Assassin's Creed II

Druga odsłona serii o zabójcach w białych szatach stanęła na wysokości zadania w roku 2009, kiedy to w większości rankingów zdobywała drugie miejsce, ustępując przy tym Batmanowi. Gra zabrała nas tym razem do m.in. renesansowej Florencji oraz Wenecji, gdzie nie brakuje pięknych budowli. Przełożenie ich na grę zostało zrobione świetnie. Nie dziwota, że gry z serii AC wykorzystywane są w celach edukacyjnych. Klimat w grze jest również na wysokim poziomie, zwłaszcza wenecki karnawał. Efekt dnia i nocy jest dużym krokiem graficznym w przód, jednakże sama grafika, choć ładna w roku premiery to na dzień dzisiejszy niestety posiada wiele bolączek, zaczynając od tragicznego renderowania dystansowego, a kończąc po światłocienie. Jest jedna rzecz, która została wykonana niesamowicie - audio. Muzyka, która towarzyszy nam przy wspinaniu się na budynki na samym początku gry, kiedy to pojawia się logo, doprowadziła scenę do swego rodzaju kultowości. Sama fabuła nie jest powodem do krytyki, ale osobiście nie dała mi poczucia takiej immersji jak w pierwszej odsłonie ze względu na bardzo prostą fabułę opisaną w sposób jawny. Brakowało mi nutki tajemniczości. Dopiero samo zakończenie dało możliwość snucia domysłów.

Producenci odrobili zadanie domowe, ponieważ rozgrywka poszerzyła się o elementy RPG: rozwój willi, wiele broni, zbroi, znajdźki w postaci kodeksów oraz glyfów rozszerzających lore, czy nawet krypty, które pozwalały nam poczuć się jak sama Lara Croft. Mimo wszystko miałem wrażenie, że gra jest za długa, a z czasem robi się monotonna. System walki polegający na kontrach zmuszał mnie do częstszej ucieczki. Skoki po dachach zamieniały się w skoki śmierci, kiedy Ezio postanawiał losowo skoczyć z krawędzi. Zaryzykuję stwierdzeniem, że najprawdopodobniej posiada zbyt dużo postaci, przez co nie zdążymy dobrze poznać jednej, a już dostajemy prezentację kolejnej. Również stwierdzę, że ulepszenia willi to dobry koncept, ale rozgrywkowo dosyć niepotrzebny i dodany na siłę. Nie przykuwało to większej uwagi, tak samo, jak porozrzucane pióra, które wiały nudą z niezbyt wartościową nagrodą po ich zdobyciu. Dodatkowo tragiczne przeniesienie gry z konsol na PC. Tragiczne podpowiedzi, które odnoszą się do przycisków na padzie oraz tragiczna technologia poruszania myszką.
Podsumowując AC2 po 15 latach to dziadek growy i należy czekać na wersję zremasterowaną, ponieważ swoje bolączki technologiczne posiada. Natomiast dla wejścia w trylogię z Ezio jest ona warta rozgrywki, choćby dla samego poznania bohatera i świata przedstawionego.

8,5/10

Z perspektywy 2024 roku ta gra to jedna wielka tragedia. Osoby które zachwycają się tym tytułem widocznie żyją w świecie iluzji. Wiadomo - "kiedyś to było lepi..." to podstawowa zasada. Obecne Assasyny przy tych dawnych to są arcydzieła. tymczasem nie brakuje osób które mówią że Valhalla to syf a Ezio to było to. Zagrajcie i porównajcie.

Fabuła ok, chociaż ci co płaczą że Valhalla czy Odyssey są słabe niech sobie to odpalą. Powtarzalność to jest podstawa tej gry. Albo rąbanka albo śledzenie. Nic poza tym. Skradanie nie istnieje ponieważ przeciwnik widzi nas z dachu we Florencji gdy my jesteśmy w Wenecji. Nigdy bym nie pomyślał że w XV-wiecznych miastach włoskich było tyle straży i wojska. W zasadzie pół miasta to ludziki które na twój widok natychmiast reagują agresją, nawet jak masz czyste konto. Wtedy atakują dziesiątkami ale nasz bohater nie ma szans na ucieczkę ponieważ przykleja się do nich wzrokiem. Pewna śmierć albo rąbanka przez kilkanaście minut. Każdy przechodzień myśli tylko o tym żeby przeciąć nam drogę albo wejść w nas ze swoją porcelanową skrzynką. O trubadurach-upierdliwcach nie wspomnę - kuriozum.

Sterowanie (padem) to kolejna klęska. Ezio lata sobie jak chce i gdzie chce. My mu do przodu, on w bok, my w bok, on do tyłu itd. Dopiero w Origins to zmienili i gry nabrały sensu. Można tak powtarzać bez końca korytarzowe zagadki, ale gdy czas nagli, a przy samym końcu skoków i przeskoków Ezio nagle wpada do wody i powtarzamy kilkanaście ewolucji od początku to cisną się grube słowa.

Jedyne słowo które kojarzy mi się z tym tytułem to FRUSTRACJA która ogarnia w co drugim zadaniu. Gra jest banalnie prosta, albo do bólu trudna (ze względu na brak sterowania i przeciwników jasnowidzów). Valhalla może i jest kuriozalnie długa, ale to coś niczym nie ustępuje. Zamiast zakończyć historię w Wenecji to nagle do gry wkracza magiczne jabłko i obrzydza całość skutecznie.

W przeciwieństwie do wielu bardzo lubię gry Ubisoftu. Uwielbiam Far Cry, Assasyny, Ghost Recon, Watchdog, Division itd. Nawet Avatara przeszedłem z dużą przyjemnością. Ładna grafika, nie przeszkadzają mi liczne aktywności (nieobowiązkowe), nawet powtarzalność jest ok. W przeciwieństwie do wielu nie chcę żeby się te gry zmieniały bo gdy chcę grać a Far Cry to nie spodziewam się Diablo czy Halo. Najgorsze są innowacje, które tylko je psują (rakietowe plecaki itd.). Jak ktoś kupuje Assasyna to wie co kupuje i tyle.

Zdecydowanie jednak odradzam przygodę Ezio w naszych czasach. Gra jest frustrująco przestarzała i tylko was zniechęci. Nie warto słuchać opowieści z mchu i paproci o tym jak to kiedyś było... (Jaki to Vaas był straszny jak mały Stasiu miał 10 lat i do dzisiaj to przeżywa). Zacznijcie AC od Origins to będziecie zdrowsi.

Gra, jak i w zasadzie cała trylogia Ezio, jest naprawdę kapitalna. ALe dla mnie to był tylko jednorazowy wyczyn, bo ma swoje bardzo frustrujące zręcznościowe elementy, których ja po prostu nie trawię :) ot, jest odhaczone jako trofeum na półce ale gdy pomyślę sobie o tych wszystkich minigierkach pokroju latania na lotni to mnie skręca na samą myśl o powtórzeniu tego kiedykolwiek.

Assassin's Creed II - recenzje graczy

Co by tu mówić świetna gra, fajne mechaniki i do tego jeszcze otwarty świat i zarządzanie miastem. To jest moim zdaniem kompletna gra. Świetny główny bohater.

Więc tak czy siak warto zagrać w tą grę.