Big Lebowski (1998) – Walter Sobchak. 7 filmowych Polaków, którzy łamią stereotypy

• 7 Polaków, którzy łamią stereotypy w zagranicznych filmach
• Pewnego razu w Hollywood (2019) – Roman Polański
• Gran Torino (2008) – Walt Kowalski
• Big Lebowski (1998) – Walter Sobchak
• Żyje się tylko dwa razy (1967) - Ernst Stavro Blofeld
• Wybór Zofii (1982) - Zofia Zawistowska
• Pół żartem, pół serio (1959) - Sugar Kane Kowalczyk

Big Lebowski (1998) – Walter Sobchak

Pierwsza zasada Biga Lebowskiego? Przy znajomych opowiadaj, że to jedna z twoich ulubionych komedii neo-noir. Przedrostek „neo” zawsze pomaga, jeśli chcesz zwiększyć samoocenę inteligenta. A tak na poważnie: Lebowski to film impreza. Kiedy oglądamy go po raz pierwszy, mamy wrażenie, że obcujemy z kolejną częścią komediowego cyklu stworzonego przez braci Coen. Jest niczym bibka u nowo poznanego kolegi na studiach: wszyscy się tam znają, rozmawiają o własnych sprawach, pachnie obcą swojskością. Obcą, bo my w żadnym wypadku do niej nie należymy (jeszcze). 

I tak to wygląda, kiedy pierwszy raz idziemy do kina poznać opowieść Lebowskiego. Zero wprowadzenia, backgroundu – to skok na głęboką wodę, który zmusza do zrozumienia konwencji: jesteśmy podglądaczami, obserwujemy jeden z wielu fragmentów życia tych bohaterów. Nie wiemy, co było wcześniej, a tym bardziej nie dowiemy się, co wydarzy się znacznie później. Więc nikogo nie powinno zdziwić pojawienie się pokręconego Waltera Sobchaka (nad wyraz ekspresyjny John Goodman), który swoim pistoletem posługuje się tak często, jak pseudointeligent zachwyca się pustosłowiem.

Co o nim wiemy? Jest weteranem, urodził się jako polski katolik (ale religię zmienił), ma problemy z agresją, jego nerwowość nie pozwala mu funkcjonować we własnym otoczeniu. Gdyby nie jego wojskowa przeszłość, mielibyśmy tu totalną wiwisekcję podminowanego Polaka po pięćdziesiątce. No właśnie, zaraz, zaraz...