Armored Warfare vs. World of Tanks – 7 powodów, dla których Wargaming powinien bać się Obsidianu - Strona 5

Runda czwarta: lepsze mechaniki

Człowiek z czołgiem na dachu.

Przechodzimy powoli do samego mięsa – tj. bitew, czyli codzienności wszystkich wirtualnych czołgistów. Nie da się zaprzeczyć, że ten właśnie element zadecyduje ostatecznie, jak wielu graczy da się przekonać nowym czołgom, a ilu pozostanie wiernych starym. Mając tego świadomość, twórcy Armored Warfare postanowili wprowadzić do wysłużonego modelu rozgrywki kilka ciekawych nowości, które – choć laikowi wydawać się mogą drobne – skutkują dość poważnymi zmianami. Przede wszystkim pojawiły się pancerze reaktywne, które neutralizują wrogie pociski (szczególnie źle radzą sobie z nimi HEAT-y). Dzięki temu pojazd mający raptem kilka milimetrów pancerza z boku jest w pełni chroniony nawet przed ciężkim czołgiem – na własnej skórze i dość boleśnie przekonałem się o tym parę razy.

Drugą ciekawą nowinkę stanowią granaty dymne – po ich wystrzeleniu nasz pojazd znika w oparach dymu. To interesująca opcja, która pozwala np. dojechać do ważnego, a odległego punktu na mapie – jeśli przeciwnicy wykryją nas w niefortunnym miejscu, to zamiast ginąć w drodze, odpalamy zasłonę dymną i zyskujemy chwilę na uratowanie własnego tyłka.

Jedziemy na ostatniego wroga – biada mu.

Inaczej rozwiązano także kwestię artylerii, zmory wielu graczy. Z pozoru wygląda to tak samo (obsługuje się ją z poziomu satelitarnej mapy – identycznie jak w World of Tanks), jednak strzela się częściej, a pociski zadają mniejsze obrażenia. Gracz, w którego mierzy artylerzysta, otrzymuje stosowną informację, a w interfejsie pojawia się oznaczenie, skąd nadlatuje pocisk. Co więcej – po oddaniu paru strzałów pojazd artylerii staje się widoczny na mapie. Wymusza to więc dynamiczną rozgrywkę – sporo strzelamy, ale też często musimy unikać kontry ze strony wrogich artylerzystów.

Werdykt: punkt dla Armored Warfare.