Unreal

W końcu nadrobiłem. W grę wchodziło mi się o dziwo dość topornie. Głównie dlatego, że miałem duży problem z przesadzoną ciemnością. Z tego co widziałem w różnych walkthrough na YouTubie, normalnie ta gra powinna być znacznie jaśniejsza niż to, co ja miałem w swojej wersji. Nie znalazłem ostatecznie rozwiązania na ten problem. A jednak przyzwyczaiłem się do ciemności. To mnie nauczyło jeszcze bardziej oszczędzać latarkę i flary.Niemniej, im dalej w las, tym gra coraz bardziej wciąga. Trzeba przyznać, że jest to naprawdę długi FPS zapewniający rozgrywkę nawet na kilkadziesiąt godzin. Tym bardziej, że gra oferuje wyjątkowo wielki, otwarty świat z mnóstwem różnych zakamarków i sekretnych lokacji. Dużo satysfakcji sprawia odkrywanie tych mniej oczywistych, tajemnych przejść. Patrząc pod tym tylko kątem, Unreal bardzo mnie zaskoczył. Właśnie tym, jak rozbudowany jest ten świat jak na grę z 1998 roku.Samą fabułę poznajemy dość nietypowo, bo niemal wyłącznie za pośrednictwem zbieranych elektronicznych dzienników lub książek. Nie ma tu praktycznie w ogóle „cut scenek”. Mimo prostej fabuły, sprawdza się ona idealnie w tej, jakby nie patrzeć, prostej rozgrywce. Pokonywanie wrogów sprawia dużą przyjemność, a niemałą zasługę ma w tym unikalny zestaw broni, gdzie każda ma swoje plusy i minusy. Trzeba też przyznać, że gra nie należy do najprostszych. Bez odpowiedniego refleksu czy też szeroko pojętych umiejętności survivalowych, daleko nie zajdziemy. Mimo upływu lat, ta gra dalej jest w stanie niekiedy przestraszyć. Same charczące odgłosy potworów, które przebywają gdzieś w pobliżu, robią swoje. Kapitalny, mroczny klimat podkręcany jest również bogatą ścieżką dźwiękową.Unreal to jeden z tych „starych, dobrych FPS’ów”, który nie bez powodu zapisał się w gronie klasyki gier komputerowych. Dla mnie to jedna z najlepszych gier w tym gatunku, w jakie grałem.

Jeden z bardzo dobrych boomer shooterów, jaki kiedykolwiek istniał. Fenomenalny soundtrack, bogaty arsenał broni wraz z ich alternatywnymi strzałami, piękne, ogromne lokacje, niełatwi do pokonania przeciwnicy, gra nie prowadzi cię za rączkę, sam musisz znaleźć główną drogę, odpowiednie przyciski otwierające konkretne drzwi (małym ułatwieniem jest korzystanie z tłumacza i czytanie wszystkiego), ale też w ten sposób możesz przegapić znajdźkę i potem się gubisz w labiryncie, co masz dalej robić, co trochę frustruje. Ale i tak gra godna polecenia, nawet dzisiaj gra się miodnie. Polecam!

Mimo, iż lubię pograć w stare tytuły, to Unreala nie dokończyłem i odinstalowałem. Kusi mnie powrót i dokończenie ale nie chce mi się grać od początku.Unreal może był trochę monotonny i trudny (choć w tych czasach jest to zaleta), ale klimat wylewa się z ekranu i po 20 latach nadal robi piorunujące wrażenie.A moment w którym gdzieś na początku gasną światła i atakuje cię potwór uważam za jedną z najbardziej strasznych momentów w giernej historii

W latach dziewięćdziesiątych niezaprzeczalnym królem FPS-ów było studio id Software. Wielu stawało z nimi w szranki, ale nie ukrywajmy, serii Doom i Quake mało kto zagrażał, był oczywiście pewien księciunio, który przewyższył agenta B. J. Blazkowicza, a nawet dorównał Doom Guy’owi, ale Ranger sieknął go toporkiem, a później Bitterman poprawił z blastera, pokazując mu gdzie jego miejsce. Aż w 1998 roku, przybył Epic Games i pokazał, że to „nierealne”, aby rządził tylko jeden król…Unreal to osadzona w dalekiej przyszłości pierwszoosobowa strzelanina w klimatach Sci-Fi. O dziwo, awatar gracza, to nie żaden komandos walczący o uratowanie świata, a więzień, który stara się przeżyć i uciec z obcej planety, na której awaryjnie wylądował jego statek więzienny. Jako jedyny ocalały z katastrofy, bohater stara się odnaleźć drogę ucieczki z planety. Po drodze, poza groźną (i nie groźną) fauną i florą oraz rasą obcych i agresywnych najeźdźców Skaarj i ich sługusów, napotkamy pokojowo nastawioną rdzenną rasę planety – Na Pali. Ci widzą w nas bohatera z proroctw, który ma ich wyzwolić spod kontroli ciemiężycieli i chętnie nam pomogą podczas podróży udostępniając przydatny ekwipunek.Epic Games stanęło w szranki z id Software uderzając celnie i mocno. Stworzony przez nich silnik, Unreal Engine, okazał się niezwykle plastyczny w pracy, pod niektórymi względami przewyższając silnik idTech (umożliwiając np. tworzenie bardziej „otwartych” terenów). Sama gra w przeciwieństwie do swego rywala, charakteryzuje się zmienną stylistyką graficzną. Momentami jest mrocznie, a momentami sielankowo. Są otwarte przestrzenie i ciasne korytarze świątyń. Faktycznie ma się wrażenie, że podróżuje się jednym ciągiem po planecie. Efekty graficzne również robią swoje.Pod względem dźwiękowym jest bardzo dobrze. Muzyka jest świetnie skomponowana, choć nie daje takiego pobudzającego kopa. Inne dźwięki również są zrobione na wysokim poziomie. Może poza odgłosem translatora, który jest lekko drażniący.Do dyspozycji mamy szeroki wachlarz broni, który (co było jeszcze rzadkością spotykaną w latach powstania gry) posiada alternatywne tryby strzałów. Moim ulubieńcem jest futurystyczny flak cannon, który jest wariacją strzelby (strzela rozżarzonymi odłamkami metalu, które niszczą przeciwnika z bliskiej odległości, ale jest mało skuteczny na średnim i dalszym dystansie) i granatnika (alternatywą jest wystrzał granatu). Ciekawie rozwiązano mechanikę podstawowej broni – Dispersion Pistol. Jest to najsłabsza broń w grze, ale można ją poddawać modernizacji, zwiększając przez to jej siłę, za pomocą specjalnych części. Jeśli chcemy ją zmodyfikować do najwyższego poziomu, jesteśmy zmuszeni do przeszukiwania lokacji, bo nie zawsze omawiane części znajdziemy „po drodze”. W grze również dostępne jest wiele przedmiotów pomocniczych, takich jak flary, pancerze i oczywiście apteczki.Dodatkowym wyposażeniem (wielce istotnym dla tych, którzy chcą się wczuć w świat gry) jest translator, który tłumaczy nam teksty z gry (notatki, książki, itd.), gdyż fabuła Unreal przede wszystkim prowadzona jest poprzez narrację otoczeniem.Wydaje mi się również, że pod względem długości rozgrywki Unreal ma sporą przewagę nad konkurencją z tamtych lat.Unreal nie tylko podjął rękawicę pod względem kampanii dla pojedynczego gracza, ale stał się również głównym rywalem dla Quake’a jeśli chodzi o tryb wieloosobowy (choć mnie potyczki sieciowe kompletnie nie interesują).Co mi nie przypadło do gustu, to Menu główne gry, wzorowane na Windows’owym oknie. Menu takie wygląda dość skomplikowanie i jednocześnie bardzo oszczędnie.Podsumowując, Unreal to wyśmienity FPS, który dobrze zestarzał się graficznie i z klimatyczną muzyką. Zrobienie z gracza więźnia wyłamuje standardy innych gier, gdzie steruje się „tym dobrym”. Oczywiście ratujemy po drodze mieszkańców planety, ale jest to w większości tylko opcjonalne. Narracja otoczenia dodaje immersyjności grze, pozwalając na większe wczucie się w świat przedstawiony. Jest to jeden z FPS-ów, w które po prostu trzeba zagrać.PLUSY:+ Strona audiowizualna bardzo dobrze się zestarzała.+ Przyjemnie się strzela. Świetnie zaprojektowana broń, możliwość modernizacji najsłabszej broni.+ Wyłamanie się standardom fabularnym.+ Świetnie wykonana narracja otoczenia, immersyjność.+ Świetnie zaprojektowane lokacje i przeciwnicy.MINUSY:- W sumie nie ma. Może ewentualnie drażniące pikanie translatora.