autor: Daniel Kazek
Bully: Scholarship Edition - recenzja gry
Posiadacze komputerów najdłużej musieli czekać na swoją wersję Bully. Na szczęście tym tytułem Rockstar po raz kolejny udowadnia, że jest wielki.
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Gdyby zrobić ranking najbardziej kontrowersyjnych gier, produkty studia Rockstar znalazłyby się w ścisłej czołówce. Najlepszym tego przykładem jest marka Grand Theft Auto, która jak chyba żadna inna utożsamiana jest z branżą elektronicznej rozrywki. Inna sprawa, że reklamuje tak bliską nam przecież gałąź przemysłu w sposób - nazwijmy to - bardzo specyficzny.
Tuż obok GTA powinno się postawić grę Bully, czy raczej Canis Canem Edit, jak wydrukowano na europejskich wydaniu. Program zadebiutował dwa lata temu na Playstation 2 i w mig został doceniony przez krytyków oraz samych graczy. Serca PeCetowców krwawiły, a blizny odnowiły się w marcu tego roku, kiedy to wersja rozszerzona ukazała się na Xboksa 360 i Wii. Ale w końcu doczekaliśmy się panie i panowie. Oto bowiem Bully - Scholarship Edition dostępny jest także dla użytkowników popularnych blaszaków.
Spoglądając na okładkę pudełka odświeżonej edycji, można mieć dziwne skojarzenie z amerykańską kreskówką King of the Hill. Podobieństwo głównego bohatera do flegmatycznego syna państwa Hillów kończy się jednak na wyglądzie, bowiem wszystko inne już ich tylko dzieli. Bully przedstawia historię Jimmiego Hopkinsa, niesfornego nastolatka bezustannie wyrzucanego za swoje wybryki ze szkół. Kolejny przystanek to Bullworth Academy, prowincjonalna buda z internatem, na progu której Jimmy zostaje pozostawiony przez spieszącą wybrać się w piątą podróż poślubną matkę. Tak się to właśnie zaczyna.
Tymczasem akademia Bullworth to miejsce szczególne. Z pozoru kuźnia zasad moralnych, w rzeczywistości przypomina bardziej piekło na ziemi. Żelazna dyscyplina i drakońskie kary za łamanie szkolnego regulaminu nie służą niczemu, a jeżeli już, to szerzeniu się patologii wśród uczniów. W placówce dominuje terror, bez siniaków kładą się spać tylko najsilniejsi, i to dosłownie. My oczywiście musimy pomóc przetrwać Jimmiemu, który bardzo szybko przekonuje się, gdzie tak naprawdę trafił.
Jak na rasowego klona GTA przystało, rozgrywka polega na wykonywaniu szeregu zadań popychających główny wątek fabularny, prawdę mówiąc, wątek niespecjalnie wyszukany. Ot, historia jakich wiele, bardzo często przewidywalna, miejscami stanowiąca bardziej pretekst do następnej misji aniżeli efekt nieprzespanych nocy scenarzystów. Na szczęście nie to w Bully się liczy, tylko zabawa, a ta - jak już teraz zdradzę - jest przednia.
Życie w Bullworth Academy kręci się wokół kilku frakcji reprezentujących określone subkultury i - jak to zazwyczaj bywa - zwalczających się nawzajem. Mamy więc m.in. kujonów, stojących do nich w opozycji korytarzowych osiłków, cwaniaków ubranych w skóry i z nadmiarem żelu we włosach oraz dzieciaki, którym bogaci tatusiowie nie szczędzą grosza, wyzwalając u nich syndrom bujania w obłokach. Chcąc nie chcąc, naszym celem jest podporządkowanie sobie każdej z tych grup, po części sposobem, ale w ostateczności zawsze siłą, bo tu leje się każdy i wszędzie. Naturalnie służyć temu ma solenne zaliczanie kolejnych zadań, jakie przygotowali dla nas twórcy, swoją drogą niezwykle zróżnicowanych.
