Czyżby współczesne gry były zbyt mało wymagające? Fani wspominają dawne ulubione tytuły i przy okazji snują refleksje nad upraszczaniem designu gier.
Nie da się ukryć, że branża gier ciągle się zmienia – i to nie zawsze na lepsze. Niedopracowane na premierę tytuły, słabej jakości DLC, brak reakcji na duże problemy techniczne to tylko niektóre z kłopotów, z którymi obecnie zmaga się przemysł. Wielu graczy więc z nostalgią wspomina dawne czasy, wracając do tytułów, które niegdyś sprawiały im mnóstwo radości.
Jedną z takich gier jest The Elder Scrolls III: Morrowind, która zadebiutowała w 2002 roku i wypłynęła ostatnio na subreddicie r/gaming, zbierając ponad 27 tysięcy upvote’ów. Co jednak sprawiło, że ten konkretny tytuł zapisał się tak mocno w pamięci graczy?
Niektórzy z was chyba nigdy nie błądzili przez 45 minut tylko dlatego, że gra kazała wam „iść na północ” i nie dała żadnej mapy — i to widać.
Właśnie sobie ponownie odpaliłem Morrowinda po tych wszystkich latach i zapomniałem, jak mało ta gra prowadziła za rękę. Zero znaczników zadań, zero strzałek — tylko klimat i mgliste wskazówki od jakiegoś podejrzanego NPC-a. Na początku byłem wściekły… ale wiecie co? To miało swój urok. Zmuszało mnie do uważności w sposób, w jaki niewiele współczesnych gier potrafi. (...) Ktoś jeszcze też po cichu tęskni za tym poczuciem zagubienia i przypadkowego trafiania na coś niesamowitego?
Na odpowiedzi nie trzeba było długo czekać, a w dyskusji nie zabrakło propozycji gier, które podobnie jak Morrowind zapewniły graczom niezwykłą wycieczkę po krainach, o jakich im się nie śniło. Najwięcej głosów zebrały obie części Kingdom Come: Deliverance z ich nawigacją za pomocą gwiazd w trybie hardcore. Pojawiły się także Atomfall i Hollow Knight.
Sam Morrowind na dobre zapisał się w historii gier wideo właśnie ze względu na swą immersyjność, a dla niektórych wciąż pozostaje jednym z najlepszych RPG-ów wszech czasów. Odpowiadał za to właśnie design rozgrywki, który wymagał od graczy dużego zaangażowania w świat i lore gry, co było zabiegiem rewolucyjnym jak na czasy, w których powstał.
Sporo graczy zwróciło jednak uwagę, że ów gatunek i konkretny styl rozgrywki dalej się rozwijają i mają się dobrze, a na rynku wciąż pojawia się wiele tytułów, które pozwalają się „zgubić” i zapomnieć na chwilę o świecie rzeczywistym. Trzeba jedynie wiedzieć, czego i gdzie szukać. Nie zmienia to jednak faktu, że twórcy czasem rzeczywiście celowo upraszczają rozgrywkę, by obniżyć próg wejścia i nie zniechęcić mniej zaawansowanych graczy.
Z drugiej strony, także celowo wprowadzana niejasność bywa problemem. Jak zauważa inny gracz, zdarza się, że kierunek i cel danego zadania nie są precyzyjnie określane, by sztucznie wydłużyć czas rozgrywki. To z kolei przekłada się na nudę i monotonię, zwłaszcza, kiedy świat gry nie jest interesujący i szczegółowo zaprojektowany.
Jak zwykle w podobnych przypadkach, sprawdza się tu powiedzenie „nie wszystko jest dla wszystkich”. Na szczęście jednak w branży ciągle panuje duża różnorodność i każdy może znaleźć coś dla siebie – albo po raz kolejny wrócić do starych, dobrych, zaufanych tytułów.
Dziękujemy za przeczytanie artykułu.
Ustaw GRYOnline.pl jako preferowane źródło wiadomości w Google
Autor: Danuta Repelowicz
Hiszpańskie serce i japońska dusza. Absolwentka filmoznawstwa ze szczególną słabością do RPG-ów i bijatyk. Miłośniczka wiedzy tajemnej, nauk o kosmosie, musicali i wulkanów. Dorastała na Onimushy, Tekkenie i Singstarze. Wcześniej związana z serwisem GamesGuru, pisze i tworzy od najmłodszych lat. Prywatnie także wokalistka i wojowniczka Shorinji Kempo stopnia 4 Kyu. Specjalizuje się w narratologii i ewolucji postaci. Świetnie porusza się też po tematyce archetypów i symboli. Jej znakiem rozpoznawczym jest wszechstronność, a jej ciekawość często prowadzi ją w najdziksze ostępy umysłu i wyobraźni.
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
