Warhammer 40,000: Rogue Trader

Gracz ukończy tą grę tylko jeżeli wciągnie się w eksplorację świata i poszerzanie swojej wiedzy o lore. Poza tym jest to minimum 50 godzin powtarzalności.Przejście gry na jakieś 99% zajęło mi ponad 120 godzin. Dlaczego tylko 99%? Ano dlatego, że czasem można pominąć poznawanie jakiejś wiedzy jeżeli nieprawidłowo klikniemy na przedmioty w otoczeniu np. przeczytamy napis na ścianie po interakcji z terminalem, a nie przed, przez co permanentnie stracimy szansę nauczenia się języka obcych. Część punktów interakcji i/lub przedmiotów można też po prostu przeoczyć, na szczęście loot leżący na mapie jest zazwyczaj oznaczony (chyba, że wymaga odkrycia przez przechodzącą obok postać z odpowiednio wysokim skillem awareness).Grę mógłbym porównać do wasteland 2/3 przy czym tam tylko jeździliśmy po mapie świata, a tutaj mamy też pojedynki w kosmosie. Ciekawe urozmaicenie na początku, ale szybko nuży powtarzalnością schematów. Mamy jednak ulepszenia pokroju nowych umiejętności, lepszego sprzętu na statku itd. więc teoretycznie jest co rozwijać.Główny gameplay sprowadza się do eksploracji kosmosu, przeklikiwania setek planet, robienia im skanów, zakładania kolonii, gromadzenia surowców oraz lądowania na niektórych planetach celem wykonania misji lub eksploracji (sprowadzającej się do wystrzelania kilkunastu przeciwników na mapie składającej się z dwóch pomieszczeń).Podróże przez kosmos mają dodatkowo mechanikę warp tzn. musimy gromadzić odpowiednio dużo punktów eksploracji i wydawać je na obniżanie poziomu trudności drug, bo inaczej grozi nam najazd ze strony demonów na statek i konieczność walki lub zużycia zasobów na obronę. Na dłuższą metę powtarzalne, a jak mamy ładownie pełne sprzętu to nawet nie trzeba walczyć, bo można wszystko odklikiwać zużywając zasoby. Zarzadzanie koloniami pozwala „budować” projekty generujące nam zasoby i dające nam przedmioty, ale sprowadza się to znowu do przeklikiwania dialogów i podejmowania „wyborów” które nie mają większego znaczenia.Gra jest ogólnie jedną wielką ścianą tekstu i misje z walką były miłą odskocznią od pitolenia z NPCami. Misje obarczone są niestety problemem TONY LOOTU który musimy przesiewać. Na szczęście w grze jest opcja „zawsze oznaczaj jako śmieć” więc jak już skapniemy się, że dany karabinek piechoty jest bezużyteczny dla naszej ekipy, zawsze będzie trafiał do ładowni i zasilał „weapon cargo”, pozwalając nam bronić się przed demonami w trakcie podróży gwiezdnych lub przekazać to cargo członkom jednej z 5 frakcji celem poprawy stosunków.Ano właśnie – frakcje. Relacje z nimi sprowadzają się do przekazywania im przedmiotów z kategorii, które akceptują (np. jedni heretyczne artefakty, inni święte, trzeci broń, czwarci komponenty statku itp.). W grze jest też kilka wydarzeń wpływających na relację z jedną czy drugą frakcją, głównie sprowadza się to do poprawy tych relacji, nie kojarzę sytuacji, w której musiałem wybierać „z kim mam pogorszyć relacje”. Każdy poziom relacji z każdą frakcją pozwala nam odebrać od nich nowe przedmioty, o ile mamy odpowiednio wysoki profit factor czyli tutejszy miernik „jak bardzo znany w kosmosie jest gracz”. Nie ma handlu, więc niepotrzebne nam przedmioty i tak warto odebrać za darmo, a potem wrzucić je do ładowni by zasilały zapasy, które kiedyś mogą się przydać na coś innego, lub przekażemy je innej frakcji. Dochodząc do końca gry miałem wymaksowane relacje z bodajże 3 z 5 frakcji, przez co przed ostatnią misją dostałem od nich jeszcze po sztuce fajnego itemku.Niestety ekipa gracza bardzo szybko robi się za mocna i trzeba kombinować z podnoszeniem poziomu trudności. Ja jednak zrobiłem to dopiero w połowie ostatniego rozdziału, żeby poczuć „ostateczność” ostatniej misji. Walk w trakcie gry jest bowiem tak dużo, że nawet gdy przeciwnicy giną na dwa strzały, to jest co robić i walki wcale nie są krótkie.Wada gry to sporadyczne jeszcze bugi np. przeciwnicy blokujący się w trakcie walki (zastanawiają się minutę) lub problemy z triggerowaniem wydarzeń np. dialogu po walce. Zazwyczaj szybko orientujemy się, że cos jest nie tak, a jak mamy ustawiony duży limit szybkich zapisów to możemy łatwo cofnąć się chwilę wcześniej i w razie czego powtórzyć walkę. Takie game-breaking sytuacje miałem tylko raz czy dwa, na pozostałe przymykałem oko i wg mnie nie warto skreślać gry z ich powodu.Na minus fakt, że dużo dialogów nadal jest bez audio. Ostatni patch dołożył audio do rozmów z członkami drużyny, ale nawet dialogi z głównej fabuły często są tylko tekstem. Język bywa złożony, a niektóre postacie mają dodane specjalne sposoby mówienia np. wierszem czy rymem. Wydaje mi się, że dobrze znam angielski i nigdy nie mam z nim problemu w grach, ale tutaj czasami miałem go dość, gdy siadałem do gry zmęczony po całym dniu i musiałem godzinę czytać dialogi zanim gra dopuściła mnie do walki taktycznej.Na plus muzyka, niestety jak wszystko w tej grze z czasem zaczyna się nużyć. Ogólny klimat, lore, postacie, fabuła (aczkolwiek trudno się w niej czasem połapać) i świat absolutny top notch. Jak dla mnie trzecia najlepsza gra z uniwersum, zaraz za całą serią dawn of war i space marine.Przyznam jednak, że do gry chyba prędko nie wrócę, o ile w ogóle. Jest po prostu za długa, a nie czułbym się dobrze idąc tylko za głównymi questami i ignorując eksplorację kosmosu.

Tl;dr: Gra early-access, wydano zaledwie połowę gry (Akt 1 i Akt 2), bo reszta to albo beta, albo wczesna alfa. Gdyby nie masa, masa i raz jeszcze masa bugów w akcie 4 i epilogu byłaby pełna dyszka, ale za połowę gry połowa oceny.Gra skończona, zrobione wszystkie zadania poboczne, które gra pozwoliła zrobić (a w akcie 4 i epilogu to rzut monetę, czy uda się poprawnie je zakończyć z powodu bugów), 84 godziny na liczniku, wbity poziom 50. Szczerze nie polecam - ta gra to early access. Może za rok będzie czymś wartym ogrania, teraz niestety ma świetny akt 1, rewalacyjny akt 2, dobry (bo już pojawiają się bugi) akt 3 i tragicznie niedopracowany, pełen bugów, plujący w twarz gracza akt 4 i epilog na podobnym poziomie. No po prostu tragedia - jak można tak zaprzepaścić świetną grę? Najlepsza ich gra pod kątem mechanik, historii, wyborów, zniszczona przez tragiczny akt 4, w którym prawie żadne zadanie nie działa tak, jak powinno lub ewidentnie odstaje poziomem od poprzednich aktów. Akt 4 i epilog to istny festiwal ... - zadania nie zaliczają poprawnie etapów (zakończone zadania pozostają w dziennikach), nie mają konkluzji (żadnego wyjaśnienia, dlaczego zadanie jest zakończone), nie można ich zakończyć prawidłowo (wybory nie mają znaczenia, bo gra wybiera zakończenie X). Z paru największych bugów - u 3 towarzyszy nie załączyło się ich główne zadanie, tj. Argenta, Ulfar i Idira. Argenta nagle wyskoczyła z zadaniem głównych przed epilogiem, jej zadanie nie miało żadnego sensu, jej dialogi póżniejsze wciąż nawiązywały, że zadanie nie zostało wykonane.Idira w ogóle nie zaczeła swojego zadania - dostała w slajdach epilogowych najgorszy możliwy wariant z tego powodu.Ulfar jak wyżej - ale w dodatku obraził się i odłączył od drużyny, bo nie chciałem wykonać jego zadania - które w ogóle się nie pojawiło w dzienniku, ani w jego dialogach, potrzebny do wykonania system nawet się nie pojawił na mapie (sprawdziłem w Google, bo nie wiedziałem, co zrobiłem źle).Nie działające masowo cutscenki i dialogi, niekiedy blokujące progres - szczególnie z inkwizytorem w drużynie. Rzuci on komentarz - wywala z dialogów. Największym przykładem jest przedmiot niezdejmowalny "halo" (żeby nie spoilerować), w dialogu zabiera on nam przedmiot, kończy rozmowę, przedmiot pozostaje ubrany na głównej postaci, nie daje ani buffów, ani nie pozwala go zdjąć, główna postać po prostu zostaje zbrickowana. Walczymy z głównym złym, odmawiając dołączenia? Po walce gra uznała, że się przyłączyliśmy i daje scenkę, kiedy wymieniamy się uściskami. Sam główny główny (celowo podwójnie) zły to już w ogóle robienie z lore... w sumie nie wiem, czego. To tak, jakby zwykły człowiek w ruszył do walki z bogiem, i to nie greckim, ale bardziej takim chrześcijańskim, wszechpotężnym - i oczywiście z nim wygrał. Sam lore warhammera znam, i nie wiem, kto i dlaczego zezwolił na taką walkę, która nie ma ŻADNEGO sensu, bo nie powinno być w ogóle opcji na wygranie. Ogromny spoiler poniżej, z kim walczymy i kogo my, Rogue Trader, zwykły człowiek (nie, nie ma żadnego deus ex machina, jesteśmy zwykłym człowiekiem) pokonujemy:I właśnie szkoda, bo mechanicznie i fabularnie najlepsza gra Owlcata. Nie ma prebuffingu - wszystkie buffy zbiera się w trakcie walki i każdy zaczyna od "zera", zarówno my, jak i przeciwnicy. Są klasy wyłącznie bufujące, przez co można stworzyć przydatną postać, która zajmuje się wyłącznie gadaniem i skill-checkami, a w walce nie oddaje ani jednego strzału, lecz bufuje innych. Jednakże, Owlcat solidnie poleciał bo bandzie z perkami - połowa perków jest całkowicie bezużyteczna. Są perki pokroju (1+współczynnik Inteligencji)/2 do obrażen, ale tylko jak nasza postać stoi X metrów i ma włączoną umiejętność Y, a obok perk.... dający 20% więcej DMG, czyli znacznie więcej, niż kiedykolwiek uzyskamy z pierwszego perka. I takich gównianych perków jest masa, a co gorsza, najczęściej są to perki rekomendowane - widać, że byli bardzo "dumni" z tych przekombinownych perków. Walki jednakże przyjemne, przynajmniej z bossami - z innymi problem był niestety taki, że jak w każdej innej turówce, action economy jest królem. Jedna z umiejętności heroicznych mojej postaci pozwalała snajperowi oddać ponad 8 strzałów na turę - pozwalało to wyczyścić całą mapę z przeciwików w pierwszej turze, pozostawiając jedynie bossów, a nawet boss dupa, kiedy drużyny kupa. Biedni NPCe bossowi nie byli w stanie nic zrobić, jak obstawa znikała a oni byli otoczeni z każdej strony przez moich typów walczących w zwarciu. Ale to może też moja wina, bo raczej powinien wybrać jeszcze większy poziom trudności - zacząłem od 3 od końca, pod koniec aktu 1 wybrałem 2 od końca (gra pozwala płynnie zmieniać poziom trudności w dowolnym momencie), ale z drugiej strony - co to zmienia, kiedy przeciwnik na najwyższym poziomie trudności ma 200HP, jak mój snajper walił po 300-500, a na drugim poziomie trudności od końca zawrotne 900, przy HP przeciwników od 75, do 2,5k bossów, przypominam, snajper, od 6 do 8 ataków na turę! No balansu nie ma, ale fundamenty solidne.Fabularnie do epilogu solidnie - jak na Owlcata przystało, potrafią w wybory. Trzy ścieżki, ścieżka dobra, z paleniem niewiernych, dokonywanie lobotomii i bombardowaniu miliardów ludzi z orbity i dwie ścieżki zła - obrzydliwa ścieżka wierząca w równość między rasami i traktująca życie ludzkie jako najwyższą wartość i troche mniej obrzydliwa ścieżka zwykłego heretyka (który także pali niewiernych, dokonuje lobotomii i bombarduje miliardy ludzi, ale nie robi już tego w imię Trupa-Imperatora!). Bardzo fajne różnice, bo naprawdę można mieć duży dysonans poznawczy, kiedy herezją jest akt miłosierdzia, dbanie o swoich ludzi, bo przecież to tylko małe trybiki i Lex Imperia wprost nakazuje, że za krzywe spojrzenie należy dokonać na prostaczku lobotomii. Moje wybory, czyli granie iconoclastom spowodowały słuszny gniew Imperium, ale na szczęście, już bez spoilerów, wybory zagwarantowały istnienie utopii, w której wszyscy są równi - czyli stworzyłem najbardziej obrzydliwy twór w świecie WH40K. W przyszłości, jak połatają, to na pewno zrobię jeszcze ścieżkę heretyka, ale teraz, na tym poziomie technicznym, to jest żenujące w ogóle grać w tą grę drugi raz. Stan techniczny - im dalej, tym gorzej. FPSy w "porządku", aczkolwiek mam RTX4090 i i9-13900k a ta gra nie ma prawa zejść poniżej 200 fpsów, a bywały sceny, gdy klatkaż spadał do 60. Ale 99% gry jednak licznik był zamknięty, tylko niektóre momenty dawały się we znaki (być może jakiś memory leak?). Ale bugi, ... mać, bugi, bug buga bugiem boguje. Porażka, wstyd, hańba. Gdyby nie bugi - wystawiłbym pewnie albo 9.5 (bo finałowa walka, jako miłośnika WH40K, nie ma prawa się wydarzyć, tj. wygrać ją), albo 10. Ale za sprzedaż early accessu, z masą bugów, z zadaniami, których nie da się ukończyć lub w ogóle się nie rozpoczynają, nie mam innego wyjścia, jak odjąć 5 oczek, bo w sumie dopiero wydali połowę gry (akt 1 i 2), resztę wydadzą w przyszłości.

Mój komentarz można postrzegać jako pierwsze wrażenia, rozpoznanie bojem lub bazowy zwiad po świecie gry, w której spędziłem jakieś pół doby. No cóż, jest to doświadczenie dwóch prędkości, zwłaszcza po kapitalnym Wraith of Righteous. Niestety Owlcaci uznali, że system turowy będzie lepszy niż real time fighting i, jakże typowo dla nich, nie mieli umiaru, a sam projekt rozrósł się jak dziki ogród i jest obecnie poza kontrolą, również techniczną. Szczególnie między zębami zgrzytają częste błędy w animacjach i grafice, ale najgorsze są bugi, które uniemożliwiają (lub utrudniają) ukończenie walk, które są dłuższe niż DNA Pana Boga. Za dużo tych cholernych przeciwników! A jeszcze Koto-sowy specjalnie pododawali na plansze takich wrogów, którzy umierają od pierdnięcia, żeby postacie pokroju Pasquala mogły nabijać (wizualnie satysfakcjonujący, przyznaję) rate kill atakami obszarowymi. Takich „statystów” jest po prostu zbyt wielu i walki są zbyt nużące; samych potyczek jest także za dużo. Ile można tej siepy? To wolę text walle długości Anny Kareniny. Wiem, że Warhammer jako uniwersum sprzyja zabijaniu całych hord oponentów, ale należało to lepiej przemyśleć; tryb taktyczny wydaje mi się ubogim krewnym XCOM’a, gdzie opcji było mniej, ale wszystko działało płynniej, a i było wygodniej namierzać wrogów po ikonce; nie wspomnę o tych śmiesznych animacjach w Rogue Traderze w stylu łubudu, walę się po piersiach jak goryl (+5 do HP).Brak spolszczenia… Był wybaczalny w Pathfinderach, zwłaszcza że WofR trafiło pod opiekę spolszczającego fandomu, ale specyfika językowa Rogue Tradera wymaga jednak od graczy niebanalnych umiejętności językowych. Sądzę, że sporo nativów wywróciłoby się przy niektórych sformułowaniach i choć takie Szekspirowskie bogactwo słownika byłoby ogromnym atutem przy umiejętnej translacji, to ludziom takim ja, skromnym be-dwójkom w inglisz lengłydż, psuje immersję. Temat i kontekst rozumiem zawsze, ale ile ominęło mnie zgrabnych onelinerów? Ile zimnego sarkazmu? Ile pomniejszych smaczków? Na pewno ominęły mnie ciekawe relacje z kompanami, bo w języku angielskim, owszem, odnotowuję i doceniam, co mówią, ale nie żywię do nich gorących uczuć, bo ze zmarszczonymi brwiami, w roli naukowca, sprawdzam, co to znaczy tanacity albo mutiny. I na koniec: w czasach, w których ChatGPT pisze i mówi lepiej niż większość naszych rodaków, NIE MA usprawiedliwienia dla olewania spolszczeń; nie ma!A teraz kilka słów o szeroko pojętym balansie… Heh. U mnie prawie wszyscy w drużynie biegali z karabinami snajperskimi, które na równi z Pasqalem oceniam jako najskuteczniejszą broń w early game. Może potem coś się zmieni, ale przepaść między klasami i brońmi wydaje mi się ogromna. Czyli w sumie jak w Patfinderze, Pillarsach i innych takich, ale u Owlcatów mam zawsze takie odczucie, że totalnie nie panują nad produkcją, toteż w P:WofR sami zalecali płynną zmianę poziomów trudności w czasie gry: były takie walki, gdzie nie dało się buffować przez cutscenki (np. smok) i były z tego tytułu najtrudniejszymi w grze. Jestem prawie pewny, że im dalej w las, tym takich przypadków również w Rogue Traderze nie będzie brakowało, tym bardziej, że gry Owlcatów najbardziej dopracowane mają właśnie początki. To kiepski prognostyk. Mam nadzieję, że fabuła uratuje tę grę, ale póki co robię sobie kilka tygodni przerwy. Męczy mnie Rogue Trader. Moja dotychczasowa przyjemność z gry: 4/10; ocenę zweryfikuję po pełnym przejściu (kiedyś).

Moim zdaniem warstwę taktyczną uwala fakt, że akcja strzelania kończy turę. Czyli - strzelasz najpierw, zapomnij o przemieszczeniu się w tej samej turze. Moim zdaniem jest to absurd, weźmy takiego snajpera, którego zadaniem jest oddać strzał, a potem często zmieniać miejscówkę. Tutaj możesz tylko wpierw się przemieścić, na koniec strzelić. Nie ma to sensu.Zapał także trochę siada z powodu przytłaczającej w swojej ilości liczbie starć z wielką masą przeciwników, przez co każda walka to 10 - 15 min średnio wciągającego pojedynku. Jestem na tej planecie gubernatora gdzie jest bunt i już średnio chce mi się cisnąć dalej. A jest to sam początek gry. Na razie grę oceniłbym na mocne 6/10.

Zacznę od początku że klucz do gry dostałem w wersji maksymalnej. No cóż mimo że nie jestem zwolennikiem tego studia (poprzednie gry też mam były w paczkach HBM) ze względu na podejście do polaków i tematu spolszczenia (jednoznaczne nie) to jednak jestem olbrzymim fanem uniwersum W40K. Recenzje będę uzupełniał o plusy i minusy więc zacznę od plusów i będę uzupełniał :- absolutnie najlepiej wykonana wersja gry na premierę względem poprzednich- język angielski jest na dość przystępnym poziomie na tyle że nie musiałem ani razu zastanawiać się co autor miał na myśli- rogue trade jako sam system został idealnie przeniesiony w ramach cRPG- dla ludzi którzy nie znają tego uniwersum wszystko jest idealnie tłumaczone i jest to wybitnie chyba najlepiej napisana gra która wprowadza nazwy, pojęcia oraz opis uniwersum. Moim zdaniem to idealna gra aby w ogóle je poznać - świetna kreacja towarzyszy sądzę że daleko przeskoczą tych znanych z poprzednich części (za mało pograłem aby to stwierdzić)- brak zbędnych zapychaczy typu krucjata czy zarządzanie zamkiem (mamy statek ale to zupełnie inny poziom - W KOŃCU) !!!!- bardzo dobry balans i ograniczenia w perkach i statach (brak chaosu znanego z poprzednich gier tego studia)- świetna realizacja walki taktycznej i turowej - bardzo dobra ścieżka dźwiękowa minusy :- grafika z poprzedniej ery (jest okey ale nic poza tym), brak HDR (będę się starał dzisiaj dodać profil pod autoHDR)wstępna ocena obok -> jestem grą zachwycony od samego początku i bardziej mnie wciągnęła niż ostatnie z wielkich gier cRPG właściwie od dawna nie miałem w rękach tak solidnego rpga.