Red Faction II

Ukończyłem już Red Faction II, więc mogę teraz dokończyć swoją małą recenzję.
Nie specjalnie wierzyłem w to że walki z bossami będą wymagające ale okazało się to prawdą. Nie chodzi o to że bossowie potrafią być wymagający, bo są jacyś sprytni ale o to że mają bardzo dużą liczbę punktów życia i są wyposażeni w najlepsze pukawki zadające sporo obrażeń.
Jeden boss, to pewna kobitka z którą walczymy w kościele. Ma tyle punktów życia, że posłanie rakiety prosto w jej twarz zabierze bardzo małą liczbę punktów życia. Musiałem wystrzelić kilkanaście rakiet, zużyć prawie 200 nabojów z ciężkiego karabinu maszynowego i dobić ją jeszcze kilkoma wystrzałami z karabinu laserowego. Dopiero po tym padła na glebę! Utrudnieniem dodatkowym są respawnujący się w nieskończoność pomocnicy wyposażeni w karabiny snajperskie, laserowe czy granatniki.
Z kolei walka finałowym bossem jest jeszcze bardziej ciekawsza. Oczywiście nie będę pisał z kim walczymy, bo nie chcę spojlerować.
Walka odbywa się na małej powierzchni i składa się z dwóch etapów. Pierwszy etap. Boss jest w mechu, którego trzeba zniszczyć. Niestety nie jest to takie proste, bo jedyną osłoną jest ściana, która niestety pod ciężkim ostrzałem bossa, szybko zamienia w stertę gruzu. W mecha musiałem posłać kilkanaście rakiet i kilkanaście takich zielonych pocisków z granatnika aby wreszcie go zniszczyć.
Drugi etap to walka z bossem który wyposażony jest w broń laserową. Niestety na poziomie medium trzy, może cztery takie trafienia kończą grę. Aby pokonać go musiałem wysłać mu prosto w japę kolejne 10 rakiet, kilka zielonych pocisków z granatnika i dobić go ciężkim karabinem maszynowym. Dopiero po tym mogłem sobie obejrzeć końcowy filmik i napisy.

Opisałem te walki, ponieważ uważam że zostały one w sposób bezsensowny zaprojektowane i twórcom zabrakło pomysłów aby jakoś zrobić to inaczej.
Poszli na łatwiznę. Dajmy bossom mnóstwo punktów życia, wyposażmy ich w najlepszą broń, a gracze niech się męczą z nimi.
Gra poza kilkoma etapami na medium jest dość prosta i nikt nie powinien mieć problemu z pokonywaniem kolejnych etapów. Jednak na walki z bossami, potrafią przysporzyć sporo problemów. Aż strach pomyśleć jak wyglądają walki z bossami grając na poziomie hard! Ja tego nie sprawdzę ale jak ktoś uważa się za wymiatacza w FPS, to może spróbować. Życzę powodzenia.
Nie zamierzam już wracać do Red Faction II, bo jak dla mnie jest to najsłabsza odsłona serii. Została zrobiona pod konsole i ten konsolowy charakter towarzyszy nam do końca gry.
Na koniec wspomnę, że gra ma tą samą przypadłość co część pierwsza i nie odpala się na nowszych systemach od Windows XP i nowych kartach graficznych. Trzeba pobrać i zainstalować fixa który pozwoli na jej uruchomienie.

Strasznie denerwuje mnie tu Brak Savów ,ale chociasz checkpoitów ,Na siłe trzeba ukończy cały Level choć już ci się niechce grać bo jak wyjdziesz z Gry do odnowa , a powinno być chociasz od tej części której skoczyłeś, Pozatym gierka wimata rozwałka ścian ,podwójne bronie mogli ,spokojnie mogli w połowie 2003 roku zwyszżyć wymaganie i dołożyć jakieś elemeny dzbanki,kartony czy tym potobne na stołach żeby przy ostrzale z dwóch uzi to wszystko frówało !!

Pierwszy Red Faction z 2001 r. gdzieś tam wpisał się w kanon "solidnych" strzelanek FPP. Może nie była to produkcja rewolucyjna (choć fabularnie tam wybuchła rewolucja), ale dawała graczom całkiem sporo rozrywki, i to nawet niekrótkiej. Po drugiej części spodziewałem się dużo więcej. Niestety, rozczarowałem się.

Dlaczego? Pierwsze: grafika. Cóż z tego, że gra wyszła 2 lata po "jedynce"- grafika jest tu brzydka, jakby przeniesiona żywcem z wersji konsolowej; brzydka jest też animacja postaci. Po drugie: akcja. Ok, fajnie, że ma ona bardziej filmowy charakter niż w "1", ale widać tu znów zapożyczenie arcade z konsol; poza tym irytujące jest, gdy trafisz w głowę, a przeciwnik nie pada... coś tu szwankuje. Po trzecie: fabuła. RF1 prezentuje fajną wersję wybuchu rebelii w kopalni, druga zaś opowiada wymyśloną historię państwa Wspólnota rządzonego twardą ręką dyktatora- i mamy go obalić; nic w tej faule specjalnego się nie dzieje poza tym. Po czwarte: ukryte skrypty. Może w FPS to norma, ale są one nieprzemyślane i naprawdę, kiedy wymiana ognia powinna się już zakończyć, twórcy "na siłę" dali jeszcze kilku przeciwników, których trzeba załatwić. Widać i czuć takie sztuczne przedłużanie rozgrywki (już nie wspomnę o liniowości, ale w RF1 też taka była). Po piąte: bossowie. W grze jest ich kilki, i są oni cholernie mocni i posiadają bardzo pokaźny arsenał, przez co walka ogranicza się do walenia w nich ołowiem i unikanie ich strzałów- to sztucznie przedłuża rozgrywkę (o czym pisał jeden z kolegów wyżej w komentarzach). Po szóste: brak savów w trakcje misji; przez co rozgrywka jest dodatkowo sztucznie wydłużana i sprawia, że dany poziom trzeba przejść do końca za jednym zamachem.

Czy gra ma plusy? Ma :D Muzyka w trakcie misji- fajna, dynamiczna, komponuje się w akcję na ekranie. Lokacje- widać zniszczone miasta, zgliszcza, czuć taki klimat rebelii i chaosu, który zapanował w państwie. Lepsza interakcja z otoczeniem- w wielu miejscach trzeba granatnikiem wyburzyć jakąś ścianę, aby dostać się dalej (to polepszenie w porównaniu do "1", gdzie tam niszczenie elementów lokacji było niejako dodatkiem). No, ale niestety to za mało, by ocenić grę pozytywnie...

Czy polecam Red Faction 2? Jedynkę zdecydowanie tak, drugą część już nie. Ja przebrnąłem przez nią tylko dzięki temu, że grałem w jedynkę. Gdybym sięgnął po nią w pierwszej kolejności, nie dałbym jej większych szans.

Oj Zajebista gra.
Ciekawa kolorowa kształtny graficzny i super pojazdy, czy helikopter lub czołgi a bardziej uwielbiam "SOP-MA1 Battle Armor".

3 razy grałem.

Dziwny sequel. Druga część Red Faction graficznie prezentuje się gorzej od wydanej dwa lata wcześniej jedynki. Widać, że ta część powstała z myślą o konsolach, a wydana została na peceta tylko przy okazji. Niestety odbija się to na warstwie wizualnej. Kanciaste, rozpikselowane scenerie nie przystają grze wydanej (na PC) w 2003 roku... Równie brzydko wyglądają cutscenki i niektóre animacje.

I tak właśnie się w Red Faction II gra - jakby był stworzony pod konsolę. Rozgrywka jest bardzo szybka, dynamiczna i skupia się praktycznie tylko na pokonywaniu kolejnych przeciwników i wybieraniu właściwej broni do tego celu. Fajnie, że tak jak w pierwszej części, tak i tutaj często zasiadamy za sterami jakiegoś pojazdu (czy też robota), bo są to momenty gdy gra nabiera w końcu trochę zróżnicowania. Jak wspomniałem, poza tymi epizodami bez zastanowienia brniemy przed siebie i eliminujemy kolejnych rywali. Okej, może ma to taki klasyczny charakter FPS'ów, ale znów, jak na 2003 roku, to można by chyba oczekiwać nieco większej kreatywności.

Muszę jednak przyznać, że tak jak gra trochę przeraża swoją szatą graficzną i prostotą na samym początku, tak z upływem kolejnych rozdziałów jest coraz lepiej. Tak, ta gra jest coraz lepsza wraz z upływem kolejnych godzin. Szkoda, że tych godzin jest tak mało...

Na plus oddaję autorom arsenał broni, który jest naprawdę bogaty i który to fajnie się użytkuje. Mówiąc w skrócie: jest czym strzelać i każda broń ma swój odrębny charakter, który lepiej sprawdza się przy okazji konkretnego rodzaju przeciwnika. Niektóre z broni mają dwa tryby strzału. Dodatkowo oczywiście mamy do dyspozycji granaty oraz miny, ale o używaniu tych drugich szczerze mówiąc całkowicie zapomniałem, a i nie okazały się niezbędne.

Doskonałym uświadomieniem tego, że ta gra ma być po prostu frajdą płynącą z rozwałki i niczym więcej jest to, że już od początku po epicko krótkim intro przystępujemy do naparzanki. Nie ma czasu na oswojenie się ze sterowaniem czy też HUD'em. Gdy pogramy kilkanaście minut dłużej okaże się, że można (a raczej trzeba) się z tym wszystkim oswoić błyskawicznie. Okaże się również, że kolejne levele i rozdziały mkną bardzo szybko, a niewiele później, że gra się kończy. Tak, to jedna z krótszych gier w jakie miałem okazję zagrać. Wprawni gracze poradzą sobie w 3 godziny. Ja potrzebowałem raczej 4, może 5. Po drodze zaskoczyć może nas przeniesiony rodem z konsoli system zapisu gry... polega to na tym, że gdy zginiemy musimy zaczynać cały poziom od nowa. Całe szczęście, jak wspomniałem, nie należą one do najdłuższych. Mimo to i tak do dziś nie wiem w jaki sposób działa opcja "Save progress" w menu podczas rozgrywki skoro i tak musimy powtórzyć level od początku. Ten mankament okazał się najbardziej denerwujący przed ostatnią w grze walką z bossem. Tuż przed nią należy obejrzeć krótką cutscenkę, której nie da się w żaden sposób przeskoczyć. A że walka nie należy do najłatwiejszych, to przy każdym jej powtórzeniu trzeba oglądać od nowa ten sam filmik...

Wspominając bossów... trzeba przyznać, że w tej grze są oni dosyć wymagający. Ale te levele były moim zdaniem najlepsze w całej grze. Nawet jeśli tylko w niewielkim stopniu, to wprowadzały one jakiś element taktycznego myślenia do walki. I tak, czasem musiałem podchodzić do walki z nimi po kilka razy, naprawdę odporne skurczybyki!

Oczywiście nie sposób wspomnieć o kontynuacji tzw. geomod, który zarówno w jedynce jak i w dwójce pozwala nam niszczyć chociażby ściany, dzięki czemu jesteśmy w stanie przedrzeć się do jakiegoś pomieszczenia tym czy innym sposobem. Niemniej, mam wrażenie, że w jedynce jakoś bardziej miało to ręce i nogi. Tutaj naprawdę niewiele jest takich miejsc, gdzie trzeba tego użyć, a już najgorsze jest to, że niektóre ściany z łatwością poddają się rozwałce, a inne, wydawałoby się znacznie delikatniejsze, stoją niewzruszone. Brak jest tu konsekwencji w wykorzystaniu takiego "moda" i przez to wydaje się to mocno oskryptowane. Możemy użyć geomoda, ale tylko tam, gdzie chcą tego autorzy, czyli prawdę mówiąc w bardzo ograniczonej przestrzeni.

Fabuła w tej grze jest banalna i opiera się na motywie zemsty. Jedynkę w tym względzie śledziło się z dużo większą przyjemnością. Tutaj fabuła (mimo twistu mniej więcej w środku) jest tylko pretekstem do masakrowania kolejnych wrogów. Co ciekawe, gra może zakończyć się na jeden z czterech sposobów. Albo inaczej, w zależności od tego jak dobrze się spiszemy, na końcu gry włączy nam się jeden z czterech filmików. Również ciekawe jest to, że gdy otworzymy z poziomu menu "Extras" to okaże się, że jest tam dosłownie kilkaset różnych elementów do odblokowania grając na różnych poziomach trudności. Jednak nie ukrywam, że jakoś nie chce mi się bawić w tę grę po raz drugi.

Podsumowując, Red Faction II jest dziwnym tworem, który jakby się trochę odkleił od rzeczywistości i nie pasował do swojego rocznika. Jednak jeśli przebrnięcie przez początki, to jest szansa, że kolejne rozdziały was wciągną, a wy jeszcze tego samego wieczora ukończycie grę wychodząc z tego, o dziwu, bez wielkiego bólu.

5/10.