Recenzja Mario Kart World. Otwarcia tak dobrą produkcją życzę każdej nowej konsoli

W przypadku takich serii jak Mario Kart każda kolejna część budzi we mnie obawy, że może to właśnie teraz okaże się, iż magiczna formuła się już wyczerpała i moja ulubiona produkcja nie będzie tak dobra, jak myślałem. Przedpremierowe zapowiedzi Mario Kart Worlda prezentowały się nieźle, ale w sieci zwracano uwagę na nieco bardziej kreskówkowy wygląd postaci, potencjalnie kiepski design otwartego świata i możliwe uproszczenie rozgrywki, więc byłem ostrożny. Do recenzji usiadłem ze sporą rezerwą, przygotowany na rozczarowanie – i wiecie co? Prawdopodobnie nigdy nie bawiłem się lepiej w grze na konsolę niż w przypadku Mario Kart Worlda. Choć ma on swoje wady, są one na tyle mało znaczące, że nie przyćmiewają tego, jak dobry jest jako całość.

Nieskończony wyścig, którego nie chcesz przerwać

W Mario Karcie 8 zdecydowanie najwięcej czasu spędziłem w trybie Grand Prix – sam lub w multiplayerze – bo próby czasowe oraz bitwy nie interesowały mnie już tak po setkach godzin grania. Choć bawiłem się świetnie, po kilku latach czułem już zmęczenie materiału i chciałem odświeżenia klasycznego Grand Prix. Co zrobiło Nintendo w Mario Kart Worldzie? Wywróciło dosłownie wszystko do góry nogami! Zapytacie: „No ale jak to, Mikos, jak Nintendo mogło to zrobić w grze wyścigowej, która od 30 lat ma podobne założenia?”. No właśnie na tym polega część fenomenu tej pozycji – wychodzi ona poza utarte schematy.

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Zamiast klasycznego Grand Prix, turnieju składającego się z czterech wyścigów, dostajemy tu coś na zasadzie ekspedycji, przygody wyścigowej, która ciągnie się przez część oddanego w nasze ręce otwartego świata. Puchar jest co prawda podzielony na cztery sekcje, na modłę klasycznych rozwiązań, ale w okolicy mety pierwszego wyścigu zaczynamy następny i ruszamy szerszą, mniej zawiłą niż zazwyczaj trasą, która prowadzi do następnej areny. Wygląda to tak, że trasa dojazdowa zajmuje dwa lub trzy okrążenia, a to ostatnie robimy na właściwej planszy, na której zazwyczaj jeździliśmy po trzy kółka. Wprowadza to dużo świeżości do zabawy, bo w moim odczuciu poszczególne tory będą się wolniej nudzić, a to ostatnie, finałowe okrążenie na każdej trasie ma teraz zdecydowanie większą wagę, co naturalnie podnosi poziom emocji.

Uważam jednak, że faworytem wśród graczy będzie zabawa w nowym trybie Knockout Tour, który pochłonął mnie bez reszty. To wyścig eliminacyjny, w którym po pewnym czasie z gry odpada kilku najsłabszych zawodników, aż na końcu zostaje ten najlepszy. W serii Mario Kart to totalna nowość i jestem nią zachwycony. To niesamowite, jak ten dodatkowy czynnik w postaci presji znalezienia się na wyznaczonej pozycji podkręca emocje. Widać to oczywiście najlepiej w wyścigach sieciowych, ale AI w starciach offline też radzi sobie bardzo dobrze. Knockout Mode najlepiej pokazuje, jak duży chaos panuje na torze, gdy 24 graczy walczy, żeby znaleźć się na miejscu nagradzanym awansem, a każdy z nich ma pod ręką jakiś power-up. Celnie rzucona niebieska muszla może zmasakrować stawkę, a maruderzy z końca wyposażeni w Bullet Bille mogą wysforować się przed nas w ostatniej chwili. Nieprzewidywalność wyścigu i nieustanna presja, by być w czołówce, łączą się tu z kalkulacją i taktyką, bo przecież po co prowadzić i narażać się na ataki rywali, skoro można trzymać się bezpiecznie w środku i użyć jakiejś znajdźki tuż przed punktem kontrolnym, żeby zagrać reszcie na nosie? Tylko z takimi wyliczeniami trzeba być ostrożnym, bo wystarczy jeden piorun rzucony przez gracza z tyłu, by cały nasz misterny plan legł w gruzach. Trudno było mi się oderwać od konsoli po przegranej w tym trybie – Knockout Tour wciąga i nie chce puścić.

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Z tymi wszystkimi zmianami w formule wyścigu wiąże się też zmiana w charakterystyce tras: te są teraz większe, szersze i dłuższe niż kiedykolwiek – i nie odbyło się to kosztem dynamiki wyścigów. Nawet nieco prostsze trasy dojazdowe zostały świetnie wykonane, naszpikowane znajdźkami, boost padami, krawędziami do ślizgania się i skrótami. W grze Mario Kart World znajdziecie łącznie 32 unikalne tory. Są one umiejscowione w otwartym świecie i w pewien sposób ze sobą połączone. Podoba mi się dodana wertykalność w postaci różnych krawędzi, po których można się ślizgać. Skrótów i sekretów jest tu znacznie więcej niż w Mario Karcie 8 i zdecydowanie bardziej opłaca się teraz zjeżdżać z toru w celu poszukiwania alternatywnych tras. Jeśli chcecie być mistrzami znajdowania skrótów, Waszym najlepszym przyjacielem będzie tryb Free Roam, w którym na spokojnie zwiedzicie wszystkie zakamarki.

Jestem też fanem tego, jak płynnie rozwiązano kwestię pojedynków sieciowych, bo zarówno w module Knockout Tour, jak i w Grand Prix po ukończeniu wyścigu gra rzuca nas do otwartego świata i zaczyna odliczanie do następnego starcia. W każdej chwili możemy oczywiście to „lobby” opuścić, ale możemy też sobie chwilę pojeździć, by za moment rozpocząć nowy pojedynek i tak w kółko.

A jak prezentują się bitwy i próby czasowe w Mario Kart Worldzie? Cóż, to nadal nie moja bajka – uważam, że są dość nudne i mają zdecydowanie za mało zawartości, ale przynajmniej tym razem mapy przeznaczone do bitew wydają się nieco ciekawsze niż w MK8.

Więcej Was matka nie miała?

Zwiększenie limitu graczy do 24 – co oznacza, że jest ich dwa razy więcej niż w Mario Karcie 8 Deluxe i najwięcej w historii serii – spowodowało, że w Mario Kart Worldzie nigdy nie można czuć się bezpiecznie. Lider wyścigu musi nieustannie patrzeć, co się dzieje za jego plecami, bo w każdej chwili może otrzymać morderczy cios od każdego z pozostałych 23 graczy. Nie zliczę, ile razy prowadziłem w wyścigu online i (zwłaszcza w Knockout Tourze) obrywałem takim combosem niebieskich, zielonych i czerwonych muszelek, że dosłownie zatrzymywałem się na środku toru na 2–3 sekundy i spadałem na 20 miejsce. To jednak fantastyczna wiadomość dla tych, którzy czują się w grze mniej pewnie, bo ilość znajdziek okazuje się ogromna i można dzięki nim wykaraskać się z niejednej kabały. Chaos, który ma miejsce na torze, jest fantastyczny, czuć, że każdy walczy o przetrwanie kolejnego metra i do mety dojeżdżają tylko najlepsi.

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Rozumiem też w pewnym stopniu narzekania weteranów na to, że Mario Kart World jest zbyt losowy względem swojego poprzednika. Faktycznie trudno tutaj przez cały wyścig utrzymać się na czele stawki, ale uważam, że nie jest to powód do zmartwień – nie widziałem już bowiem takich sytuacji jak w MK8, gdzie 2–3 najlepszych graczy odjeżdżało pozostałym tak daleko, że w zasadzie od połowy wyścigu było wiadomo, kto wygra. Rywalizacja w Mario Kart Worldzie jest teraz bardziej zacięta i choć losowość faktycznie wzrosła, nie oznacza to, że skill się nie liczy. Umiejętne wjechanie na poręcz oraz odpowiednia strategia nadal pozwalają z dużą skutecznością omijać większość przeszkód. Po prostu czasem dostaniecie pięcioma muszelkami naraz i zwyczajnie nic już z tym nie zrobicie.

Niby to samo, ale jednak inaczej

W grach sportowych i arcade’owych wyścigach rdzeń rozgrywki zazwyczaj nie zmienia się zbyt mocno pomiędzy kolejnymi częściami serii. W Mario Kart Worldzie czuć jednak od razu, że to zupełnie inna gra niż Mario Kart 8. Gokarty są teraz jakby cięższe, masywniejsze i poczucie prędkości zmienia się mocniej niż kiedykolwiek po użyciu power-upów oraz przy wykonywaniu trików. Choć trudno to ubrać w słowa, z pewnością wszyscy, którzy zjedli zęby na MK8, będą wiedzieć, o co mi chodzi. Bazowa prędkość zabawy (dla klasy 150cc w moim przypadku) wydaje się na pierwszy rzut oka nieco wolniejsza i rozumiem, że jest to spowodowane tym, iż w Mario Kart Worlda w zasadzie nie da się grać bez boostów z trików, specjalnych boost padów czy tych klasycznych, zdobywanych jako znajdźki. Wymusza to aktywną rozgrywkę i nieustanne poszukiwanie sposobów na zwiększenie prędkości.

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Zmienił się też system driftów, czyli prawdopodobnie najważniejszy element zabawy, bo jechać prosto potrafi każdy, ale driftować już nie. Bardzo trudno to opisać, ale drifty teraz bardziej „pływają”, wymagają więcej finezji, podczas gdy w Mario Karcie 8 były raczej przewidywalne. Trzeba przyzwyczaić się do tego, że wejście w drift odbywa się ciut wolniej, z większym skokiem, a kontrola nad nim okazuje się trudniejsza, bo nasza postać jest nieco mniej podatna na zmiany kierunku podczas ślizgania się na zakręcie. Mam też wrażenie, że boost pierwszego poziomu uzyskiwany po udanym drifcie jest nieco mniejszy, więc warto teraz ładować go na maksa, żeby faktycznie poczuć przyspieszenie. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku złotych monet – można ich zebrać maksymalnie 20 w trakcie jednego wyścigu, a ich liczba wpływa na maksymalną prędkość karta. W Mario Karcie 8 po zdobyciu całej puli czuło się wyraźną różnicę, a teraz nawet z 20 monetami na koncie nie mam wrażenia, że jestem zdecydowanie szybszy. Nie da się zatem wypracować sobie w ten sposób przewagi i poczuć się pewnie.

Nowością jest też możliwość ładowania skoku podczas jazdy prosto. Po wciśnięciu i przytrzymaniu przycisków „R” lub „ZR” (odpowiedzialnych za drift) nasza postać zaczyna „ładować” skok, dzięki czemu możemy przeskoczyć nad przeszkodą czy rywalem lub wskoczyć na jakąś poręcz. Skoki są bowiem kierunkowe, więc kiedy już je naładujemy, możemy skakać w górę lub na boki. Przy odrobinie szczęścia możemy też wskoczyć na... ścianę i przez jakiś czas jechać po niej (po kilku sekundach gokart samoczynnie zaczyna opadać).

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Twórcy zdecydowali się też na tradycyjne dla serii przetasowania w zakresie tego, gdzie i po czym możemy jeździć. W porównaniu z Mario Kartem 8 zabrano nam możliwość jazdy antygrawitacyjnej oraz pod wodą i... to chyba dobrze. Nie byłem ich fanem, bo ta pierwsza strasznie wkurzała mnie na ciasnych zakrętach, a druga była ekstremalnie ociężała. W zamian za to w Mario Kart Worldzie dostaliśmy możliwość pływania po powierzchni wody (kart zmienia się w motorówkę) oraz ślizgania się po poręczach i wszelkich krawędziach niczym w serii Tony Hawk’s Pro Skater. No i można teraz wykonywać triki w powietrzu dla jeszcze większego boosta.

Jeśli chodzi o „jazdę” po wodzie, jest to – moim zdaniem – fajne rozwiązanie, odświeżające rozgrywkę i pozwalające na dodatkowe boosty podczas skakania po falach, oraz zdecydowane rozszerzenie pola wyścigu. Pływaniem Mario Kart World przypomniał mi w pewnym stopniu kultową serię Wave Race.

Mario Kart World, Nintendo, 2025.

Ślizganie się po krawędziach to z kolei prawdziwy gamechanger, element rozgrywki, który najlepsi gracze wykorzystają w najbardziej kreatywny sposób do zyskania przewagi. Przede wszystkim owych poręczy czy krawędzi w Mario Kart Worldzie nie jest wcale szczególnie dużo, a ich liczba różni się w zależności od toru. Na niektórych służą do naładowania boosta oraz ominięcia przeszkód na trasie i wtedy korzystanie z nich to troszkę miecz obosieczny, bo jedzie się po nich wolniej, ale można w ten sposób znaleźć jakiś skrót lub dodatkowe przedmioty. Zupełnie inaczej wygląda to na mapach, które wykorzystują system jazdy po poręczach do tworzenia alternatywnych ścieżek. Wtedy zabawa zyskuje zupełnie inny wymiar, bo po wskoczeniu na jakąś linę lub murek zostajemy przeniesieni np. 20 metrów ponad trasę wyścigu i musimy przeskakiwać pomiędzy kolejnymi szynami, żeby w nieskończoność ładować boost i omijać potężne partie toru wijącego się pod nami. Tutaj nagroda jest ogromna, bo w ten sposób można przebić się z końca stawki na jej czoło, unikając przy tym niemal wszystkich „przeszkadzaczy” ze strony rywali. Równocześnie rośnie też ryzyko, bo zdecydowanie łatwiej wtedy wypaść z toru i stracić całą wypracowaną przewagę. Krótko mówiąc – kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana w Mario Kart Worldzie.