- Obalamy 8 fałszywych mitów o graczach
- Gracz to niewyżyty nastolatek
- Gracz ma skłonności do agresji
- Gracz prowadzi niezdrowy tryb życia
- Gracz to człowiek chory i uzależniony
- Granie to jedynie marnowanie czasu
- Gracz nie ma przyjaciół
- Gracz jest nieczuły na świat zewnętrzny
Gracz nie ma przyjaciół
Izolacja społeczna to jeden z poważniejszych zarzutów, z którymi musi zmagać się środowisko graczy. Potrafi ona doprowadzić nawet do depresji, więc przy lekkim naciągnięciu tej tezy nagle możemy się dowiedzieć, że co drugi gracz cierpi na poważne zaburzenia psychiczne. Na szczęście podobnych uwag jest już coraz mniej (szczególnie dzięki popularności Skype’a i innych czatów głosowych), choć nadal da się je usłyszeć – szczególnie od członków własnej rodziny.
Na pewno z perspektywy niezaznajomionego z tematem obserwatora dość abstrakcyjnie musi wyglądać wydawanie poszczególnych komend czy nawet żartowanie w stronę komputera (i to bez żadnej odpowiedzi, jeśli przyjmiemy, że oglądany przez postronnego widza gracz ma założone słuchawki). Nawet jeżeli w pewnym momencie uwierzy się w to, że na linii gamer – ekran monitora zachodzi pewnego rodzaju kontakt, to o wiele trudniej jest zrozumieć, iż w wyniku tego kontaktu mogą pojawić się nowe znajomości, a nawet przyjaźnie.
A JAK TO JEST NAPRAWDĘ
Wiadomo, że zatwardziali fani gry solo będą spędzać setki godzin z rozbudowanymi RPG i wielowątkowymi fabułami. Nie są jednak jedyni – wszelkie fora, a także spotkania organizowane w wielu polskich miastach stają się polem wymiany opinii i dzielenia się swoją zajawką. Co do tytułów wieloosobowych, to czasem zdarzy się kogoś polubić, ale o wiele częściej potrafimy zapałać do wybranych delikwentów cyfrową nienawiścią. W każdym razie cały czas pozostajemy w kontakcie z drugą osobą. Sam mogę pochwalić się paroma znajomościami zawartymi na TeamSpeaku, które potem przerodziły się w podwórkowo-szkolną przyjaźń. Niektórzy bez gier w czasie pandemii byliby zresztą bardzo samotni.
