The Darkness II

Gra dość nudna, rozgrywka powtarzalna, kiepskie sterowanie. Główny bohater to użalający się nad sobą i swoim losem psychopata, ciężko go polubić. Historia w miarę mnie zainteresowała, ale ostatecznie rozczarowała.

Po kilku latach w końcu zabrałem się za ten tytuł i muszę przyznać, że zrobił na mnie spore wrażenie. Grafika dość dobra według mnie, system rozwoju postaci jak najbardziej na plus, fajne finishery. Jeśli chodzi o fabułę to zagłębiając się bardziej w umysł głównego bohatera sam po pewnym czasie zacząłem się zastanawiać co jest rzeczywistością a co fikcją. Gra mocno siedziała mi w głowie co dobrze świadczy o grze. Soundtrack do topowych może nie należy ale słysząc utwór w czasie trwania napisów rzeczywiście aż żal ściskał, że to już koniec. Zagmatwana historia Jackie'iego miała dziwny finał lecz patrząc na całą fabułę gracz nie powinien być tym zaskoczony. Po scenie, którą ujrzałem tuż po napisach mam nadzieje, że jeszcze zetknę się z głównym bohaterem, którego zgubiła tęsknota za Jenny :D

Gra swoim klimatem i podejściem do gracza miażdży. Klimat ciężki i gęsty. Nie ma tu cukierkowości czy głupich dialogów dla dzieci z przedszkola. To gra, która traktuje gracza poważnie, nie zabiera mu rozterek czy wątpliwości, czy to co robi jest właściwe i gdzie go zaprowadzi. Fabuła ciekawie pokazana, choć dość prosta, ale nie pozbawiona właśnie głębszego podłoża. Kilka razy zastanawiałem się czy faktycznie to co widzi główny bohater, to prawda, czy jego urojenia. Tutaj gra błyszczy. Do tego ten śmieszny stworek, który często nam towarzyszy jest świetny. Jest zabawny, ale to co mówi, powoduje, że czujemy, że jest coś gorszego od nas i to dużo.
Niestety gameplay już kuleje mocno. Bardzo ograniczone lokacje-areny. Wszystko nastawione na szybkie zabijanie i to dość precyzyjne, bo amunicji nie ma jakoś sporo (to w sumie jest akurat dobrym podejściem, ale tutaj to mocno utrudnia). Goście czasem wytrzymują po kilkanaście kul na klatę (mam wrażenie, że w głowę też, ale czasem liczy mi headshoty, więc już nie wiem).
Mimo, że mamy te demoniczne ramiona, to nie czuć tu tej zajebistości, że jest się "badassem". A raczej takim dziwnym kolesiem, który oprócz strzelania walnie kogoś mocno macką-ramieniem, albo złapie za nogę i trzyma głową do góry.
Często się tu ginie i to w dość głupi sposób. Wrogowie się pojawią z automatami, przeciwnicy zabierający nam broń takimi a'la biczami, wrogowie ze światłem, które dodatkowo jeszcze razi i nie tylko. Tak, światło też jest naszym wrogiem i o ile na początku, jest to bardzo fajnie zrobione, to w lokacjach (np wesołe miasteczko :-O), gdzie wszyscy do nas strzelają i do tego są te światła niewiadomo-kurde-skąd, to robi się naprawdę irytująco. Dołożyć do tego przeciwników, którzy się respawnują czasem za plecami i mamy poziom trudności przesadzony o kilka kresek. Do tego te skrypty, że szukam jakiegoś przycisku, by otworzył mi jedyne przejście w grze jest żenujące. To chyba to konsolowe podejście, którego osobiście nienawidzę. No i brak save-a. Jest checkpoint i tyle, diluj z tym. Kolejne gówniane podejście.
Ale pomimo tak rażących minusów uważam, że warto się przemęczyć, chociażby dlatego, by zaznać odmiany w postaci ciężkiej, mrocznej i gorzkiej opowieści.

Ukończyłem po niedawnym przejściu części pierwszej i jest słabo pod kątem mroczności i klimatu zaszczucia. Tutaj wszystko ma komiksowe kolory, co jest odejściem od ścieżki poprzedniej części. Sama gra ma na pewno lepiej dopracowane "moce" i używanie macek daje więcej frajdy, jednak poprzednia część bardziej mi utkwi w głowie.

The Darkness II - recenzje graczy