autor: Kacper Pitala
Testujemy grę Wiedźmin 3: Dziki Gon - najlepsze polskie RPG wraca - Strona 3
Trzy godziny to może niewiele czasu na ogranie trzeciego Wiedźmina, ale wystarczyło, żeby przekonać się, co dla twórców jest najważniejsze. W Dzikim Gonie prym wiedzie fabuła. Tak mocno nasyconego historią otwartego RPG-a jeszcze wcześniej nie widziałem.
Rola potworów zmienia się też ze względu na konstrukcję świata. Monstra stały się naturalną barierą chroniącą dostępu do nowych terenów, dlatego nie zdziwcie się, jeśli na początku gry przetrzepie Wam skórę zgraja utopców z czerwonymi numerami przy paskach życia, które symbolizują ich poziom doświadczenia. Zdarzają się też bestie „specjalne”, oznaczone na mapie i zwykle strzegące czegoś wartościowego – ja osobiście trafiłem w lesie na Warga, czyli wyrośniętego wilka podążającego ze swoją watahą. Szans nie miałem chyba żadnych, ale już wiedziałem gdzie wrócę, kiedy mój Geralt trochę potrenuje.
Ciasnych starć na ulicach miasta nie zabraknie.
Mimo że walki są w dużej mierze zręcznościowe, to twórcy wciąż starają się nas zmusić do pomyślunku. Zaglądanie do bestiariusza i studiowanie przydatnych eliksirów, olejów oraz znaków jest właściwie częścią samouczka, bo ścieranie się z mniej powszechnymi potworami „na golasa” to ciężka sprawa. Geralt może teraz zafundować sobie łyk magicznego napoju nawet w ogniu walki, ale i tak przygotować powinniśmy się wcześniej.
Na Płotce przez świat
Jeśli chodzi o wypełnienie świata zawartością, tak jak wspominałem na początku, wiele rzeczy sprawiało wrażenie intrygujących. Raz w środku lasu trafiłem na upiora i jakieś tajemnicze ruiny, którym jednak nie miałem czasu się przyglądać. Później znalazłem pod mostem wojenną kontrabandę, która była chyba jednym z wielu umieszczonych na mapie „skarbów”, ale mimo tego pasowała do świata i jego historii. Wniosek może być pochopny, ale wydawało mi się, że pomimo wielości różnych znaczników czy obiektów, twórcy bardzo starają się o unikalność każdego znaleziska. Oby tak było, bo dzięki temu oprócz licznych zadań można się spodziewać interesującej treści również w samym świecie.
Oprócz pracy, na tablicy można znaleźć wieści ze świata.
Trzecia odsłona Wiedźmina mocno nawiązuje do twórczości Andrzeja Sapkowskiego, zarówno w oczywisty, jak i bardziej subtelny sposób. W prologu zdążyłem spotkać Ciri i Yennefer (niestety okazały się jedynie sennymi zwidami) oraz obecnego już wcześniej w grach Vesemira, choć nie zabrakło też mniej popularnych postaci z sagi, np. druida Myszowora i Cracha an Craite. Fani na pewno uśmiechną się na wspomnienie o sztucznym jednorożcu Geralta i Yennefer, mamy też słowa „bez i agrest”, które padły chyba ze trzy razy, a scena z młodą Ciri ćwiczącą na wahadle jest wręcz żywcem wyjęta z sagi. Tego typu fragmentów jest sporo, ale trzeba zaznaczyć, że są uzupełnianie w sposób przyjazny i zrozumiały dla kogoś, kto z prozą polskiego pisarza nie miał w ogóle do czynienia.
