Secret Service – zachodnia jakość. Wspominamy kultowe czasopisma o grach
- Bajtek, Top Secret, Secret Service i inne. Wspominamy kultowe czasopisma o grach
- Bajtek – ojciec chrzestny wszystkich czasopism o komputerach
- Secret Service – zachodnia jakość
- Gambler – dla żółtych stron
- CD-Action – jaki „pełniak” w tym miesiącu?
- PSX Extreme – nie do zatopienia
- Play – ewolucja w dobrą stronę
Secret Service – zachodnia jakość
Wspomniana zmiana na stanowisku naczelnego w Top Secrecie w 1992 roku miała spore konsekwencje na prasowym rynku. Rok później, 16 marca, w kioskach pojawiła się po raz pierwszy charakterystyczna czerwona okładka z żółtym napisem „Secret Service”. Było to wspólne dzieło Martineza i Pegaz Assa, czyli Waldemara Nowaka, który w TS-ie pełnił funkcję sekretarza redakcji. Secret Service szturmem zdobył serca czytelników, i to nie tylko dzięki ładnej szacie graficznej. Oprócz początkowego drukowania poradników i instrukcji do gier, również tych znacznie starszych, szybko wprowadzał najnowsze, zachodnie, standardy z prasy growej.
W numerze zawsze było dużo newsów, zapowiedzi przyszłych gier, recenzji nowości. Redaktorzy SS zaczęli jeździć na coroczne targi ECTS w Londynie i E3 w USA, zdając później relacje „z pierwszej ręki”. Jako pierwsi zaczęli też dołączać opcjonalną dyskietkę do czasopisma, tzw. „cover dysk”, który potem przybrał formę płyty CD. Oprócz gier pisano dużo o sprzęcie, nowych technologiach, fenomenach popkultury, jak chociażby serialu Z Archiwum X. Swój stały kącik mieli też miłośnicy mangi. Formuła SS nie ograniczała się tylko do magazynu – cyklicznie ukazywały się także książki, tzw. „kompendia”, z zupełnie nową zawartością, poradnikami i tematyką okołogrową.
Redakcja Secret Service’u nie eksponowała się aż tak bardzo na łamach pisma jak prowadzący Top Secret, ale i w tym przypadku również zapamiętaliśmy parę charakterystycznych ksywek: Gulash (Marcin Górecki), który pasjonował się bijatykami, Berger (Dariusz Góralski) od strategii, Krupik (Aleksandra Cwalina), Micz (Piotr Mańkowski), Pooh (Paweł Chmielowiec) czy User Jama (Jacek Marczewski).
Nie obyło się bez zawirowań. Od kwietnia 1999 roku do stycznia 2001 czasopismo musiało ukazywać się pod inną nazwą (New S Service), a gdy już wróciło do pierwotnej, nie zostało na rynku długo. Ostatni numer wyszedł w listopadzie 2001. W 2014 próbowano reaktywować markę, zbierając potrzebną sumę pieniędzy w rekordowym czasie za pomocą crowdfundingu. Niestety, pojawiły się tylko dwa numery i znowu zaczęły się prawne batalie o tytuł. Zamiast kolejnego SS zaczęto wydawać magazyn Pixel, który jest tematem na inną historię.
Świat Gier Komputerowych – gdzie paru się bije, inny korzysta
Gdzieś pomiędzy powiązanymi ze sobą tymi samymi nazwiskami Top Secretem i Secret Service’em funkcjonował trzeci tytuł, mogący z dumą nazywać się weteranem i prekursorem polskich czasopism o grach – Świat Gier Komputerowych. Już sama historia jego powstania wydaje się całkiem ciekawa. Pismo to narodziło się w 1992 roku, wcześniej niż Secret Service, i zaczynało jako zaledwie 8-stronicowy dodatek do magazynu Amigowiec – pierwszego w Polsce miesięcznika poświęconego wyłącznie komputerom Amiga i Commodore. Szybko jednak stało się samodzielnym tytułem liczącym już 64 strony, który z czasem robił się coraz grubszy i zyskiwał coraz lepszą szatę graficzną, choć chyba nadal pozostawał pod tym względem poza czołówką.
Grunt, że był tam ogrom zawartości o samych grach, jak i miejsce na rzeczy okołogrowe. Nie brakowało recenzji filmów, był dział „Bez prądu” o klasycznych roleplayach, „Tawerna” o fantasy. Świat Gier Komputerowych miał zwyczaj przyznawać swoje GOTY w różnych kategoriach, tzw. Złote Dyski. Redaktorem naczelnym ŚGK był Piotr Pieńkowski. Na łamach pisma debiutował Marcin Przybyłek, autor Gamedeca i Orła Białego, pisał tam też Jacek Piekara. Czasopismo przetrwało krytyczny rok 2001, kiedy to upadło parę znanych tytułów, i utrzymywało się jeszcze do 2003. Po decyzji wydawcy Egmont Polska o likwidacji ŚGK ekipa zebrała się, by kontynuować swoje dzieło, już jako Nowy Świat Gier Komputerowych, jednak po dwóch numerach zaniechano działalności. Dość powiedzieć, że w tle był proces Egmontu o naruszenie praw autorskich do tytułu, a ŚGK powrócił później jako kwartalnik, z nowym już zespołem i dopiskiem „wydanie specjalne”. Z prawdziwym numerem specjalnym i powrotem Świata Gier Komputerowych mieliśmy natomiast do czynienia przy okazji imprezy Pixel Heaven 2018.
Wspomina Jacek „Stranger” Hałas
Największa popularność czasopism o grach komputerowych zbiegła się u mnie w czasie z ostatnimi latami podstawówki i bywało tak, że całe kieszonkowe przewalałem na kupkę 6–7 różnych pisemek. Świat Gier Komputerowych jest wśród nich trochę zapomniany, ale osobiście bardzo mile go wspominam. Szczególnie zapamiętałem dwie rzeczy – okładki z mniej więcej dwóch pierwszych lat działalności, na których pojawiały się twarze głównych redaktorów w formie mniej lub bardziej odjechanych fotomontaży, a także promowanie legalnego kupowania gier, i to jeszcze zanim nastała w Polsce ustawa o ochronie praw autorskich.
W późniejszych latach ŚGK trochę zgubił drogę i próbował m.in. restartu czasopismem bez dodatkowej zachęty w postaci płytek z „pełniakami”. Czytało się nadal przyjemnie, ale niedługo to trwało. Po upadku Świata Gier Komputerowych przez długi czas udzielałem się na forum gamelog.pl, na którym zebrali się byli redaktorzy i wierni fani, ale – jak to bywa – z czasem grupka pasjonatów gadających o grach (i nie tylko) się wykruszyła. Pozostały wspomnienia i odgrzebywanie numerów z pierwszych lat, które mimo wszystko miały w sobie najwięcej charakteru.
