Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły. Najlepsze filmowe sceny po napisach

• Najlepsze filmowe sceny po napisach
• Harry Potter i Komnata Tajemnic
• Iron Man
• Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły
• Napoleon Wybuchowiec (Napoleon Dynamite)
• Jay i Cichy Bob kontratakują
• Świt Żywych Trupów
• Szkoła rocka
• 22 Jump Street
• Deadpool

Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły

Piraci z Karaibów są jedną z tych serii, o których każdy z nas pamięta, że widział je za dzieciaka, a Jack Sparrow to jedno z najbardziej rozpoznawalnych wcieleń Johnny’ego Deppa, pomimo że aktor na koncie ma wiele różnorodnych ról. Pierwsza część przygód Piratów, Klątwa Czarnej Perły, uważana jest za jeden z najlepszych (o ile nie najlepszy) filmów w serii. Krótka scena po napisach wzbudza za to już znacznie mniej pozytywne emocje – spotkała się z falą krytyki.

Sam film jest swego rodzaju wstępem do całej serii. Poznajemy w nim postać Jacka Sparrowa, któremu podczas wydarzeń w filmie towarzyszą młody kowal Will (Orlando Bloom) oraz jego ukochana, Elisabeth (Keira Knightly). Wszyscy zostają uwikłani w misterny plan jednego z dawnych współtowarzyszy Jacka, w wyniku którego Elisabeth zostaje porwana. Jej uprowadzenie, a także próby jej uratowania (zakończone, oczywiście, sukcesem) wiążą się z zaklętym skarbem, nieumarłymi i całą masą pirackich przygód. Scena po napisach nawiązuje właśnie do tego zaklętego skarbu, którego motyw grał w filmie główne skrzypce. W tej scenie małpi odpowiednik Jacka powraca na miejsce ukrycia skarbu, omija zwłoki pokonanego antagonisty, Barbarossy, i rozbudza klątwę ponownie, zabierając jedną z monet ze skrzyni.

Interpretacje tej sceny są dosyć mieszane – dominuje teoria, że scena ta miała w jakiś pokrętny sposób zapowiadać powrót Barbarossy w kolejnej części. Wydaje się to jednak mocno naciągane, bo jego powrót nie miał nic wspólnego ze skarbem Azteków. Sporo osób skłania się ku temu, że ten krótki fragment ma wyjaśniać scenę, gdzie Jack kilkukrotnie strzela do Jacka małpki i nazywa go „nieumarłą małpą”. Jak dla mnie ma to sens, jednak nie zawiązuje żadnych wątków fabularnych, a samą scenę z dzieciństwa pamiętam jako straszak, po którym ciężko było mi zasnąć.