna inteligencja tak skrajnie tępa, że walka z nią nie stanowi najmniejszego wyzwania.

Główną zaletą dzieła Telepath’s Tree jest więc to, że szybko się kończy (jego zaliczenie zajmuje około czterech godzin), ale nie łudźcie się: w tym krótkim czasie zdążycie się solidnie wynudzić. To po prostu nie jest profesjonalnie wykonany FPS – broń nie ma odpowiedniej mocy, przeciwnicy to kretyni, a eksploracja interesującego środowiska jest co rusz torpedowana przez wszechobecne błędy. Inner Chains miało swój potencjał (niewykluczone, że w rękach innego studia gra okazałaby się naprawdę solidnym tytułem), ale nie zdołało go wykorzystać. W efekcie dostaliśmy pozycję, która nie tylko jest rozczarowaniem, ale produkcją zwyczajnie złą.

1. Recenzja gry Inner Chains – turpizm, błędy i zmarnowany potencjał